واضح آرشیو وب فارسی:ابتکار: * حسین پاکدل-ممکن است تئاتر همه دردها را درمان نکند، تن هایی را به درد نیاورد یا به موقع درد را فریاد نزند ولی در ذات تئاتر بی دردی نیست که اگر بود شبه درد است و ادای دردمندی. از یک اثر نمایشی ناب چه انتظاری می رود؟ درام محکم و تاثیر گذاری داشته باشد؟ طراحی متن و اجرای قدرتمندی داشته باشد؟ چهارستون تن مخاطب را به لرزه درآورد؟ هدف و دغدغه و غیرتِ درد داشته باشد؟ ظرافت بیانی داشته باشد؟ نمایش «عامدانه، عاشقانه، قاتلانه» اثر ساناز بیان، نه تنها همه این خصوصیات را در حد اکمل دارد بلکه بسیاری از ویژگی های دیگر را در حد بضاعت دارد. این کار اثری است که به آن می شود لفظ تئاتر کامل به معنی اخص کلمه را اطلاق کرد. ما در این نمایش در هر لحظه وسط تراژدی زیست می کنیم. حتی این پدیده، سهمگین تر از واقعیتِ مهیبِ مرگ، هستی ما را لحظه به لحظه در هر دم و بازدمِ تماشا تعقیب می کند. نویسنده در نگارش متن هر واژه را تراش داده و با وسواسی ستودنی در جای بایدِ خود قرار داده است. ستون های اصلی سه داستان این کار برپایه جریان جاری زندگی و روی هسته زاینده و مرکزی افراد جامعه یعنی زنان- مادر آفرینش- ولی در قامت آدم های معمولی و طبقه متوسط بنا شده است. قلم نویسنده در حکم چاقوی جراحی، بی هیچ ادایی، روح و روان آدم هایی را که ندانسته و ناخواسته به ناگاه پرتاب شده اند وسط تراژدی، بر صحنه، با زبان بس گویای نمایش تشریح می کند. متن صدای لحظه های رفته را با دردمندی درمی آورد و بی فریاد آنها را تجزیه و در بخش بخش ذهن ما میخکوب می کند. همچون طبیبی حاذق، حس وحال درد به ظاهر بی درمان این سه دردمند را چنان در تک تک رگ های ما جاری می کند که تا مدتی طولانی در بعد، این رنج های به ظاهر دفن شده با ما هست و بر ناخودآگاه ما سنگینی می کند. کاملا هویداست برای تمام لحظات نمایش از قبل فکر شده است. بازی ها به شدت روان، یکدست، باورپذیر و بی اداست و از همه مهم تر در خدمت نمایش. هیچ لحظه ای، حتی چند دمی که وسطِ درد لب ها را به لبخندی ملیح دعوت می کند افسار کار درنمی رود. کارگردان و به تبع او بازیگران باتجربه و توانا، نبض لحظه ها را در دستِ اختیار دارند. این کلیتِ اثر است که تعیین می کند چه موقع ماهیچه های ذهن مخاطب گرفته یا رها شود. نمایش، روایت سه داستان همسان و هولناک رفته بر خیل زنان این جغرافیاست ولی گستره ای به وسعت جهان دارد. هم زمان، زمان را نیز درمی نوردد و از اسطوره ها و درام های کهن تا نونوشته های روزنامه ای و انشاهای کودکانه ولی همدرد امروز، وام می گیرد. حرف اساسی، قرارگرفتن انسان در موقعیت جنایت و لاجرمِ تحمل کیفر است، بی هیچ قضاوتی از سمت اثر یا درخواست از ما برای صدور حکم. اینکه می گویند تئاتر می تواند زبان مخاطبش را بند آورد پربیراه نیست که نمونه اش یکی همین اثر است. می شود تا ساعت ها و روزها در موردشان حرف زد و کتاب ها نوشت و باز چیزهایی برای کشف و شهود باقی داشت. چه مفهومی درخشان تر از اینکه واقعیت های ساده به ناگهان در بطن خود تراژدی های سهمگین می زایند و این انسان محبوس در بند بند این اتفاق- که از اتفاق وقتی شخصیت محوری زن باشد به شکلی مضاعف آسیب می بیند- با دست وپا زدن بیهوده سعی در بالاآمدن از زیر امواج بلند و پیش رونده دارد. همه چیز این نمایش در حالتی ساده و معمولی انفجارهای بزرگ را زیر آب فریاد می زند. * کارگردان و نمایش نامه نویس
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ابتکار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]