واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد پرس: به نظر می رسد بانک مرکزی به جای آنکه نظام بانکی را در خدمت تولید و خروج از رکود قرار دهد، اقتصاد را در خدمت نظام بانکی قرار داده که نتیجه آن تعمیق رکود و از بین رفتن چشم انداز ایجاد رشد اقتصادی است.اقتصاد پرس : با گذشت بیش از 10 روز از انتشار نامه هشدارآمیز 4 وزیر دولت به رئیس جمهور مبنی بر احتمال تبدیل رکود به بحران؛ به نظر می رسد هیچ یک از دستگاههای مسئول در سیاستگذاری تمایل ندارند در جایگاه مخاطب این نامه قرار گیرند و در این میان بانک مرکزی و شبکه بانکی کشور بیش از همه از مواجه شدن با این بحث گریزان هستند. این روزها که نگرانی از تعمیق روزافزون رکود در حال افزایش است مسؤلان بانک مرکزی چندین بار تنها وظیفه خود را کنترل تورم اعلام کردند و بانک ها نیز خود را به عنوان بنگاه معرفی می کنند که باید به دنبال حداکثرسازی سود خود باشند. اگرچه پیگیری هر دو هدف فوق نادرست نیست، اما بانک مرکزی و شبکه بانکی نباید از یاد ببرند که اهداف فوق تنها جزئی از وظایف و کارکرد آنهاست و تمام اهداف آنها در این خلاصه نمی شود و نمی توان به آسانی از زیر بار سایر مسئولیت های اقتصادی خود شانه خالی کنند. سیستم بانکی در حالی از ایفای نقش در خروج از رکود بی تمایل است که سیاستگذاری، نظارت و اجرای یکی از اصلی ترین متغیرهای رونق و رکود اقتصادی یعنی نرخ سود بانکی در اختیار آنهاست. این روزها نرخ سود بانکی چه در تعیین نرخ، و چه در اجرا کنار سایر شاخص ها و متغیرهای اقتصادی به یک ساز ناموزون و به یک معما تبدیل شده است. اگرچه مسؤلان اصلی اقتصاد کشور که اکثر آنها عضو شورای پول و اعتبار هستند به روی خود نمی آورند که برای سود بانکی چه نرخ هایی تعیین کردند و اکنون در شعب بیخ گوش آنها چه نرخ هایی در جریان است و در رسانه های عمومی هم تبلیغات آنها با صدای بلند اعلام می شود، با این حال تأثیر تعیین نامتوازن نرخ سود در سیستم بانکی تنها به همین جا ختم نمی شود. نرخ سود از دو کانال مهم در رکود و رونق اقتصادی تأثیر می گذارد، ابتدا از کانال عرضه؛ به این صورت که با کاهش نرخ سود، سرمایه گذاری افزایش می یابد و توجیه اقتصادی بسیاری از طرح های اقتصادی بالا می رود. زمانی که نرخ سود بانکی که یک بازدهی بدون ریسک است بالا باشد هیچ دارنده سرمایه ای تمایل به درگیر کردن سرمایه خود در بخش تولید و صنعت با انواع ریسک ها و بوروکراسی های پیچیده موجود ندارد و ترجیح می دهد به بخش تضمین شده بانکی پناه ببرد. حتی بین بازارهایی چون بازار سهام، ارز، سکه و طلا که ماهیت سفته بازی نیز دارند براساس بررسی های انجام شده در سال 93، بالاترین بازدهی به سرمایه گذاری در بانک ها تعلق داشته است، یعنی بخش بانکی از بخش سفته بازی مرسوم نیز پیشی گرفته است، لذا در این وضعیت رکود اقتصادی که چشم انداز مثبتی هم برای خروج سریع از آن ترسیم نشده؛ بازدهی حدود 20 تا 23 درصد به صورت روزشمار و بدون ریسک بانکی؛ مقدم بر هر سرمایه گذاری دیگر قلمداد می شود. از سوی دیگر سیاست های تحریک تقاضا نیز ارتباط زیادی با نوع سود بانکی دارد، به عنوان مثال در ماه های اخیر پرداخت تسهیلات خودرو و کالا حداقل برای بخش زیادی از کارمندان و کارکنان دولت ابلاغ شده است، اما به دلیل نرخ سودهای بالا تمایلی از طرف متقاضیان برای دریافت آن وجود ندارد، در حالی که این روزها کارشناسان جهت تحریک تقاضا و به خصوص کالاهای بادوام، کاهش نرخ سود تسهیلات را بیش از همیشه مورد تأکید قرار می دهند. بنابراین سرنوشت ایجاد تحرک در اقتصاد ایران به نهادی به نام بانک مرکزی گره خورده است که بی سروصدا به کناری نشسته و تماشاچی وضعیت رکود عمیق اقتصاد شده است. با این همه باید دید که مسئولان سیستم بانکی کشور تا چه میزان در رویارویی با رکود روزافزون در اقتصاد کشور وارد گود شده و متغیرهای پولی را در جهت حمایت از تولید و خروج از رکود و نه حمایت از بانکداران؛ تنظیم و کنترل می نمایند؟
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد پرس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]