واضح آرشیو وب فارسی:شبستان: خبرگزاری شبستان:حماسه عاشورا، تنها درد و اندوه نیست، بلکه عزت و سرفرازی و «ما رأیت الا جمیلا» است،ماجرای کربلا از یک سو مجموعه ای از زشتی هاو نامردمی های بنی امیه و کوفیان و از سویی تابلویی رنگارنگ و خیره کننده از زیبایی غرور آفرین اهل بیت (ع) است.به گزارش خبرگزاری شبستان از قم، حادثه ی غم انگیز و دردناک عاشورا در زمان خود، تلخ و درد آور بود و به تعبیر روایات رسیده از معصومان، مصیبت بود، تا بدان جا که در زیارت عاشورا خطاب به امام حسین(ع) می گوییم: « لقد عظمت الرزیه و جلت و عظمت المصیبه بک علینا و علی جمیع اهل الاسلام»؛ به راستی داغ تو و مصیبت تو برای ما و برای همه ی اهل اسلام چه بزرگ و سنگین است. اما همین فاجعه ی گران، وقتی باوری تاریخی شد، تاثیرهای شگرفی می بخشد؛ چنان که پیام و درس هایش می تواند برای ما درس آموز و زندگی بخش باشد . شرکت در مجالس عزاداری امام حسین(ع) و مطالعه ی سرگذشت و مقتل های آن حضرت، بهترین فرصت برای آگاهی از کرامت نفس و اخلاق و اخلاص امام(ع) و یاران وفادار ایشان است؛ مفاهیمی که توجه بدان ها ، روح سرد انسان را بهاری می کند؛ بهاری معطر از شخصیت مردی که در سخت ترین شرایط، همچنان صدای کرامت و ندای آزادگی از بندبند وجود او برخاست. از زیبایی های صحنه عاشورا ظرافت های مفهومی و اخلاقی همچون: ایستادگی، شهامت و ادبِ خاندان امام(ع) است. تاکید بر مفهوم "آزادگی" از مهم ترین محورهای حرکت امام از آغاز تا پایان راه است و "بزرگواری و ادب" رنگی است که امام بر جای جای این صفحهی پرشکوه (زندگی دنیا) پاشید. در بعد ادبیات نوشتاری و گفتاری، نمونه های فراوانی را می توان یافت که در آن «فرهنگ عاشورا» محور اعتقادی خاص و عام قرار گرفته است. بخشی از این ادبیات در همان عصر وقوع حادثه است و بخش دیگر و مهم تر، در سال های بعد از قیام، در شعارها و حرکت های حق طلبانه ای چون قیام مختار، نهضت توابین، علویان طبرستان و ... دیده می شود از قرن دهم و بعد از آن، به دنبال ده قرن مهجوریت و مظلومیت شیعه، «تشیع» به عنوان مذهب رسمی کشور ایران اعلام شد و اشعار و مراثی زیادی درباره ی حادثه عاشورا خلق شدند که معروف ترین آن ها، دوازده بند «محتشم کاشانی» است. این شیوه اساسا" سبک خاصی را در مرثیه بنا گذاشت و شاعران بعد از وی، اغلب در مرثیه پیرو سبک و مضمون شعری او گشتند، هرچند که از نظر قدرت کلام و ظرافت اندیشه ـ برخی از آنان همچون وصال شیرازی ـ دست کمی از محتشم نداشتند. باید دانست که وجه غالب حماسه ی عاشورا، تنها درد و اندوه نیست، بلکه عزت و سرفرازی، نرفتن زیر بار ذلت و «ما رأیت الا جمیلا» است. ماجرای کربلا دو رو دارد؛ یک طرف، مجموعه ای است از زشتی ها، پستی ها و نامردمی های بنی امیه و کوفیان و روی دیگر آن، تابلوی رنگارنگ و خیره کننده ای است از زیبایی های غرورآفرین اهل بیت عصمت و طهارت(ع). به دلایل تاریخی و اجتماعی بسیار، در مجالسی که به نام امام حسین(ع) برگزار می شود، متاسفانه بیشتر به شرح و بسط عاطفی روی اول سکه می پردازند و بر آن اشک اندوه می بارند، اما چشم و دل را به اشک شوق و برق غروری که از زیبایی ها و شکوه عاشورا و نقش آفرینی نقاشان بزرگ صحنه کربلا پیش آمده، میهمان نمی کنند و «توجه نمی کنند که «سلام بر حسین» مفهوما" مقدم بر «لعنت بر یزید» است. این «سلام بر حسین» است که «لعنت بر یزید» را ترجمه می کند و به آن معنا می بخشد. لرزیدن دل و ریختن اشک شوق در نگاه به عظمت و زیبایی رفتار امام، زیباتر و گیراتر از گریه ی برآمده از ظلم و پستی یزید است. شاید برای برخی از ذاکران شریف اباعبدالله، تحریک عواطف از راه توجه دادن به پستی ها و ددمنشی های یزیدیان آسان تر است تا تکان دادن عمق اندیشه ها و قلب ها از راه توجه دادن به بزرگی های عزت آفرینِ امام و یاران او. «البته گریه بر سوز زخم تیر و سنان میسرتر است تا خیره ماندن در عظمت و آرامش یک «نفس مطمئنه» که در روح یاران و خاندان او نیز دمیده شده است » عواطف ما به وصف خشکیِ یک کام تشنه، حساس تر است تا به تصور شیرینی یک روح سیراب کمی تعداد یاران در میانه ی انبوه دشمنان، بیشتر به چشم می آید تا دیده ی سیر و جان دلیر امام حسین(ع) و یاران وفادار او . گفتنی است که بزرگداشت شهادت امام حسین و 72 تن از مردان روزگار، طبیعتا" ادب خاص خود را می طلبد. ادب آن است که اشک ما در سوگ آن حضرت، اشک ادب و گریه ی تعظیم باشد. مرثیه سرایی ما باید حامل روح ادب به آستان مردی باشد که «هیهات منا الذله» و مرگ سرخ را به زندگی ننگین و ماندن زیر بار ظلم ترجیح داد، بیان ماجرای امام در قالب الفاظ و عبارات پیش پا افتاده و مبتذل، شایسته ی روح بلند آن بزرگوار نیست، بلکه زبان حال روح های زبون است و نباید صرفا" به نیت تحریک سطحی احساسات عزاداران، نادانسته، حرمت مقام خاندان رسول خدا(ص) را، در صورت و محتوا، در بیان خود در حد عوامانه و روزمره پایین آوریم . یکی از زیباترین جلوه ها و نقش های صحنه عاشورا، صحبت های امام حسین(ع) با یارانِ همچون کوه استوار خود است که نشان می دهد در آن شرایط ملتهب و در شبی که فردایی و فرداشبی چنان سخت و جانکاه را برای امام و خاندان او در پی دارد، توجه این مرد کوه¬غیرت ـ که کوه نیز باید از او غیرت و آزادگی را بیاموزد ـ تا کجاست و یاران او با چه ادب و متانتی آماده ی جان فشانی در راه معشوق و معاشقه و مغازله با خدای خویش اند . آیا بهانه ی عزاداری برای سیدالشهدا می تواند مجوزی باشد برای قمه زنی، عریان شدن مردان به هنگام سینه زدن پیش چشم نامحرم و نادیده انگاشتن بسیاری از آداب اجتماعی و مذهبی؟ مگر نه این که "ادب آداب دارد؟" پس بیاییم آداب این ادب (عزاداری) را رعایت کنیم و موجب سرافرازی شیعه باشیم . مهدی محدثی ادب و آداب عاشورایی خبرگزاری شبستان:حماسه عاشورا، تنها درد و اندوه نیست، بلکه عزت و سرفرازی و «ما رأیت الا جمیلا» است،ماجرای کربلا از یک سو مجموعه ای از زشتی هاو نامردمی های بنی امیه و کوفیان و از سویی تابلویی رنگارنگ و خیره کننده از زیبایی غرور آفرین اهل بیت (ع) است.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبستان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]