محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829886599
فاصله تالار وحدت تا بهارستان بیش از همیشه است
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: کافی است فقط خلاصه ای از عملکرد دو معاون سینمایی (رییس سازمان سینمایی) و هنری را مقایسه کنیم تا ببینیم چگونه نگاه و منش و روش یک مقام مسؤول می تواند سیاست هایی کاملا متفاوت و حتی متضاد را موجب شود.گروه فرهنگی مشرق- شاید بعد از روی کار آمدن دولت یازدهم کمتر کسی فکر می کرد در حوزه فرهنگ و هنر عملکردها، سیاستگزاریها و موضع گیری ها تا این اندازه متکی به شخص مدیر باشد. اگرچه مدیریت اجرایی کلی در حوزه هنر با علی جنتی وزیر ارشاد است اما مدیرانی که هر یک در حوزه اختیاراتشان عملکردی متفاوت دارند موجب ایجاد فضاهای اجرایی متفاوتی در وزارت ارشاد شده اند. برای نمونه کافی است فقط خلاصه ای از عملکرد دو معاون سینمایی(رییس سازمان سینمایی) و هنری را مقایسه کنیم تا ببینیم چگونه نگاه و منش و روش یک مقام مسول می تواند سیاست هایی کاملا متفاوت و حتی متضاد را موجب شود. علی مرادخانی –معاون هنری- مردی است که اغلب او را با چند ویژگی (درست یا غلط) می شناسند: 1 - می گویند شان و جایگاه مدیریتی خود را بسیار بالا می داند. درست یا غلط، این در مورد مرادخانی شایع است که او کارهایش را با دو مقام بالاتر هماهنگ می کند . پیش تر و زمانی که مرادخانی رییس موزه موسیقی هم بود چنین بحثی درمورد شیوه کار او وجود داشت. 2 - مشهور است که به رسانه های منتقد اهمیتی نمی دهد. برای او نقد رسانه های منتقد عملکردش به اندازه ای بی اهمیت است (یا سعی می کند آنها را بی اهمیت نشان دهد) که چندی پیش حتی صدای منتقدان هم درآمد و با دادن القابی مانند چشم اسفندیار و پاشنه آشیل و رویین تن و ...تلاش کردند تا ناخرسندیشان را از شیوه تعامل مرادخانی با رسانه های منتقد نشان دهند. 3 - اتکای او به هنرمندان نزدیک به نگاه و گرایش های او بیش از اندازه است. اصولا طیفی از هنرمندان شامل چندنفر از خوانندگان و نوازندگان برجسته، چند کارگردان تئاتر، دو سه بازیگر سینما و چند نفر از اهالی هنرهای تجسمی حلقه اول اطرافیانش هستند. در مرکز آنها هم یک خواننده به نام موسیقی سنتی قرار دارد.حلقه هنرمندان اطراف مرادخانی لایه دومی هم دارد که شامل بعضی هنرمندان است که صلاح و مصلحت را در دوستی با او می بینند اما مثل لایه اول دلبسته او نیستند. جالب اینجاست که حلقه اول دلبستگان مرادخانی که از حمایت قاطع و بی چون و چرای او هم برخوردارند عموما حاشیه دار هستند و شاید فقط سی چهل درصدشان هنرمندانی بی حاشیه باشند که به دلایل شخصی رابطه دوستی محکمی با او برقرار کردند. هنرمندان لایه اول اطراف مرادخانی قدرتشان از بعضی مدیران و حتی مدیرکل های او هم بیشتر است و آنقدر قدرت دارند که اگر مدیر یا مدیرکلی جلویشان ایستاد در چشم به هم زدنی او را استعفا دهند. مرادخانی و هنرمندان حلقه اولش البته رابطه ای دو سویه دارند و همانطور که مرادخانی قدرت نانوشته زیادی برایشان قائل شده است، آنها نیز تا پای جان از مرادخانی حمایت می کنند و شاید همین حمایت باشد که جنتی را وامی دارد تا با وجود مخالفت های فراوان با مدیر حاشیه سازش همچنان پیه همه هزینه ها را به تنش بمالد و او را از روی صندلی اش بلند نکند (اگرچه طبیعی است که این حمایت مصلحتی هم زمانی به پایان خواهد رسید و مرادخانی با وجود همه دوستانش ناچار می شود از روی صندلیش بلند شود و جایش را به مدیری کم حاشیه تر بدهد.) 4 - مرادخانی هیچ ابایی ندارد که مثلا 66 نفر مدیرانش را با بعضی اعضای خانواده شان راهی میلان کند. کاری هم برایش ندارد. از پول فلان جا می زند و بلیط و هزینه و سفر...سفرهایی که هرکدامش می شود یک رای حمایت از مرادخانی. 5 - این یک روایت شایع در معاونت هنری است که مرادخانی وقتی به شرایط بحرانی برسد و فشارها از سوی مقامات بالا و پایین و منتقد و هنرمند زیاد شود یک سیاست کلی دارد. "سیاست قربانی کردن یک مدیر برای کنترل بحران". اصولا بیش از ده تغییر و استعفا در مدت کمتر از دو سال نشان می دهد که در معاونت هنری هر مدیر و کارمندی به صورت بالقوه مستعد قربانی شدن است و هر زمانی ممکن است این استعداد بالقوه به فعلیت برسد. 6 - انگار مرادخانی عاشق حاشیه است. نمی دانم چه سری است اما هرجا حاشیه هست علی مرادخانی هم هست. اگر در مجلسی خانمی تکخوانی کند بعدها خبرش در می آید که مرادخانی هم آنجا بوده و از قضا حواسش نبوده و دست هم می زده. یا وقتی ماجرای دفن اعضای گروه موسیقی زیرزمینی در قطعه هنرمندان مطرح شد باز نام او می درخشید. وقتی بحث سفر گروه ایرانی به آمریکا مطرح شد دوباره مرادخانی هم بود. هرجا فلان خواننده پرحاشیه است معاون هنری هم هست و خلاصه انگار حاشیه، حالا دیگر سایه مرادخانی شده و اگر آفتابی باشد مرادخانی از سایه اش جدا نمی شود. حالا فقط همین پنج مورد را مقایسه کنید با رییس سازمان سینمایی که پیشتر معاون سینمایی بود و طرازش طراز معاونت وزیر. 1 - ایوبی با وجود همه مشکلاتی که ممکن است در شیوه مدیریتی او یا هر مدیر دیگری باشد یک ویژگی خوب دارد. او اصلا آدم مغروری نیست. از دیگران مشورت می گیرد. برای مقام مافوقش احترام قائل است و برای مقامات ذیل خود را صاحب شان بالا و طرف مشورت می داند. این روحیه فرهنگی و فرهیخته گرایی او پیشتر هم چه در زمانی که او در ژان بارت تلاش می کرد تا صورت دیگری از سینمای ایران را به فرانسوی ها نشان دهد وجود داشت چه در وزارت کشور و چه در اکو. 2 - به رسانه ها و اصولا نظرات مخالف اهمیت می دهد. با وجودی که گاهی روی حرفش سفت و محکم می ایستد و مقابل هر نگاه و جایگاهی هم می ایستد و برای اثبات ادعایش بحث می کند اما هرجا ببیند حق با طرف مقابل است نقد را می پذیرد، از پیشنهاد سازنده استقبال می کند و تلاش می کند تاکار درست را انجام دهد. نمونه اش هم جشنواره فیلم فجر بود که دو سال قبل با وجود همه هزینه هایی که دوستان نزدیک به او ونگاهش به او تحمیل کردند چند فیلم را به صورتی مسالمت آمیز از جشنواره کنار گذاشت. جشنواره سال گذشته هم حتی به نسبت آخرین جشنواره دولت گذشته کاملا جشنواره ای کم حاشیه بود که فیلم ها نه طعنه های تند سیاسی داشتند و نه مشکلات اخلاقی. فیلم هایی در دوره او ساخته شده بودند که عموما برای خطوط قرمز و قانون احترام قائل شده بودند. 3 - ایوبی اگرچه طبیعتا فیلمسازان نزدیک به او و نگاه و گرایش سیاسی اش بیشتر میدان می دهد اما حلقه ای در اطرافش ندارد و میان کارگردان ارزشی و مذهبی و اجتماعی تبعیضی قائل نمی شود. او خود را پدر سینما در مقطع کنونی می داند و تلاش می کند تا برای هنرمندان موافق و مخالفش پدری کند. 4 - ایوبی از حاشیه ها گریزان است. هرجا ببیند بوی حاشیه و دردسر می آید یا تلاش می کند حاشیه را ازبین ببرد و یا اصلاحش کند. نمونه دم دستی هم برای این ادعا چگونگی برخورد او با فیلم های پر حاشیه بود. فیلم هایی که بعضی اکران نشدند و بعضی با اصلاحات زیاد سالم سازی شدند و تمام مواردی که می توانست حاشیه ساز باشد اصلاح شد. 5 - با این همه شاید گرایش ایوبی به سینمای هنرو تجربه ای و فیلم های بی قهرمان و سرد و خاکستری با خط کمرنگ قصه پاشنه آشیل او باشد. پاشنه آشیلی که بعدها هم ممکن است با وجود تمام ویژگیهای شخصی و مدیریتی مثبت او اجازه ندهد از تولیدات دوره او به نیکی یاد شود.
سه شنبه ، ۲۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها