تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849920847
روزی که ماهواره ها مکر خدا را پیش بینی نکردند!
واضح آرشیو وب فارسی:اسلام تایمز: اسلام تایمز: اولین بالگرد که برای پرواز آزمایشی از روی ناو نیمیتس بلند شد، کاپیتان جیم خیره به خط ساحل مهیج ترین پروازش را در آخرین روزهای جنگ ویتنام با این پرنده غول پیکر که به سی استالیون معروف بود، به خاطر آورد. با وجود کشته شدن هزاران ویتنامی، سایگون در حال سقوط بود و آخرین دسته از آمریکایی ها روی پشت بام سفارت آمریکا برای فرار از جهنمی که مردم ویتنام برایشان بوجود آورده بودند، در انتظار بالگردها بودند.اولین بالگرد که برای پرواز آزمایشی از روی ناو نیمیتس بلند شد، کاپیتان جیم خیره به خط ساحل مهیج ترین پروازش را در آخرین روزهای جنگ ویتنام با این پرنده غول پیکر که به سی استالیون معروف بود، به خاطر آورد. با وجود کشته شدن هزاران ویتنامی، سایگون در حال سقوط بود و آخرین دسته از آمریکایی ها روی پشت بام سفارت آمریکا برای فرار از جهنمی که مردم ویتنام برایشان بوجود آورده بودند، در انتظار بالگردها بودند. صدای غرش موتور بالگرد شدت گرفت. جیم صدای نفس های خودش را شنید، تند و نامنظم. «بی یووو... بی یووو...» موقع دور گرفتن روی بام سفارت چند گلوله از بیخ گوشش رد شد و از سقف بالگرد گذشت. جیم نفس عمیقی کشید و گفت: «کم مانده بود!» بالگرد نیم دوری زد و تیربارچی ها چند ردیف رگبار در اطراف سفارت خالی کردند. رگبار مسلسل مثل تندبادی که در کشتزار بیفتد چند ردیف از سربازهای ویتنامی را که به درهای سفارت نزدیک شده بودند، خواباند. جیم زیر لب زمزمه کرد: «هر چه می کشی باز هم عین علف از زمین سبز می شوند.» بعد اندیشید: « عشق به میهن چیز دل انگیزی است.» احساسی که کمتر آن را درک کرده بود، اگر اجباری برای جنگیدن نبود، شاید او هرگز سر از ویتنام درنمی آورد. با خودش فکر کرد: «وقتی مردی در خاک کشور خودش نمی جنگد، فرار از جبهه برایش سهل تر است اما چنین چیزی معمولا این جا در ویتنام اتفاق نمی افتد؛ چون عشق به میهن چیز دل انگیزی است...» بعد از سال ها جنگ این مسئله را با تمام وجود لمس می کرد. جنگ این مردم را فرسوده نکرده بود؛ حتی نمی شد گفت که انگیزه های عاطفی آنها نسبت به وطنشان کمرنگ شده بود اما او چه؟ صدای غرش موتور بالگرد غول پیکر جیم را به خود آورد، 5 سال از آن حادثه گذشته بود و سی استالیون ها، آمریکایی ها را نجات داده بودند. او حالا بر فراز خلیج فارس پرواز می کرد. احساس غرور تند و زودگذر از او گذشت. به هر حال طی سال های زیاد آموخته بود که هیچ وقت نمی شود به هیچ چیز اعتماد کرد حتی به این پرنده غول پیکر و این همه تجهیزات هم نمی شود دل خوش کرد. همیشه چیزهای غیرمنتظره وجود داشت. جیم دوری بر روی نیمیتس زد، کار تخلیه کشتی از سربازها تمام شده بود، روی ناو شلوغی درهمی بود، جرثقیل های عظیم در حال جابه جایی جیپ ها و کامیون ها به داخل هواپیماهای غول پیکر سی 130 بودند، همه چیز حکایت از یک عملیات بزرگ می کرد. *** صبح روز بیست و چهارم آوریل 4] اردیبهشت [1359 باید برای کارتر روزی عادی وانمود می شد اما به واقع عادی نبود. علی رغم همه ظاهرسازی ها جوی پر از اضطراب و دلواپسی بر کاخ سفید حکمفرما بود. روز هنوز آغاز نشده بود که پاکتی لاک و مهر شده به دست کارتر رسید. فرستنده آن کسی نبود جز سناتور فرانک چرچ، همکار حزبی و رئیس کمیسیون امور خارجه سنا. ظاهرا علی رغم همه احتیاط ها، حرف هایی به بیرون درز کرده بود. رئیس جمهور به خوبی می دانست که طبق قانون اختیارات جنگی، قبل از اعزام نیرو به خارج از کشور، موظف است تا با کنگره مشورت کند اما مشکل اصلی او کنگره نبود، حتی بحث اختیارات هم نبود. در هر صورت با کمک دادستان کل، بنیامین جیویلتی به اقدامات و تصمیماتش می توانست شکل قانونی بدهد. ترس کارتر، تکرار جنجال هفته قبل بود. شایعات حول و حوش جنگ به اوج خود رسیده بود، برای بسیاری زنگ خطر به صدا درآمده بود و کار چنان بالا گرفته بود که کارتر مجبور به تماس مستقیم تلفنی با مارگارت تاچر نخست وزیر انگلیس و اشمیت صدراعظم آلمان فدرال و حتی اوهیرا نخست وزیر ژاپن شده بود. شرایط دشواری بود، تنها دو روز از تصمیم اعضای بازار مشترک اروپا درباره مجازات های احتمالی درباره ایران و تعیین زمان ضرب الاجل می گذشت. هنوز 23 روز تاروز ضرب الاجل، فرصت باقی بود. اگر صبر می کرد، آن وقت احتمال پیروزی در یک حمله نظامی غیرمنتظره تا حد زیادی کاهش پیدا می کرد. نه کارتر و نه هیچ کدام از سیاستمدارها فراموش نکرده بودند که طی سال های حکومت محمدرضا شاه، ایران از امکانات نظامی و سلاح های آمریکایی اشباع شده بود و چه بسا در صورت جنگ، با اطلاعات و روحیه ای که از ایرانی های بعد از انقلاب به دست آمده بود، سرنوشت مشابه یا حتی بدتر از ویتنام نصیب ارتش آمریکا می شد. جیمی کارتر بعد از باز کردن نامه چرچ، مطابق معمول به دفتر خصوصی اش رفت اما برخلاف همیشه وقت زیادی را برای مطالعه روزنامه ها و بررسی مسائل انتخاباتی و روز نکرد. کار مهم کارتر در این روز، ملاقات با شیمون پرز، رهبر اسرائیل بود. ملاقات پرز و کارتر آن وقت صبح در کاخ سفید اصلا تعجبی نداشت، حتی این اتفاق خیلی پیشتر از این باید می افتاد؛ هر چند طی روزهای گذشته آنها ساعت ها تلفنی با یکدیگر گفت وگو کرده بودند، آشفتگی هر دو کماکان ریشه در یک چیز داشت، احوال خاورمیانه علی رغم حمایت برخی از کشورهای منطقه از سیاست آمریکا در قبال اسرائیل، به خاطر موضع ایران به خطر افتاده بود. اکنون امکان به رسمیت شناختن اسرائیل به عنوان یک کشور از طرف ایران حتی از حد تحقق یک آرزوی بعید و دور و دراز هم کمتر بود. در حالی که نام اسرائیل به عنوان یک کشور به سرعت هر چه تمام تر از نقشه های جغرافیایی، کتاب های درسی و غیردرسی و از فعالیت های تجاری دولتی و غیردولتی این کشور محو می شد، حمایت ایران از فلسطینی ها آشکار بود. پرز دریافته بود که همفکری و همسویی ایران با اسرائیل به هیچ وجه امکان پذیر نیست. کنار آمدن با بسیاری از کشورهای عرب نشین کار سختی نبود. آنها یا به نوعی مرعوب قدرت اسرائیل بودند یا به نوعی تحت حمایت آمریکا اما این دو مسئله درباره ایران صادق نبود. هیچ کدام از کشورهای عربی تهدیدی برای گسترش اسرائیل به حساب نمی آمدند. آنها نه توان مبارزه را داشتند و نه تا وقتی منافع شان صددرصد به خطر می افتاد، حاضر بودند درگیر مسائلی بشوند که به آنها مربوط نمی شد اما وضعیت حکومت فعلی ایران تا حد زیادی فرق داشت. ماهیت ضداسرائیلی رهبر ایران خیلی پیش از سقوط رژیم شاه به صورت علنی ابراز شده بود و هر روز که از ثبات رژیم اسلامی ایران می گذشت، تاثیرش را بیشتر بر منطقه می گذاشت. چه بسا که ایران می توانست اندک جرأت باقیمانده در رژیم های غربی منطقه را بر علیه اسرائیل بشوراند، آن وقت کار برای آنها بسیار سخت تر می شد. دلواپسی های یک رئیس جمهور طبس قلب ماجراست. روی نقشه از خلیج فارس تا طبس، زمین از کوه های سیاه و خاکستری موج می زند، کوه هایی به هم پیوسته و گاه جدا از هم با ارتفاعاتی کم و زیاد. شهرت طبس به صحرایی است که تا کیلومترها ادامه دارد، صحرایی در قلب دشت کویر، غیر قابل عبور، کم جمعیت و حتی در نقاطی خالی از هیچ نشانی از حیات. از جهاتی این صحرای دورافتاده مثل همه صحراهای دنیاست. گاهی طوفانی هست و گاه نیست، گاهی باد در کوه هایش می پیچد، در کنار درختچه های کوچکش می دود، روی بیابان وحشت زا میخزد و دوباره در کوه ها آرام می گیرد اما گاه صحرا چنان آرام و ساکت است که گویی این بخش از کره زمین هرگز از خواب نخستین بیدار نشده است. برای روز 24 آوریل هوای آسمان ایران خوب پیش بینی شده است و ماهواره های هواشناسی آمریکا برای مسیر 950 کیلومتری که باید بالگردها در خاک ایران طی کنند، هیچ اختلاف جوی را پیش بینی نمی کنند. ساعت پنج و نیم بعدازظهر روز 24 آوریل ناو نیمیتس کمی بیشتر از 30 مایل تا ساحل ایران فاصله داشت، موقعیت روی نقشه، مشخصا ناو را جایی در حوالی مرز ایران و پاکستان نشان می داد، بالگردهای غول پیکر بعد از یک پرواز آزمایشی با موتورهای روشن روی باند در انتظار پرواز بودند، به دستور سرهنگ، صافی هوای موتورها برداشته شده بود تا به قدرت موتورها کمی بیشتر از سه درصد اضافه شود، هنوز تا ساعت پرواز بالگردها یک ساعت باقی بود. وقتی ژنرال جونز خبر فرود هواپیماها را درجزیره مسیره باتلفن به کارتر خبر داد، ساعت کمی از 9 صبح گذشته بود. اما در واشنگتن هنوز شب بود. هواپیماهای سی-130 در فرودگاه مسیره؛ شیخ نشین عمان فرود آمده بودند و کار بارگیری تجهیزات به سرعت درحال انجام شدن بود. دو ژنرال و 38 افسر و دانشجو که در زمان سقوط رژیم پهلوی در آمریکا بودند، جزو مسافرین این پروازها بودند. آن ها مأموریتی به مراتب مهم تر از دسته نورآبی و تفنگداران دریایی داشتند. طی روزهای گذشته، رئیس جمهور از خانواده گروگان ها خواسته بود که به ایران سفر نکنند. رفتن خبرنگارهای آمریکایی هم ممنوع شده بود. این دو خبر به ظاهر آن قدر مهم نبود که توجه کسی را متوجه اقدامات نظامی دولت در اتاق سری پنتاگون کند. در اتاق سری پنتاگون هیجان و اضطراب لحظه به لحظه بیشتر می شد. راه رفتنمدام رئیس جمهور در اتاق، زنگ پیاپی تلفن، حضور هارولد براون و خیلی چیزهای کوچک و بزرگ دیگر حکایت از دلواپسی بزرگی می داد. می شد گفت که دلواپسی رئیس جمهور در آن لحظات مثل دلواپسی فرماندهان نبود. دلواپسی یک فرمانده، زمانی که نیروهایش را به جنگ می فرستد، از جنس دیگری است. یک سرهنگ، سرگرد، سروان، و حتی یک گروهبان، وقتی افراد دسته اش را برای مأموریتی هدایت می کند، بیشتر از فکر کردن به پیروزی یا شکست، به فکر جان نیروهاست؛ چرا که وجودش صرفا و عمیقا به وجود دسته ای است که او رهبری اش را به عهده دارد. و به همین دلیل هم بارها نقشه حمله را از زوایای مختلف بررسی می کند و باز به همین علت یک فرمانده واقعی موقع نبرد پیشاپیش سربازهای دسته اش قرار می گیرد تا هم حس فرماندهی اش را راضی کند و هم افراد دسته شدیدا خود را در مالکیت او حس کنند و فرمان ببرند اما برای کارتر که صدها کیلومتر از صحنه نبرد دور بود، یک دسته از تفنگداران نیروی دریایی یا گروه ویژه نورآبی ها چه اهمیتی می توانست داشته باشد؟ هزاران دسته و گروهان و هنگ بودند که او می توانست به آن ها فرمان دهد، به علاوه بودجه نظامی سازمان سیا و ارتش به اندازه ای بود که هزاران سرباز از این نوع می توانست تربیت کند، در آن لحظه آن ها به نظر شهروندانی معمولی می آمدند که ممکن بود هر لحظه در یک حادثه تصادف قطار یا سقوط هواپیما جانشان را از دست بدهند. حتی حسی عاطفی هم رئیس جمهور را همراهی نمی کرد، پس چرا دلواپس بود؟ شکست و مضحکه دوست و دشمن شدن! موضوعی که سعی می کرد کمتر به آن فکر کند. چه دلیلی داشت با آن همه تجهیزات و سلاح در این مأموریت پیروز نشوند؟ دسته نورآبی یا به اصطلاح سرهنگ، «عنصر آبی» مأموریت های مهم تری را به سرانجام رسانده بودند، نجات جان چند گروگان و بعد دزدیدن رهبر انقلاب ایران که هیچ وقت مثل یک رئیس جمهور و حتی یک وزیر آمریکایی از جانش مواظبت نمی شد، اصلا کار سختی به نظر نمی آمد. با این حال هر چه عقربه های ساعت به 10 صبح نزدیک می شد، دلشوره رئیس جمهور هم افزایش می یافت. نمی توانست مسئله شکست را مطلقا نادیده بگیرد. اگر در این عملیات شکست می خورد، کارش در مقابل رقیب اصلی انتخاباتی اش رونالد ریگان بسیار سخت می شد، واضح بود که ریگان منتظر سرزدن یک اشتباه دیگر از رئیس جمهور بود، کارتر از ماه ها قبل برای ماندن در قدرت تلاش کرده و حالا ممکن بود با یک حرکت اشتباه همه چیز را از دست بدهد، تازه این همه دلیل نمی توانست باشد، حتی در صورتی که موفق می شد با بهره گیری از امپراطوری رسانه ای از شکست به نفع خودش و انتخابات آینده استفاده کند، باز هم موقعیت آمریکا در منطقه به شدت تضعیف می شد. بعد از تصرف سفارت، این شکست می توانست برای دولتش بسیار گران تمام شود. ساعت 18 روز 24 آوریل نیمیتس تا حد ممکن به ساحل ایران نزدیک شده بود. 8 بالگرد غول پیکر آماده بودند که هر کدام با بیش از 20 سرنشین از نیروهای ویژه با سرعت 300 کیلومتر در ساعت به سمت طبس به پرواز درآیند، قبلا مسیر 950 کیلومتری که خلبان ها باید طی می کردند، با کمک عکسبرداری های دقیق ماهواره ای مطالعه شده بود.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اسلام تایمز]
[مشاهده در: www.islamtimes.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها