تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814788040
یادداشتی برنمایش وقتی وودی آلن مادام بواری را ترجیح می دهد
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری پانا: یادداشتی برنمایش وقتی وودی آلن مادام بواری را ترجیح می دهد می توان نمایش وقتی وودی آلن ..... نمایشی بالاتر از سطح حرفه ای استان نامیدکه بدور از لودگی و یا افتادن در چاله کمدی سخیف ، با طنزی مدرن شرایط روز را با داستانی کلاسیک و فانتزی در هم می آمیزد .
۱۳۹۴ يکشنبه ۱۹ مهر ساعت 08:16
به گزارش خبرنگار پانا از فارس، فرناز دادور، کارشناس ارشد ادبیات نمایشی در یادداشتی اختصاصی برای خبرگزاری پانا نوشت: اجرای این نمایش را سال گذشت به دلیل عدم حضور در شیراز نتوانستم در اجرای عمومی ببینم ، هر چند که پس از دیدن نمایش همه دزدها دزد نیستند به کارگردانی نوید جعفری و گروه پویا ، در سال ۹۲ که جز به یاد ماندنی ترین نمایش هایی بود که دیدم ، فرصت دیدن اثر در همایش را از دست ندادم.
با توجه به مشاهده تعدادی از نمایش های جشنواره تئاتر استانی در شلوغی و به دشواری ، اولین سئوالم این بود که چگونه این نمایش از راه یابی به جشنواره استانی باز مانده است و متر و معیار انتخاب بازبین های محترم چه بوده است؟
آنهم پس از دیدن چند نمایش در روز اول جشنواره که بی اغراق در حد و اندازه جشنواره دانش آموزی هم نبودند.
به عنوان یک دانشجوی تیاتر و یک بیننده حرفه ای که به جرات اکثر نمایش های چند سال گذشته استان فارس و اجراهای عمومی در تهران را دنبال کرده ام ، می توان نمایش وقتی وودی آلن ..... نمایشی بالاتر از سطح حرفه ای استان نامید که بدور از لودگی و یا افتادن در چاله کمدی سخیف ، با طنزی مدرن شرایط روز را با داستانی کلاسیک و فانتزی در هم می آمیزد و تماشاگر را در تمام لحظات اثر با خود همراه می کند.
داستان روایت پرفسور کوگل ماس است که خسته از زندگی زناشویی ناموفق در پی عشقی تازه به توصیه دکتر به خانه جادوگری مراجعه می کند که با یک کمد جادویی او را به داستان مادام بواری اثر گوستاو فلوبر وارد میشود و ماجراهایی عجیب و در عین حال طنز برایش رقم می خورد.
رسیدن به یک اجرای موفق ، با ریتمی مناسب که تماشاگرانش را یک لحظه از دست نمیدهد کار دشواری است که در سطح حرفه ای بسیاری از گروه ها از رسیدن به آن باز مانده اند و این نمایش به زیبایی نبض تماشاگر را با خود همراه می کند و اجازه پچ پچ و یا سر چرخاندن را به مخاطب نمیدهد.
طراحی صحنه پرتابل و متحرک و هماهنگی با حرکات طراحی شده از سوی کارگردان در عین حال که هیچ دو صحنه ای را شبیه به هم و یا با میزانسن تکراری مواجه نمی کند ، باعث میشود که در هر بخش از نمایش تماشاگر شاهد داستانک هایی متصل باشد و قبل از اینکه بخواهد تماشاگر کمی از نمایش جدا شود ، یک اتفاق تازه یا در دیالوگ یا در صحنه پردازی و یا در حرکات بازیگران پدید می آید که تماشاگر را جلب می کند و در عین حال که شادی و لبخند را به مخاطب هدیه می کند ، تماشاگر را در تمام لحظات با اثر همراه می کند. این هماهنگی و این پرورش ایده و میزانسن در هر نمایشی به سادگی پدید نمی آید و بی گمان این مسئله از تحلیل گام به گام و فکر شده کارگردان و تیم همراه ناشی میشود.
در مقایسه با نمایش قبلی این کارگردان همه دزدها دزد نیستند که یک طنز سیاه و اجتماعی داریوفویی است که آن نمایش هم اجرای بسیار موفق و ارزنده ای داشت .
در این نمایش کارگردان سعی کرده با ارجاعات زیرکانه اجتماعی و فرهنگی ، شرایط روز جامعه ، مشکلات فرهنگی، فرهنگ کتابخوانی ، شوخی و نقد جامعه پزشکی را بی انکه از قالب کلی اثر خارج شود به کار بیافزاید و حتی در یک صحنه بدون دیالوگ نسبت به سینمای روشنفکری از آن سینما و سریال دایی جان ناپلئون یادی کند و ادای دین کند نسبت به خالق اثر ناصر تقوایی که نمایش در تبلیغات خود به او پیشکش شده است.
و حتی آوردن تلویزیون به عنوان یک نقش صامت که در برخی لحظات حضور پیدا می کند و در صحنه سینما ، عامدانه توسط کارگردان ، تلویزیون است که به تماشای سینما می آید. آنچه در کارگردانی این اثر بیشتر از همه مورد توجه است ، نظم فکری و تحلیل گروه کارگردانی و نوید جعفری است که برای لحظه به لحظه اثر فکر و ایده دارد ، و به یک هماهنگی هوشمندانه میان متن و حرکت و طراحی و بازی بازیگرانش رسیده است.
مهم ترین بخش کارگردانی که متاسفانه در بسیاری از نمایش ها مشاهده نمی شود.
استفاده از بازی در بازی که اکثر لحظات نمایش توسط دستیار و شومن نمایشرا پیش میبرد و خلاقانه دستیار به سگ مادام بواری ، تیر چراغ برق ، موتور سوار ،نوازنده دوره گرد ، کنترلچی سینما و... تبدیل میشود
و شخصیت شومن که با تبدیل شدن بله دکتر ، جادوگر ، تلفن راه دور و... در هر صحنه خلاقانه نمایش را از افتادن به مسیر ملال میرهاند.
مجبورم به سوال نخست بازگردم ، مگر یک نمایش به چه چیزی بالاتر از ارتباط صادقانه و موثر با مخاطب و نیز عامل تفکر نیاز دارد ؟
و باز از طرف خودم و مخاطبان پرشور و رضایتمند این اثر باید بپرسم که بر اساس کدام دلایل این نمایش نباید در جشنواره تیاتر استانی حضور پیدا کند در حالی که با توجه به بازخورد های مخاطبان و از جمله رنجی که خودم به شخصه از دیدن نمایش هایی همچون فلاش بک و شش و بش و گویدا و یکی دو نمایش دیگر در جشنواره متحمل شدم و اکثر تماشاگران آن نمایش ها ناراضی و با خشم از هدر رفتن زمان و وقتشان سالن را ترک کردند
در جشنواره حضور داشتند که واقعا توهینی آشکار به سلایق مخاطبان واقعی تیاتر بود و چقدر جای این گونه نمایش ها خالی بود.
در بخش بازیگری ، بازیگران نمایش به خوبی توانسته اند گلیم خود را از آب بیرون بکشند ، بازی در یک فضای فانتزی بدون لغزیدن به ورطه تیپ سازی های مجهول و حرکت کردن میان کمدی و بعضا فاصله گرفتن از نقش و دوباره به قالب نقش بازگشتن از جمله نکات مثبت بازیگری این نمایش است.
بازی خوب بازیگر نقش کوگل ماس اقای تقوایی که در تمام طول نمایش شخصیت را به خوبی حفظ می کند و با لحن بیانی و همچنین حرکات خاص بدن ، نقش را جذاب تر کرده است و به جز لحظاتی محدود که بیانش کمی افت می کند در اکثر لحظات بر نقش سوار است.
بازیگر زن نمایش در نقش مادام بواری ، بازی بیانی را به خوبی دریافته و با استفاده از بیان کتابی و کلاسیک در کنار کلماتی امروزی و همچنین ایفای نقش یک دختر ساده و بی دست و پای قرن ۱۸ که وارد جهان امروز میشود ، همچنین حالتی از کم هوشی که بنا به لحظات نمایش هرچه پیشتر میرود کمرنگ میشود و به سمت زنی زرنگ و پرشور و حتی خشن پیش میرود و نقاط بارز بازی خانم منصوری است که کاملا در تضاد با بازی هایی است که پیش از این از او دیده ام.
و زوج کاملا هماهنگ دستیار و شومن که حسین چناری و نوید جعفری به ترتیب آنها را بازی می کنند.
و انتخاب لباس قرمز برای دستیار با توجه به بازی و نوع طنزپردازی نقش گویی سیاهی مدرن است که از دل نمایش تخته حوضی به دنیای امروز پرتاپ شده است.
نکته جالب اینکه پس از دیدن بازی حسین چناری در نمایش بندباز در جشنواره استانی چقدر حسرت خوردم که کاش هردو نقش افرینی او را مخاطبان جشنواره دیده بودند تا متوجه تفاوت بازی و توانایی ارزشمند بازیگر میشدند
زوج دستیار و شومن ، که با توجه به قرارداد های متن و حتی طراحی به نوعی یادآور بازی سیاه و ارباب در نمایش تخته حوضی است به خوبی در کار جا افتاده و بی اختیار هر بار با ورود دستیار به صحنه مخاطب به خنده می افتد.
و بداهه پردازی و استفاده موثر حسین چناری از بدن ، بیان و میمیک بی تردید در این موفقیت نقشی بزرگ داشته است. نوید جعفری به عنوان بازیگر ، راحت و روان بازی می کند و سعی کرده متناسب با لحظات نمایش و گهگاهی بداهه پردازی تماشاگر را با خودش همراه می کند ، هرچند که مکمل بازی حضور دستیار است و به جز لحظاتی که گاهی تفاوت شخصیت ها در بازی نوید جعفری از بین میرود و گاهی بازی در بازی ها به هم شباهت پیدا می کند در بقیه لحظات موفق بوده است ، هرچند معتقدم ای کاش به عنوان کارگردان ، تنها به کارگردانی می پرداخت و از بازیگر دیگری برای ایفای نقش سود می جست.
در کنار بازی بازیگران اصلی باید از بازیگر نقش تلویزیون ، صحنه یار و هیتلر و همچنین بازیگر خردسالی که حضورش به عنوان نماد نسل تازه که شاهد همه اتفاقات است ، تقدیر نمود که در همان حضور کوتاه خود مخاطب را با خود همراه می کنند.
در موردطراحی ، موسیقی و دیگر بخش های نمایش می توان بسیار سخن گفت اما می توان به جرات نمایش وقتی وودی آلن ... را یک اثر خوش ساخت ، متفکر و در خدمت ژانر نامید که با تمام کمبود ها و امکانات اندک از تمامی ظرفیت های نمایشی خود استفاده کرده است تا مخاطب بی حوصله را در حدود ۸۰ دقیقه اجرا با خود همراه کند و باور کنید در جهان امروز جذب مخاطب برای نیمی از این زمان هم کار بسیار دشواری است.
امیدوارم اعضا این نمایش در سایر تجربه های خود موفق باشند و ما شاهد اجراهای بهتر و ارزنده تر این دوستان باشیم که بی گمان با حضور و اجراهای موفق این چنین گروه هایی است که می توان به آینده تئاتر استان و همچنین فرهنگ دیدن نمایش امید بست.
گفتنی است نویسنده نمایش وقتی وودی آلن مادام بواری را ترجیح میدهد سجاد افشاریان است و نوید جعفری آن را طراحی و کارگردانی کرده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری پانا]
[مشاهده در: www.pana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها