محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829725916
مشق صلح در دفتر آموزش کودکان
واضح آرشیو وب فارسی:ایران: زهرا کشوری او می پرسد ازکی و در کجا ندای صلح را سر می دهند تا ما یک خواب آرام داشته باشیم؟ این سؤال بنیادی ترین و بی پاسخ ترین پرسش شرکت کنندگان نشست«صلح و کودکی» انجمن حمایت از حقوق کودکان بود که از سوی یک معلم مهاجر افغان مطرح شد. «محمدرضا یوسفی» نویسنده کودک و نوجوان اما اعتقاد دارد که پاسخ این سؤال را می توان در قصه های فولکلوریک ایران و شاهنامه فردوسی یافت، آنجا که دختری از «کابل» به عقد «زال ایرانی» در می آید و «جنگ» را به «صلح» تبدیل می کند. جنگی که این روزها بر خاورمیانه چنگ انداخته و شرکت کنندگان در این نشست، بیش از هر چیزی آن را ماحصل بحران های اقتصادی کشورهای جهان اول می دانند. کشورهای جهان اولی که حتی آرام ترین ها آنها مثل «سوئد» هرچند هیچ ردی از خود در جنگ های خاورمیانه ندارند اما بزرگترین صادرکننده اسباب بازی های جنگی به جهان هستند؛ درحالی که به گفته «فاطمه قاسم زاده»، ریاست کار گروه پیش دبستانی انجمن پژوهشی پویا، فروش این اسباب بازی ها در خود سوئد سال هاست که ممنوع شده است! 10 سال از صلح گذشت به گفته دکتر فاطمه قاسم زاده ، 10 سال از زمانی که «روز صلح» به تقویم جهانی راه یافت می گذرد اما هر روز وضعیت جهان بدتر می شود. به اعتقاد او همین مسأله یک نگاه عمیق و جدید را به «مفهوم صلح» ضروری می کند. او هم می پرسد اصلاً صلح چیست و چطور به دست می آید؟ صلح از نگاه قاسم زاده مفهوم گسترده ای دارد که برای رسیدن به آن باید به مفاهیم پایه توجه کرد: «یک فرایند است. یعنی مفاهیم بسیاری را شامل می شود که در نهایت وقتی این مفاهیم که پایه و بنیادین هستند تحقق پیدا کند صلح عملی می شود.» او اعتقاد دارد که حداقل 50 مفهوم پایه برای صلح وجود دارد: «صلحی که باعث می شود تا ما به حقوق بشر احترام بگذاریم، آن را بپذیریم و نسبت به افرادی که عقاید متفاوتی دارند، مدارا داشته باشیم. گفت و گو را جایگزین راه هایی کنیم که به صلح نمی رسند.» او اعتقاد دارد که بعد از در نظر گرفتن مفاهیم بنیادین باید آنها را در برنامه های آموزشی قرار داد: «مفاهیم بنیادی صلح، دوستی، محبت، مهربانی و همکاری است.» موضوع این نشست، صلح و کودکی است و وقتی از کودکی می پرسیم صلح چیست؟ می گوید: «خندیدن، میهمانی رفتن و...» کودک نمادهای صلح را بیان می کند. قاسم زاده اعتقاد دارد برای اینکه صلح جاری شود اول باید تعارضات درونی خود را حل کنیم و با خود به صلح برسیم: «چیزی که ما از آن به «صلح درون» یاد می کنیم.» او شناخت دیگران را گام دوم برای برقراری صلح می داند: «ما تا دیگران را نشناسیم، نمی توانیم با آنها مشارکت داشته باشیم.» ایجاد صلح در محیط گام سومی است که این روانشناس روی آن تأکید می کند و ایجاد آن را بسیار سخت توصیف می کند. او اعتقاد دارد که صلح آموختنی است: «حداقل چند ارگان اساسی می توانیم برای آموزش صلح داشته باشیم که آموزش و پرورش در صدر آنها قرار دارد. پیمان نامه حقوق کودک هم به این موضوع اشاره دارد که باید کودکان جامعه برای صلح آماده شوند. دوران کودکی بهترین زمان برای آموزش های عمیق است. بنابراین آموزش صلح دست کم باید از مهدهای کودک شروع شود تا مقاطع بالاتر که وظیفه آموزش و پرورش است.» ارگان دوم برای آموزش صلح از نگاه قاسم زاده خانواده ها هستند: «خانواده ها خیلی مهم هستند چون کودک روزهای اول و سال های اولیه زندگی را در خانواده می گذراند.» ارگان سومی که می تواند صلح را آموزش بدهد جامعه است که از نگاه «قاسم زاده» رسانه ها نقش خیلی مهمی در این زمینه دارند. جنگ، زیربنای اقتصادی محمد لطفی حقوقدان، مسأله صلح را از زاویه جنگ باز می کند. او می گوید: «در بررسی متون و اسناد حقوقی، هر چقدر بیشتر وارد مفهوم صلح می شویم، مفهوم جنگ پر رنگ تر می شود. مثلاً برای حفظ «صلح» تصمیم می گیرند که نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل متحد ایجاد کنند. نیروی پاسداری که شکل نظامی دارد.» این سؤال از سوی منتقدان پیش می آید که مگر برای ایجاد صلح می شود از اشکال نظامی گری استفاده کرد؟: «بنابراین دبیرکل وقت سازمان ملل که روزنامه نگار بوده می گوید باید نیروهای حافظ صلح دو ویژگی داشته باشند؛ یک قهری نباشد، دو رضایتی باشد. یعنی دولت ها باید راضی باشند که نیروها وارد کشورشان شوند. همین نیروهای پاسدار حافظ صلح براساس آمارهای بان کی مون رئیس سازمان ملل 110 هزار نفر نیرو دارند و نزدیک به 2تا 3 هزار کشته داده اند. یعنی اینجا هم جنگ پررنگ تر است.» لطفی موضوع اصلی خود در این نشست را پرداخت این نظریه می داند که جنگ را زیربنای اقتصادی می بینند. یعنی چه؟ یعنی می گویند که جنگ یک ضرورت اقتصادی است وقتی دنیا با بحران مواجه می شود برای اینکه بحران و تضادش را حل کند جنگ راه می اندازد. لطفی می پرسد چرا جنگ راه می اندازد؟: «چون با جنگ یک بازار مصرف بزرگ ایجاد می شود. شما اگر به جنگ های بزرگی که در جهان اتفاق می افتد توجه کنید می بینید که این جنگ ها دقیقاً مترادف است با یک بحران اقتصادی بزرگ. جنگ آلمان زمانی راه می افتد که اروپا وارد یک بحران اقتصادی بزرگ می شود.» می گویند اگر می خواهید صدای انفجار سقوط سهام «داو جونز» امریکا را بشنوید باید به خاورمیانه نگاه کنید. او می گوید: «در این جنگ یک بازار ایجاد می شود، که در آن فروش اسلحه و تسلیحات نظامی رونق می یابد. فروشنده جهان اول و خریدار جهان سوم.» او بر اساس آمار های چند سال گذشته «مؤسسه بین المللی صلح استکهلم» می گوید: «تنها در یک سال عربستان 80 میلیارد دلار سلاح آن هم فقط از امریکا خریده است.» «میخائیل دیمیتریف» مدیر سازمان فدرال همکاری های فنی نظامی روسیه حجم قراردادهای تسلیحاتی سال 2011 این کشور را حدود 48 میلیارد دلار اعلام کرده است. این فروش در مقایسه با سال 2010 ، 5/9 میلیارد دلار افزایش داشته است. به گفته لطفی ترکیه سال 2011 هشتصد میلیون دلار صادرات اسلحه داشته است: «توجه داشته باشید که ترکیه جزو اقتصادهای نوظهور است و این مسأله نشان می دهد که - اقتصاد اسلحه - چقدر جدی است.» انگلستان دو میلیارد پوند از سال 2009 تا 2010 فقط سلاح فروخته است. هلند 730میلیارد دلار فروخته است. امارات17 میلیارد دلار خریده است. قطر 11 میلیارد دلار خرید اسلحه داشته است. او اعتقاد دارد درست در همین جاست که مفاهیم صلح در زیربنا و روبنا با هم پیوند می خورد. پیوندی که با واژه های زیبا ساخته می شود: «من تولید کننده و کارخانه دار سلاح می دانم که بحران اقتصادی است و باید به منافع خودم فکر کنم. بنابراین باید جنگ راه بیندازم. کجا جنگ راه بیندازم؟ در منطقه ای که دو تا عقیده وجود داشته باشد و نتوانند همدیگر را تحمل کنند این را مبنا قرار می دهم.» لطفی می گوید واژه های زیبا اینجا ساخته می شوند: «می گویم می خواهم تروریست را بزنم. منابع برق را می زنم. سدها را می زنم. بازار جدید خود به خود به وجود می آید. زیر بناهای اقتصادی را می زنم و قراردادهای طولانی مدت می بندم. بازار مصرف به وجود می آید.» حال این سؤال پیش می آید آیا در این زمان می توان صلح را به کودکانی که زیر بمب و موشک هستند آموزش داد؟ او بحث را به سمت «داعش» می کشاند و می گوید: «داعش 200 هزار نیرو دارد. کارخانه تولید سلاح ندارد. سلاحی از خودش هم ندارد. آیا واقعاً یک ائتلاف جهانی نمی تواند پرونده آنها را ببندد؟!» داعشی که البته رسانه ها را در اختیار دارد و با «فول اچ دی» سر بریده قربانیان خود را به جهان نشان می دهد. چطور این سلاح ها در اختیار آنها قرار می گیرد. چرا هیچ کس فیلم بمب فسفری که داعش روی سر کودکان می ریزد را نشان نمی دهد. می دانید که وقتی بمب فسفری روی بدن می افتد می سوزاند و فرو می رود. هیچ کس نمی داند صلح یعنی چه؟ به اعتقاد کسانی که در این نشست شرکت کرده بودند حرف های عبدالرحمان رحیمی معلم کودکان مهاجر، آیینه تمام نمای تلخی جنگ است. او 17 سال است که در ایران به عنوان مهاجر زندگی می کند. اعتقاد دارد کلمه «صلح» آنقدر تکرار شده که همگان را به این اشتباه دچار کرده که همه می دانند صلح چیست بدون اینکه کسی نشانی و آدرسی از صلح داشته باشد!رحیمی از جنگ 36 ساله که افغانستان را به ویرانه تبدیل کرده صحبت می کند و می گوید: «هر لحظه در 365 روز هر سال در تلویزیون، رسانه ها، مجلات و روزنامه ها درباره صلح صحبت می شود. همه تشنه صلح هستیم اما هنوز در خواب هم نشانی از آن ندیدیم.» به گفته او نزدیک به چهل سال است که جنگ های فرقه ای و ابرقدرت ها آرامش را از افغانستان گرفته اند. او کشته های افغانستان را با کشته های جنگ جهانی مقایسه می کند ومی گوید: «در جنگ جهانی دوم، دو میلیون نفر کشته شد اما در افغانستان بین 3تا 4 میلیون نفر کشته شده اند. ولی باز هم به صلح نرسیدیم.» او درباره تعداد مهاجران افغان هم می گوید: «ما سه میلیون مهاجر در ایران داریم، سه میلیون مهاجر هم در پاکستان. تعداد کل مهاجران افغانستان در جهان 10میلیون نفر است. همه هم به دنبال صلح هستیم. کی و از کجا می آید؟ نمی دانیم!» او از دانش آموز هفت ساله اش سخن به میان می آورد که نقاشی اش پر از هواپیماهای جنگی و توپ و تانک است. می گوید: «وقتی می پرسم خودت کجای نقاشی هستی؟ می گوید: «خیلی خوب است که من در ایران هستم وگرنه کشته می شدم.» از دخترش پرسیده است که ایرانی هستی یا افغانستانی؟ جواب دختر برایش تلخ آمده است: «افغانستان کجاست من ایرانی ام.» می گوید: «می دانی چرا دختر من خودش را افغانستانی نمی داند چون همه از جنگ خسته ایم.» جنگ وصلح دو همزادند محمدرضا یوسفی، نویسنده کودک و نوجوان هم مثل سایر شرکت کنندگان در این نشست، جنگ و صلح را همزاد هم می داند. او اعتقاد دارد که دنیا در مفهوم صلح مانده و تا زمانی که عبور نکند هیچ اتفاقی نمی افتد: «شما ببینید نروژ که بزرگترین فروشنده اسلحه است؛ یکی از کشورهایی است که نماد دموکراسی و صلح در جهان است. یا هلند را نگاه کنید. عمده خریداران اسلحه آنها کشورهای جهان سوم هستند.» او اعتقاد دارد که با گونه های رمانتیک و ساخت چهار تا فیلم و ریختن اشک و آه نمی توان صلح را ایجاد کرد: «باید تشکیلاتی تر پیش رفت. جریان صلح طلب و جریان های سبز در جهان می توانند کاری مؤثر انجام بدهند. نگاه ها باید در جهان تغییر پیدا کند. همان طور که دارد تغییر می کند. شما می بینید که در جهان جریان های سبز درون مجالس می روند. یعنی موقعیت امروز با دیروز فرق دارد.» یوسفی اعتقاد دارد که این موقعیت را واژه صلح ایجاد کرده است. او معتقد است بدون حل کردن مقوله صلح هیچ راه دیگری برای رسیدن به آن نیست: «باید برخورد واقع بینانه داشت. الان صلح طلب ها تعدادشان کم است. ولی جریان جنگ طلب جشنواره دارد. جشنواره برگزار می کند. در حوزه فیلم و رمان و شعر بسیار فعال است. بودجه هم میلیاردی دارد. شما ببینید شوروی (سابق) برای تدوین و تثبیت رمان های جنگ چقدر هزینه می کند! ولی ما برای صلح باید از خودمان هزینه کنیم.» او به عنوان یک نویسنده اعتقاد دارد که برای تبیین صلح ادبیات رئالیستی و ناتورالیستی نداریم بنابراین یک پای آموزش صلح می لنگد: «تا دلتان بخواهد ادبیات رمانتیسمی فراوان است. از دوستی ومهربانی حرف می زند و کودک را با یک تخیل زیبا آشنا می کند.» او می پرسد اگر این حرف های قشنگ می تواند به صلح منجر شود، چرا وقتی توی خیابان دوتا ماشین با هم تصادف می کنند می خواهند دل و جگر همدیگر را دربیاورند؟ چرا موج خشونت در بین جوانان ما بالاست؟ یوسفی احتمال می دهد که شاید به دلیل نگاه رمانتیک به صلح باشد: «آموزش ها در حیطه خانواده هم همین طور بوده است. آموزش و پرورش هم نمی تواند کاری بکند. او درگیر این است که حقوق معلم را بپردازد. اضافه کار آن یکی را بدهد. او می پرسد می دانید چرا بیشتر جوانان و تحصیلکرده های ما دوست دارند از ایران بروند؟ چون رمانتیک بار آمده اند. اصلاً برای زندگی در این منطقه با مشکلاتش تربیت نشده اند. یوسفی اعتقاد دارد که در زمینه نگارش درباره صلح و آموزش آن باید با واقعیت ها رو به رو شد. «دکتر فاطمه قاسم زاده» هم با اشاره به 12 میلیون دانش آموزی که به طور غیر مستقیم خانواده آنها هم تحت پوشش آموزش و پرورش هستند می گوید: «ما در انجمن پویا تحقیقی درباره مفاهیم بنیادی صلح در کتاب های درسی کردیم. از 40 تا 50 مفهوم مد نظر تقریباً خبری در کتاب ها نبود. اوضاع خیلی خراب است. وقتی بچه ها در چنین سیستمی آموزش می بینند اصلاً راجع به این مفاهیم آموزشی نمی بینند.» او می پرسد چرا کشورهای توسعه یافته جنگ را به مناطق توسعه نیافته می کشانند؟ چون تیغ شان در کشورهای خود برش ندارد. چرا نمی برد؟ چون مردم شان آگاه شده اند. او بحث را به سوئد می برد و می گوید: «الان همه این کشور را به عنوان یک کشوری که کمتر جنگ راه می اندازد می شناسند. اما من یک نمونه از جنگ طلبی این کشور را می گویم. سوئد بزرگترین تهیه کننده اسباب بازی های جنگی است اما نه برای کشور خودش. فروش این اسباب بازی ها سالهاست که در کشور خودش ممنوع است اما به کشور ما صادر می کند این مسأله ناشی از ناآگاهی ماست. اینجاست که آموزش نقش خودش را نشان می دهد.» او می گوید: «ما یک تحقیقی انجام دادیم که از بچه های ایرانی پرسیدیم چرا به سازمان های حمایتی نمی آیند. 12-10 دلیل آوردند. یکی این بود که نمی خواهند در کنار بچه های افغان قرار بگیرند. حالا یا خودشان نمی خواستند یا خانواده آنها. این نتیجه بی توجهی به آموزش هاست.» بر خلاف او «محمد لطفی» حقوقدان اعتقاد دارد که برخورد ایرانی ها با مهاجرین نتیجه یک آموزش غیررسمی است: «ما جهان را طبقاتی می فهمیم. آیا اگر بچه هلندی در مدارس ما ثبت نام کند باز هم می گوییم که نمی خواهیم بچه ما در کنار یک بچه هلندی درس بخواند. اتفاقاً استقبال می کنیم. فکر می کنم که بچه های ما باهوش و مو بور می شوند.» او توجه ها را به یک نکته ریزجلب می کند: «در حالی که همین هلند مبدع ومخترع بازی«کـلـش آف کـلـنـز» است که خیلی از ما درگیر این بازی هستیم. این بازی یکی از بزرگترین سیستم های جاسوسی است و تمام اطلاعات کاربر را از روی تبلت و گوشی به سرور انتقال می دهد. هلند براساس همین اطلاعات برنامه ریزی می کند که یک کاربر یا نوجوان ایرانی چه می خواهد. لطفی دلیل دیگری را برای ایجاد نشدن صلح عنوان می کند. به اعتقاد او صلح هنوز به ضرورت بشر تبدیل نشده است. چرا؟ چون ضرورت جنگ از بین نرفته است. چون بحران های اقتصادی وجود دارد. او می گوید: «صلح مفهومی پیچیده است و اصلاً نمی شود با مفاهیم ساده آن را ایجاد کرد.» لطفی با اشاره به یک تحقیق می گوید: «نتایج نشان می دهد که یک کودک ایرانی تا پیش از وارد شدن به سیستم آموزش و پرورش هر روز 5 ساعت تلویزیون دیده است. آیا در این 5ساعت درباره صلح صحبت شده است؟ لطفی توان سازمان های مردم نهاد برای ورود به مقوله صلح را کم بیان می کند ومی گوید: «ما رفتیم آموزش و پرورش چهاردانگه یک نیاز سنجی کردیم. دیدیم که خودکشی، اعتیاد و نگاه قومیتی شدیدی در میان آنهاست. برای آنها یک سری آموزش ها گذاشتیم. مثلاً برای اثبات این که در ایران دیدگاه منفی قومیتی وجود ندارد و از آنها پرسیدیم آیا وقتی شما به نانوایی می روید نان برای افغانستانی ها 850 تومان است برای ترک ها 250 تومان و مثلاً برای رشتی ها 380 تومان در می آید. یا وقتی سوار تاکسی می شوید کرایه ها با توجه به قومیت ها تغییر می کند.» فاطمه قاسم زاده در پاسخ به لطفی می گوید: «شاید توان سازمان های مردم نهاد کم باشد وکوچک باشد اما می تواند در تغییر ساختارها مؤثر باشد.» به گفته او باید کلیدی تر به مفاهیم نگاه کرد. اومی گوید: «جنگ دارد تئوریزه می شود. کجا تئوریزه می شود؟ این سؤال جدی است که می تواند در ایجاد صلح مؤثر باشد.» «رحیمی» معلم مهاجران افغان اعتقاد دارد با فرهنگ سازی می توان فاصله بین مهاجران و ایرانی ها را کم کرد. او از تیم فوتبال بچه های دروازه غار سخن به میان می آورد که در بین 28 تیم ایرانی اول شده و توانسته است 9 مدال طلا به دست بیاورد. «یوسفی» نیز اعتقاد دارد که با حرکت های کوچک هم می توان کارهای بزرگی انجام داد. او اعتقاد دارد که دوای این درد ها در قصه های بومی و فولکلوریک ایرانی است و باید آنها را با زبان قصه و رمان و تئاتر به کودکان یاد داد. او می پرسد مگر قدرتمند تر و صلح طلب تر از «ایرج» شاهنامه دارید؟ شما سیاوش را می شناسید چون ساختار داستانی دارد. اما ایرج ساختار داستانی ندارد. یا جمشید نماد صلح است اما ساختار داستانی ندارد اگر فردوسی می رسید به اینها ساختار داستانی می داد و جمشید گسترش دهنده صلح در سطح جهان می شد. او نقبی به داستان جمشید در شاهنامه می زند و می گوید: «می آیند به جمشید می گویند جنگ شده، دارند همدیگر را می خورند چه کار کنیم؟ او نماینده اهورامزدا در زمین است. دستور می دهد که زمین را گسترش دهند تا جنگ ها کاهش پیدا کند و زمین گسترش پیدا می کند. رمه ها جا پیدا می کنند.» یوسفی توضیح می دهد تبار شخصیتی جمشید به عصر شبانی -زراعی می رسد، فریدون هم همین طور. او پیام آور صلح است. او مقایسه ای بین ضحاک و هیتلر می کند و می گوید: «شما دموکراسی را ببینید. وقتی ضحاک نسل جوانان را به خطر می اندازد و مغز آنها را به مارهای روی شانه اش می دهد، مثل دادگاه نورنبرگ می نشینند و مسأله را بررسی می کنند. می گویند ضحاک را در دماوند غل و زنجیرش کنیم. یعنی یک دموکراسی عمومی. یک باور عمومی.» او برای تأکید حرف های خویش داستان را به قصه زال می کشاند و می گوید: «شما زال را ببینید. فرهنگ زمان او، برتری به خون و نژاد است. چرا زال طرد می شود؟ برای اینکه سر تا پا سفید است. زال برای شکست فرهنگ نژادی چه می کند». یوسفی قصه را به سمت دلدادگی زال از دختری کابلی یعنی «رودابه» می برد. آن هم در زمانی که به گفته این نویسنده بعد از حادثه ضحاک، ایرانی ها تخاصم آشتی ناپذیری با ضحاکیسم داشته اند. : «تبار رودابه به ضحاک می رسد. اما زال در حادثه ای عاشق رودابه می شود. حالا دو تبار به هم برمی خورند. برخوردهای قومیتی که امروز در خاورمیانه است از همین جنس است. شما این قصه را بخوانید. منوچهر می خواهد تمام کابل را به خون بکشد. نقش و سیاست زنانه را در این ماجرا ببینید. چطور عشق به جای جنگ یک پیوند نژادی را ایجاد می کند. اصلاً نیاز به رمان نیست. اسطوره ها با روح کودکان سروکار پیدا می کنند. آن زمان است که کودک افغان مهاجر و ایرانی درکنار هم با صلح زندگی می کنند و چرایی به وجود آمدن جنگ ها و نه جنگ ها برایشان مسأله می شود.»
پنجشنبه ، ۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران]
[مشاهده در: www.iran-newspaper.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها