محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830037242
بازی روسیه با غرب را به کجا می رسد؟
واضح آرشیو وب فارسی:شفاف: روس ها سال هاست که وقت خود را برای توجیه اهداف و اقداماتشان در نقاط مختلف جهان تلف نمی کنند و دلیلی نمی بینند تا عیش تامین منافع خود را با بحث های بی سر و ته برای اثبات، خراب کنند. به این ترتیب این روزها مسکو که جسارت را به انتها رسانده و جنگ سرد جدی تری را به جان خریده با اقداماتش در سوریه و اوکراین در صدر اخبار رسانه های جهان و افکار سران کشورهای آن قرار گرفته است.تداوم درگیری ها و اختلافات نه چندان غیرملموس شرق و غرب اکنون بیش از هر زمانی نشان می دهد که جنگ سرد 44 ساله هرگز در سال 1991 تمام نشد بلکه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی با این امید که غرب حالا می تواند دست بازتری در شرق داشته باشد تنها برای مدتی خاکستری روی این آتش نشاند. گذر زمان به آمریکا و متحدانش ثابت کرد که این فروپاشی شاید تعدادی از کشورهای شرق اروپا را به آن طرف میدان جنگ زیرپوستی نزدیک تر کند اما هیچ تاثیری بر تخاصم چند صد ساله شرق و غرب نخواهد داشت. ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه در سال 2000 در حالی به قدرت اول کشورش تبدیل شد که مردم آن با گذشت نزدیک به یک دهه از فروپاشی شوروی دیگر روحیه خود را بازیافته و برای رقابتی جهانی آماده بودند. جدای از این، کشورهای عضو شوروی سابق که پس از فروپاشی انتخابی جز آمریکا به عنوان تنها ابرقدرت جهان نداشتند حالا دیگر باید تکلیف خود را در انتخاب بین جبهه روسیه و آمریکا روشن می کردند. مقدمات ششمین دوره جنگ سرد که این روزها به اوج خود رسیده در واقع در همان سا ل ها و با یارگیری در اروپا و آسیا آغاز شد. در این میان سوریه، مصر و لیبی و عراق که پیشتر از دوستان گرمابه و گلستان شوروی بودند نیز باید دست به انتخاب می زدند. در همین اثنا سوریه در سال 2000 با ترک مذاکرات صلح با اسراییل که با وساطت آمریکا در جریان بود، تنها کشور حوزه مدیترانه شد که مسکو را به عنوان شریک خود انتخاب کرد و به تنها پایگاه استراتژیک "روسیه" در دریای مدیترانه تبدیل شد. اهمیت دریای مدیترانه و ارتباط حفظ قدرت در آن با حفظ موقعیت در دریای سیاه به عنوان دو نمونه از استراتژیک ترین راه های آبی جهان منافع روسیه و سوریه را به یکدیگر گره زد و مهم ترین شهرهای سوریه از جمله لاذقیه و طرطوس را به مهم ترین پایگاه های تجاری و نظامی روسیه در مدیترانه تبدیل کرد. برایان فریدنبورگ، عضو اندیشکده شورای امور بین الملل روسیه در گفت وگو با خبرنگار سرویس بین الملل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) درباره روابط فرهنگی مسکو- دمشق می گوید: روابط روسیه و سوریه به سالها پیش و به دوران شوروی بر می گردد. در آن دوران بسیاری از سوری ها در روسیه تحصیل می کردند و ازدواج بین اهالی این دو کشور امری غریب نبود. فریدنبورگ برای اثبات ادعایش با اشاره به جنگ پنج ساله سوریه ادامه می دهد: در زمان آغاز جنگ در سوریه، حدود 100 هزار روسی در سوریه زندگی می کردند. از آغاز جنگ در سوریه در حالی پنج سال می گذرد که به نظر می رسد 250 هزار کشته و بیش از 4 میلیون آواره آن بیشتر از آنکه نتیجه تلاش کشورهای مدعی در مبارزه با تروریسم باشند حاصل لجبازی در رقابت بین کشورهایی هستند که قدرت خود را هر روز و به هر وسیله ای به رخ یکدیگر می کشند. بروز "خریف عربی" (پاییز عربی) در سوریه در سال 2011 و ظهور منحوس داعش در آن در سال 2013 پای تمامی کسانی را که کوچک ترین خیرخواهی در قبال سوریه، بشار اسد، رییس جمهور آن و مردمش ندارند به این کشور باز کرد. طرح ادعای دهان پر کن مبارزه با داعش پس از یک سال، غربی ها را توجیه کرد که این بار می توانند با ائتلافی دیگر در خاورمیانه ماندگار شوند. سوریه ای که بندر طرطوس آن خیلی پیش تر از این ها پایگاه نظامی روس ها بود هدف حملات هوایی ائتلاف بین المللی تحت رهبری آمریکا شد. پس از یک سال از فعالیت این ائتلاف، با تداوم درگیری ها در سوریه بین دولت، مخالفان و داعش، مسکو نیز با آغاز حملاتش از هشتم مهر حالا صراحتا وارد گود شده است. ادعای کرملین برای ورود به این جنگ شاید همان ورق زنگ زده غرب تحت عنوان مبارزه با تروریسم باشد اما ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه و دوستانش بر جنبه دیگری هم تاکید می کنند که چندان به مذاق غربی ها خوش نمی آید: حمایت از بشار اسد. فریدنبورگ با اشاره به ورود مسکو به میدان درهم جنگ سوریه چندین دلیل کوتاه و بلند مدت برای ورود نظامی آشکار آن مطرح می کند: جدای از اشتراکات فرهنگی و همکاری های تاریخی، عوامل اقتصادی و سیاسی متعددی پشت پرده این اقدام وجود دارد. 10 درصد فروش تسلیحاتی روسیه متعلق به سوریه بوده و طی چند سال اخیر تنها صادراتش به دمشق بوده که افزایش داشته است. علاوه بر این رابطه مستحکم پوتین با خاندان اسد باعث شده تا روسیه خارج از کشورهای شوروی سابق هم ابرقدرت محسوب شود. این تحلیلگر مستقل آمریکایی سپس ادعا می کند: با توجه به اهداف مسکو در حفظ وجهه عمومی و معرفی تروریسم به عنوان علت دخالت نظامی آن، اقدام مسکو در گسترش پایگاه های روسیه تنها در برخی مناطق از سوریه چون لاذقیه معنی می دهد. این کارشناس مسائل بین الملل اما این دلایل را خوراک رسانه های روسی می داند و در توضیح اهداف کوتاه مدت روسیه از ورود نظامی اش به جنگ دمشق تنها به "حفظ دولت بشار اسد" اشاره و اظهار می کند: پوتین صراحتا بارها به این مسئله اشاره کرده است. این اقدام جدید نه تنها به روسیه اجازه می دهد که فعالانه تر و موثرتر به حمایت از اسد بپردازد بلکه توانایی آن در حمله علیه مواضع داعش را در کنار حمله علیه سایر گروه های شورشی چون نیروهای آموزش دیده سوری افزایش می دهد. به اعتقاد فریدنبورگ حفظ بشار اسد به مسکو در جریان جنگ داخلی سوریه، راه حل بحران آن و در کل منطقه خاورمیانه، حرف بیشتری برای گفتن می دهد. اما سیاستمداران کرملین قطعا برای نیل به این هدف چنین تقابلی را نپذیرفته اند. تحلیلگر سابق پایگاه خبری "میک" نیز نظری مشابه دارد: مسکو بدون شک اهداف بلند مدتی را هم در این میان پیگیری می کند. در نهایت مسیر، حفظ اسد، قدرت و نفوذ بیشتری به مسکو می دهد و به این ترتیب آسیب پذیری ایران در مقابل حملات احتمالی اسرائیل یا غرب را از بین می برد. فریدنبورگ اذعان می کند که ساقط کردن اسد با افزایش حضور نظامی مسکو و پایگاه های آن در سوریه دیگر چندان ممکن نخواهد بود. بسیاری از تحلیلگران غربی از جمله فریدنبورگ معتقدند که در حال حاضر تنها قطعنامه ای از سوی سازمان ملل برای انزوای کامل سوریه با ایجاد منطقه پرواز ممنوع و تحدید سواحل آن می تواند زمینه ساز کوتاهی دست روسیه از سوریه و سقوط حکومت اسد شود. در این میان عملگرایی روسیه بسیاری از سیاستمداران غربی را مجاب کرد تا مواضع پیشین خود را در قبال حضور ایران و روسیه در روند صلح سوریه تغییر دهند. سران کشورهایی چون آلمان، فرانسه، انگلیس و آمریکا که تا پیشتر هر گونه حضور تهران و مسکو را در مذاکرات صلح رد می کردند این روزها لق لقه زبانشان ضرورت همکاری این دو کشور و نقش موثرشان در توافقات دمشق است. محقق سابق موسسه تحقیقاتی ادیسون در پاسخ به سوال خبرنگار ایسنا مبنی بر چگونگی روند بهبود اوضاع در سوریه بدون همکاری مسکو این چنین توضیح می دهد: بدون همکاری روسیه پیش بینی بهبود شرایط سوریه در کوتاه مدت دشوار خواهد بود. تا پیش از حضور نظامی مسکو در سوریه غرب شاید می توانست بدون نظر کرملین نیز کاری از پیش ببرد اما اکنون با بازیابی حضور آن در منطقه نادیده گرفتنش بسیار دشوار و پرهزینه خواهد بود. پیش بینی وی از شرایط، "تداوم جنگ خونبار سوریه با وجود اختلاف روسیه و غرب" است که به دلیل مخالفت کشورهای منطقه حتی با کنار کشیدن غرب هم متوقف نخواهد شد. برایان فریدنبورگ سپس به نقش ایران در این روند اشاره و خاطرنشان می کند: با بهبود روابط ایران و آمریکا در چارچوب توافق هسته ای و پس از آن می توان امیدوار بود با کمک تهران شاید بتوان طرفین را برای همکاری بیشتر قانع کرد. این تحلیلگر آمریکایی بر پتانسیل موجود در روابط تهران-واشنگتن نیز اشاره و ابراز امیدواری می کند: من امیدوارم ایران و آمریکا این پتانسیل خود را درک کنند که می توانند دوست و متحد و نه دشمن و رقیب باشند. اختلافات غرب و روسیه اما به مرزهای خاورمیانه محدود نشده و دامن منافع دو کشور در اروپا را نیز گرفته است. سال گذشته الحاق کریمه به روسیه و اتهامات متعدد غربی ها در حمایت مسکو از شورشیان شرق اوکراین، زمستان را به روابط دو جبهه آورد تا جایی که شرکای اقتصادی "خرس بزرگ" دست به کار شدند و تحریم هایی را علیه آن تصویب کردند. اکنون بسیاری ورود روسیه به جبهه سوریه را حرکتی در واکنش به تغییرات محدود در شرایط اوکراین می دانند و معتقدند کرملین با صدور دستور ورود به میان جنگ دمشق به دنبال کاهش فشار در اوکراین و حتی دریافت امتیازاتی است. این روزنامه نگار آمریکایی در تحلیل این گزاره ها به نظر دوستان کارشناسش رجوع می کند: بسیاری از تحلیلگران معتقدند روسیه با استقرار نیروهایش اکنون در اوکراین ضعیف تر خواهد شد. نمی توان نادیده گرفت که با وجود بودجه نظامی بالای مسکو استقرار نیروهای روسیه در سوریه چه هزینه هایی را متوجه دولت می کند. این در شرایطی رخ داده که بنا بر آمارهای منتشر شده اقتصاد روسیه این روزها شرایط سختی را سپری می کند و در آن طرف میدان بودجه دفاعی آمریکا تقریبا هفت برابر ارتش روسیه است؛ به همین دلیل است که واشنگتن می تواند از پس جنگ های هم زمان مختلف بربیاید اما مسکو باید دست به فداکاری هایی بزند. وی موضع روسیه در اوکراین را با توجه به زبان، قومیت و خواست برخی مردم نقاط این کشور محق دانسته و تشریح می کند: برخی از این مناطق در زمان شوروی با نقاط روس نشین تطابق و سازگاری بیشتری داشتند اما بعد از فروپاشی درون مرزهای اوکراین جای داده شدند و مسکو هرگز این موضوع را قلبا نپذیرفت. تاکنون که روسیه با وجود فشارهای اقتصادی از این خواسته قلبی خود کوتاه نیامده است اما به طور قطع استقرار نیروهای این کشور در سوریه، پوتین را با چالش های جدیدتر و جدی تری رو به رو خواهد کرد. سوالی که اینجا پیش می آید این است که به هر حال این تحریم ها چگونه بر درگیری های بین روسیه و غرب تاثیر می گذارد؟ فریدنبورگ این سوال را این چنین پاسخ می دهد: این تحریم ها قرار نیست تغییری در رویکرد روسیه یا مردم آن ایجاد کنند بلکه به آن ها نشان می دهند که اقدامات آن ها هزینه هایی هم دارد. این تحریم ها در حقیقت موقعیت اقتصادی آن ها در برابر غرب را به آن ها یاد آوری و به آن ها گوشزد می کند که بجز گزینه نظامی راه های دیگری هم برای تنبیه وجود دارد. وی خاطرنشان می کند که غرب، امیدوار است در طولانی مدت این تحریم ها به فشار اقتصادی بر مردم منجر شده و آن ها را علیه پوتین برانگیزد. کارشناس ارشد مطالعات صلح دانشگاه جورج میسون آمریکا حل بحران اوکراین را آسان نمی داند و معتقد است: اوکراینی های زیادی هستند که تمایل دارند به روسیه بپیوندند. انشقاق بین روس ها و اوکراینی ها از دوران جنگ جهانی دوم رو به افزایش گذاشت و اکنون طی چند سال اخیر بدتر نیز شده است و امروز هم ادامه دارد. با وجود تمایل روسیه به عنوان یکی از قدرتهای جهان در همسایگی و تلاشش برای بهره برداری لازم از شرایط اوکراین، امید اندکی وجود دارد که کی یف بتواند از نظر داخلی شرایط را بهبود بخشد و مردمش را متحد کند. وی درباره رویکردش به این درگیری ها می گوید: به اعتقاد من اوکراین نمی تواند پیروز این درگیری ها باشد و تنها به تداوم کشتارها و آسیب ها کمک می کند. یک توافق صلح آمیز با روسیه که قطعا برخی منافع مسکو را در قبال کی یف تامین کند اما به نظر بهترین توافقی است که اوکراین می تواند در این میان به آن دست یابد. شاید عادلانه نباشد اما حقیقت دارد. فریدنبورگ سپس به توافق مینسک 2 اشاره و از روسیه به دلیل جدی نگرفتن آن انتقاد می کند: مسکو به نظر نمی رسد که چندان این توافق را جدی بگیرد. این کشور این توافق را طوری نقض می کند که دست کم بتواند آن را تکذیب کند. این در حالی است که رییس جمهور روسیه طی سخنرانی اخیر خود در هفتادمین نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل اظهار کرد، کشورش هم در سوریه و هم در اوکراین در مقابل خشونت افراطی و در دفاع از استقلال کشورها دست به عمل زده است در حالی که آمریکا و اتحادیه اروپا با حمایت از افراط گران در افزایش بی ثباتی در این کشورها نقش داشته اند. این کارشناس تاریخ آسیا و روسیه درباره سخنان پوتین در سازمان ملل عنوان می کند: سخنان پوتین کاملا قابل پیش بینی بود. از نظر مسکو کسانی که با اقدامات روسیه در قوانین و نظم جهانی مخالفت می کنند، دو رو هستند. در حالی که این روسیه است که در بسیاری از موارد قوانین بین المللی را در مقابل منافعش نادیده می گیرد. تهیه و تنظیم از خبرنگار ایسنا: عاطفه مرادی
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفاف]
[مشاهده در: www.shafaf.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها