محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830024616
توصیه آیت الله مهدوی کنی به مجری معروف چه بود؟
واضح آرشیو وب فارسی:شفاف: علی درستکار از جمله دانشجویان دانشگاه امام صادق است که به قول خودش،30 سال با آیت الله مهدوی کنی انس داشته است. به گزارش فارس، سالیانی در کسوت یک دانشجو وسپس درقامت یک همکار. او در گفت وشنود پیش روی،برخی از خاطرات خویش را از منش آموزگاری آیت الله مهدوی کنی باز گفته است. *جنابعالی سالیان طولانی در دانشگاه امام صادق(ع)تحصیل کرده اید و پس از فارغ التحصیل شدن نیز،همچنان با آن مرتبط بوده اید.دراین مدت ویژگی های شخصیتی مرحوم آیت الله مهدوی کنی را چگونه دیدید؟ وقتی ما ویژگی های آقای مهدوی را بازنگری می کنیم، می بینیم که خیلی ممتاز و متمایز بودند. اولاً به عنوان یک معلم اخلاق این ویژگی را داشتند که همان طور که درس می دادند؛ عمل می کردند. ما به عنوان دانشجویانی که پای درس ایشان می نشستیم، می دیدیم که وقتی می گفتند ادب داشته باشید، خودشان عمل می کردند. وقتی می گفتند سعه صدر داشته باشید، خودشان مراعات می کردند. وقتی می گویند مراقبه داشته باشید، ما کم و بیش در رفتار ایشان، این را می دیدیم. مثلاً ماه رمضان ها ایشان وقتی سحر تشریف می آوردند و شب های قدر ما می دیدیم که بخشی از نوافل شان را در مسجد ادا می کردند. پیش سلام بودن را ادا می کردند و ما اگر غافل بودیم حتماً ایشان اول سلام می کرد. همچنین مراقبت از جسم و بدن شان را به واقع رعایت می کردند مخصوصاً در این سن وسال و از زمانی که لازم بود برای قلبشان پیاده روی می کردند، شنا می کردند و استخر می رفتند. نکته دیگر در مورد حریت ایشان است. ایشان به ما حق مداری را می آموخت و سخت تاکید داشت که حق را بشناسید و مرید فرد و شخص نباشید. همیشه ببینید حق کجاست و به دنبال آن باشید و خودشان هم همین گونه رفتار می کردند. ایشان با وجود این که صاحب نظر و رای بودند و برای خودشان رای مستقل داشتند، با این حال در میان اساتید و طیف های مختلف گروه های فکری حتی متباین، سعه صدر داشتند. من زمانی مسئولیت بخش ماهواره دانشگاه را بر عهده داشتم. آقای مهدوی کنی وقتی ما را به این جا دعوت کرد دو مطلب را بیان کردند؛ یکی این که اصول اسلام را زیر سوال نبرید و دیگری این که اصول انقلاب را تخطئه نکنید. همین! این نشان دهنده این است که این مومن چه زمین بازی بزرگی را تعبیه کرده بود که کمتر اوقاتی توپ به اوت می رفت. *اخلاق سیاسی آیت الله مهدوی،از سرفصل های شناخت منش وشخصیت ایشان است.از دیدگاه شما،ویژگی های سیاست ورزیِ این شخصیت اخلاقی چه بود؟ من چیزی که از کنش ها و واکنش های ایشان در مقاطع مختلف حاد سیاسی یادم هست، آخرش به اخلاق و اخلاق ورزی برمی گردد. مثلاً می گفتند بله برادرمان آقای هاشمی این گونه گفتند و ما با ایشان دوست هستیم ولی من نظر ایشان را نمی پسندم. آخرین تعبیر سیاسی که از ایشان شنیدم اظهاراتشان در هفته دفاع مقدس دو سال پیش است که ایشان آمدند از دفاع مقدس و جنگ صحبت کردند و در آخر به این جا رسیدند که نظام و انقلاب و جنگ را باید محترم دانست و این ها را می گویم که نگویند مهدوی کنی از انقلاب دور شده است، نخیر مهدوی کنی همان مهدوی کنی است و همان انقلابی ای است که بوده ولی برخی از دوستان ما تعریف شان از انقلابی بودن این است که فقط تفنگ به دست بگیری و دستت هم بر روی ماشه باشد. این تعبیر ایشان بود که برای من خیلی جالب بود و جسارتی که ایشان در تعاریفی این چنینی داشت برای من خیلی آموزنده بود. *طبعا خاطراتی که از آیت الله مهدوی درذهن دارید،مربوط به وجهه استادی ایشان است.ایشان در مقام یک آموزگار،با سوالات وحتی عتابات دانشجویان،چگونه مواجه می شدند؟ من در دوره دانشجویی، خیلی تندروتر از الان بودم و گاهی در کلاس اخلاق سوال هایی می نوشتم و ایشان در آخر کلاس می خواند. سوالات تندی می نوشتم و اگر در کلاس فرصت نمی شد شفاهی خدمت ایشان می رسیدم و باز با تندی برخی نکات را به ایشان می گفتم. یک دوره ای هم برای هزینه هایی که برای ساخت مسجد دانشگاه می شد، اعتراض کرده بودم و نامه ای نوشتم که ایشان مرا خواستند و گفتند: که چه نوشته ای؟ ایشان توضیح دادند و گفتند: هنوز جوانی و ذهنت پر آتش است. من کاری نمی کنم و اگر بخواهم کاری کنم خوب انجام می دهم. من می خواهم مسجدی بسازم که 50 سال یا بیشتر بماند و این کشور هم یک کشور اسلامی است و ما در بزرگراه چمران واقع شدیم و بزرگراه چمران محل رفت و آمد است و همه گروه ها و مهمان های خارجی عالی مقامی که می آیند و می روند، یک نماد عالی از کشور اسلامی دیده نمی شود. من این را ساخته ام که از کجا و کجا دیده می شود و در ثانی این از بودجه دانشگاه نبوده و بانی داشته که این مسجد ساخته شود. اگر در جزئباتش بحث داری خب من چه کار کنم؟ من نظرم را می گویم و خیلی از نزدیکان هستند که حرف مرا گوش نمی کنند. این که می گویم ایشان به دانشجو گوش می کردند و برمی تافتند، برای این بود که ایشان می فهمیدند که جوان تند است، خونشان جوشان است و ماهیت وجودش جوشش است و این فهم خیلی محترم بود و این فهم بود که در وجود دانشجو آرامش ایجاد می کرد و باعث می شد که واکنش درست و بالنده به دانشجو بدهند. *به عنوان یکی از شاگردان ایشان و به شهادت رفتارهایی که از استاد مشاهده کرده اید،نگاه ایشان به جایگاه و ظرفیت های طیف دانشجو چگونه بود؟ از سوی دیگر دانشجویان چگونه به مجموعه رفتارها و افکار این استاد می نگریستند؟ من حداقل درباره خودم باید بگویم که این مرد، از شانس های بزرگ زندگی من بودند و با افتخار می گویم که حدود 30 سال با ایشان مانوس بودم و حدود 20 سال از طلایی ترین دوران زندگی ام را از 65 تا 85 در محضر ایشان بودم؛ بخشی به عنوان دانشجوی کوچک و بخشی به عنوان کارمند کوچک دانشگاه و این ها را می دیدم و می آموختم. ایشان در یکی از دیدارهایی که اتفاق افتاد و عده ای دانشجو حدود 40-50 نفر به خدمت ایشان رفتند، بعضی از بچه ها احساسی شدند، شعر گفتند، بعضی از بچه ها مدح ادبی کردند، و ایشان هم این گونه شروع کردند که: «خب بله، بسیار خب، شما لطف دارید! من چه بگویم؟ بعد گفتند: که ولی شما قدر خودتان را بدانید، برای شما خرج شده که این شده اید، شما سرمایه اجتماعی دارید، قدر این را بدانید. من هم از شما، پدر و مادرتان، مردم و حتی رهبری هم چیزی نمی خواهم و واقعی هم نمی خواهم و تعارف هم ندارم. امام صادقی بودنتان را حفظ کنید. در خط امام صادق(ع) باشید. حال اگر کاسبی می کنید، معلمی می کنید این خط تربیتی خودتان را حفظ کنید». یادم هست زمانی که کنکور را خود دانشگاه برگزار می کرد و در دوره ای ما دست اندرکار بودیم، ایشان آمدند حوزه و می چرخیدند. من هم همپایی می کردم با ایشان و رفتیم در دفتر حوزه نشستیم. من 4-5 نفر از بچه ها را که آن جا بودند معرفی کردم و گفتم که چه مسئولیتی دارند و چند وقت است که نخوابیده اند. حاج آقا گفتند: من نهایت می توانم تشکر کنم! چه کار می توانم بکنم؟ خوب بود که ایشان هیچ وقت ژست نمی گرفتند. ولی بعد هم این را به نقل از بزرگی گفتند که: فقط این را بدانید هرکس برای غیر خدا کار کند خل است. چون اگر برای من کار کنید نهایت این است که تشکر می کنم و حقوقتان را هم که می گیرید، اگر برای خدا کار کنید می ماند. این ها به ما بصیرت و دید می داد در زندگی. علی درستکار از جمله دانشجویان دانشگاه امام صادق است که به قول خودش،30 سال با آیت الله مهدوی کنی انس داشته است. به گزارش فارس، سالیانی در کسوت یک دانشجو وسپس درقامت یک همکار. او در گفت وشنود پیش روی،برخی از خاطرات خویش را از منش آموزگاری آیت الله مهدوی کنی باز گفته است. *جنابعالی سالیان طولانی در دانشگاه امام صادق(ع)تحصیل کرده اید و پس از فارغ التحصیل شدن نیز،همچنان با آن مرتبط بوده اید.دراین مدت ویژگی های شخصیتی مرحوم آیت الله مهدوی کنی را چگونه دیدید؟ وقتی ما ویژگی های آقای مهدوی را بازنگری می کنیم، می بینیم که خیلی ممتاز و متمایز بودند. اولاً به عنوان یک معلم اخلاق این ویژگی را داشتند که همان طور که درس می دادند؛ عمل می کردند. ما به عنوان دانشجویانی که پای درس ایشان می نشستیم، می دیدیم که وقتی می گفتند ادب داشته باشید، خودشان عمل می کردند. وقتی می گفتند سعه صدر داشته باشید، خودشان مراعات می کردند. وقتی می گویند مراقبه داشته باشید، ما کم و بیش در رفتار ایشان، این را می دیدیم. مثلاً ماه رمضان ها ایشان وقتی سحر تشریف می آوردند و شب های قدر ما می دیدیم که بخشی از نوافل شان را در مسجد ادا می کردند. پیش سلام بودن را ادا می کردند و ما اگر غافل بودیم حتماً ایشان اول سلام می کرد. همچنین مراقبت از جسم و بدن شان را به واقع رعایت می کردند مخصوصاً در این سن وسال و از زمانی که لازم بود برای قلبشان پیاده روی می کردند، شنا می کردند و استخر می رفتند. نکته دیگر در مورد حریت ایشان است. ایشان به ما حق مداری را می آموخت و سخت تاکید داشت که حق را بشناسید و مرید فرد و شخص نباشید. همیشه ببینید حق کجاست و به دنبال آن باشید و خودشان هم همین گونه رفتار می کردند. ایشان با وجود این که صاحب نظر و رای بودند و برای خودشان رای مستقل داشتند، با این حال در میان اساتید و طیف های مختلف گروه های فکری حتی متباین، سعه صدر داشتند. من زمانی مسئولیت بخش ماهواره دانشگاه را بر عهده داشتم. آقای مهدوی کنی وقتی ما را به این جا دعوت کرد دو مطلب را بیان کردند؛ یکی این که اصول اسلام را زیر سوال نبرید و دیگری این که اصول انقلاب را تخطئه نکنید. همین! این نشان دهنده این است که این مومن چه زمین بازی بزرگی را تعبیه کرده بود که کمتر اوقاتی توپ به اوت می رفت. *اخلاق سیاسی آیت الله مهدوی،از سرفصل های شناخت منش وشخصیت ایشان است.از دیدگاه شما،ویژگی های سیاست ورزیِ این شخصیت اخلاقی چه بود؟ من چیزی که از کنش ها و واکنش های ایشان در مقاطع مختلف حاد سیاسی یادم هست، آخرش به اخلاق و اخلاق ورزی برمی گردد. مثلاً می گفتند بله برادرمان آقای هاشمی این گونه گفتند و ما با ایشان دوست هستیم ولی من نظر ایشان را نمی پسندم. آخرین تعبیر سیاسی که از ایشان شنیدم اظهاراتشان در هفته دفاع مقدس دو سال پیش است که ایشان آمدند از دفاع مقدس و جنگ صحبت کردند و در آخر به این جا رسیدند که نظام و انقلاب و جنگ را باید محترم دانست و این ها را می گویم که نگویند مهدوی کنی از انقلاب دور شده است، نخیر مهدوی کنی همان مهدوی کنی است و همان انقلابی ای است که بوده ولی برخی از دوستان ما تعریف شان از انقلابی بودن این است که فقط تفنگ به دست بگیری و دستت هم بر روی ماشه باشد. این تعبیر ایشان بود که برای من خیلی جالب بود و جسارتی که ایشان در تعاریفی این چنینی داشت برای من خیلی آموزنده بود. *طبعا خاطراتی که از آیت الله مهدوی درذهن دارید،مربوط به وجهه استادی ایشان است.ایشان در مقام یک آموزگار،با سوالات وحتی عتابات دانشجویان،چگونه مواجه می شدند؟ من در دوره دانشجویی، خیلی تندروتر از الان بودم و گاهی در کلاس اخلاق سوال هایی می نوشتم و ایشان در آخر کلاس می خواند. سوالات تندی می نوشتم و اگر در کلاس فرصت نمی شد شفاهی خدمت ایشان می رسیدم و باز با تندی برخی نکات را به ایشان می گفتم. یک دوره ای هم برای هزینه هایی که برای ساخت مسجد دانشگاه می شد، اعتراض کرده بودم و نامه ای نوشتم که ایشان مرا خواستند و گفتند: که چه نوشته ای؟ ایشان توضیح دادند و گفتند: هنوز جوانی و ذهنت پر آتش است. من کاری نمی کنم و اگر بخواهم کاری کنم خوب انجام می دهم. من می خواهم مسجدی بسازم که 50 سال یا بیشتر بماند و این کشور هم یک کشور اسلامی است و ما در بزرگراه چمران واقع شدیم و بزرگراه چمران محل رفت و آمد است و همه گروه ها و مهمان های خارجی عالی مقامی که می آیند و می روند، یک نماد عالی از کشور اسلامی دیده نمی شود. من این را ساخته ام که از کجا و کجا دیده می شود و در ثانی این از بودجه دانشگاه نبوده و بانی داشته که این مسجد ساخته شود. اگر در جزئباتش بحث داری خب من چه کار کنم؟ من نظرم را می گویم و خیلی از نزدیکان هستند که حرف مرا گوش نمی کنند. این که می گویم ایشان به دانشجو گوش می کردند و برمی تافتند، برای این بود که ایشان می فهمیدند که جوان تند است، خونشان جوشان است و ماهیت وجودش جوشش است و این فهم خیلی محترم بود و این فهم بود که در وجود دانشجو آرامش ایجاد می کرد و باعث می شد که واکنش درست و بالنده به دانشجو بدهند. *به عنوان یکی از شاگردان ایشان و به شهادت رفتارهایی که از استاد مشاهده کرده اید،نگاه ایشان به جایگاه و ظرفیت های طیف دانشجو چگونه بود؟ از سوی دیگر دانشجویان چگونه به مجموعه رفتارها و افکار این استاد می نگریستند؟ من حداقل درباره خودم باید بگویم که این مرد، از شانس های بزرگ زندگی من بودند و با افتخار می گویم که حدود 30 سال با ایشان مانوس بودم و حدود 20 سال از طلایی ترین دوران زندگی ام را از 65 تا 85 در محضر ایشان بودم؛ بخشی به عنوان دانشجوی کوچک و بخشی به عنوان کارمند کوچک دانشگاه و این ها را می دیدم و می آموختم. ایشان در یکی از دیدارهایی که اتفاق افتاد و عده ای دانشجو حدود 40-50 نفر به خدمت ایشان رفتند، بعضی از بچه ها احساسی شدند، شعر گفتند، بعضی از بچه ها مدح ادبی کردند، و ایشان هم این گونه شروع کردند که: «خب بله، بسیار خب، شما لطف دارید! من چه بگویم؟ بعد گفتند: که ولی شما قدر خودتان را بدانید، برای شما خرج شده که این شده اید، شما سرمایه اجتماعی دارید، قدر این را بدانید. من هم از شما، پدر و مادرتان، مردم و حتی رهبری هم چیزی نمی خواهم و واقعی هم نمی خواهم و تعارف هم ندارم. امام صادقی بودنتان را حفظ کنید. در خط امام صادق(ع) باشید. حال اگر کاسبی می کنید، معلمی می کنید این خط تربیتی خودتان را حفظ کنید». یادم هست زمانی که کنکور را خود دانشگاه برگزار می کرد و در دوره ای ما دست اندرکار بودیم، ایشان آمدند حوزه و می چرخیدند. من هم همپایی می کردم با ایشان و رفتیم در دفتر حوزه نشستیم. من 4-5 نفر از بچه ها را که آن جا بودند معرفی کردم و گفتم که چه مسئولیتی دارند و چند وقت است که نخوابیده اند. حاج آقا گفتند: من نهایت می توانم تشکر کنم! چه کار می توانم بکنم؟ خوب بود که ایشان هیچ وقت ژست نمی گرفتند. ولی بعد هم این را به نقل از بزرگی گفتند که: فقط این را بدانید هرکس برای غیر خدا کار کند خل است. چون اگر برای من کار کنید نهایت این است که تشکر می کنم و حقوقتان را هم که می گیرید، اگر برای خدا کار کنید می ماند. این ها به ما بصیرت و دید می داد در زندگی.
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفاف]
[مشاهده در: www.shafaf.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها