تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816156394
ایران جامعه کوتاه مدت
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: ایران جامعه کوتاه مدت انباری در بازار آتش می گیرد و چند ماه بعد باز آتش می گیرد و چند ماه بعد باز همان آش و همان کاسه. وقتی سراغ دلایل حادثه می روی در همه آتش سوزی ها به چند مورد مشخص می رسی. امسال عده ای در خزر غرق می شوند و سال بعد هم همان تعداد به همان دلایل مشخص و […]ایران جامعه کوتاه مدت انباری در بازار آتش می گیرد و چند ماه بعد باز آتش می گیرد و چند ماه بعد باز همان آش و همان کاسه. وقتی سراغ دلایل حادثه می روی در همه آتش سوزی ها به چند مورد مشخص می رسی. امسال عده ای در خزر غرق می شوند و سال بعد هم همان تعداد به همان دلایل مشخص و معلوم. امسال عده ای به جمعیت معتادان اضافه می شود و سال بعد هم همان تعداد. امسال تعدای کارتن خواب در خیابان می میرند و سال بعد هم… مشکل ما کجاست؟ اگر مدیریت کوتاه مدت است، ما هم کوتاه مدتیم؟ مریم سادات گوشه حادثه خبر نمی دهد، درست؛ تا یادمان می آید این جمله را شنیده ایم. تسکین خوبی است برای توجیه خیلی از حوادث قابل پیشگیری و آمادگی برای حادثه غیرقابل پیشگیری. هر سال ۱۸ هزار نفر در جاده ها می میرند و ده ها هزار نفر دست و پای شان می شکند و خیلی ها بی سرپرست می شوند و… اما فکر نکنید که سال بعد عبرت می گیریم، نه. سال بعد هم ۱۸هزار نفر دیگر حتماً کشته داریم و سال بعد و سال بعد. قرار بر تجربه نیست. سیل و زلزله هم همین طور. خب زلزله که آمد ویران می کند و کشته هم دارد. رودبار و منجیل، قبل از آن طبس، بعد از آن هم بم، چه فرقی می کند! آیا قرار است از این زلزله تا آن زلزله از این سیل تا آن سیل از این تصادف تا آن تصادف، چیزی تغییر کند؟ چرا عبرت نمی گیریم و چرا ساز وکارها تغییر نمی کند؟ دکتر محمدباقر تاج الدین جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفت و گو با «ایران» از ابعاد پیچیده این موضوع می گوید: «باید منشأ این بحران در کشور مشخص شود. در دنیا دو نوع نظام مدیریتی داریم؛ نظام مدیریتی طبیعی و مصنوعی. تمام دستاوردهای دوره مدرنیته یک نظام مصنوعی است. مدرنیته به نوعی با روندهای علمی، فکری و فنی که به همراه خود داشت تقریباً بر طبیعت تسلط پیدا کرد و بشر طبیعت را به استخدام خود درآورد. وقتی مدرنیته وارد کشور ما شد، به جای آنکه دنبال ریشه ها و علت های آن برویم ابزار و ظواهر را وارد کردیم نه لزوماً دانش ها و بنیان های فکری و معرفتی را. بنابراین بعدها دیدیم که این ابزارها تا حدودی باعث تخریب طبیعت شد.» سیل سیجان جان خیلی ها را گرفت و خرابی زیادی به بار آورد اما به یک ماه نرسیده پاکدشت ورامین با بارش تابستانی دچار همین حادثه شد. از آن سیل تا این سیل چقدر آموختیم؟ مدیریت ما چقدر تغییر کرد، چه مقدمات قانونی برای ممنوعیت ساخت و ساز در حریم رودخانه فراهم شد؟ چقدر یادگرفتیم بموقع اطلاع رسانی کنیم و چقدر بلد شدیم کانتینر خالی در مسیر سیل نگذاریم؟ آیا اصلاً قرار است چیزی بیاموزیم یا نه؟ آیا چنانکه دکتر تاج الدین می گوید این حوادث محصول ورود ابزار مدرن بدون شناخت از فلسفه وجودی آنهاست؟ وی می گوید: « اولریش بک و آنتونی گیدنز جامعه شناسان آلمانی ریسک و مخاطره را به دو دسته تقسیم می کنند؛ مخاطرات طبیعی و مصنوعی. مخاطرات طبیعی همان سیل، زلزله و طوفان است و خطرهای مصنوعی هم که زاییده مدرنیته که در نهایت به ما انسان ها ضرر می زند. مثل آلودگی هوا، آلودگی صوتی، گرم شدن زمین، ذوب شدن یخ های قطبی و خشک شدن آب دریاچه ها همه و همه به دست بشر به وجود می آید. اما از طرفی دانش و علوم جدید ما را در برابر همین مخاطرات طبیعی و جدید دست بشر تا حدودی ایمن می کند که متأسفانه ما در این بخش هم مشکل داریم.» با تحلیل این دیدگاه می توان گفت اگرچه تکنولوژی آسیب زاست اما همین تکنولوژی نیز باید عمق آسیب ها را کم کند. از سوی دیگر چون کشوری مثل کشور ما زادگاه تکنولوژی محسوب نمی شود، نحوه برخورد با آن هم خود داستان شیرینی دارد، چنانکه ورود هر یک از مظاهر تکنولوژی به ایران قربانی گرفته است از ورود برق گرفته تا اتوبوس. این ها همه یک طرف به قول ادبیات عامه «تجربه نشدن» هم یک طرف. ژاپن کشور زلزله خیزی است اما آنها از زلزله تجربه آموخته اند و حالا بخوبی می دانند با این حادثه طبیعی چه کاری انجام دهند. ژاپنی ها دائماً برای مقابله با زلزله تمرین می کنند و برای رویارویی با آن آماده می شوند. به کودکان آموزش می دهند که هنگام زلزله چه کنند. بناهای خود را چگونه بسازند، در حریم رودخانه ها از چه حدی جلوتر نروند، رسانه ها چه کنند و مؤسسه های بیمه چه تکلیفی دارند و… زلزله بم بیش از ۲۶ هزار کشته برجای گذاشت و می دانیم که قرار است باز هم زلزله بیاید. حتی سال هاست درباره زلزله تهران حرف می زنیم اما نه تکلیف مان برای ترمیم بافت فرسوده روشن است نه فروش تراکم و نه هیچ چیز دیگر. فرض کنید اگر همین فردا زلزله بیاید، چه دعوایی خواهد شد سر سوله های بحران مدیریت که چه می دانم باشگاه ورزشی شده و در و پنجره اش بسته بوده و گاز بموقع تخلیه نشده و فلان جا نباید مجوز پمپ بنزین می دادند و فلان برج ساز سبیل ناظر را چرب کرده بوده و از این حرف ها که سال های سال می شود زد و قدمی هم از قدم برنداشت؛ تا زلزله بعدی همان آش و همان کاسه. دکتر تاج الدین در این باره می گوید: «در دوره مدرن باید سعی می کردیم مقداری آینده را پیش بینی کنیم، مثل مهاجرت های گسترده و افزایش جمعیت. تخریب محیط زیست در اثر این شرایط به وجود آمد؛ یا فرض کنید کاهش آب های زیرزمینی و از بین رفتن تالاب ها و دریاچه ها بر اثر مصرف بیش از اندازه. بنابر این باید از قبل این ها را پیش بینی و برایش سیاستگذاری می کردیم و برنامه ای منطقی می داشتیم. مثلاً در کشورهای پیشرفته انگلستان و فرانسه ۵۰ سال جلوتر پیش بینی کردند که معضلی به نام ترافیک در شهرهای بزرگ خواهند داشت. خیلی زود برای کاهش ترافیک برنامه های علمی و فنی دقیق پیاده کردند تا در آینده تبدیل به معضل نشود. ما این کار را نکردیم. همینطور در حوزه محیط زیست هم کاری نکردیم. ژاپن کشور زلزله خیزی است. بنابراین ژاپنی ها برای شهرهایشان زیرساخت های قوی ایجاد کردند تا در برابر زلزله های بزرگ مصون بمانند.» انصافاً ما چه کردیم؟ تاج الدین می گوید: «وقتی مجوز ساخت و ساز در حریم رودخانه ها و در استان های سیل خیز می دهیم سیل هم کار خودش را می کند. طبیعت از ما اجازه نمی گیرد. باید با دانش، فناوری و برنامه ریزی منطقی و اصولی حریم جنگل را رعایت می کردیم. ما جنگل زدایی می کنیم و بیابان می سازیم معلوم است که باران در این بیابان ها به سیل تبدیل می شود.» او ادامه می دهد: «چرایی این قضیه در دانش، معرفت و سیاستگذاری و برنامه ریزی منطقی است و بعد از آن آموزش هایی که باید به شهروندان ساکنان حریم رودخانه ها بدهیم و تجربه ای که باید بیاموزیم. باید در برنامه های درسی آموزش مقابله با بلایای طبیعی را بگنجانیم تا مردم هم در مواقع بحران مشارکت جدی داشته باشند. اما چون سیاستگذاری و برنامه ریزی درست نداریم این بحران ها مرتب به ما هجوم می آورند.» برخی از جامعه شناسان و صاحبنظران معتقدند جامعه ایران «جامعه کوتاه مدت» است و ما نمی توانیم برنامه ای بلند مدت داشته باشیم و برای بلند مدت فکر کنیم و برنامه بریزیم. دکتر سعید معیدفر جامعه شناس در این باره به «ایران» می گوید: «ما همواره در مدت زمان محدودی سعی کرده ایم تصمیم بگیریم.» نتیجه این فکر کردن را حتی در محیط شهری هم به سهولت می توان دید. اکثر ساختمان های ۲۰ سال به بالا کلنگی هستند و دوباره باید از نو هزینه کرد و از نو ساختمان ساخت. معیدفر نیز همچون تاج الدین و البته به شکلی دیگر مدرنیته را مورد توجه قرار می دهد:« این مشکلی است که خصوصاً در دوره معاصر بیشتر شده و در دولتمردان ما هم نمایان شده، یعنی آنها هم در فاصله کوتاه مدت می اندیشند. وقتی حوادث طبیعی اتفاق می افتد همه به تکاپو می افتند و تا مدت ها این وضع ادامه دارد. اما بتدریج که از زمان آن می گذرد موضوع رها می شود. پیش بینی ها از بین می رود و این شاید بر گردد به آن نکته که عرض کردم. یعنی اینکه ایران یک جامعه کوتاه مدت است و افراد در افق دراز مدت فکر نمی کنند. البته ایران کهن این گونه نبوده. هنوز میدان نقش جهان، سی و سه پل و… همان شکوه چهارصد سال پیش را دارد. دقیقاً با ورود به دنیای مدرن دچار مشکل شدیم.» جامعه کوتاه مدت، مدیریت کوتاه مدت، نبود انباشت تجربه و دور ریزی تجربه مدیر قبلی، همه و همه دست به دست هم می دهد تا فاجعه رقم بخورد، بعد از آن هم کاری نمی شود کرد جز انداختن تقصیر به گردن دیگران. اما از مدیریت که بگذریم عموم جامعه ایران نیز حافظه کوتاه مدت دارند؛ انباری در بازار آتش می گیرد و چند ماه بعد باز آتش می گیرد و چند ماه بعد باز همان آش و همان کاسه. وقتی سراغ دلایل حادثه می روی در همه آتش سوزی ها به چند مورد مشخص می رسی. امسال عده ای در خزر غرق می شوند و سال بعد هم همان تعداد به همان دلایل مشخص و معلوم. امسال عده ای به جمعیت معتادان اضافه می شود و سال بعد هم همان تعداد. امسال تعدای کارتن خواب در خیابان می میرند و سال بعد هم… مشکل ما کجاست؟ اگر مدیریت کوتاه مدت است، ما هم کوتاه مدتیم؟ آیا هنوز درحال شمردن و به ثبت رساندن مشکلات و مسائل جامعه و محیط زیست و نظام آموزشی و صنعت و فرهنگ عامه هستیم و موقع عمل نرسیده؟ در محدوده زندگی شخصی چطور؟ مدیریت ترافیک از صدر تا ذیلش غلط، مگر ما کم دور و بر خودمان آدم داریم که توی تصادف جان خود را از دست داده اند؟ چرا این ها تبدیل به تجربه نمی شود؟
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها