تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837374054
چطور دربارۀ کتاب هایی که نخوانده ایم حرف بزنیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: نوشتۀ پییر بایارد ترجمۀ نجمه رمضانی این نوشته، بخشی از کتاب بایارد است. او در این بخش توضیح می دهد چگونه دربارۀ کتاب هایی حرف بزنید که اسمشان را شنیده اید، اما هیچ وقت ذره ای از آن ها را نخوانده اید. او با مثال زدنِ شخصیت یک کتابدار در رمانی از موزیل، بحث خود را ادامه می دهد و می گوید: وقتی می توان دیدگاهی کلی دربارۀ کتاب ها داشت، خواندن کتابی خاصی فقط اتلاف وقت است.بوک براوز — نخواندن روش های مختلفی دارد و رادیکال ترینشان این است که لای کتابی را هم باز نکنی. هر خوانندۀ مفروضی، هرقدر هم که خودش را وقف خواندن کند، ناچار از بخش زیادی از آنچه چاپ می شود، غافل می ماند؛ پس این نوع از نخواندن، در واقع روشی اولیۀ ما در رابطه با کتاب هاست. نباید فراموش کنیم که حیرت آورترین خوانندگان هم فقط به بخش ناچیزی از کتاب های موجود دسترسی دارند. در نتیجه، اگر فرد نخواهد از گفتگو و نوشتن کلاً خودداری کند، همیشه مجبور خواهد بود دربارۀ کتاب هایی اظهار نظر کند که هرگز نخوانده است. اگر این گرایش را به حد نهایی خود برسانیم، به نخواننده ای مطلق می رسیم که هرگز لای هیچ کتابی را باز نمی کند، اما کتاب ها را می شناسد و با اعتماد به نفس از آن ها صحبت می کند. مثل آن کتابدار در رمانِ مرد بی خاصیت که شخصیتی مکمل در رمان موزیل ۱ محسوب می شود، اما کسی است که به خاطرِ موضعِ رادیکال و دفاعِ جسورانه اش از این موضع، برای بحثِ ما اهمیت دارد. رمان موزیل در اوایل قرن گذشته و در کشوری به نام کاکانیا اتفاق می افتد. کاکانیا استعارۀ طنزآمیزی از امپراتوری اتریش-مجارستان است. در این کشور، جنبشی میهن پرستانه به نام «اقدام موازی» به راه افتاده است تا برای سالگرد تاج گذاریِ امپراتور جشنی پرشکوه برگزار کند. هدف از این جشن ارائۀ نمونه ای رهایی بخش به دیگر جهانیان است. بنابراین رهبران اقدام موازی که موزیل آنان را همچون خیلِ آدم های احمقی تصویر می کند که مثلِ عروسک خیمه شب بازی اند، کلاً به دنبال «ایده هایی رهایی بخش» هستند و مدام از آن حرف می زنند، اما در عباراتی بسیار گنگ؛ چون در واقع، کوچک ترین تصوری ندارند که این چنین ایده ای چیست و چطور می تواند نقش رهایی بخش خود را فراتر از مرزهای کشورشان ایفا کند. یکی از مضحک ترین رهبران جنبش ژنرال استام است (این نام در آلمانی به معنی «لال» است). استام مصمم است پیش از دیگران این ایدۀ رهایی بخش را کشف و به عنوان پیشکش به معشوقه اش دیوتیما تقدیم کند. دیوتیما هم یکی از افراد برجستۀ اقدام موازی است. استام می گوید «یادت میاد، مگه نه؟ فکرهام رو کردم و اون ایدۀ آزادی بخش خفنی رو که دیوتیما می خواست، پیدا می کنم و به پاش می ریزم. از قرار معلوم، ایده های فوق العاده زیادن، اما فقط یکی شون می تونه فوق العاده ترین باشه -منطقیه، مگه نه؟ - پس موضوع اینه که باید این عقاید رو به ترتیبِ فوق العادگی شون اولویت بندی کنیم.» ژنرال که مردی کم تجربه در حوزۀ ایده ها است و حتی نمی داند چطور با آن ها وَر برود، چه برسد به اینکه راهی برای ایده پردازیِ جدید بلد باشد، تصمیم می گیرد به کتابخانۀ سلطنتی – آن چشمۀ جوشان افکار تازه- برود تا با کارامدترین روش، «از منابع اطلاعاتیِ رقبایش اطلاع پیدا کند» و «ایدۀ رهایی بخش» را کشف کند. در کتابخانه، این مرد را که آشنایی چندانی با کتاب ندارد، در غربتی عمیق فرو می برد. او که افسری نظامی است، عادت کرده که همیشه در موضع ژنرال! اگر می خواهید بدانید چطوری همۀ کتاب های اینجا را می شناسم، باشه، بهتان می گویم: دلیلش این است که من هیچ کدامشان را نخوانده ام. سلطه باشد، اما حالا با گونه ای از دانش مواجه شده که هیچ جایگاه ویژه ای برایش قائل نیست، هیچ جایی نیست که روی آن بایستد: «ما در میان ردیف های آن انبار عظیمِ کتاب قدم زدیم، شما که غریبه نیستید، راستش خودم را خیلی خودم را درگیر نکردم؛ ردیف کتاب ها از رژه توی پادگان که بدتر نیست. با این حال، یک خورده که گذشت، نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و کمی حساب و کتاب کردم و به جوابِ غیرمنتظره ای رسیدم. می دانید، قبلاً فکر می کردم که اگر روزی یک کتاب بخوانم، طبیعی است که خیلی خسته شوم، اما بالاخره یک روز باید این ها را تمام کنم و آن وقت، حتی اگر بعضی از کتاب ها را هم از قلم انداخته باشم، باز در دنیای روشنفکری جایی دارم. اما فکر کن کتابدار چی به من گفت؛ همین طور که بی هدف داشتیم با هم قدم می زدیم؛ ازش پرسیدم توی این کتابخانۀ درندشت چند تا کتاب دارند. گفت سه و نیم میلیون جلد. تازه رسیده بودیم به کتاب هفتصدهزارم و من همین طور داشتم توی ذهنم محاسبات می کردم؛ جزئیاتش بماند، خلاصه بعداً توی دفتر کارم، با مداد و کاغذ حساب کردم و دیدم ده هزار سال طول می کشد تا نقشه ام را عملی کنم. رویارویی با این حجم بی نهایت کتاب ها، اصلاً آدم را به خواندن تشویق نمی کند. وقتی با این همه کتاب مواجه می شویم که به خاطر تعداد بالایشان تقریباً همه شان ناشناخته باقی می مانند، چطور می شود به این نتیجه نرسید که حتی یک عمر مطالعه هم بی فایده است؟ خواندن بیش و پیش از هر چیز دیگری، نخواندن است، حتی اگر پای صبورترین خوانندگان در میان باشد که عمر خود را صرف این کار می کنند. برداشتن و باز کردن یک کتاب، هم زمان به معنی موضع گیریِ مخالف در قبالِ خواندن است. چون این کار یعنی برنداشتن و باز نکردن تمام کتاب های دیگر جهان. مرد بی خاصیت به این مسئله می پردازد که سواد فرهنگی چطور با خواندنِ بی نهایت در تعارض است، البته راهکار هم ارائه می کند، همان راه حلی که کتابدار برای کمک به ژنرال استام می گوید. کتابدار توانسته بود در میان میلیون ها جلد کتاب موجود در کتابخانه اش، اگر نگوییم تمام کتاب های جهان، راه خود را پیدا کند. سادگی تکنیک او شاهکار است: «وقتی دید دست از سرش برنمی دارد، به خودش تکانی داد و آن شلوار گشادش را بالا کشید و شمرده شمرده و با تأکید، طوری که انگار می خواهد راز بزرگی را فاش کند، گفت: «ژنرال! اگر می خواهید بدانید چطوری همۀ کتاب های اینجا را می شناسم، باشه، بهتان می گویم: دلیلش این است که من هیچ کدامشان را نخوانده ام.» ژنرال از رفتار این کتابدار عجیب و غریب خیلی تعجب می کند؛ کتابدار آگاهانه از خواندن خودداری می کند، نه به دلیل اینکه به فرهنگ علاقه ای ندارد، بلکه برعکس، به این خاطر که کتاب ها را بهتر بشناسد: «فکر نکنید حرف کمی زدم، جدی می گویم! اما وقتی دید من چقدر حیرت کرده ام، خودش توضیح داد که رمز موفقیت هر کتابدار خوب، این است که به جز چیزهایی که بر عهده اش هست، یعنی عناوین و فهرست کتاب ها، هیچ چیز نخواند. هر کی که حواسش نباشد و شروع کند به کتاب خواندن، دیگر کتابدار نیست. چون اجباراً چشم انداز کلی اش را از دست می دهد.» - من که نفسم درست بالا نمی آمد، گفتم: «یعنی شما هیچ وقت کتاب نمی خوانید؟» - نه، فقط فهرست ها را می خوانم. - آخه، مگه دکتری ندارید؟ - چرا که دارم. توی دانشگاه درس می دهم، استاد کتابداری ام. می دانید، علم کتابداری رشتۀ خاصیه که آخرش هم به تان مدرک می دهند. ژنرال، فکر می کنید چندتا سیستم مختلف برای مرتب سازی و حفاظت از کتاب، فهرست بندی عناوین، اصلاح اطلاعات ناشر و اطلاعات اشتباه در صفحۀ عنوان و این جور چیزها باز کردن یک کتاب، هم زمان به معنی موضع گیریِ مخالف در قبالِ خواندن است. چون این کار یعنی برنداشتن و باز نکردن تمام کتاب های دیگر جهان. وجود دارد؟ بنابراین کتابدارِ موزیل مراقب است که درگیرِ کتاب هایی که باید از آن ها نگهداری کند نشود، اما برعکسِ آنچه به نظر می رسد، نه با کتاب ها دشمنی دارد، نه نسبت به آن ها بی توجه است. بلکه، به دلیل عشق سرشارش به کتاب ها -تمام کتاب ها- است که در انتخاب و ترجیح یک کتاب بر دیگر کتاب ها بسیار دودل می ماند، زیرا می ترسد علاقۀ وافر به یکی موجب بی توجهی به سایرین شود. به نظر من، حکمتِ کاری که کتابدارِ موزیل می کند، در این عقیده ریشه دارد که باید چشم انداز را حفظ کرد. آنچه او دربارۀ کتابخانه ها می گوید به طور کلی درباره سواد فرهنگی در معنای عام هم صدق می کند: کسی که سرش را توی کتاب می کند، دارد خود را از مجموعه ای حقیقی و شاید از خودِ خواندن محروم می کند. پس با توجه به تعداد کتاب های موجود، در اینجا لزوماً با یک انتخاب مواجه ایم، چشم انداز کلی یا یک کتاب به تنهایی؛ و خواندن چیزی نیست جز اتلاف انرژی در تلاشی دشوار و زمان بر برای تسلط بر کلیت. خردمندیِ این موضع، بیش از همه به اهمیتی برمی گردد که برای کلیّت قائل است، در این اعتقاد که برای اینکه حقیقتاً بافرهنگ باشیم، باید به جای آنکه به جمع آوری تکه پاره های دانش مشغول شویم، باید به جامعیت روی آوریم. به علاوه، جستجوی کلیت، نوع نگاه ما را به هر کتاب تغییر می دهد و می توانیم فراتر از فردیت آن گام برداریم و به سراغ روابطی که با سایر کتاب ها دارد برویم. اعتقاد به چشم انداز که نقشی مرکزی در استدلال کتابدار دارد، در سطح کاربردی ثمرات قابل توجه ای برایمان خواهد داشت. درک درونیِ همین مفهوم است که سبب می شود برخی افرادِ برجسته بدونِ هیچ مشکلی از پسِ موقعیت هایی بربیایند که امکان داشت آشکارا در آن ها به بی فرهنگ و ابتذال متهم شوند. همان طور که فرهیختگان می دانند (و متأسفانه، غیر فرهیختگان نمی دانند)، فرهنگ فراتر از هر چیز دیگر، تشخیصِ موقعیت است. فرهیختگی یعنی نخواندن هیچ کتاب خاص و تواناییِ یافتن نظام ارتباطات بینِ کتاب ها که بدین منظور لازم است بتوان جای هر عنصر را در ارتباط با دیگران تعیین کرد. اهمیت چیزهایی که توی کتاب نوشته شده، کمتر از چیزهای بیرون آن است یا می توان گفت، درون کتاب همان چیزی است که در بیرون است، زیرا آنچه درون کتاب مهم تلقی می شود، کتاب های دیگرند. پس، اهمیتی ندارد که انسان فرهیخته ای تا به حال کتاب نخوانده باشد، زیرا هرچند اطلاع دقیقی از محتوای آن ندارد، شاید به خوبی جایگاهش را بشناسد، به عبارت دیگر بداند رابطه اش با سایر کتاب ها چیست. این تفکیک محتوای کتاب و جایگاه آن کاری مبنایی است، چون همین مبناست که سبب می شود آن هایی که از نظر فرهنگی اعتماد به نفس دارند، بدون هیچ مشکلی دربارۀ هر مسئله ای اظهار نظر کنند. برای مثال، من هرگز اولیسِ جویس را نخوانده ام و احتمالاً در آینده هم نخواهم خواند. پس تا حد زیادی با محتوای کتاب بیگانه ام؛ اما با محتوایش، نه با جایگاهش. البته محتوای کتاب عمدتاً همان جایگاه آن است. بنابراین وقتی در گفتگویی از اولیس نام برده می شود، من هیچ مشکلی ندارم، زیرا می توانم جایگاه آن را با دقت نِسبی در ارتباط با دیگر کتاب ها تعیین کنم. مثلاً می دانم که این کتاب بازگویی ادیسه است، که در قالب جریان سیال ذهن روایت شده و کل وقایع در یک روز در دوبلین اتفاق می افتد و غیره. در نتیجه، اغلب به خود می آیم و می بینم دارم تلویحاً دربارۀ جویس صحبت می کنم، بدون ذره ای اضطراب. اطلاعات کتاب شناختی: بایارد، پییر، چگونه دربارۀ کتاب هایی حرف بزنید که تا به حال نخوانده اید، انتشارات بلومزبری امریکا، ۲۰۰۷ Bayard, Pierre. How to talk about books you haven't read. Bloomsbury Publishing USA, 2007 پی نوشت: [۱] Musil
یکشنبه ، ۱۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
گوناگون
پربازدیدترینها