واضح آرشیو وب فارسی:وارث: وارث: یکی از علل ناله و فغان حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین)، تالی تلوهای معصومین، اولیاء خدا، ابرار، اخیار، مردان الهی و انسان های ضمیرپاک، این است که نکند عمل آن ها برای غیر خدا هم باشد. آنها به قدری در این راه وسواس به خرج می دهند که از تعریف و تمجید و اعمال بسیار خوب خودشان وحشت دارند. نگرانند که ولو به لحظه ای عمل آن ها، عندالله تبارک و تعالی و نزد ملائکه الهی، بوی ریا بدهد. در مقابل آنچه که راجع به مخلصین عالم عرض کردیم، ریا است. ریا به معنای رؤیت عمل و به رخ کشاندن عمل، برای غیر از خدا است. اولیاء الهی از تعریف و تمجید وحشت دارند، می ترسند نکند عملی را که انجام دادهاند باعث ریا شده است و می ترسند از این که ظاهر آن ها عندالله خوب است، امّا باطن آن ها عندالله تبارک و تعالی، یک باطن خبیث باشد. لذا دائم در اضطرابند از این که نکند عمل آن ها ولو به لحظه ای بوی غیر خدا بدهد. این حال خاص اولیاء خداست. آن ها وحشت دارند از این که خدای ناکرده ظاهرشان برتر از باطنشان باشد. لذا همیشه باطن اولیاء خدا برتر از ظاهرشان است. در باطن و خلوتگاه آنها غوغایی است. وقتی آنها به خلوتگاه رفتند، چنان با پروردگارشان به نجوا می پردازند که به قول آن عارف بزرگوار آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) ناخودآگاه جلب ملک می کنند. چنان صفا دارند، چنان حال خوشی دارند که به واسطه حال خوش آن ها که بوی عطرش فضای عرش و ملکوت را پر کرده و نور عبادت آن ها، تمام ملکوت را جذب کرده، ملائکه الله به مقام هبوط کشیده میشوند که در محضر این اولیاء خدا بیایند. وقتی آیت الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بزرگوار به ملّا حسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، استاد بزرگوارشان، عارف عظیم الشّأن و بی بدیل عرضه می دارند: آقا جان! چه کنیم که ریا در عمل ما نباشد؟ میفرمایند: هر موقع در خلوت رفتی و با خدای خود شروع به مناجات کردی، فغان کن، فریاد بزن بگو: خدا! عاجزانه از تو می خواهم باطنم را افضل از ظاهرم قرار بدهی. لذا دائم دعای خصّیصین، اولیاء و مردان خدا در خلوت همین است. در حقیقت دعای آنها همین روایت شریف حضرت باقرالعلوم، امام محمّد باقر(صلوات اللّه و سلامه علیه) است که فرمودند: «مَنْ کَانَ ظَاهِرُهُ أَرْجَحَ مِنْ بَاطِنِهِ خَفَّ مِیزَانُهُ»[1] آن کسی که ظاهرش بهتر و ارجح از باطنش باشد، صددرصد نتیجه اش این است: «خَفَّ مِیزَانُهُ» ترازوی اعمال او سبک است. اولیاء وحشت بسیاری دارند از این که این روایت شامل حالشان شود. حضرت نمیفرمایند: این ها عملی ندارند، ظاهرشان خوب نیست. نمی فرمایند: باطنشان خراب است، بلکه می فرمایند: ظاهر نسبت به باطن برتر باشد؛ یعنی در باطنشان هم خوبی و نیکی هست؛ امّا اگر ظاهر برتر از باطن بود، «خَفَّ مِیزَانُهُ». لذا اولیاء می ترسند، وحشت دارند. سرّ آنچه که اولیاء خدا در خلوت بیان می کنند و آن چیزی که ملّا حسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به آیت الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف عظیم الشّأن و بزرگ می فرمایند که در خلوت فریاد بزن: خدایا! باطنم را افضل از ظاهرم بدار و نکند ظاهرم از باطنم برتر باشد، برای این است که این یک نوع بیماری است. پی نوشت: [1] بحارالأنوار، ج: 68، ص: 365، باب: 90 منبع: وب سایت حوزه علمیه امام مهدی(عج) /1102001307
سه شنبه ، ۲۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]