محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846467773
خاطره حاتمی کیا از عملیات مرصاد
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «شب خاطره» عنوان برنامه و سنتی چندساله در حوزه هنری است که در آن، رزمندگان و شاهدان جنگ به دور هم جمع شده و به بیان خاطرات خود می پردازند. انتشارات سوره مهر اقدام به انتشار این سلسله جلسات در دو جلد کرده که در آن نام هنرمندان، شاعران و نویسندگان را هم می توان در کنار نام فرماندهان جنگ و سربازان آن دوران دید. نگاه به جنگ از دید و روایت یک نویسنده و یا کارگردان شاید برای آنان که جنگ را درک نکرده و تنها خاطرات شب های موشک باران را از دیگران شینده اند،خاطره ذیل روایتی ست از ابراهیم حاتمی کیا، کارگردان سینما، درباره عملیات مرصاد که در این کتاب نقل شده است: «مرصاد» عملیاتی بود که بعد از پذیرش قطعنامه واقع شد. شرایطی که برای بچه ها پیش آمده بود، همان دروازه ای بود که داشت بسته می شد. بچه ها سراسیمه از شهر و کاشانه دست برداشتند و به سوی جبهه دویدند. این سراسیمه گی را می شد در شکل لباس پوشیدن آنان دید. عملیات مرصاد شباهت زیادی با اوایل جنگ داشت، آدم ها هم این طوری بودند. حتی فرمانده لشکر هم با لباس شخصی به منطقه آمده بود. من تفنگ برنو را برای اولین بار در ابتدای جنگ دست بچه ها دیده بودم. از این تفنگ هایی که داخل ماشین جا نمی گرفت. بعضی حتی با ماشین ژیان آمده بودند توی خط و داخل ماشین ها هم پر از آدم بود. هر کس به نوعی خودش را کشیده بود به منطقه. انگار تقدیر این طور بود که این دفتر این گونه بسته شود که ما دوباره یاد حال و هوای روز اول جنگ بیفتیم. شرایط عجیبی بود. مثل اول انقلاب سرودهای ایران، ایران از رادیو پخش می شد. یک فضای ملی ایجاد شده بود و همه به صحنه آمده بودند. افرادی بودند که برای اولین بار در درگیری حضور داشتند. فردی را دیدم که بالای سر شهیدی زار می زد و ناله می کرد، علتش را پرسیدم، گفت: «دوستم برای اولین بار آمده و شهید شده و من که سال ها در جبهه و عملیات بودم این توفیق نصیبم نشد؟!» عملیات مرصاد پس از فضای یأس آور قبول قطعنامه یک فرصت طلایی و بهانه حضور از قافله مانده ها بود. وقتی به منطقه درگیری رسیدیم هنوز در «تنگه پاتاق» منطقه «کوزران» به نوعی منافقین متوقف شده بودند و به شدت مقاومت می کردند. شب که شد، ما مجبور شدیم برویم به طرف باختران (کرمانشاه). شهر باختران حال خیلی غریب و به قول بچه ها حالت وسترن پیدا کرده بود. از قبل هم اعلام شده بود که شهرآلوده است و یک عده از منافقین داخل آن هستند که قیافه های شان شبیه بچه های ماست. حتی دوستان به من می گفتند که لباس خاکی را عوض کن و ریش را بزن، یعنی تا این حد از لحاظ قیافه شباهت داشتیم. وقتی در شهر راه می رفتیم، حس می کردیم همه به هم مظنونیم. چند نفر از منافقین را که دستگیر کرده بودند دیدم. خودشان را از لحاظ ظاهری کاملاً شبیه ما کرده بودند و آدم از دیدن این وضعیت گیج می شد. خودروی لندرور آقا مرتضی آوینی برای ما دردسر شده بود. چندبار نزدیک بود بچه های خودی به سوی ما شلیک کنند. فریاد می زدیم: «نزنید! ... ما خودی هستیم.» بعداً مجبور شدیم در و بدنه خودرو را پر کنیم از نوشته: «گروه روایت فتح.» صبح زود که به سمت تنگه پاتاق برگشتیم ظاهراً دو ساعتی بود که مقاومت منافقین شکسته شده بود و ما از اولین گروه هایی بودیم که به عنوان فیلمبردار وارد می شدیم. عادت داشتیم برای فیلمبرداری، مستقیم به خط اول برویم و تصورمان این بود که حتماً خط مقدمی در منطقه باید باشد. به سمت سرپل ذهاب رفتیم. به جایی رسیدیم که دیدیم هیچ کس نیست. از بالای تپه شروع کردیم به فیلمبرداری نفربرهای منافقین که داشتند عقب نشینی می کردند و عراق هم به شدت با توپخانه حمایت می کرد تا فرصت عقب نشینی داشته باشند. آرایش نیروها خیلی عجیب بود. منافقین، زن ها را برای تحریک دیگران در خط مقدم نگه داشته بودند و نیروهای دیگر عقب تر بودند! وقتی خط شکست، بیشتر جنازه ها زنانی بودند که به قصد تهران حرکت کرده بودند. حتی ظرف های بنزین را هم دورشان چیده بودند تا نیاز به توقف نباشد. چرا آدم این قدر مسخ می شود؟! برای من مرصاد آموزنده و عبرت انگیز بود. باید مواظب باشیم خودمان به یک چنین چیزی (کانالیزه شدن و یکسویه دیدن) دچار نشویم. از گفتنی های دیگر این بود که وقتی به محل رسیدیم صحنه ای دیدیم که حیرت آور بود. انگار همه اسلاید و ثابت شده بودند! مثل گاز شیمیایی که همه را خشک کرده باشد، هر کس در حالتی مانده بود. عده ای نقش بر زمین و عده ای در حال پیاده شدن بی حرکت مانده بودند. عده ای هم اسلحه به دست و در حال یورش متوقف شده بودند. بعد فهمیدیم که هلی کوپترهای ارتش این جمع را متوقف کرده بودند. در محدوده یک کیلومتر، غنایم و خودروهای نو به جا مانده بود که بچه های لشکرها، هنگام هجوم و رفتن، آرم خود را به بدنه خودروها می زدند تا هنگام برگشت لشکر خودشان را صاحب غنیمت ها کنند. گاهی می دیدی آرم چند لشکر به اطراف یک خودرو خورده است! یادم هست در آسمان، هواپیمای تک موتوره ای را دیدم که با صدای یکنواخت ظریفی بالای شهر سرپل ذهاب حرکت می کرد. من شروع کردم از آن فیلم گرفتن و تلاش کردم به این هواپیما مسلط شوم. آنقدر فیلمبرداری را ادامه دادم که خسته شدم و به خودم گفتم پرواز این هواپیما معمولی است، چیز خاصی ندارد. چون بال هایی پهن و حرکتی یکنواخت داشت! اما یک مرتبه دیدم جهتش تغییر کرد و به سمت بالای تپه ای که ما بودیم، سوق پیدا کرد. تا آمدم به خودم بیایم بمب های کوچکش را در آسمان رها کرد. حالا ما بالای تپه ایم، تپه ای بسیار خالی و بدون جان پناه. هواپیما داشت جلو می آمد. بمب ها در یک خط و با فاصله ای معین به تپه می خورد و احتمال اینکه به ما هم اصابت کند خیلی زیاد بود. دور و برم را نگاه کردم، ببینم کجا می توانم پناه بگیرم. جایی به چشم نمی خورد. فقط پایین تپه یک جاده بود و کنار آن یک پل، پلی کوچک که برای آبراه گذاشته بودند. شروع کردم به سمت آن پل دویدن. شاید زمان دویدنم پانزده الی بیست ثانیه بیشتر طول نکشید. ولی وقتی آغاز شد و حس کردم این بمب ها دارد روی سر من می ریزد، باور کنید لحظه لحظه طول زندگی ام را یکی یکی دیدم؛ کودکی ام، مادرم، همسرم و حتی آینده را دیدم که قبری است و بالای سرم نشسته اند و .... وقتی به خودم آمدم، به این نتیجه رسیدم که در این فرصت و با سرعتی که هواپیما دارد من نمی توانم به پل برسم. یک آن نشستم و دوربین را در بغل گرفتم و مچاله شدم. از شانسی که داشتم در خط فاصله انفجارها قرار گرفتم، یعنی یک بمب پشت سرم منفجر شد و موج انفجارش مرا دربرگرفت و بعدی مقداری جلوتر از من منفجر شد. بمباران همین طور ادامه پیدا کرد تا اینکه هواپیما کاملاً دور شد. شرایطی در این چند لحظه بر من گذشت که توصیفش سخت است. انسان وقتی مرگ را در چند قدمی می بیند، همه چیز در مقابلش مرور می شود. اگر بمیرد، زن و بچه هایش را نبیند و خیلی چیزهای دیگر ... وقتی از جا بلند شدم، دیدم حس شرمندگی ندارم، خوشحال و راحت و خیلی سبک. حالا وقتی به آن زمان و شرایط بعد از سال 1367 به این طرف که دیگر جریان زندگی عادی شده، فکر می کنم می بینم دوران جنگ یک برکت بود. اگر در آن وقت مرگ پیش می آمد، انسان چیزی را نباخته بود و این احساسی است که در زندگی روزمره امروزی دارم. در آن عملیات پیروزمند، یکی از بچه های ما به نام «شریعتی» شهید شد و «مصطفی دالایی» هم دو شب در اسارت منافقین بود و معجزه آسا جان سالم به در برد. باید یک روز ماجرای شنیدنی آن را از زبان خودش بشنویم.
دوشنبه ، ۱۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها