تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835845436
حضرت آیت الله جوادی آملی :پرهیز از تفریط و افراط و گرامیداشت اندیشه یکدیگر! عاقل شدن, جامعه را از پراکندگی باز می دارد /گناه شخصی, آبروی شخصی می برد؛ گناه ملّی، آبروی ملّی می برد
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) -انسان اگر از قافله جامعه جدا باشد، تک رأی و تَک گرا باشد، او طعمه شیطان خواهد بود. آنچه برای امت اسلامی در شرایط کنونی لازم است، وحدت است! پرهیز از تفریط و افراط و گرامیداشت اندیشه یکدیگر! عاقل شدن, جامعه را از پراکندگی باز می دارد. به گزارش شفقنا ،حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در پیامی به سومین کنفرانس بین المللی نهج البلاغه که در انگلستان برگزار شد آورده است: اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم «الحمد لله ربّ العالمین و صلّی الله علی جمیع الأنبیاء و المرسلین و الأئمه الهداه المهدیین سیّما خاتم الأنبیاء و خاتم الأوصیاء(علیهما آلاف التحیه و الثناء) بهم نتولّی و من أعدائهم نتبرّیء الی الله». مقدم فرهیختگان قرآنی و عترتی را گرامی می داریم. حضور همه بزرگوارانی را که با ارائه مقالت یا ایراد مقال بر وزن علمی این همایش افزودند أرج می نهیم و از همه برگزارکنندگان این همایش وزین حق شناسی می کنیم. از ذات اقدس الهی مسئلت می کنیم که به همه شما بزرگواران ادراک فهم معارف بلند نهج البلاغه و عمل به احکام و حِکم علوی را مرحمت کند و نظام الهی را تا ظهور بقیّهالله(ارواحنا فداه) مستحکم و مصون نگه بدارد! نهج البلاغه از آن منظر که تفسیر قرآن کریم است، دو عنصر محوری را داراست: یکی کلی و یکی دائم, همگانی و همیشگی; زیرا کتابی می تواند شرح قرآن باشد که همسوی با کتاب الهی باشد؛ یعنی جهان شمول باشد از نظر کلی و جهان شمول باشد از نظر زمان؛ این کلّیت و دوام، از ویژگی های خاتم کتاب ها و پیام خاتم انبیا(علیهم الصلاه و علیهم السلام) است, این مطلب اول بود. مطلب دوم آن است که نهج البلاغه همانند قرآن برای مردم هر عصر و مصر و نسلی سخن تازه دارد؛ یعنی هر چه در هر زمان و زمینی بیماری مردم است, قرآن در درجه اول و شرح قرآن، یعنی نهج البلاغه در درجه دوم شفا و درمان کننده آن است؛ اینکه فرمود: ﴿وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَهٌ﴾، اگر قرآن شفاست، شرح قرآن هم، شرحِ شفابخشِ قرآن الهی است. مطلب بعدی آن است که جریان تفسیر قرآن، از غیر ائمه(علیهم السلام) در حقیقت ساخته نیست; زیرا قرآن کتابی نیست که کسی بگوید «قال الله و أقول». شرح ها یا شرح «قال و أقول» است یا «شرح مزجی», بالأخره شارحه نظری در برابر «ماتن» دارد؛ می گوید «ماتن» چنین گفته است، من که شارح هستم چنین می گویم. قرآن شرح و تفسیر به این معنا نخواهد داشت که کسی بگوید خدا چنین فرمود و من چنین می گویم. شرح و تفسیر «مزجی» یا «قال، أقول» و مانند آن، در قرآن راه ندارد و نهج البلاغه, تفسیر یا شرح قرآن به این معنا نیست. تفسیر و شرح قرآن که به صورت نهج البلاغه ظهور کرده است به این معناست که «قال الله متناً و قال خلیفه الله شرحاً»، آن که قرآن را شرح می کند و قرآن ناطق است در حقیقت خلیفه خدایی است که متکلّم است؛ لذا وجود مبارک علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) در همین نهج البلاغه فرمود همه معارف و احکام و حِکم را خدا در قرآن فرمود؛ ولی با شما سخن نمی گوید: «فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ یَنْطِقَ»؛ با شما حرف نمی زند، با کسی حرف می زند که خلیفه متکلّم باشد، چون خلیفه متکلّم است که می تواند کلام «مستخلف عنه» خود را بشنود و آن را تفسیر کند؛ لذا آنچه به عنوان معارف بلند در قرآن کریم آمده است به صورت مشروح در نهج البلاغه بازگو شد. مهم ترین عنصری که وجود مبارک علی بن ابی طالب در شارح بودن قرآن کریم که به صورت نهج البلاغه ظهور کرده است بیان می کند، این است که پیغمبران را به عنوان «مُثیر دفائن عقول» معرفی کرده است؛ انبیا به وسیله کتاب های الهی آن فطرت را شکوفا می کنند که «وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُول». چند نکته محوری از این بیان نورانی حضرت امیر در نهج البلاغه به دست می آید: اوّلین نکته آن است که گرچه انسان از نظر بدن مشترک با دام است، لذا سالانه چند کنگره و همایش برای تشخیص بیماری های مشترک بین انسان و دام برگزار میشود، البته یک کار علمی و وزین است؛ امّا بسیار کار کوتاهی است. کار اساسی، تشکیل کنگره های عظیم برای درک مشترکات بین انسان و فرشته است. کاری که نهج البلاغه می کند، غذای فکری و روحی این گونه از کنگره ها و همایش های مشترک بین انسان و فرشته را بیان می کند؛ ملائکه چه خصیصه ای دارند و انسان چگونه می تواند باشد؟ چرا انسان با فرشته در بسیاری از امور مشترک هستند و آن مرز مشترک چیست؟ موانع نِیل رسیدن به آن مرز مشترک چیست؟ مقتضیات آن مرز مشترک چیست؟ این کار را علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) با بیان اینکه انبیا آمدند فطرت را شکوفا کنند، یعنی انسانی که فرشتهٴ «بالقوّه» است را فرشتهٴ «بالفعل» کنند و انسانی که می تواند با ملائکه باشد، او را با ملائکه محشور کنند، این را کار انبیا قرار داد که فرمود: «وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُول». دَفینه را انسان به دو راه می تواند شکوفا کند و این دو راه هم در یک حدّ نیستند. یک معدن شناس دفینه های گوهری را از دل خاک بیرون می آورد و آن را گَردگیری و شستشو می کند، برخی ها آن ها را گُداخته می کنند، آن ناخالصی ها را برطرف می کنند، آن را شفاف می کنند، به صورت زرّ ناب و مانند آن درمی آورند؛ چه اینکه شکوفا کردن یک بذر بعد از بذرافشانی در دل خاک، به این است که مُرده زنده شود؛ یعنی گندم مرده به صورت خوشه زنده حیات گیاهی پیدا کند و بارور شود، این کارها را آن معدن شناس یا آن کشاورز انجام میدهد که این را «إثاره» می گویند؛ مانند «ثوره» ایجاد کردن, شوراندن, انقلاب ایجاد کردن, شکوفا کردن که به «إثاره» گفته میشود «وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُول». خدای سبحان در نهان و نهاد انسان ها معارف بلندی را به صورت دَفینه جاسازی کرده است، انبیا را به عنوان معدن شناس از یک سو و کشاورز از سوی دیگر اعزام کرده است تا آنچه در دل خاک ها نهفته است را شکوفا کند و به انسان نشان بدهد که این مشترک بین شما و فرشته است. کار علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) این بود که خودش اولاً فرشته منش شد و سعی کرد افرادی را فرشته خوی تربیت کند؛ لذا فرمود: «کَانَ لِی فِیمَا مَضَى أَخ »؛ من در گذشته برادری داشتم که بسیار در چشمان من با عظمت جلوه می کرد، «وَ کَانَ [یُعَظِّمُهُ ] یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِه »؛ دنیا در برابر چشم او پَست و کوچک و کوتاه بود، همین پست بینی دنیا باعث می شد که او در چشمانم بزرگ جلوه می کرد، «وَ کَانَ [یُعَظِّمُهُ ] یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِه » و رازش هم این است که «وَ کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ بَطْنِه »؛ او از سلطنت «شهوتین» و «أجوفین» بیرون آمده است، او از سلطنت شکم بیرون آمده است و وقتی هم که تحت قَهر سلطنت شکم نباشد، فرشته خوی خواهد بود «وَ کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ بَطْنِهِ فَلَا یَشْتَهِی [یَتَشَهَّی ] مَا لَا یَجِدُ وَ لَا یُکْثِرُ إِذَا وَجَد»؛ او اگر چیزی را می یافت، اسراف و اتراف نمی کرد و اگر هم نمی یافت جزع نداشت. غرض آن است که علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) نهج البلاغه را به عنوان شرح و تفسیر قرآن نوشت، یک؛ کلی است، یعنی همگانی است و دائم است، یعنی همیشگی است، دو؛ در هر زمان و زمینی نیازهای منطقه ای را بررسی می کند و انجام می دهد، سه؛ خروج از سلطنت «أجوفین» را باعث گرانمایه شدن و ماده مشترک انسان و فرشته می داند، چهار و پنج؛ آنچه در جهان کنونی مورد نیاز است، ضرورت وحدت است. مستحضرید نه جنگ جهانی اول توانست مشکل جهان را حل کند, نه جنگ جهانی دوم توانست جهان را آرام کند, نه این جنگ های نیابتی و پرورش سَلَفی و تَکفیری و داعشی ها می توانند جهان را آرام کنند. سخن نورانی نهج البلاغه علوی(سلام الله علیه) این است که هیچکس در بین امّت پیغمبر به اندازه من علاقه مند به وحدت اسلامی نیست؛ حریص ترین مرد نسبت به وحدت منم! در نامه ای که به مخاطب خاص فرمود, فرمود: «وَ لَیْسَ رَجُلٌ فَاعْلَمْ أَحْرَصَ [النَّاسِ ] عَلَى جَمَاعَهِ أُمَّهِ مُحَمَّدٍ(صلّی الله علیه و آله و سلّم) وَ أُلْفَتِهَا مِنِّی»؛ بدان در بین امت پیامبر هیچکس حریص تر از من برای ایجاد وحدت بین مسلمان ها نیست، بعد هم فرمود اختلاف و تخلّف نه راه به جایی می برد، نه اجازه می دهد کسی راه به جایی ببرد؛ فرمود: بدان! «إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ یُعْطِ أَحَداً بِفُرْقَهٍ خَیْراً مِمَّنْ مَضَى وَ لَا مِمَّنْ بَقِی »، این را وجود مبارک علوی(سلام الله علیه) از نظر علمی تاریخی نمی گوید, بلکه از منظر علم غیب و سنّت خداشناسی می گوید؛ می گوید بدان! در گذشته نزدیک یا دور, در آینده نزدیک یا دور, ماضی و مستقبل, خدای سبحان أحدی را در اثر اختلاف خیر نداد، هیچ امت گرایش دار به اختلاف و تعدّد و کثرت گرایی و پراکندگی طَرْفی از خیر نمی بندد و «بِالصّراحه» اعلام فرمود: «الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّیْطَانِ کَمَا أَنَّ الشَّاذَّ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْب »؛ همان طوری که گوسفند تَک چَر که به طمع یک علوفه ای جدا به دامنهٴ کوه سری می زند و طعمه گرگ می شود، انسان اگر از قافله جامعه جدا باشد، تک رأی و تَک گرا باشد، او طعمه شیطان خواهد بود. آنچه برای امت اسلامی در شرایط کنونی لازم است، وحدت است! پرهیز از تفریط و افراط و گرامیداشت اندیشه یکدیگر! عاقل شدن, جامعه را از پراکندگی باز می دارد. یکی از بیانات نورانی علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) این است که عقل برای همان است که خدای سبحان از چراغ عقل، جامعه را اداره کند، زیرا عقل مانع اختلاف است. ما مشترکات فراوانی در جوامع اسلامی داریم که آن ها مانع پراکندگی است, مانع تکفیر است, مانع «تفسیق» است، مانع هر نوع جنگ و خونریزی و امثال آنهاست. بنابراین آنچه از کلمات نورانی علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) برمی آید احساس ضرورت وحدت و ضرورت پیروی از مَنویات ذات اقدس الهی از سوی دیگر است؛ اما راهکار آن چنین است: فرمود در دنیا باطل و حقّی هست; حق گرچه به حسب ظاهر سنگین است، ولی گواراست؛ باطل گرچه سبک است، ولی وَباخیز است. واژه «وبی», «اوبی», «موبی» در نهج البلاغه مطرح است. وجود مبارک حضرت امیر انسان ها را هم به فطرتشان و هم به آن عادتشان آگاه می کند. براساس فطرت, انسان یک موجود ابدی است که مرگ را می میراند نه بمیرد! انسان مرگ را می چشد، نه مرگ او را بچشد! در قرآن نیامده «کلّ نفس یذوقها الموت» که هر کسی را مرگ می چشد، بلکه در قرآن چنین آمد: ﴿کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَهُ الْمَوْتِ﴾؛ هر کسی مرگ را می چشد. روشن است که هر «ذائق», «مذوق» خود را هضم می کند و او را از پا درمی آورد؛ انسان است که مرگ را می میراند، او «إماته» می کند، بدون اینکه از بین برود! انسان در مصاف با مرگ او را از بین می برد، وارد صحنه برزخ می شود که انسان است و مرگ نیست, وارد «ساهره» معاد می شود که انسان است و مرگ نیست, ـ ان شاءالله ـ وارد بهشت می شود که انسان است و مرگ نیست. پس انسان «باذن الله» همانند فرشته مصون از بین رفتن است و انسان است که مرگ را می میراند; لکن در این فراز و فرودی که به تعبیر جناب عطار در جهان مطرح است، یک حقّی است و یک باطل؛ یک عدلی است و یک ظلم؛ یک خیری است و یک شرّ؛ یک حَسنی است و یک قَبیح؛ یک صِدقی است و یک کذب. خونریزی و کشتار مردم و ستم کردن چه در یمن, چه در فلسطین, چه در عراق و چه در جاهای دیگر به صورت داعشِ تکفیری و مانند آن, این ممکن است در ذائقه استکبار و صهیونیسم و مانند آن سبک بیاید؛ ولی بیان نورانی علی بن ابی طالب(سلام الله علیه) در نهج البلاغه این است «إِنَّ الْحَقَّ ثَقِیلٌ مَرِی ءٌ وَ إِنَّ الْبَاطِلَ خَفِیفٌ وَبِی ء»؛ یعنی عمل به حق گرچه به حسب ظاهر دشوار است، ولی گواراست و نتایج خوبی می دهد؛ باطل گرچه عمل به آن آسان است، ولی وَباخیز است. مستحضرید که اگر مرتعی علف آن وباخیز باشد، این دام در اثر اینکه نمی داند به دام آن می افتد، این علف سبز را می خورد، ولی به وَبا مبتلا می شود. وَبا یک بیماری آبروبَر است! ممکن است کسی به غدّه بدخیم سرطان مبتلا شود و خدای ناکرده مثلاً رخت بربندد، امّا آبروی او محفوظ است که یک بیماری گرفت و مرد, آبروی او نریخت و نرفت؛ امّا وبا یک بیماری آبروبَر است که هر لحظه ـ بالا و پایین ـ طاس و لگن می خواهد، انسان وَباگرفته آبرویی ندارد! فرمود اگر دست به بیت المال زدی, اگر دست به باطل زدی, اگر دست به حقّ مردم زدی, اگر دست به خون مردم زدی, اگر دست به جاه و مال و حیثیت و آبروی یک ملت مسلمان زدید، این به حسب ظاهر ممکن است برای شما آسان باشد، ولی این وَباخیز است و آبروبَر است. گناه شخصی, آبروی شخصی می برد؛ گناه ملّی، آبروی ملّی می برد؛ گناه منطقه ای، آبروی منطقه ای می برد و گناه بین المللی آبروی بین المللی می برد. فرمود این وَباست, این «مُوبی» است, این «اُوبیٰ» است, این وَباخیز است، گناه آبروبر است! آنچه محصول این گونه از همایش هاست، این است که انسان با آبرو زندگی کند و اگر با آبرو زندگی کرد رفاه دنیا و آخرت دارد! قرآن کریم درباره بعضی افراد تعبیر به «خِزی» می کند؛ فرمود این ها آبرویشان در دنیا و آخرت می رود. کنگره نهج البلاغه برای ترویج آبرومندی است که مسلمان آبرومند زندگی کند. آبرومندی به این است که نه بیراهه برود و نه راه کسی را ببندد! البته این حرف ها حرف های «اوساط» است، نهج البلاغه در این حدّ نیست. نهج البلاغه سخنانی دارد که بدون رنج سالیان, ادراک آن ممکن نیست. وقتی کسی می گوید: «سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی »، وقتی کسی می گوید من مثل کوه های عادی نیستم من اگر حرف می زنم سیل از من می ریزد «یَنْحَدِرُ عَنِّی السَّیْل »؛ یعنی همین! این خطبه ای که مرحوم سیّد رضی در وصف متّقیان برای هَمّام یاد کرده است، این سیلی است که مرحوم سید رضی چندین شعبه فرعی برای این سیل ذکر کرده است. این خطبه در حدّ بیست صفحه است و سید رضی هفت صفحه آن را یکجا نقل کرده، بعد خروجی ها و راه های فرعی فراوانی برای آن ذکر کرده است؛ بخشی را سد بسته که اصلاً گفته نشد و بخش های دیگر هم در خطبه های دیگر آمده است. آن خطبه ای که بعد از ۲۲۰ آمده است که «قَدْ أَحْیَا عَقْلَهُ وَ أَمَاتَ نَفْسَهُ حَتَّى دَقَّ جَلِیلُهُ وَ لَطُفَ غَلِیظُهُ وَ بَرَقَ لَهُ لَامِعٌ کَثِیرُ الْبَرْق » جزء همین خطبه هاست. وقتی آن شخص به حضرت علی گفت اوصاف متّقیان را برای من تعریف کن، فرمود من مثل کوه های عادی نیستم که باران از بالای او بیاید و به دامنه آن سرازیر شود و سیل نیاید؛ من آن قدر اوج دارم که اگر باران بیاید، در دامن من سیل تولید می شود. شما مستحضرید و در دیارتان کوه ها فراوان هست، امّا هر کوهی سیل ندارد «یَنْحَدِرُ عَنِّی السَّیْل ». کوه های فراوانی در سلسله جبال مشاهده می شوند، ولی هر کوهی آن قلّه رفیع هیمالیا و مانند آن نیست که پرنده نتواند بر اوج آن پرواز کند، فرمود من آن قلّه بلندی هستم که «وَ لَا یَرْقَى إِلَیَّ الطَّیْر»، وجود مبارک حضرت امیر را در آنجاها باید یافت؛ ولی در مجالس عمومی ـ مثل این گونه از مجالس ـ حرف های «اوساط» علوی(سلام الله علیه) گفته می شود؛ حرف های اخلاقی, حرف های که موعظه و نصیحت است که امیدواریم ـ ان شاءالله ـ جهان به آن سمتی حرکت کند که لذت وحدت در کام جامعه بشری گوارا تلقی شود و خونریزی ها و جنگ ها و آدم کشی ها رخت بربندد و کارخانه های اسلحه سازی و تشکیلات اسلحه فروشی رخت بربندد تا جهان به صورت برادر مصافحه کند و زندگی کند که امیدواریم خدای سبحان وحدت اسلامی را, نظام اسلامی را, عقلانیت اسلامی را نصیب همگان بفرماید! مجدداً مقدم همه شما بزرگواران را گرامی می داریم، از همه عزیزانی که با ایراد مقال یا ارائه مقالت بر وزن علمی این همایش افزودند سپاسگزاریم، از برگزارکنندگان این همایش و کنگره حق شناسی می کنیم و توفیق همگان را از ذات اقدس الهی مسئلت می کنیم! «غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمه الله و برکاته» www.fa.shafaqna.com
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها