محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827832096
اولین حضور پژمان جمشیدی در رسانه+ عکس
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: فوتبالیست سابق کشورمان که وارد عرصه بازیگری شده است، اولین عکس منتشره خود در روزنامه ها را در اینستاگرام خود به اشتراک گذاشت.به گزارش مشرق،پژمان جمشیدی اولین عکس خود که در روزنامه ها منتشر شده است را در اینستاگرام خود به اشتراک گذاشت و از خاطرات این عکس برای مردم سخن گفت. وی در ادامه متن خود، همچنین از صدای اعتراض مردم به علت پیشرفت افراد گلایه کرد. ************ پژمان جمشیدی نوشت: " این اولین عکسی است که از من در روزنامه چاپ شد (کودکی ٨ ساله قله سبلان را فتح کرد)؛ آن روزها پدر در کنار شغل معلمی عهده دار ریاست هیئت کوهنوردی کرج هم بودن.اما وقتی این تصویر موفقیت از من چاپ شد مردم آن روزها که فکر میکنم مهربانتر از امروز بودن هیچ اعتراضی به رسیدن من به قله و ایستادنم بر آن بلندی نکردند. چرا نگفتند من به واسطه ریاست پدر به قله رسیدم و یا گله ای نکردن که چون پدرکوهنورد است،چرا پسر هم به خود اجازه میدهد و پا بر کوه میگذارد.آری هیچکس هیچ نگفت چون کوه جذابیتی نداشت. در کوه ثروت و شهرتی تقسیم نمیشد و اصلاً چرا باید به صعود یک کودک بی اسم و نام به قله ای بلند اعتراضی کرد و واکنشی نشان داد.اما این آخرین قله ای بود که صدای اعتراضی به گوشم نرسید.از آن پس به هر بلندایی که رسیدم، فریاد اعتراضی بلند شد؛ که آهااای ، آنجایی که ایستادی جای ماست.همیشه تمام دست یافته هایم به تهمت پول و شانس و پارتی مزین شدن اما با آرامش تمام سکوت کردم.من سکوت قله را دیده بودم. به یاد همان ارتفاع ٤٨٥٠ متری کودکی.با خیال همان شانه های محکم پدر و نگرانی های برادر بزرگتر.حالا که به آن زمان فکر میکنم با قلبی شکاک به طبیعت ، با خودم میگویم شاید اون روز هم اعتراضی شده بود یا فریادی برآمده بود،اما صدای مردم کوهپایه که به قله ای به آن ارتفاع نمیرسد.پس چه جای امن خوبیست قله مرتفع.بالایی ها که نیازی ندارند زخمی به تو بزنند و صدای پایینتر ها هم که به گوشت نمیرسد. پس مدت هاست با تمام توان تنها به آن بالا میاندیشم و با احترام و عشق ، از کنار تمام نامهربانی های ساکنین دامنه هاو کوهپایه ها عبور میکنم تا دیگر شاید صدایی نشنوم.اما باز دلم میسوزد،میسوزد برای همه وقتی که درقضاوت و تهمت و اعتراض تلف میشود.زندگی کوتاهتر از آنست که دمی را برای ایستادن و حسرت به زندگی دیگران هدر دهیم.به طبیعت اجازه دهیم ارتفاع زندگیمان را خودش مشخص کند. اگر به کاری که میکنیم ایمان داشته باشیم و این باور در قلبمان باشد که هیچکس در ارتفاعی که حقش نیست نمی ماند، آن وقت دیگر حسرت هیچ چیز را نمیخوریم و مطمئنیم که هیچکس جای ما را در جهانی به این عظمت نخواهد گرفت. با احترام پژمان جمشیدی"
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها