تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851215601
دو یادداشت در نقد اقدام تصادفی ظریف!
واضح آرشیو وب فارسی:الف: " دو یادداشت در نقد اقدام تصادفی ظریف!
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۸ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۰۷
روزنامه خراسان و وطن امروز در واکنش به دیدار یا مصافحه ظریف با اوباما که برخودی تصادفی !!نامیده شد واکنش نشان دادند که متن هر دو مقاله در ادامه می آید مهدی محمدی: دیپلماسی هپروتی" راه به هیچ کجا نمی‌برد
.jpg)
تصادفاً یکی از مشکلات را هم حل کنید!حدود ۲ ماه قبل، چند روز پس از اعلام برجام، وقتی یک مقام مسؤول در جلسه‌ای خصوصی به مخاطبانش گفت: «اشتباه نکنید! بزرگ‌ترین دستاورد این دو سال مذاکره، برجام نبوده بلکه شکل‌گیری یک زیرساخت ارتباط با آمریکا بوده است» - و این خبر عمدا به بیرون درز داده شد - کمتر کسی توانست به عمق مساله پی ببرد. این سخن، مستقیما موید آن تئوری بود که مدت‌ها پیش از اعلام برجام به جد معتقد بود تبعات فراهسته‌ای و فرامتنی برجام بسیار مهم‌تر از چیزی است که درون متن نوشته شده و اساسا بخش عمده خطر متن به دلیل «بستر»ی است که قرار است این متن در آن بنشیند و اجرا شود.از آن زمان، مکررا شاهد به دست آمدن شواهدی بوده‌ایم که این دیدگاه را تایید می‌کند. آنچه پی‌درپی در حال تایید شدن است این است که برجام بخشی از یک برنامه بزرگ‌تر است و برای طرف آمریکایی ـ و برخی در دولت روحانی نیز - فقط تا جایی ارزش دارد که تکمیل‌کننده پازل بزرگ‌تر «گذار از نهضت به نظام» در ایران باشد. از دید آمریکا و دوستان داخلی‌اش، برجام قرار است زیرساختی فراهم کند که با شکل‌دهی یک سلسله اتفاقات در حوزه‌های افکار عمومی، دیپلماسی، اقتصاد و فرهنگ، ایران را از کشوری انقلابی به کشوری عادی بدل کند. زمانی شاید این ادعا گزاف بود اما امروز با اطمینان می‌توان گفت دو طرف یک نقشه راه تعریف شده و مذاکره شده در این باره دارند و طبق یک جدول زمان‌بندی در حال پیش بردن آن هستند. این نوشته جای بحث تفصیلی درباره جزئیات این مساله و اینکه چه میزان از این پروژه «وابسته به متن» و چه مقدار از آن «وابسته به فرامتن» است، نیست. این مساله را بزودی در نوشته‌ای بسیار تفصیلی‌تر بررسی خواهیم کرد. آنچه در اینجا اهمیت دارد این است که معنای درست آنچه را اکنون - به تعبیر آقای رئیس‌جمهور- در جهان پس از برجام در حال رخ دادن است دریابیم و در ظواهر متوقف نشویم.قبل از هر چیز، واضح است که تلاشی جدی برای تغییر ادبیات نسبت به آمریکا در دولت آقای روحانی وجود دارد با این پیش فرض که همان طور که رئیس‌جمهور با لحنی تهدیدآمیز گفته، پس از توافق نمی‌توان با جهان همانگونه سخن گفت که پیش از آن سخن می‌گفتیم. پس از آن، دیدیم که آقای رئیس‌جمهور وعده می‌دهد مشتاقان گشایش سیاسی و اجتماعی در داخل کشور پس از توافق هسته‌ای، منتظر تحقق قریب‌الوقوع رویای خود باشند. اندکی بعد از آن، دولت آشکارا وارد مذاکرات منطقه‌ای در چارچوبی شد که حقیقت آن چیزی جز «مذاکره ژئوپلیتیک با آمریکا» نیست ولو اینکه در هزار لفافه پیچیده شده باشد. در همین اثنا، رئیس‌جمهور چندین بار در سخنان علنی‌اش کنایه‌وار از شکل‌گیری نوع جدیدی از قدرت در ایران با عنوان قدرت سیاسی و دیپلماتیک سخن گفت که می‌تواند جانشین انواع سنتی‌تر قدرت یعنی قدرت نظامی شود و اکنون جلوتر آمده و به دیدار و مصافحه تصادفی محمد جواد ظریف و باراک اوباما رسیده‌ایم.توجه کنید که همه اتفاقات به اتکای برجام رخ می‌دهد اما لزوما ربطی به متن آن ندارد. پیش فرض همه این تحولات این است که دنیای پسابرجام دنیای جدیدی است، قواعد خود را دارد و در آن می‌توان ریسک‌های جدیدی کرد با هزینه‌ای بسیار کمتر نسبت به آنچه پیش‌تر وجود داشت.به همین نمونه آخر توجه کنید. می‌دانیم که در سطح رئیس‌جمهور آمریکا هیچ چیز تصادفی رخ نمی‌دهد. این را هم می‌دانیم که حسن روحانی و محمدجواد ظریف پیش از سفر به نیویورک و در حین آن بارها گفته بودند برنامه‌ای برای دیدار با اوباما ندارند اما اکنون این اتفاق رخ داده است. نه فقط دیدار رخ داده بلکه آنگونه که منابع آگاه ایرانی به رسانه‌ای‌های نزدیک به دولت گفته‌اند دقایقی هم به خوش و بش گذشته است.بسیار ساده‌دلانه خواهد بود اگر کسی تصور کند همه این اتفاقات بدون هیچ قصد و نیتی و صرفا به قول آن مرحوم «همینجوری» در حال رخ دادن است. کاملا واضح است که دولت در حال نگهبانی از زیرساخت رابطه با آمریکاست بدون اینکه به افکار عمومی توضیح بدهد در ازای به حراج گذاشتن سرمایه انقلابی و اعتبار ملت ایران مشخصا چه دستاوردی جز تعطیلی حقوق ملت یا تحقیر شدن توسط حکومت جاهلی عربستان سعودی به دست آورده است؟ برنامه سیاست خارجی دولت روحانی را فعلا در یک جمله می‌توان خلاصه کرد: پیدا کردن بهانه‌هایی جدید برای باز ماندن مسیر تماس با آمریکا یا به تعبیر آن جانباز بصیر در دیدار با رهبر معظم انقلاب اسلامی «نگه داشتن پا لای در». مهم‌ترین سوالی هم که پیش روی این نوع دیپلماسی است این است که تماس با آمریکا صرفا بیزینس سیاسی دولت روحانی است یا اینکه بناست ملت ایران هم چیزی از آن عاید شود؟ اکنون که روابط با آمریکا خوب شده و در راهروهای سازمان ملل اوباما را هم تصادفا می‌شود دید، چرا همپیمان منطقه‌ای آمریکا عزت و آبروی ایران را به بازی گرفته و برای صدور یک ویزا حاجت به زانو زدن و واسطه تراشیدن افتاده است؟ آیا همین خود نشانه‌ای از واقعیت‌های «جهان پسابرجام» که دولت عامدانه درصدد تحریف مشخصات واقعی آن است، نیست؟نکته جالب در این میان اما این است که این روند چندان هم نگران‌کننده نیست. مردم ایران خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد در حال فهمیدن این حقیقت هستند که «دیپلماسی هپروتی» راه به هیچ کجا نمی‌برد. این نوع از دیپلماسی، در نوع خود مدلی ویژه است. در حالی که همه جهان را مصیبت فراگرفته، در حالی که تروریسم پشت مرز کشورها پا بر زمین می‌کوبد، در حالی که ۴۰۰ جنازه ایرانی در صحرای تفتیده منا روی زمین مانده و در حالی که دولت ورشکسته سعودی برای ایران شاخ و شانه می‌کشد، این نوع خاص از دیپلمات‌ها لبخند بر لب، عاشقانه آستانه کاخ سفید را می‌نگرند تا شاید معجزه‌ای نمایان شود. مردم ایران اکنون دیگر می‌دانند که از این نوع دیپلماسی بزم و تفریح برای عده‌ای، شاید؛ اما حل مشکلات آنها بیرون نخواهد آمد و میهمانی که تمام شد آنچه باید انتظارش را داشته باشند، علاوه بر برنامه‌ریزی برای میهمانی بعدی، این است که آقای صاحب‌منصب بیرون بیاید و بگوید: «انتظارها خیلی بالا رفته، توقع نداشته باشید مشکلات به این زودی‌ها حل شود»! این تصورکه دولت فقط باید درباره برجام پاسخگو باشد، هم اشتباه و هم بی‌نهایت خطرناک است. پرسش بزرگ‌تر این است که برجام بخشی از کدام چشم‌انداز بزرگ‌تر است و چه برنامه‌هایی در پیش است؟ جامعه ایرانی به اینکه توافق هسته‌ای گره‌گشای زندگی و معیشتش باشد ظاهرا نباید چندان امید ببندد اما حداقل حق دارد بداند در گام‌های بعدی برای کدام بخش از آبرو و عزت آن نقشه کشیده‌اند. *************************************************************************آقاي ظريف اشتباه خود را جبران کنند
محمد سعيد احديان –مدیر مسول روزنامه خراساناينکه آقاي ظريف حسب اتفاق با آقاي اوباما روبرو شده است و با او دست داده است يا طي يک برنامه ريزي چنين فرآيندي طي شده است، در درجه دوم اهميت قرار دارد (که ما باور به درستي نقل مسئولين وزارت خارجه مبني بر اتفاقي بودن ماجرا داريم) اما آنچه مهم است تصويري است که اين رويداد در اذهان بين المللي ايجاد مي کند که متاسفانه بايد گفت تصوير رسانه اي ايجاد شده از اين اتفاق، خبر از اشتباه آقاي ظريف در جهت خلاف منافع ملي ايران مي دهد. به عنوان يکي از موافقان برجام، در تحليل داده - ستانده ذکر کرديم که در کنار ستانده هاي مهم برجام، يکي از داده هاي مهم فرآيند مذاکرات هسته اي، ايجاد تصور تغيير رويکرد استکبار ستيزي ايران است که بخشي طبيعي و در نتيجه مذاکره مستقيم علني با آمريکا صورت گرفته است و بخشي ناشي از اشتباهاتي مانند گفتگوي تلفني دو رئيس جمهور، يا پياده روي دو وزيرخارجه ايجاد شده است و در همان تحليل ذکر شد اگر در ادامه مسير اين تصوير اصلاح نشود، ما چنان ضرري مي کنيم که همه ستانده هاي مهم برجام نمي تواند آن را جبران کند.(کتاب برجام در تحليل کلان و خرد، صفحه ۲۳)فارغ از شعارزدگي و مبتني بر استدلالي منطقي دليل اين ادعا در آن تحليل اين مساله ذکر شد که استکبارستيزي براي ايران هم «آرماني ايدئولوژيک» است و هم «منفعتي استراتژيک». ما هم براساس مباني ديني خود معتقديم نبايد ظلم پذير بود(لا تَظلِمونَ وَلا تُظلَمونَ. بقره، ۲۷۹) و بايد به عنوان يک شيعه منتظر براي زمينه سازي ظهور حضرت ولي عصر(عج) تلاش جدي کرد و هم اکنون به روشني مي‌بينيم که داشتن اين راهبرد تا چه ميزان توانسته است، مابه ازاي منافع کلان ملي ايجاد کند.پافشاري ما بر اين رويکرد بوده‌است که امروز ما در دنيا به عنوان يک قدرت منطقه اي، با نفوذ معنوي بسيار گسترده در جهان اسلام مطرح هستيم.اگر چين يا روسيه به دنبال تعريف منافع «استراتژيک» با ايران هستند، اگر اتحاديه اروپا در سند راهبرد اين‌اتحاديه در قبال ايران بر تفاهم با ايران بر سر مسائل منطقه خاورميانه، «مستقل از ساير شرکايش»تصريح مي‌کند، اگر ما به دليل اين جايگاه منطقه‌اي توانسته ايم امنيت خود را در بخش پرآشوب دنيا حفظ کنيم و منافع کلان اقتصادي و استراتژيک به دست بياوريم همه به دليل تاکيد بر حفظ اين رويکرد استراتژيک و به ثمر رسيدن آثار بين المللي اش است. (همان، صفحه ۲۲)امروز ديگر عمده کساني که شعار «نه غزه، نه لبنان...» سر مي دادند فهميده‌اند که بايد بگويند: « هم غزه، هم لبنان همه براي ايران». اگر اين رويکرد نبود وزيرخارجه ما نمي‌توانست در يک طرف ميز دربرابر وزيران خارجه ۶ کشور بزرگ دنيا بنشيند و براي منافع اقتصادي و سياسي و ملي ما چانه زني کند و آمريکا را مجبور کند که به قول مقاله نويس نيويورک تايمز در موضوع هسته اي حداقل در ۸ موضوع مهم عقب نشيني کند.(همان، صفحه ۳۶) و اگر مي بينيم که همين رئيس جمهور فعلي آمريکا يعني اوباما روزي اجازه نمي داد، حتي ما به اجلاس هاي بين المللي درباره سوريه دعوت شويم و حالا به دليل اينکه از قافله تعامل اروپا با ايران بر سر اين مساله عقب نيفتد، يک طرفه از طرح اين موضوع در مذاکره با ايران سخن مي گويد و خلاصه اگر مي بينيم که هيات هاي مختلف اقتصادي اروپا به دليل باور پيدا کردن به اين که ايران لنگر و عامل ثبات منطقه است و محتاج تعاملات سياسي و اقتصادي با ايران هستند، مرتب هيات هاي سياسي و اقتصادي مي فرستند، همه و همه نتيجه حفظ و پافشاري بر استراتژي استکبارستيزي ايران است که آن را با شيوه اي عاقلانه و اصولي پيش برده است. امروز هيچ کارشناسي نمي تواند کتمان کند که همه اين منافع بسيار کلان سياسي و اقتصادي و بين المللي به دليل قدرت منطقه اي ايران و آن هم به دليل موفقيت در اين رويکرد است. پس اگر ما اين منافع استراتژيک را مي‌خواهيم بايد به گونه‌اي عمل کنيم که همچنان نماد اصلي مبارزه با استکبار در جهان شناخته شويم در غير اين صورت باعث تضعيف محور مقاومت و گفتمان استکبارستيزي مي شويم و در نتيجه، هم از آرمان مهدوي خود دور شده ايم و هم منافع استراتژيک(حياتي) و کلاني را از دست خواهيم داد.دليل مخالفت ما با اتفاقاتي مانند گفتگوي تلفني دو رئيس جمهور يا پياده روي و يا متاسفانه اشتباه غيرقابل توجيه اخير آقاي ظريف در دست دادن با آقاي اوباما، به دليل همين مساله است که اين اتفاقات نمادين لطمه جدي به اين تصوير قدرت آفرين مي زند و اين لطمه مهم در حالي است که اين قبيل اقدامات جز هزينه هايي که ذکر شد، هيچ فايده اي عملي در پي نخواهد داشت، همانطورکه آقاي رئيس جمهور گفتند: «مشکلات ايران و‌آمريکا با دست دادن حل نمي شود». علاوه بر آنچه ذکر شد امروز پارامتر ديگري نيز اهميت حفظ رويکرد استکبارستيزي را تقويت مي کند و آن هم ضمانت اجراي برجام توسط آمريکايي ها است (البته اگر برجام در ايران نهايي شود). پيش از اين در نقد و بررسي برجام و قابل دفاع دانستن بررسي هزينه منفعت بازگشت پذيري، بر اين نکته تاکيد شد که اگر علاقمنديم در اجراي برجام نقض عهد صورت نگيرد (که قطعا آقاي ظريف هم مثل ما علاقمند به اين مساله هستند) بايد در حوزه هاي مختلف اقتصادي، سياست داخلي و سياست خارجي برنامه ريزي هاي مهمي داشته باشيم، تکرار نکته مربوط به بخش سياست خارجي آن تحليل براي يادآوري مسئولان سياست خارجي را مفيد مي دانم:«در حوزه سياست خارجي نيز حفظ رويکرد استکبارستيزي و حمايت از جبهه مقاومت و متحدان منطقه اي، براي افزايش قدرت بازدارندگي از اهميت راهبردي برخوردار است و تصور اينکه با عادي سازي رابطه با آمريکا و حل شدن در نظام ناعادلانه بين الملل مي توان طرف مقابل را مجاب به رعايت برجام کرد، موهوم و غيرواقع بينانه است.تجربه عملي ما نشان داد که همچنان نظريات «نو واقع گرايي» بر نظريات «آرمان گرايي» در روابط بين الملل برتري دارد بر اين اساس نبايد فراموش کرد دليل اصلي که قدرت هاي دنيا مجبور شدند با مشروعيت دادن به ايران، روزها و ساعت ها پاي ميز مذاکره بيايند و به ما پرستيژ بين المللي بدهند، قدرت منطقه اي ايران است که بر اساس حمايت از جبهه مقاومت ايجاد شده است پس حتي اگر آرمان هاي ايدئولوژيک مبتني بر تکاليف موکد قرآني را هم کنار بگذاريم، خطايي استراتژيک خواهد بود که به جاي افزايش «ظرفيت هاي قدرت آفرين» در حمايت از جبهه مقاومت، به حرف هاي به ظاهر زيبا اما «زايل کننده قدرت»، مانند عادي سازي رابطه با آمريکا بپردازيم. امروز ديگر همه سياستمداران دنيا پذيرفته اند که دنياي روابط بين الملل جاي «واقعيت هاي مبتني بر قدرت بيشتر» است نه جاي «آرمان هاي مبتني بر تعامل».(کتاب برجام در تحليل کلان و خرد، صفحه ۷۹)با اين اوصاف به نظر مي رسد آقاي ظريف بهتر است اشتباه خود را هرچه سريعتر با درپيش گرفتن ادبيات متناسب در فضاي بين المللي ، جبران کنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
سیاسی
پربازدیدترینها