واضح آرشیو وب فارسی:خط نیوز: مروری بر فهرست دریافت کنندگان جایزه صلح نوبل، نشان می دهد که اتفاقاً اعطای جایزه صلح به اوباما کار چندان عجیبی هم نبوده است و بیشتر شبیه یک جایزه سیاسی است تا جایزه ای برای ترغیب صلح. این در حالی است که وقتی باراک اوباما برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۹ اعلام شد، خود او نیز اعلام کرد: "صریح بگویم، من احساس نمی کنم شایسته این جایزه باشم.به گزارش خط نیوز به نقل از مشرق- اخیراً اظهارات مدیر سابق کمیته صلح نوبل خبر ساز شد. "گئی لوندستات" مدیر سابق "کمیته نروژی نوبل"، اخیراً در کتاب خاطرات خود نوشت که اعطای جایزه صلح نوبل به اوباما به هدفی که مدنظر کمیته بود، منتهی نشد و او از این اقدام پشیمان است. علاوه بر این اظهارات ضد و نقیضی درباره احتمال اعطای جایزه صلح نوبل به محمدجواد ظریف وزیر خارجه کشورمان باعث شد تا خبرنگار بین الملل مشرق با "اولاو نیولستاد" مدیر کمیته صلح نوبل تماس بگیرد و سوالات خود را با وی درمیان بگذارد. "اولاو نیولستاد" (Olav Njølstad) مدیر کنونی کمیته نوبل (کمیته پنج نفره ای که دریافت کنندگان جایزه صلح نوبل را انتخاب می کند) درباره انتخاب ظریف و کری، گرچه این خبر را صراحتاً تکذیب نمی کند، اما می گوید: "سیاست بنیاد صلح نوبل به این گونه است که هیچ گاه قبل از اعطای جوایز افشا نمی کند که چه کسی قرار است جایزه را دریافت کند. حتی لیست نامزدهای مورد بررسی هم تا 50 سال بعد از اعطای جایزه، افشا نمی شود. فقط می توانم این را بگویم که برندگان صلح جایزه نوبل امسال، جمعه 9 اکتبر (17 مهر) اعلام می شوند. اطلاعات بیش تری را نمی توانم در اختیارتان بگذارم." جایزه صلح نوبل یکی از پنج جایزه نوبل است که توسط "آلفرد نوبل" صنعتگر و مخترع سوئدی وقف شده است. نوبل در وصیت نامه خود گفته که این جایزه باید "به کسی داده شود که بهترین یا بیش ترین کوشش را در راه برادری ملل، انحلال یا کاهش ارتش ها، یا تشکیل و ترغیب کنفرانس های صلح کرده باشد." جایزه صلح نوبل، تنها جایزه نوبل است که در "استکهلم" سوئد داده نمی شود، بلکه از سال ۱۹۰۱ تا کنون، تقریباً هر سال در "اسلو" پایتخت "نروژ" اهدا شده است. پس از آن که جایزه صلح نوبل سال 2009 به باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا اهدا شد، "گئی لوندستات" مدیر سابق "کمیته نروژی نوبل"، اخیراً در کتاب خاطرات خود نوشت که اعطای جایزه صلح نوبل به اوباما به هدفی که مدنظر کمیته بود، منتهی نشد و از این انتخاب پشیمان هستم. بعد از انتشار این خبر در رسانه هایی حتی مانند بی بی سی، به سرعت موضع گیری هایی علیه این اظهارات شکل گرفت. از جمله این که "اولاو نیولستاد" که سال جاری میلادی جایگزین لوندستات شده است، در تصریح گفته های وی می گوید: "آقای لوندستات این مطلب را بیان نکرده است. این مسئله به اشتباه در برداشت رسانه های بین المللی برمی گردد. خود آقای لوندستات هم مدتی پیش به این سوءبرداشت اشاره کرد و گفت که پشیمان نیست از این که جایزه صلح را به اوباما داده است. به عقیده آقای لوندستات، اعطای جایزه صلح نوبل به یک نفر می تواند علاوه بر تقدیر و تشکر، جنبه تشویق به فعالیت در جهت صلح بین المللی هم داشته باشد، اما در مورد اوباما، این جنبه، هیچ گاه محقق نشد." این در حالی است که وقتی باراک اوباما برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۹ اعلام شد، خود او نیز اعلام کرد: "صریح بگویم، من احساس نمی کنم شایسته این جایزه باشم." لودنستات در کتاب "دبیر صلح: ۲۵ سال با جایزه نوبل" می نویسد همان زمان که تصمیم به اعطای جایزه صلح نوبل به باراک اوباما گرفته شد، او تردید درباره نتیجه بخش بودن این اقدام را به سایر اعضای کمیته گوشزد کرده بود. مروری بر فهرست دریافت کنندگان جایزه صلح نوبل طی سال های اخیر، نشان می دهد که اتفاقاً اعطای جایزه صلح به اوباما کار چندان عجیبی هم نبوده است و بیشتر شبیه یک جایزه سیاسی است تا جایزه ای برای ترغیب صلح. "شیرین عبادی" تنها فرد ایرانی که تا کنون جایزه صلح نوبل را دریافت کرده است، اگرچه شاید در نگاه اول به نظر نرسد، اما از این قاعده مستثنی نیست. وی سال 2003 و طبق اظهارات کمیته نوبل به خاطر "مبارزات گسترده و دفاع از حقوق بشر و مردم سالاری در کشورش" موفق شد جایزه صلح نوبل بگیرد. این در حالی بود که کمیته صلح نوبل به همین مناسبت بیانیه ای صادر و در آن ابراز امیدواری کرد که "اعطای این جایزه، به همه مبارزان حقوق بشر و مردم سالاری در ایران که نیاز به حمایت و الهام دارند، برای مبارزه در این راه انگیزه بدهد." در بخش دیگری از همین بیانیه حمایت شیرین عبادی از بهائیت مورد تقدیر قرار گرفته و آمده است: "شیرین عبادی تمایل و توانایی خود را برای همکاری با نمایندگان گروه های سکولار و هم چنین "مذهبی" به اثبات رسانده و به رغم تهدیدهای فراوان علیه جان خود، هم چنان به مبارزه ادامه داده است." عبادی سپس در اولین مصاحبه اختصاصی با روزنامه اسرائیلی "یدیعوت آحارونوت" قول می دهد که در حد توان خود برای یافتن "رون آراد" خلبان اسرائیلی به رژیم کمک کند. هم چنین در پاسخ به سؤالی درباره یهودیان جاسوس و زندانی در شیراز می گوید: "من به عنوان یک زن مسلمان ایرانی از این ماجرا شرمنده و متأثر هستم." این در حالی است که نیولستاد اعطای جایزه صلح نوبل بر اساس سیاست های امپریالیستی غرب را انکار کرده و می گوید: "قطعاً ما با این طرز فکر موافق نیستیم. به نظر ما، راه های مهم اما متفاوتی برای تحقق صلح در دنیا وجود دارد." وی هم چنین با رد این مسئله که شیرین عبادی به خاطر مخالفت با دولت ایران، جایزه صلح دریافت کرده، می گوید یک نفر نمی تواند به خاطر مخالفت با دولت های ضدامپریالیست، جایزه صلح بگیرد. نیولستاد توضیح می دهد: "اگر به برندگان جایزه صلح نوبل در 30 سال اخیر نگاه کنید، فکر نمی کنم این توصیف، صحت داشته باشد و این جایزه سیاسی نیست." به رغم آن چه نیولستاد می گوید، پرونده افرادی مانند شیرین عبادی و افراد دیگری که در ادامه معرفی می شوند، نشان می دهد که کمیته نوبل تلاش برای تحقق صلح در دنیا را نه تنها اولین معیار انتخاب دریافت کنندگان جایزه صلح نوبل نمی داند، بلکه شاید به عنوان آخرین معیار هم به حساب نیاورد. "جیمی کارتر" رئیس جمهور اسبق آمریکا که دستور قتل عام مردم ایران در جریان انقلاب اسلامی از جانب او به شاه ایران ابلاغ شده بود و به اعتراف مقامات آمریکایی، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران با حمایت مستقیم و همه جانبه آمریکا و اسرائیل در دوران ریاست جمهوری او صورت پذیرفته بود، بعد از آن همه جنگ افروزی و خون ریزی، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد تا جنایات او به حساب تلاش برای صلح نوشته شود. "اسحاق رابین" و "مناخیم بگین" نخست وزیران اسبق رژیم صهیونیستی از جمله کسانی هستند که به رغم جنایات بی شمار در فلسطین و انجام ده ها عملیات تروریستی علیه زنان و کودکان فلسطین، به عنوان تلاش کنندگان برای برقراری صلح، جایزه صلح نوبل را دریافت کرده اند. سال 1986 (1365) جایزه صلح نوبل به "الای ویسل" یک صهیونیست آمریکایی دادند که به دشمنی شدید با مسلمانان و مخصوصاً مردم فلسطین شناخته می شد و از حامیان پر و پا قرص رژیم صهیونیستی بود. این اقدام آن قدر با اهداف اعلام شده کمیته نوبل فاصله داشت که مخالفت گسترده آزادی خواهان و شخصیت های برجسته جهانی را به دنبال داشت. در آن سال، سفارت جمهوری اسلامی ایران در نروژ با ارسال نامه ای به کمیته صلح نوبل، به این اقدام اعتراض کرد و سفیر کشورمان از حضور در مراسم اعطای جایزه به "الای ویسل" خودداری ورزید. "هنری کیسینجر" صهیونیست و سیاستمدار کهنه کار آمریکایی، که اولاً به نقش مستقیم در کشتار مردم ویتنام و چندین و چند کشور دیگر و مشهور است و دوماً به خاطر حمایت بی چون و چرا از رژیم صهیونیستی به "سایه موشه دایان" معروف شده بود، از جمله برندگان جایزه صلح نوبل است. اعضای کمیته پنج نفری نروژی نوبل که مسئول انتخاب برندگان جایزه صلح است، توسط پارلمان نروژ انتخاب می شوند. این کمیته هر سال از افراد دارای صلاحیت دعوت می کند تا درخواست نامزدی خود برای دریافت جایزه را تسلیم کنند. درخواست ها معمولاً تا ابتدای فوریه سال اعطای جایزه (اواسط بهمن سال قبل) باید به دست کمیته برسد و کمیته هر سال اواخر هر سال جایزه صلح را به یک یا دو نفر اعطا می کند. این جایزه به دلیل ماهیت سیاسی ای که دارد، تقریباً هر سال با انتقادهایی مواجه می شود. از جمله این که تقریباً 60 سال طول کشید تا یک نفر خارج از قاره های اروپا و آمریکا بتواند برنده جایزه صلح نوبل شود. اول کسی که توانست با این شرایط جایزه صلح نوبل دریافت کند، "آلبرت لوتولی" سیاستمدار اهل آفریقای جنوبی بود که مقابل حکومت آپارتاید ایستادگی کرده بود و سال 1960 توانست جایزه صلح نوبل را از آن خود کند.
پنجشنبه ، ۱۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خط نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]