محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831568364
علی مشهدی از زندگی عجیب و غریبش می گوید
واضح آرشیو وب فارسی:9 صبح: فرهنگ و هنر > سینما و تلویزیون - اگر قرار باشد یک نفر « داستان های من و بابام 2» را بنویسد همین علی مسعودی است. کسی هنوز نمی داند این ماجراهایی که از خودش و پدرش تعریف می کند واقعیت دارد یا در تخیل به آنها رسیده.به گزارش سایت خبری تحلیلی 9 صبح به نقل از زندگی ایده آل، اگر قرار باشد یک نفر « داستان های من و بابام 2» را بنویسد همین علی مسعودی است. کسی هنوز نمی داند این ماجراهایی که از خودش و پدرش تعریف می کند واقعیت دارد یا در تخیل به آنها رسیده. البته اتمسفر او جوری است که هر لحظه حتی در غم انگیزترین اوضاع دور و برش اتفاقات بامزه می افتد. علی مسعودی متخلص به «علی مشهدی» آدم خوشحالی است؛ هر چند که زندگی سختی داشته. با همه این خوشحالی و انرژی فراوانی که دارد وقتی سرش را روی زمین می گذارد به ثانیه نکشیده خوابش می برد؛ مثل وقتی که برای عکس گرفتن به آتلیه آمده بود، میان آن همه سر و صدا چرت کوتاهی زد. علی مسعودی از رفقای نزدیک عطاران هم هست و در کارهای او حضور جدی داشته؛ از نویسندگی تا بازیگری. این روزها علی مسعودی، پدرش و مادرش (به قول خودش ننه اش) جزو ستارگان برنامه خندوانه اند. زندگی این آدم خوشحال ناگفته هایی دارد که آنها را با ایده آل در میان گذاشت. قبول دارید الان واقعا سوپر استار شده اید؟ نه (خنده)؛ سوپر استار در ایران فقط رضا عطارانه الان فکر می کنی مردم دوست دارند تو را در خیابان ببیند یا رضا گلزار را؟ این یه تب زود گذر است و خیلی زود تمام می شود و چند روز دیگر مردم اصلا دوست ندارند من را ببینند چه برسد به اینکه به محبوبیت رضا گلزار برسم. من چون سال هاست در کنار این بچه ها بوده ام و اوج و فرود های آنها را دیده ام، می دانم که این دوره ها را نباید زیاد جدی گرفت. فقط باید حواست باشد که دل کسی را نشکنی. به هر حال بعد از این همه سال فعالیت و به قول خودت بودن در کنار ستاره ها همین که به یک باره بعد از چند برنامه تلویزیونی به خیابان بروی و همه دورت جمع شوند، باید خیلی جذاب باشد؟ راستش وقتی می بینم مردم با دیدن من در خیابان می خندند و خوشحال می شوند، خیلی لذت می برم؛ مثلا چند هفته پیش با هومن حاج عبداللهی به یک مراسم در استان سیستان و بلوچستان رفته بودیم و در حال بازگشت به هتل بودیم که یک موتوری با یک راننده خانم تصادف شدیدی کرد و موتوری روی شیشه ماشین افتاد و شیشه خرد شد و موتوری به حالت بدی روی زمین افتاد و از درد کف خیابان به خودش می پیچید. من و هومن بدو بدو بالای سرش رفتیم و وقتی من را دید، یکهو از جایش بلند شد و گفت ای وای آقای مشهدی شمایید و اصلا دردش را فراموش کرد و من به اوگفتم دراز بکش تو الان داغی نمی دونی چه اتفاقی افتاده و اون لحظه واقعا حس خوبی داشتم. زندگی ات در این چند وقت تغییر خاصی کرده است؟ نه؛ واقعا زندگی من هیچ تغییری نکرده است. سال هاست با تمام بازیگران و سوپر استار های ایران رفاقت کرده و هیچ وقت از این فضا دور نبوده ام. مدت هاست بچه های سینما به خانه من می آیند و دورهمی هایی داریم که خیلی ها در آن هستند و چون دستپختم حرف ندارد و آبگوشت های معروفی درست می کنم که همه بچه ها عاشق آن هستند، هر سه چهار هفته یک بار دور هم جمع می شویم. در واقع خانه من با هتل هیچ فرقی ندارد. یک بار سعید نعمت الله به من زنگ زد و گفت علی تو مود نوشتنم؛ می خواهم به خانه ات بیایم و بنویسم. گفتم بیا اتفاقا خوشحال می شوم. سعید خیلی بچه توداری است و اصلا مثل من نیست. خیلی کم صحبت و کم حاشیه است. وقتی وارد شد شوکه شد. یک نفر از دستشویی آمد، دونفر تو آشپزخانه و سه نفر جلوی تلویزیون بودند. سعید به من گفت علی اصلا جا داری من بنشینم، بنویسم. گفتم آره برو تو اتاق خواب راحت باش و سعید هم رفت و تا عصر کلی کار کرد و ما هم همگی کار خودمان را کردیم. خلاصه من سال هاست در چنین فضایی زندگی کرده ام. این جمع که در خانه شما می آیند و می روند دقیقا چه کسانی هستند؟ خیلی از بچه های سینما هستند اما بیشتر رضا عطاران، مجید صالحی، امیر جعفری، جواد عزتی، سعید آقاخانی و... می آیند. پارسال که سعید آقاخانی سیمرغ جشنواره فیلم فجر را گرفت، یک قورمه سبزی حسابی درست کردم و به او گفتم سیمرغت را بیار به رضا هم گفتم سیمرغ هایش را بیاورد می خواهیم سیمرغ ها را باهم جنگ بیندازیم (خنده). این فیلمنامه ها و نوشتن هم انگار حاصل همین دورهمی هاست؟ بله دقیقا؛ ببین من اگر با تو رفاقت کنم تو خودت را بیرون بریزی، من یک چیزی دستم را می گیرد که می توانم با آن بنویسم وگرنه من که اهل کتاب خواندن نیستم چرا الکی دروغ بگویم. من فقط دو تا کتاب در زندگی ام خوانده ام. بین بازیگرها با کدام شان خیلی رفیق هستید؟ من رفقای زیادی دارم. رضا عطاران واقعا مثل برادر بزرگم است. مجید صالحی از من چهار سال کوچک تر است اما انسان خیلی بزرگی است و برای من همیشه بزرگی کرده است. او خیلی جاها به خاطر من دعوا کرده، گریه کرده و پای من ایستاده. همینطور جواد رضویان. درست است که آفت در خانه ما افتاد و برادرهایم فوت شدند اما خدا به من رفقایی داد که هرکدام شان برایم حکم برادر را دارند. مثلا امیر جعفری یا سعید آقاخانی و خیلی های دیگر. بیژن پیشدادی یکی از نازنین ترین دوستانی است که دارم چرا که شرایط خاصی را در زندگی تجربه کرده که برای من بسیار ارزشمند است. با رامبد جوان خیلی نزدیک نبودید؟ رفاقت من با همه آدم ها دلی است و ربطی به میزان کارمان ندارد. رامبد را از 10 سال پیش می شناسم. من و مجید صالحی هر روز با هم تلفنی صحبت می کنیم و در این سال ها نشده که این اتفاق نیفتد. با بیژن هر روز در ارتباط هستم. همین طور جواد یا با رضا عطاران رفت و آمد دارم. رامبد هم رفیق 10 ساله من است. قبل از خندوانه اصلا این پیش نیامد که فیلمنامه های خود را به او نشان بدهید یا از شما برای نوشتن کاری دعوت کند؟ نه؛ شرایطش پیش نیامده بود اما کلی با هم آبگوشت خورده بودیم. انگار این آبگوشت خیلی نقش مهمی دارد؟ چند روز قبل پیش سامان گلریز بودم. به او گفتم که با تو درباره آشپزی کل می اندازم. من ته چین مرغ درست می کنم در حد وحشتناک. به نظرم آشپزی را باید با عشق انجام بدهید. مثلا وقتی قرار است قورمه سبزی درست کنم، از شب قبل آن خوشحالم که قرار است با بچه ها دور هم جمع شویم. اگر قرار باشد با هم آبگوشت بخوریم، از شب قبل هیجان دارم. عاشق این دور هم خندیدن هستم. این را می توانید از همسایه مان در مجتمع بپرسید که به صدای خنده های ما عادت کرده اند. خودتان آشپزی یاد گرفتید؟ بله؛ خودم یاد گرفتم اما نه اجباری بلکه با عشق. ماکارونی های من حرف ندارد. امیر جعفری می گوید آدم وقتی خانه تو غذا می خورد، احساس می کند در خانه مادرش غذا می خورد. جالب است که رفقایم اصلا سن و سال ندارند مثلا برادرزاده امیر جعفری، علیرضا هم با من رفیق است. وسوسه کارگردانی هم دارید؟ خیلی زیاد و حتما این کار را خواهم کرد. شما 20 سال است که می نویسید، در عین حال همیشه دوست داشتید بازی کنید و فیلم هم بسازید پس چرا فقط کار نوشتن را دنبال کردید؟ معتقدم وقتی خودت را به خدا می سپاری باید همه چیز سر موقع آن اتفاق بیفتد. هیچ وقت شده بگویید ای وای چرا موقعیت کارگردانی پیش نمی آید؟ نه؛ اتفاقا آدمی هستم که هیچ وقت وای نمی گویم. تا دو سال پیش مادرم اصرار داشت که زن بگیرم. آنقدر هم زیاده روی کرده بود که دیگر عصبی شده بودم. تکیه کلامش هم این بود «من در سفره ام همین یک تکه نان را که بیشتر ندارم» چون من تک پسرش هستم. آرزو دارد که عروسی مرا ببیند اما به نظرم ازدواج اتفاقی است که باید به آن برسید. شاید یک نفر در 18سالگی این را در خودش ببیند و یکی دیرتر. من این را در خودم هنوز ندیده ام. به خاطر امین (دادا)، پسر خواهرتان است که چند سال است بعد فوت خواهرتان با شما زندگی می کند؟ الان که رفته کیش و دلم برایش خیلی تنگ شده. حس من نسبت به دادا حس عجیبی است. خیلی بچه شیرینی است. نگه داشتن یک پسربچه شیطان کار سختی است. مادرها می فهمند من چه می گویم. انگار دارید یک شیر نر را نگه می دارید. چند وقت پیش دوباره مادرم به شدت اصرار داشت که چرا زن نمی گیرم. من هم متوسل به امام رضا (ع) شدم. به او گفتم مادرم این را می خواهد اما هیچ حسی در من در مورد این کار نیست. باور کنید از حرم که آمدم بیرون انگار یک آب سرد روی مادرم ریخته باشند، از آن موقع تا الان دیگر حتی حرفش را هم نزده. اصلا پیش آمده که از کسی خوش تان آمده باشد و شرایطش جور نشده باشد؟ نه؛ برای من در حال حاضر آینده بهار و دادا، خواهر زاده هایم در اولویت قرار دارد. بهار پیش پدرش است. این را بگویم من نمی توانم کسی را مجبور کنم شرایط من را بپذیرد. دادا چقدر شبیه شماست؟ خیلی زیاد. درست مثل من درس نخوان است (باخنده). به او سخت نمی گیرید که درس بخواند؟ بگذارید چیزی برای تان بگویم. چند وقت پیش با مجید صالحی رفته بودیم سر مزار خواهرم. از مجید خواستم چند لحظه مرا تنها بگذارد تا حرف هایم را بزنم. واقعا بچه بزرگ کردن کار سختی است و الکی نمی گویند که بهشت زیر پای مادران است. مادرها برای بزرگ کردن ما پیر می شوند. با خواهرم درددل می کردم که خیلی نگران درس خواندن دادا هستم. خودت دلم را آرام کن. بعد از آن آرام شده ام و دیگر به او نمی گویم درس بخوان یا نخوان. معتقدم بزرگ ترین نعمت یک انسان مادرش است. وقتی مادر نداشته باشی، در زندگی ات عقب هستی. گاهی می گویم این دو بچه آینده درخشانی دارند. آنها در کودکی مادرشان را از دست دادند. بهار پنج ساله و دادا سه ساله بود که خواهرم فوت شد. برای همین مطمئن هستم خدا برای آنها روزهای خوبی را در آینده طراحی کرده است. مثلا بهار همسر خوبی پیدا کند یا دادا زن خوبی بگیرد یا موقعیت اجتماعی خوبی پیدا کنند. مطمئن هستم به خاطر نداشتن مادر خدا خیلی به آنها لطف می کند. حتی دوست دارم خودم دادا را داماد کنم. دوست دارم 20 سالگی زن بگیرد. پس چرا خودتان تا این سن ازدواج نکرده اید؟ خب پیش نیامده. الان با دادا زندگی می کنم. کلی تفریح می کنیم. تابستان به کلاس شنا فرستادمش تا شنا یاد بگیرد و الان کلاس ووشو می رود. با هم استخر می روید؟ بله؛ اتفاقا استخر عمومی هم می رویم. نمی گویید که ممکن است شما را بشناسند و عکس بگیرند و...؟ نه؛ چه ناراحتی دارد. بعضی افراد از حدی که شهرت شان فراتر می رود، دست و پای خودشان را می بندند؛ شما هم این طوری هستید؟ الگوی من رضا عطاران است که اصلا اهل این اداها نیست. باید بپذیری که وقتی معروف شدی و مردم تو را دوست دارند باید برای شان وقت بگذاری. معتقدم وقتی از خانه می زنم بیرون هر چقدر آدم خواست با من عکس بگیرد باید بایستم چون او هم وقت گذاشته و تو را دیده است. او از احساسش مایه گذاشته تا شما را دوست داشته باشد و نباید دل کسی را شکست. وقتی دل کسی را شاد کنی خدا هم به تو حال می دهد. همه اینها زودگذر هستند. شعری از مولاناست که عاشق آن هستم و سال هاست که آن را ملکه ذهنم کرده ام «دل بر این دنیا مبند دنیای فانی بگذرد، نوبت پیری سرآید نوجوانی بگذرد، ای که داری باغ و بستان مال و ملک و مملکت، باغ تو ویرانه شود باغبانی بگذرد، ای که داری زور بازو در جهان نامدار، دور تو هم برسر اید پهلوانی بگذرد، این اجل همچون پل است و جان ها چون کاروان، ناگهان بینی که زان پل کاروانی بگذرد». من امروز جلوی شما اینجا نشسته ام، چند وقت دیگر شخص دیگری اینجا می نشیند. مهم این است شما خاطره خوبی از من داشته باشید. مگر من چه فرقی با شما و دیگران دارم؛ حالا خدا ما را دوست داشت و ما را یک ماچی کرد، اما در آخر همه ما می رویم در یک وجب خاک. یک هفته بعد هم فراموش می شویم. اما خوب که باشی هرگز فراموش نمی شوی. چرا مرحوم تختی این همه سال در یادها زنده مانده است؟ خیلی کشتی گیرها بعد از او فوت شدند که حتی اسمی از آنها نیست. خیلی بازیگرها در این سال ها آمده اند اما چرا رضا عطاران اینقدر دوست داشتنی است؟ من با او زندگی کرده ام و سال ها هم مستاجر او بوده ام و از نزدیک دیده ام که چقدر مردمدار است. ماجرای مستاجر رضا عطاران بودن واقعی است ؟ بله؛ واقعا 10 سال است من در خانه رضا عطاران که در سعادت آباد است زندگی می کنم و در این 10 سال نه قرار دادی با هم نوشته ایم نه من به او اجاره ای داده ام. این قدر در این ساختمان بوده ام که همه همسایه ها فکر می کنند من مالک خانه هستم و رضا مهمان است که هر چند وقت یک بار به من سر می زند. از درآمد نویسندگی راضی هستید؟ خدا را شکر بله. مثلا برای هر قسمت یک سریال چقدر دستمزد می گیرید؟ بستگی دارد. بالا و پایین دارد. مثلا بیشترین درآمدم برای نویسندگی سر کار «آقا و خانم سنگی» بوده است. 26 قسمت بود که برای هرکدام 5، 6 میلیون گرفتم. در سینما دو فیلمنامه نوشتم که یکی «روز سوم» بود که کلا رفاقتی رفتم و پولی نگرفتم. برای فیلم «ورود زنده ها ممنوع» هم 18 میلیون تومان قرارداد بستم. خدا را شکر تا به حال هم کسی پول مرا نخورده است. سال 90 که «سه دونگ، سه دونگ» را نوشتم آقای دارابی لطف کرد در مراسمی که داشتند گفتند سال بعد را هم بدهید علی مسعودی بنویسد. نمی دانم چه اتفاقی افتاد که آقای فرجی مرا دوست نداشت. مهم نیست این دنیا به هیچ کس وفا نکرده است. یعنی فقط در شبکه سه کار می کنید؟ نه؛ برای شبکه 5 و 2 هم نوشته ام. برای شبکه یک «ارث بابام» را نوشتم. باید خیلی حواست باشد که حق بری نکنی. مثلا حواست باشد اگر علی مشهدی با رفیقت دعوا کرد تو نان او را نبری. می گویند بترس از آه مظلومان که او هم خدا دارد. معتقدم که با یک آه تو از عرش به فرش می افتی. من کارهای خوبی نوشتم. بازیکن فوتبالی را در نظر بگیرید که آقای گل لیگ بشود، بعد تیم ملی دعوتش نکنند. بازیکن که نمی تواند برود التماس کند. فیلمنامه ها را آماده دارید و پیشنهاد می دهید یا سفارش کار می گیرید؟ طرح می نویسم که در حد چند صفحه است و آن را به شبکه می دهم. شخصا طرحی را برای آقای فرجی بردم. حس می کردم او حق مرا می گیرد. گفتم که او کمک می کند تا بتوانم کار کنم اما بعد فهمیدم اصلا خود او مانع کارم است اما مهم نیست. همیشه این را گفته ام که شاید علی مشهدی پیش خدا روزی نداشته باشد اما دو بچه یتیمی که دارم و حواسم به آنها هست، روزی شان را پیدا می کنند. چند وقت پیش یکی از اقوام دامادمان زنگ زد و گفت بهار را برده ایم تا برایش چیزی بخریم اما قبول نمی کند و می گوید اگر چیزی بخواهم دایی ام برایم بهترینش را می خرد. این عادت من است. آنها همیشه از دهان من کلمه بهترین را شنیده بودند. اینکه تو به جایگاهی برسی که روزی کسی را قطع کنی و به دیگری جایگاه زیادی بدهی، درست نیست. مگر چند نویسنده طنز خوب داریم؟ چطور در نظرسنجی، مجموعه «سه درچهار» را که نوشته بودم، به عنوان بهترین کار در 10 سال اخیر انتخاب شد، چطور «قرارگاه مسکونی» که بازهم من آن را نوشته ام، رتبه دوم را می گیرد. من که نباید بروم التماس کنم. باید دعوتم کنند. مگر علی کریمی می رود التماس می کند؟ او بازی اش را کرده و امتحانش را پس داده است. آیا در این سال ها پیش آمده که مدت طولانی خانه نشین شوید؟ بله؛ دو سال و نیم بیکار بودم. البته به ندرت کاری داشتم. در حالی که قرار بود برای ماه رمضان بنویسم. چند ماه مرا سر کار گذاشتند و آخر هم کار را به کس دیگری دادند. چرا سمت سینما نرفتید؟ نمی دانم. اتفاقا پولش هم خوب است. من در زمان خودش خوب پول گرفته ام. راستش شاید چون آدم قانعی هستم و حوصله حرص زدن را ندارم. خیلی از بچه ها خانه دارند اما من هنوز مستاجر هستم. به نظرم خدا وقتی جنبه اش را داشته باشی، می رساند. اگر فیلمنامه ها را سکانس به سکانس می نویسید، چرا در کارهایی که از شما به یاد داریم، کلا بر اساس بداهه ساخته شده است؟ اینطور نیست. مثلا در سریال «قرارگاه مسکونی» همه چیز عینا مانند فیلمنامه بود. در سریال «سه درچهار» آنقدر رابطه ام با مجید خوب بود، ضمن آنکه من دوست داشتم حتما سر صحنه بروم. مجید هر چیزی را با من چک می کرد. برعکس این کار اخیر «آقا و خانم سنگی» که شاهد احمدلو کار را هرطور که می خواست، تغییر داد. وقتی سر صحنه 90 درصد کار را بدون اجازه عوض می کنند، آن کار دیگر متعلق به تو نیست. مطمئن باشید اگر «آقا و خانم سنگی» را دوست داشتم، پستی از آن در اینستاگرام می گذاشتم. در حالی که سر «سه دونگ، سه دونگ» تجربه خوبی با شاهد احمدلو داشتم. چرا رامبد به این نتیجه رسید که علی مشهدی، فیلمنامه نویسی را که سال هاست همه او را می شناسند و از توانایی هایش خبر دارند، به برنامه اش بیاورد؟ رامبد جوان 10 سال پیش به خانه من آمد. نخستین شبی که آمد ساعت 9 شب بود. من شروع کردم به خاطره تعریف کردن و بی وقفه تا 3 صبح این کار را ادامه دادم. من یکسری خاطره دارم که مثلا بعضی هایش را مجید صالحی 50 بار شنیده و عین 50 بار طوری می خندد انگار بار اول است که می شنود. در هر جمعی می رویم فهرست می کند که مثلا فلان خاطره یا فلان خاطره را تعریف کن. من به او می گویم تو که 50 بار این خاطره را شنیده ای چرا برایت جالب است؟! آن شب که برای رامبد خاطره تعریف می کردم، دو بار از خنده به سرفه شدید افتاد. فردایش وقتی به خانه رفت، ساعت یک بعدازظهر زنگ زد گفت من از دیشب نخوابیده ام. دراز می کشم تا چشمانم را می بندم یاد فلان قسمت از فلان خاطره ات می افتم. به من گفت یک روز برنامه ای می سازم و تو باید در آن خاطره تعریف کنی و استندآپ کنی. من واقعا نمی توانستم خاطراتم را بدون سانسور بگویم. اما اصرار کرد و گفت اگر خوب نبود پخش نمی کنیم تا اینکه در سری جدید مورد استقبال واقع شد. اتفاق خوبی بود؟ چهار چیز هست که همه دوست دارند؛ ثروت، شهرت، موقعیت و قدرت. نمی توان گفت نه، من دوست ندارم. اینها در ذات بشر است. راستش در کل دوست داشتم بازیگر شوم اما نمی توانم بروم بگویم مرا بازی بدهید. حسین لطیفی که «روز سوم» را برایش نوشتم گفت یکی از نقش ها را بازی کن اما چون قرار بود «قرارگاه مسکونی» را بازی کنم، قبول نکردم. درنهایت در «قرارگاه مسکونی» هم اتفاقاتی پیش آمد که نتوانستم در آن هم بازی کنم و تنها نویسنده کار بودم. نخستین کاری که نوشتید، چه بود؟ چند آیتم برای «ساعت خوش» بود. پیشنهاد ندادند تا بازی کنید؟ من زمانی وارد «ساعت خوش» شدم که بچه ها همه سوپراستار بودند. اصلا مرا ریز می دیدند. چطور وارد ساعت خوش شدید؟ یادتان هست کلاه قرمزی و آقای مجری می گفتند از شما دعوت می کنیم. . . من هم مصاحبه ای از امیرفضلی و رادش خوانده بودم که از آنها پرسیده بودند اگر کسی استعدادش را داشته باشد و بتواند بنویسد، شما از آنها دعوت به کار می کنید؟ آنها هم گفته بودند بله. مصاحبه در هفته نامه سینما بود اما نگو تعارف کرده بودند. فردای آن روز با پنج هزار تومان پول از مشهد راهی تهران شدم. آن موقع آدرس تهران، میدان آرژانتین، انتهای خیابان الوند را شنیده بودم و فکر می کردم تمام برنامه ها آنجا ضبط می شود. رفتم جلوی در، روزنامه همراهم بود و چند آیتم هم نوشته بودم. گفتم می خواهم بروم پیش بچه های «ساعت خوش». نگهبان حراست گفت چطور؟ گفتم دعوتم کرده اند. به من گفت لوکیشن آنها اینجا نیست. نخستین بار آنجا کلمه لوکیشن را شنیدم و اصلا نمی دانستم چیست. آدرس را خواستم که گفتند نمی شود. گفتم متن نوشته ام، گفتند بدهید به ما، ما خودمان به آنها می رسانیم. قبول کردم. آن موقع 23 سال داشتم. وقتی قرار باشد، اتفاقی بیفتد که در سرنوشت تان باشد، می افتد. زمانی برای کاری نزد مهدی فرجی در شبکه رفته بودم و ضمن صحبت مقطعی از زندگی ام را برایش تعریف کردم. به من گفت اینها خودش یک سریال طنز است. طرحی داشتم که فورا آقای فرجی گفت این را برای عید می خواهیم و قرار شد حتی آن را به عنوان سریال طنز بسازند. من اتفاقاتی را تعریف کردم که در مقطعی هشت ساله از سال 74 تا 81 برایم رخ داده بود. آن را نوشتند ومن خواندم و دیدم کلا فضای مسخره ای دارد. قبول نکردم اما خودم می خواهم سال دیگر آن را بنویسم. در آن بازی هم می کنید؟ نه؛ نیاز به بازیگری جوان دارد. من پیر شده ام. اما به هر حال دوست دارم زندگی خودم را خودم بازی کنم. در سریال «قرارگاه مسکونی» کاراکتری را نوشته بودم به اسم علیرضا مسعودی که قرار بود خودم بازی کنم اما اتفاقاتی پیش آمد که شهرام قائدی آن را بازی کرد.
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 9 صبح]
[مشاهده در: www.9sobh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها