واضح آرشیو وب فارسی:کارگر آنلاین: «گرترود نابوکیرا» که به او «ماما سیلویا» هم گفته می شود، دستانش را روی زانوهایش گذاشته و نظاره گر کارگران خودش است. شوهرش هم در آنجا حضور دارد، اما او کاره ای نیست!کارگرآنلاین : صبح خروس خوان است و قایق ها صید شب گذشته را آورده اند. گرترود نابوکیرا (Gertrude Nabukeera) تنها شاهد ماجرا است. او چندین کارگر مرد دارد که آن ها مشغول خالی کردن ماهی های صید شده از قایق هستند. اینجا جزیره بوگالا در دریاچه ویکتوریا است. دریاچه ویکتوریا در کشور اوگاندا قرار دارد و بزرگترین دریاچه قاره آفریقا محسوب می شود. مساحت این جزیره ۲۷۵ کیلومترم مربع است که ده ها قایق موتوری در امتداد آن قرار دارد. صاحب این جزیره کسی نیست جز ماما سیلویا. چندین غرفه بتنی در جزیره وجود دارد که ماما سیلویا صید روز را در آن به فروش می رساند. در سمت راست غرفه ها نیز یک جعبه یخی به اندازه کانتینر حمل بار قرار دارد که ماما سیلویا ماهی های صیدشده را در آن نگهداری می کند. واقعا عجیب است که زنی در آفریقا، آن هم در اوگاندا، صاحب چنین شغلی است. حتی اگر در کشور دیگری هم با این مسئله مواجه شویم، باز هم تعجب خواهیم کرد. اما جالب تر اینکه ماما سیلویا روزی خودش هم یک ماهیگیر ساده بوده و بین صدها یا هزاران ماهیگیر مرد مشغول به کار می شده است. او نخستین سال های زندگی اش را به خوبی به یاد دارد و می گوید: «من همین جا کنار همین دریاچه به دنیا آمدم. در تمام دوران کودکی ام، هیچ چیزی جز ماهیگیر و ماهیگیری ندیدم که آن هم در سلطه مردان بود. البته من متوجه چیز مهمی شدم و آن اینکه افراد ثروتمند جامعه ما همین ماهیگیران بودند. به همین خاطر بود که تصمیم گرفتم ماهیگیری را امتحان کنم.» او در سال ۱۹۸۹ میلادی و در سن ۲۵ سالگی ماهیگیری را به شکلی جدی شروع کرد. ماما سیلویا شب ها همراه دیگران به ماهیگیری می رفت. مدتی بعد او به جزیره بوگالا رفت. این جزیره پر از ماهی بود، اما در آن سال ها یک جنگل انبوه محسوب می شد. ماما سیلویا می گوید: «در آن موقع فقط چهار خانه در جزیره بود. ما مجبور شدیم در کنار مارها در این جزیره زندگی کنیم. در آن زمان اینجا حتی برق هم نداشت. اما امروز از انرژی خورشیدی برای تامین برق جزیره استفاده کردیم. علاوه بر برق، ما حالا آب لوله کشی و جاده هم داریم.» از او پرسیدم از اینکه تنها ماهیگیر زن بودی چه احساسی داشتی؟ او در جواب گفت: «ماهیگیری شغلی مردانه و سخت است. وقتی هوا خوب نباشد، رفتن به دریاچه ویکتوریا خیلی خوفناک است، چرا که موج های بلندی در انتظار شما خواهد بود.» ماما سیلویا ۲۷ سال پیش ماهیگیری را شروع کرد. او یک قایق یک نفره داشت که خودش مجبور بود پارو بزند. او در سال ۱۹۹۴ پول کافی برای خرید قایق موتوری را داشت. چهار سال بعد هم توانست سه قایق دیگر بخرد. او بخشی از پول آن سه قایق را نقدی داد و قرار شد مابقی آن را در چهار ماه آینده به فروشنده بدهد. ولی ماما سیلویا توانست در نصف آن مدت بدهی خود را صاف کند. ماما سیلویا در حال حاضر ۲۲ قایق موتوری ویژه ماهیگیری دارد که قیمت هر کدام ۷۵۰۰ دلار است. او همچنین تمام تجهیزان مورد نیاز قایق ها را خریده است. او از مقامات محلی مجوز محل تخلیه صید را دریافت کرد. البته فقط قایق های ماما سیلویا صید خود را در این جزیره تخلیه نمی کنند، بلکه حدود ۱۵، ۱۶ قایق دیگر هم برای تخلیه صید خود به این جزیره می آیند. چند تا از آن قایق ها متعلق به شوهر ماما سیلویا است، اما او کاره ای نیست؛ همه کار خود ماما سیلویا است. کاری نیست که ماما سیلویا از انجام آن قاصر باشد: از ماهیگیری گرفته تا تعمیر موتور قایق ها و حساب و کتاب کارگران. او یک زن همه فن حریف است. موفقیت او در شغلش باعث شده که یک خانه در جزیره و یک خانه هم در کامپالا (پایتخت اوگاندا) بسازد. فرزندانش در بهترین مدارس اوگاندا درس می خوانند. او حتی سرپرستی پدر و مادر پیرش را نیز به عهده دارد. توصیه ی او به زنانی که به شغل ماهیگیری علاقه دارند نیز این است که آستین خودشان را بالا زده و با شجاعت کار کنند. ماما سیلویا بر روی صندلی چرخان خود می چرخد و زیر سایه ی غرفه ها از طبیعت زیبای دریاچه ویکتوریا لذت می برد. او در این حین شاهد بارگیری مجدد ماهیگیران از قایق ها است. ماما سیلویا حواسش به همه چیز است؛ او مزد هر صیاد را حساب کرده و همانجا نقداً با آن ها تسویه حساب می کند. همه می دانند در اینجا رئیس کیست. منبع: فرادید
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کارگر آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]