واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : مروان بشاره، تحلیلگر عرب-اسرائیلی مسائل بین المللی و یکی از نمایندگان اسبق کنست اسرائیل در نوشته ای برای الجزیره درباره فروپاشی جهان شرق به ویژه خاورمیانه در نتیجه تداوم جنگ ها در این نقطه از جهان نوشته است: «گاهی این مساله درامی کامل است و گاهی دیگر یک کمدی محض؛ این بستگی به دفتر مهاجرتی و مامور اطلاعاتی دارد که در اتاق پشتی نشسته است. باوجود اتفاق نظری که شرق و غرب در انگیزه خود در این موضوع دارند اما معمولا مسافران سوری در کشورهای مختلف مورد استقبال قرار نگرفته و بعضاً درخواستشان برای ماندن در کشورها رد می شود. من این شرایط را اینچنین طنازانه توصیف می کنم: آنها "فلسطینی" شده اند؛ توصیفی که نیمی خوشایند است و نیمی دیگرش به نفرینی می ماند. فلسطینی شدن متاسفانه با در نظر گرفتن خشونت ها و آوارگی که فلسطینی ها با آن مواجه هستند و بدتر از آن، اینکه گویا این شرایط ادامه خواهد داشت، بیشتر شبیه نفرین است تا تعریف. افسوس اما که این تعاریف تنها متوجه سوریه نیست. بلکه در حقیقت اکثر جهان عرب با بروز جنگ ها، سرکوبگری ها و گاهی حکومت های نظامی و دیکتاتوری با روندی مشابه فلسطینی شدن مواجه هستند. بسیاری متعجبند چگونه است که برخی از رهبران این کشورهای خاورمیانه می توانند مانند اسرائیل نسبت به رنج مردمانشان بی تفاوت باشند؟! اما می توان گفت: "فلسطینی شدن" یا "فلسطین سازی" جدای از این، نتیجه جنگ ها و اشغالگری های آمریکا به ویژه در دوران جورج بوش، کسی که ساختار فکری شبیه اسرائیل داشت نیز بوده است. اقدامات او که می توان آنها را "اسرائیل گرایی" توصیف کرد نتایجی فاجعه بار برای اعراب و آمریکایی ها داشته است. نتیجه نهایی فلسطینی شدن جهان عرب را می توان اینچنین ترجمه کرد: مورد بازی قرار گرفتن، تحقیر و اشغال و در شرح بیشتر این نتایج می توان از مقاومت، قاطعیت و مبارزه برای عدالت نام برد. اما نمی توان گفت که دیگر در مرگ غروری، در جنگ لذتی یا افتخاری در آواره بودن وجود خواهد داشت؛ البته نه در افغانستان که این رخدادها دیگر به یک سبک زندگی تبدیل شده اند. "افغانستان سازی" دخالت خارجی تاثیرات بسیار وحشتناکی هم برای افغان ها، هم برای شکنجه گران آنها و هم برای هر کس دیگری داشته است. دخالت آمریکا و روسیه، افغانستان را به یک کشور شکست خورده و سرشاخه واردات و صادرات افراط گرایی مذهبی از جمله القاعده بدل کرد. دخالت نظامی آمریکا در عراق طی سال 2003 بذر "افغانستان سازی" را به جهان عرب رساند و حداقل برای یک دهه عراق گوی سبقت را از افغانستان به عنوان عامل اصلی بی ثباتی و خشونت ربود تا اینکه داعش ظهور پیدا کرد. داعش نه تنها ثابت کرد که از القاعده و طالبان خونبارتر، بزرگتر و مرگ آورتر است بلکه تمام پیش بینی ها و پیش گویی ها را تغییر داد. جهش پدیده داعش در عراق، سوریه، لیبی، یمن و سایر کشورها بیانگر هیچ افول و شکستی نیست. در حقیقت داعش با وجود تلاش های چندجانبه ائتلاف آمریکایی برای کم کردن قدرت آن، شکست و نابودی اش مانند گاز در حال گسترش است. و مساله مهم اینکه داعش تنها نیست. افغانستان سازی بخش های مختلف جهان عرب، سلفی های سوپرخشن یا گروه هایی را ایجاد کرده است که تا پیش از این مانند آنها وجود نداشت. اما مانند آمریکایی ها و اروپایی ها به نظر می رسد اکنون روس ها مرتب اشتباهات خود را بارها و بارها تکرار می کنند. حالا ولادیمیر پوتین، رئیس جمور روسیه با انجام اقداماتی به نظر می رسد قصد دارد شکست در افغانستان را با مبارزه در سوریه جبران کند اما مانند دخالت نظامی آمریکا در عراق، دخالت روسیه در سوریه همزمان با حضور ایران نیز به فروپاشی شرق براساس قومیت ها و اختلافات نژادی و مذهبی سرعت می بخشد. "بالکان سازی" تعدادی از کشورهای عرب، مانند یوگسلاوی سابق در مقابل چشمان ما در حال فروپاشی اند. پاکسازی قومی در حال انجام است و مرزهای ملی مانند عراق و سوریه در حال کنار گذاشته شدن هستند. جنگ داخلی در لیبی و یمن نیز می تواند با وجود تلاش های بی اندازه برای حفظ این کشورها به فروپاشی آنها منجر شود. در نتیجه چرخه جنگ و درگیری هایی که هیچ نشانی از توقف ندارند، قومیت ها و بخش های جدیدی در حال شکل گیری در این کشورها و تمامی منطقه است. روند دوگانه همزمان "فلسطین سازی" (آلت دست شدن) و "افغانستان سازی" (گسترش افراطی گری) در حال تحریک حساسیت ها و تنفرها در درون کشورهاست. و این قدرت های جهانی مشابه ای چون آمریکا، روسیه، اروپا و سایر قدرت های منطقه هستند که به تراژدی های افغانستان و فلسطین دامن می زنند؛ کسانی که به تلخی با عرب شرقی بازی می کنند. اگر این شرایط ادامه یابد فروپاشی کامل شرق با نتایج غیرقابل حساب جغرافیای سیاسی برای مردمانش و تمامی جهان از امری غیرممکن به مساله ای محتمل تغییر می یابد. تنها می توان امیدوار بود حتی اگر آنها از اشتباهات خودشان درس نمی گیرند، شاید بتوانند چشمان و افکارشان را با آموختن از شکست دشمنانشان باز کنند.»
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]