تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836775690
کتابی که معتبرترین جایزه روزنامه نگاری آمریکا را گرفت
واضح آرشیو وب فارسی:خبرنامه دانشجویان ایران: خبرنامه دانشجویان ایران: کتاب «اینترنت با مغز ما چه می کند؟» کتابی تامل برانگیز و گاه کمی نگران کننده است. سوالی که نویسنده آن را به عنوان اسم کتاب برگزیده هرکس را که با اینترنت سروکار داشته باشد نگران می کند و به مطالعه وامیدارد. به گزارش خبرنگار « خبرنامه دانشجویان ایران »؛ شاید به واسطه قرار گرفتن در شرایطی خاص مثلا تعطیلات نوروزی و با فاصله گرفتن از سبک معمول کاربری اینترنت، تازه کشف کرده باشید که در نبود یا شرایط توفیق اجباری محدودیت اینترنت، چه فرصت ها و سبک های متفاوت زندگی را می توانید تجربه کنید . کتاب «کم عمق ها، اینترنت با مغز ما چه می کند؟» که توسط انتشارات مازیار، انتخاب و منتشر شده است، علاوه بر شهرت و فروش بالایی که دارد، نویسنده آن در سال ۲۰۱۱ برنده پولیتزر شده است . جایزه «پولیتزر» چیست؟ جایزه پولیتزر ( Pulitzer Prize ) جایزه ای در روزنامه نگاری، ادبیات و موسیقی است که بخش های گوناگون دارد. این جایزه معتبرترین جایزه روزنامه نگاری در آمریکا است که هر ساله با نظارت دانشگاه کلمبیا به روزنامه نگاران داده می شود. همان طور که از عنوان برمی آید نویسنده کتاب، «نیکلاس کار»، به دنبال آن نبوده است که مسائل فرهنگی، آثار اجتماعی و تاثیرات سیاسی احتمالی اینترنت بر زندگی ما را واکاوی کند؛ بلکه هدف کتاب مطالعه دقیق آثاری است که ایترنت بر عملکرد مغز و مهارتهای ذهنی ما می گذارد. مقدمه این کتاب به برخی نشانه ها ها اشاره می کند که احتمالا همه ما (کاربران اینترنت) برخی یا حتی همه آنها را در سالهای اخیر به نوعی تجربه کرده ایم؛ در ادامه، مقدمه و سپس چند صفحه از ابتدای این کتاب را می خوانیم : مدتی پیش گفتگویی با عده ای از دوستان پیش آمد، روی یکی از همین انجمن های مجازی، در باب این که چرا دیگر کسی چندان حوصله خواندن متن های بلند را ندارد؛ بخصوص وقتی روی کامپیوتر خوانده می شود. اگر متن اینترنتی باشد و باید آن را مستقیم روی وبلاگ و وب سایتی خواند، وضع وخیم تر هم می شود. در ادبیات نوین هم گرایش به نگارش و مطالعه داستان کوتاه بسیار بیشتر از پیش شده است و حتی موج به نسبت جدیدی از نگارش داستان های بسیار کوتاه، که فلش استوری یا داستانک خوانده می شوند، پدید آمده و رواج یافته است. این داستانک ها غالبا اینترنتی هستند و در حد کمتر از یک یا دو صفحه چاپی خلاصه می شوند . این گفتگو کنجکاوم کرد و بر آن شدم که عمیق تر به موضوع بپردازم. در ابتدا به نظرم رسید که شاید تنها در محیط هایی مانند شبکه های اجتماعی یا وبلاگ هایی که ، به اصطلاح، پست هایی سریع و کوتاه زیر نوشته ها گذاشته می شود، وضع این طور است. اما مداقه در چند وب سایت تصادفی نظرم را تایید نکرد. به همین خاطر، مدتی را صرف بررسی بیشترکردم و نگاهی موشکافانه تر به چندین وب سایت و وبلاگ از حوزه های متفاوت انداختم. در این دوره، شیوه مطالعه خود را با دقت بیشتری زیر نظر گرفتم و نحوه نگارش توضیحات و بازخوردهایی را هم که زیر مطالب وب سایت ها و وبلاگ ها گذاشته می شد با توجه بیشتری خواندم . نتیجه این شد که گویا تندخوانی و تند نویسی روندی کلی است. مردم هم کمتر می خوانند و هم کمتر به آنچه که می خوانند فکر می کنند.به نظرم چنین آمد که مطالعه در شرایطی اینترنتی، عمدتا به این صورت است که گویی پاراگراف اول خوانده می شود، تنها نیمی از پاراگراف دوم می تواند توجه خواننده را جلب و حفظ کند و به باقی مطلب نگاهی گذرا انداخته می شود. نقدها و نظرهایی هم که در زیر مطالب نوشته می شوند، عمدتا کوتاه و به قولی توییتری و پیامکی هستند. در بسیاری از این بازخوردها مشخص بود که نویسنده یا کل مطلب را نخوانده و یا دست کم حوصله ای برای عمیق تر فکر کردن یا اندکی تحقیق به خرج نداده و بلافاصله دست به صفحه کلید برده است. گویی، در دنیای پیامک و وبلاگ و موتور جستجو، اعلام نظر فوری یک ضرورت است . خود مطلب چنان جدید نبود، اما گستردگی و فراگیری آن چرا. مطمئن بودم از زمانی که مارشال مک لوهان دهکده جهانی اش را در باب رسانه ها طرح کرده، باید کتاب های بسیاری در ابن باب نوشته شده باشد. پس رفتم سراغ گوگل و دنبال کتاب هایی گشتم که در این موضوع نوشته شده اند. لیست نتیجه چندان کوتاه نبود. با توجه به تغییرات فراورانه و کاربردی که در دهه اخیر در اینترنت و فناوری اطلاعات صورت گرفته، فهرستم را به کتاب های متاخرتر محدود کردم و برخوردم به نان نیکلاس کار. رزومه اش نشان می داد نویسنده ای است که اختصاصی در باب موقعیت و آثار فناوری اطلاعات در روزگار جدید می نویسد. کتاب قبلی اش، با عنوان سوییچ بزرگ: مداربندی دوباره جهان، از ادیسون تا گوگل، مقام پر فروش ترین کتاب سال ۲۰۰۸ وال استریت جورنال را کسب کرده بود . کتاب حاضر، کاری است بسیار ارزشمند و نتیجه تحقیقی گسترده و میان رشته ای در باب تاثیر فناوری اطلاعات، به ویژه اینترنت، و دیگر فناوری های وابسته بر ساختار و شیوه تفکر بشر و در نتیجه شیوه مطالعه، نگارش و تعاملش با دیگران. نویسنده در بخش های مختلف به فیزیولوژی مغز، کارکرد حافظه، تاریخچه فناوری های فکری، نقش موتورهای جستجوی وبی و به خصوص شرکت گوگل و دیگر موارد مرتبط می پردازد تا بتواند دلیل و نحوه تاثیر این فناوری را بر تفکر بشر نشان دهد تا در نهایت ریشه این بی حوصلگی در مطالعه را بیابد و نشان دهد که چرا عموم مردم قرن بیست و یکم، سطحی تر از گذشته مطالعه می کنند و با این که حجم بیشتری از اطلاعات در دسترس شان است، کم عمق تر شده اند . نویسنده تلاش کرده و موفق هم بوده که بی طرف بماند، به حقایق علمی و پژوهشی اکتفا کند و از ابراز نظر احساساتی بپرهیزد، در تمام بخش های کتاب از نتیجه مطالعاتش نتیجه منطقی بگیرد و با ارجاع به پژوهش ها و نوشته های فراوان، به علل کاهش تمرکز و گرایش به خواندن متون کوتاه، به صورت هایپر لینکی و پرشی، در نسل اینترنت بپردازد و خطر کم عمق شدن را نشان دهد . از این رو کتاب را تهیه کردم، خواندم، لذت بردم، از وضعیتم آگاه تر شدم و تصمیم گرفتم خوانده هایم را با کتاب خوانان فارسی زبان با اشتراک بگذارم. چرا که نسل اینترنت باز و وب گرد ایران- با تمام محدودیت هایش- به شدت از این فناوری وارداتی استقبال کرده و آن را به کار گرفته است، بی آن که از جوانب و عواقب آن آگاهی درست و کاملی کسب کرده باشد. هرچند، روند جهانی بی اعتنایی به تبعات فناوری نیز جز این نبوده، اما دست کم، پیشینه فناوری در غرب بسیار بیشتر بوده و در باب تبعات آن بحث های علمی و فنی بیشتری صورت گرفته است . الغرض نتیجه آن تصمیم، این شد که اکنون ترجمه این کتاب پیش وی شما است. لطیفه ای قدیمی هست که می گوید: رندی از شیخی می پرسد وقت خواب ریشش را زیر لحاف می گذارد یا روی آن. مدتی بعد شیخ او را می بیند و لعنتش می کند که خوابش را آشفته کرده؛ چرا که قبل از خواب مدام به این فکر می کند که با ریشش چه باید بکند! کتاب کم عمق ها هم خواب مرا آشفته کرد، اما، من نه تنها نیکلاس کار را لعن نمی کنم بلکه سپاسگزار اویم که هر بار مطلبی را می خوانم، هشدار می دهم که آهسته! از زمان خواندن این کتاب، سرعتم را روی اینترنت کمتر کرده ام و به عوامل حواس پرت کن پراکنده در صفحات وب توجه بسیار کمتری نشان می دهم. سعی می کنم بیخودی روی لینک ها و تبلیغ هایی که چشمم را به سمت خود می کشند، کلیک نکنم و و تمرکز کنم روی خود مطلب. گمان می کنم امسال وضعم بهتر از سال قبل است؛ تا سال بعد و بعدتر شود ! هرچند شاید مطالعه این کتاب خواب اینترنتی شما را هم بیاشوبد، اما قطعا به خواندنش می ارزد و از خطر کم عمق شدن حفظ تان می کند . پیش گفتار: سگ نگهبان و دزد در سال ۱۹۶۴ و همزمان با آغاز تهاجم گروه موسیقی بیتلز به امواج رادیو و تلویزیون آمریکا، مارشال مک لوهان( واضع مفهوم دهکده جهانی) کتاب درک رسانه ها: افزونه های بشر را منتشر کرد و با این کار، از یک شخصیت دانشگاهی گمنام به یک ستاره رسانه ای تبدیل شد . این کتاب پیشگو، موجز نوشته و شگفت انگیز محصولی کامل دهه ی شصتی بود که در زمان انتشار، یک دهه با اولین سفرهای درونی( با ال اس دی) و سفرهای بیرونی ( به کره ماه) فاصله داشت. کتاب درک رسانه ها ذاتا یک پیشگویی بود و پیشگویی اش عبارت بود از خبر انحلال ذهن خطی . مک لوهان اعلان کرده بود که « رسانه های الکتریکی» قرن بیستم (تلفن، رادیو، سینما و تلویزیون) در کار برچیدن استبداد « متن» بر افکار و حس های ما هستند و نفس های منزوی و قطعه قطعه مان، که قرن ها در مطالعه خصوصی صفحات چاپی محبوس بوده اند، اکنون در حال یکپارچه و ادغام شدن در یک دهکده جهانی اند. ما در حال رسیدن به « شبیه سازی فناورانه هشیاری» هستیم که در آن «فرایند خلاقانه ادراک، به طور جمعی و اشتراکی، به کلیت جامعه بشری گسترده خواهد شد .» این کتاب امروزه، به یک عتیقه فرهنگی و مرجعی برای دروس دانشگاهی، در زمینه مطالعات رسانه ای، تبدیل شده است. اما مک لوهان، همان قدر که پژوهشگری دانشگاهی بود، معرکه گیری هم بود که در بیان عبارات بجا و رسا تبحر داشت. از این رو، جمله معروف «رسانه خود پیام است » (medium is the massage) هم یکی از همین دست عباراتش بود که بیرون از صفحات کتاب، به عنوان یک ضرب المثل، رایج شد . آن چه در تکرار مدام این پند معما گونه گم شده، این است که مک لوهان قصدش تنها تصدیق و تجلیل قدرت دگرگون ساز فناوری های ارتباطی نوین نبوده است. بلکه، زنگ خطر تهدیدی که چنین قدرتی اعمال می کند و مخاطره بی توجهی به این تهدید را هم به صدا در آورده است. او می نویسد « فناوری الکتریکی از دروازه رد شده و ما در برابر مقابله آن با فناوری گوتنبرگ، که شیوه زندگی آمریکایی روی آن و از طریق آن ساخته شده، کرخت، کر، کور و لالیم .» مک لوهان درک کرده بود که هر رسانه ای که پیشرفت می کند، مردم به طور طبیعی در اطلاعات (محتوای) منتقل شده توسط آن عمیقا غرق می شوند. اخبار مندرج در روزنامه ها، موسیقی پخش شده از رادیو، نمایش های تلویزیونی و مکاتبات تلفنی برای مردم مهم هستند. با این حال، فناوری به کار رفته در رسانه، هر قدر هم که شگفت انگیز باشد، در پس آنچه که از میان آن به جریان می افتد (حقایق، سرگرمی، دستورالعمل، مکالمه) پنهان می ماند. وقتی مردم شروع به بحث درخصوص خوبی یا بدی اثرات یک رسانه می کنند، – که همیشه چنین می شود- در اصل روی محتوا کشمکش می کنند، نه فناوری رسانه. هواداران به تجلیل و شکاکان به تقبیحش می پردازند. اما اگر تا زمان چاپ کتاب در چاپخانه گوتنبرگ به عقب برگردیم، می توانیم بگوییم که تقریبا همیشه، شرایط بحث برسر هر رسانه اطلاعاتی نوین یکسان بوده است . هواداران، به دلایل درست، به تحسین سیلاب محتوای جدیدی می پردازند که این فناوری نوین به راه می اندازد و آن را از نشانه های «مردم سالار کردن» می دانند. از سوی دیگر، شکاکان هم بنا به دلایل متین، زمختی محتوا را محکوم می کنند و آن را علامت « کودن کردن» می دانند. بهشت برین یک دسته، بیابان لم یرزع دسته دیگر است . اینترنت، جدید ترین رسانه ای است که یک بار دیگر به این بحث دامن زده است. برخورد بین هواداران و شکاکان اینترنت، طی دو دهه اخیر، از طریق ده ها کتاب و مقاله، هزاران وبلاگ، کلیپ ویدئویی و پادکست در جریان بوده و مثل همیشه به صورت دوقطبی درآمده است. گروه اول منادی عصر طلایی نوینی از دسترسی و مشارکت است و دسته دوم، به خاطر آغاز قرون وسطای جدیدی از میان مایگی و خودشیفتگی مویه می کند. گرچه بحث بی اهمیتی محتوا نسبت به رسانه تا کنون اهمیت خود را حفظ کرده، اما به خاطر این که حول محور ایدئولوژی و سلیقه های شخصی چرخیده، به بن بست برخورده است. دیدگاه ها افراطی و حمله ها شخصی شده اند . آنچه که هر دو گروه نادیده می گیرند، همان است که مک لوهان از ابتدا دیده بود: به مرور زمان، محتوای یک رسانه، از نظر اثرگذاری بر تفکر و رفتار انسان، کمتر از خود رسانه اهمیت خواهد داشت. یک رسانه عمومی ماند پنجره ای به دنیا و به خود ما عمل می کند و هم آنچه را که می بینیم و هم شیوه دیدنمان را، شکل می دهد و درنهایت، اگر به اندازه کافی از آن استفاده کنیم، شخصیت فردی و اجتماعی ما را تغییر می دهد. مک لوهان می نویسد « تأثیرگذاری فناوری تنها در سطح نظرات و مفاهیم اتفاق نمی افتد» بلکه « به طور مستمر و بدون مقاومت، الگوهای ادراکی» را هم دگرگون می کند.هرچند که جنبه معرکه گیری او باعث اغراق در این نکته شده، اما اصل قضیه پابرجاست. به هرحال، رسانه ها اثر جادویی یا شرورانه خود را روی سیستم عصبی برجا می گذارند . تمرکز ما بر محتوای یک رسانه، این اثرات عمیق را از چشم ما پنهان می کند. عجایب نرم افزاری رسانه چنان متحیر یا آشفته مان می کند که نمی فهمیم درون مغزمان چه می گذرد. دست آخر هم به این نتیجه می رسیم که خود فناوری اهمیتی ندارد، بلکه شیوه استفاده از آن مهم است. نتیجه ضمنی چنین غرور آرامش بخشی، این است که گمان کنیم کنترل فناوری را در دست داریم؛ این که فناوری تنها یک ابزار است و تا زمانی که آن را به کار نگرفته ایم یا زمانی که دوباره به حال خو رهایش می کنیم، ساکن و بی روح است . مک لوهان در کتابش، اظهار نظر رسمی خودخدمتانه دیوید سارنوف را، که غول رسانه ای و مالک شبکه های RCA و NBC پیشگام رادیو و تلویزیون بود، نقل و قول کرده است. سارنوف در سخنرانی دانشگاه نتردام در سال ۱۹۵۵ انتقادهای طرح شده علیه رسانه های گروه شرکت هایش را، که امپراتوری و ثروتش را بر آن بنا نهاده بود، رد کرد. او تقصیر اثرات بد رسانه را از دوش فناوری برداشت و به گردن شنوندگان و بینندگان انداخت : « ما برای این که ادوات فناوری را در پیشگاه گناه کسانی که آن ها را به کار می گیرند قربانی کنیم، استعداد فراوانی داریم. محصولات علوم نوین ذاتا خوب یا بد نیستند، بلکه شیوه به کار گیری آن ها است که ارزش شان را تعیین می کند». مک لوهان این نظر را به ریشخند می گیرد و سارنوف را برای سخن گفتن با « صدای خواب گردی رایج زمانه » سرزنش می کند. بنا به درک مک لوهان، هر رسانه جدیدی ما را تغییر می دهد. او می نویسد « واکنش سنتی ما به هر رسانه جدید- از این نظر که تنها شیوه استفاده اهمیت دارد- از موضع یک بی اطلاعی فناوری است.» به گفته او، محتوای یک رسانه فقط « یک تکه گوشت آبدار است که دزد جلوی سگ نگهبان می اندازد تا حواسش را پرت کند .» حتی مک لوهان هم نمی توانست سفره ای را که اینترنت برایمان پهن خواهد کرد، پیش بینی کند؛ وعده پشت وعده، هر یک آبدارتر از قبلی، بدون اینکه بگذارد نفسی بین لقمه ها تازه کنیم. از زمانی که کامپیوترهای متصل به شبکه تا حد آی فون ها و بلک بری ها کوچک شده اند، سفره اینترنت شده است سفره سفری؛ هرجا و هر زمانی در دسترس است؛ در خانه، دفتر کار، خودرو، کلاس درس، کیف دستی و در جیب مان. حتی کسانی که در برابر اثر همواره روبه گسترش اینترنت محتاطند، به ندرت اجازه می دهند نگرانی های شان سر راه استفاده و لذت بردن از فناوری قرار بگیرد . دیوید تامپسون، منتقد فیلم، زمانی که گفته بود که« نگرانی های موجود در مقابل قطعیت یک رسانه، ممکن است کاملا ناچیز شمرده شوند.» البته، او در مورد سینما صحبت می کرد و این که چگونه احساسات و حساسیت های خود را نه تنها بر پرده سالن سینما، که بر ما، مخاطبان مجذوب و سازگار، هم می تاباند. نکته طرح شده از طرف تامپسون به شدت درباره اینترنت هم صادق است. صفحه کامپیوتر شک های ما را زیر بار وفور نعمت و راحتی خود له می کند. اینترنت چنان به ما خدمت می کند که ناهنجار می نماید اگر بگوییم اربابمان هم هست !
یکشنبه ، ۱۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرنامه دانشجویان ایران]
[مشاهده در: www.iusnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها