واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه جام جم: آلبوم «دعوت» کار جدید گروه کاکوبند را که به تازگی منتشر شده، می توان متفاوت ترین آلبوم مجاز انتشار یافته در ایران دانست. شاید این جمله کمی اغراق داشته باشد، اما زمانی که این آلبوم را گوش دهیم، به این واقعیت پی می بریم.فضای موسیقی در این آلبوم شرقی و کاملا عرفانی است، اما بیشتر سازهای مورد استفاده به نوعی سازهای غربی محسوب می شود. این بارزترین تناقض این آلبوم است. اصلی ترین ساز مورد استفاده در ساختن تمام قطعات، ساز جاز (درامز) است که سازی کاملا غربی و ریتمیک تلقی می شود. با این حال کاکوبند در اثر خودش این ساز را به نوعی با نوازش ملودی های شرقی رام کرده و آن را در اختیار فضای روحانی کارش قرار داده است. در تمام قطعات این آلبوم، تم های شرقی و گوشنواز موج می زند. استفاده از ساز دمام و تمپو حتی رنگ و بوی موسیقی نواحی جنوب ما را به این کار بخشیده و حس و حال سواحل خلیج فارس را می توان در قطعه «رقص در آتش» کاملا درک کرد. در قطعه دیگری از این آلبوم به نام «پرواز در قفس» می توان به سطح بالای دانش موسیقایی و آهنگسازی اعضای این گروه و آشنایی آنان با موسیقی پاپ و قطعات روز غربی پی برد. همچنین ترکیب موسیقی آفریقایی همراه با نوعی از خواندن (بدون استفاده از زبان خاص و با استفاده از آواها) را می توان در قطعه «هرچه باداباد» شنید. قطعات این آلبوم حس تلفیق موسیقی نواحی گوناگون جهان ـ از آفریقا تا موسیقی اسکاندیناوی و حتی موسیقی سرخپوستی و چینی ـ را به انسان منتقل می کند. موسیقی در این اثر توقف نمی کند، فریاد می زند، نجوا می کند، راز و نیاز می کند، سماع دارد و به نوعی تلفیقی از همه احساسات بشری است که بی نهایت در جست وجوی آرامش است. قطعه «هوکو هوکو» که سرآغاز قطعات این آلبوم قرار داده شده در همان ابتدا شما را شگفت زده می کند که این اثر واقعا کار یک گروه ایرانی است یا با موسیقی سرخپوستی رو به رو هستید، اما با شنیدن کامل این قطعه پی به فضای شرقی آن می برید. تکرار کلمات و آوای هوکو هوکو روی یک ملودی شاد و پر از فریاد های خواننده کاملا روح انسان را درگیر می کند. فریاد های انسانی در این قطعه که به صورت آوا ادا می شود، تا سرحد راز و نیاز نیز می رود. این آلبوم سرشار از حرف های تازه است، هر قطعه را که چند مرتبه گوش دهید، باز هر بار چیزهای جدیدی برای اکتشاف دارد. قطعه پایانی آلبوم همان قطعه معروف «سیاره من» است که نماآهنگ ساخته شده آن در جشنواره ققنوس، جایزه بهترین نماآهنگ را برای گروه کاکوبند به ارمغان آورد. مفهوم اصلی این قطعه، صلح و پایان دادن به این آشوب جهانی و بازگشت به ذات پاک انسانی است. موسیقی این قطعه کاملا اعتراضی است، با ضرباهنگی تند و خشن و نشأت گرفته از درد بشریت که به نوعی تشنگی جهان را برای صلح و ناجی فریاد می زند؛ فریادی از سوی انسان های زجر کشیده عصر ما و فریادی به پهنای مظلومیت در تاریخ بشری. هرچه در قطعه آخر پیش می رویم، بیشتر به تکامل و ذات انسانی و رهایی از بدی نزدیک می شویم. می توان گفت حرف اصلی این آلبوم در قطعه پایانی زده می شود و آن همان «دعوت» به فطرت پاک بشری است. اینجاست که وجه تسمیه نامگذاری آلبوم با عنوان «دعوت» بیشتر رخ می نماید. گروه کاکوبند در این آلبوم گشایش باب جدیدی از موسیقی تلفیقی در کشور را نوید می دهد که بندبند نت های موسیقی را با روح خود تشریح می کند و به دنبال این است که به وسیله همین شکل از موسیقی، صلح را جهانی کند. امین رمضانعلی پژوهشگر رسانه
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه جام جم]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]