تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848517055
آشنایی با تاریخچه سینمای پس از انقلاب اسلامی ایران-قسمت نهم
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین- مهدی تهرانی: این بخش به ادامه جمع بندی کلی رابطه بین سینمای ایران و مخاطب تا سال ۱۳۸۰ می پردازد.نسل سوم این جامعه یعنی آن هایی که بین بیست و یک تا بیست و نه سال دارند،انقلاب را که قطعا در خاطر ندارند و جنگ ایران و عراق را تا حدودی بسیار اندک به یاد دارند.برحسب اتفاق برای آن ها یکی از تلخ ترین و دلهره آورترین موضوع همان حملات ناجوانمردانه به شهرها از سوی رژیم بعثی بود. آشنایی با مجله سینمایی تاریخچه سینمای ایران بعد از انقلاب دختران و پسران کوچک و معصوم آن دوران که اکنون متعلق به نسل سوم می شوند از جنگ تنها آن شب های تاریک و صداهای ترکیدن بمب را به یاد دارند،و احتمالا بسیار مایل اند بدانند که در آن ایام در خود جبهه ها چه می گذشت.حواله دادن آن ها به ویدیو کلوپ ها برای گرفتن فیلم هایی در گونه جنگی مانند پرواز در شب یا هور در آتش و دیگر فیلم ها اگرچه خوب است،اما او حق دارد فیلم هایی جدید در این ژانر و آن هم با حرفه ای ترین ساخت ببیند.نسل بعد از او هم که دیگر حتی آن حملات هوایی را نمی داند که چیست،که دیگر سهمی افزون تر دارد؛و همین طور جلوتر که بیاییم،بچه های کنونی که دیگر اصلا هیچ چیزی را به خاطر ندارند. جالب توجه این جاست که این افراد نه تنها فیلم جدیدی در این ژانر.همان هایی که اشاره کردم مختص به این ژانر در روایت تقابل ها و رودررویی و جان فشانی های جوانان این مملکت بود. نمی بینند،بلکه برا آن ها فیلم های دست دوم جنگی ساخته می شود.یعنی آن هایی که از جبهه آمده اند و در این فضای نامأنوس سرگردان مانده اند. به راستی این گوشه و کنج عافیت برای ژانر جنگی سینمای ایران تا کی قرار است ادامه یابد؟ آن چه در این هشت سال بر جامعه گذشته، بخشی از هویت اصیل و درخشان ایران است.چرا باید در قالب اعتراض به وضع موجود از ژانر جنگی سوء استفاده شود؟حتی آن هایی که در جنگ شرکت کرده اند و بزرگ تر از آن ها و کسانی که پدر و مادر و فرزند در این جبهه ها از دست دادند حتی به عنوان تذکار حق دارند که فیلم های جنگی مختص به این ژانر را ببینند. از سوی دیگر شخصیت هایی در این هشت سال دفاع مقدس بالیدند که تنها اکنون تصویری از حضورشان روی دیوارهای شهرهای مختلف نقش بسته است.«شهید بابایی»،«شهید بروجردی»، «شهید باکری»و شماری دیگری از سرداران ارتش و سپاه.آیا زندگی خاص و سراسر شجاعت و استقامت شان قابلیت و جذابیت های تصویری ندارد؟به شهیدان«کشوری»و«شیرودی»با سریالی نه چندان دلچسب در ساخت و کار و در مجموعه ای تلویزیونی با ساختاری زیر متوسط پرداخته شد. هنوز که هنوز است آن فیلم های اواسط دهه ی شصت به عنوان بهترین کارهای ژانر جنگی قلمداد می شود.آژانس شیشه ای نیز در زمان خود غوغا کرد،اما نتیجه ی آن سیل ساخت فیلم های تبعات جنگ برای افراد بازمانده از این حماسه بود. از سوی دیگر هنوز به یک بخش مهم از ژانر جنگی پرداخته نشده است،و آن هم ساخت فیلم های سینمایی مربوط به اسرا و آزادگان است. آن چه تاکنون دیده ایم شاید یا رفع تکلیف بوده است و یا باز هم یک«فلش بک»در یک فیلم از دسته ی تبعات جنگ. درحالی که داستان های فراوانی را می توان از سینه ی آزادگان شنید و به صورت روایت تصویری به آن جان داد.برحسب اتفاق این قسمت از این رویداد مهم یعنی پرداختن به اسرا و آزادگان دارای بضاعت های تصویری و سینمایی است.شاید ساخت آثاری از این دست به اتمام سرگردانی مخاطب از این ژانر کمک کند. اگر مخاطب سینما را دوست دارد به دلیل این است که سینما این توانایی را دارد که واقعیت ها را با زبانی جذاب و دیدنی تصویر کند. آنچه در جبهه ها روی داده مورد توجه تماشاگر سینماست. ملودرام های اجتماعی در سینما این فرصت را دارند که به مشکلات یا دشواری هایی بپردازند که در یک زندگی اجتماعی روی داده است.در عمر بیست و پنج ساله ی سینمای ایران ژانر خانوادگی برگرفته از ملودرام های اجتماعی تولیداتی بسیار زیاد دارد. ژانر کمدی نیز در موردهایی گویای بعضی از این مشکلات بوده است.به هرحال خلل پذیری خانواده دستمایه ای می تواند باشد برای سینما که معضلات آتی خانواد و آن چه را که ضربه پذیری اجتماع از آن کاستی ها نام بگیرد،به تصویر بکشد. جدایی زن و مرد،قهر و آشتی آن ها،ازدواج مجدد، احیاگری یکی از دو زوج از آثار متنوعی است که بارها و بارها سینما روایت آن ها را تجربه کرده است و قشر عام سینمارو با آن ها خوی گرفته است.برای سینمای ایران،هنوز هم فیلم شاید وقتی دیگر،بانو، باشو غریبه ی کوچک،عروسی خویان و چند اثر دیگر می تواند سینمای خاصی از نوع ملودرام های اجتماعی باشد که البته متکی به ژانر مکمل نیز هسیتند. در سرفصل های جدید سینما از کرخه تا راین نیز حتی می تواند در ژانر مکمل در همین ملودرام ها جای بگیرد.در ضمن ناچاریم آثاری مثل دنیا،غوغا،شام آخر و چند اثر دیگر را که نیز به سینمای بدنه تعلق دارند و در اول این نوشتار شرح دادم،در نظر بگیریم،حتی فیلمی مانند توکیو بدون توقف نیز در ژانر کمدی به بیان مشکلات خانواده در امر ازدواج می پردازد و عجیب آن که در فترت اخیر و در«درماندگی دوره ای»حال حاضر سینمای ایران این باید پرفروش ترین نام بگیرد. اگر بضاعت سینمای ملودرام ها همین است که حرفی نیست.اما اگر بضاعت ها فراتر از این است پس چرا توکیو بدون توقف این قدر مورد اقبال قرار می گیرد.یا فیلمی جسورانه مانند نفس عمیق نیز دارای همان اقبال می شود.دیوانه ای از قفس پرید در ژانر مکمل ملودرام اجتماعی،فرش باد مختص این ژانر و آثار نازلی مانند بانوی من و این زن حرف نمی زند نیز متعلق به این گونه ی سینمایی است.از فیلم های به نمایش درنیامده نیز دایره و زندان زنان ملودرام های اجتماعی اند. هم چنان که سینمای مصرف کننده ی ما، برعکس جریان سینمای سالم و مخاطب آور حرکت می کند،احتمالا تا سال 1368 مثل روندی که برای سینمای هر کشوری موجودی است،آثار ایرانی به جشنواره های خارجی ارسال می شد و جوایز بسیار خوبی نیز نصیب کشور و سینمای ما می گردید،اما از ابتدای دهه ی 1380،روندی که از اواسط دهه ی 1370 به وقوع پیوسته بود،شدیدا فراگیر و پی گیر شد و آن هم همان درک اولیه ی ذایقه ی مخاطب آن سوی آب بود. در شرایطی که اوضاع بین المللی هرگز به سود ایران نبود طبیعی می نمود شرکت یک فیلم معترض برای مخاطب آن سوی آب(از جمله از داور و مسؤولان جشنواره ها و قشر عام و خاص سینمارو در آن کشورها)جذابیت داشته باشد.این فیلم ساز،با این گونه فیلم به جوایز ارزنده ای دست یافتند این هم یکی از دردهای سینمای ایران است که به طول عمر به فترت ها و«درماندگی دوره ای»حال حاضر سینمای ایران متأسفانه مدد رسانیده است،
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها