محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830203792
گفت وگو با «ابراهیم شریف» مبارز بحرینی که چندی پیش آزاد شد و دوباره به زندان افتاد/ کافی است باد کوچکی بوزد
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: ابراهیم شریف از فعالانِ مبارز بحرینی «ابراهیم شریف» مبارز بحرینی و دبیرکل «جمعیت دموکراتیک» یا همان «العمل الوطنی» شفقنا- موسوم به «وعد»* است. او پس از چهار سال زندان، خرداد گذشته آزاد، اما سه هفته بعد از آزادی، دوباره دستگیر شد و به زندان افتاد. دولت بحرین اتهام شریف را «تحریک به دشمنی با نظام بحرین اعلام کرده است. اما جمعیت وعد، هدف اصلی بازداشت مجدد شریف را تلاش حاکمیت برای خاموش کردن دیدگاه ها و مصادره حق آزادی بیانش توصیف کرد و آزادی فوری او را خواستار شد. «شیخ علی سلمان» دبیرکل جمعیت «الوفاق بحرین»، که خودش نیز هم اکنون در زندان های آل خلیفه به سر می برد، پیش تر درباره شریف گفته بود: «شریف شایسته تصدی پست نخست وزیری بحرین است اما اکنون در زندان آل خلیفه به سر می برد». این گفت وگو پس از آزادی و قبل از اسارت دوباره شریف انجام شده است و در آن مصاحبه شونده از اوضاع کلی بحرین، خواسته ها و مطالبات مخالفان، ارتباط و اختلاف بین آنها و نیز شرایط زندان می گوید که خواندنی است بعد از پنج سال مردم بحرین را در ادامه مبارزه شان چگونه می بینید؟ مردم روحیه خوبی دارند. البته ما در زندان با جهان خارج ارتباط داشتیم. گروهی ١٣نفره بودیم که اخبار به ما می رسید. روزنامه های رسمی به استثنای «الوسط» برای ما می آمد. تقریبا روزانه سه روزنامه داخلی را ورق می زدیم. بسیاری از خبرها هم از طریق اشخاص به ما می رسید. من به شخصه نسبت به ادامه قیام مردم بحرین خوشبینم. در هیچ کجا انقلابی تا این حد طولانی و به این شکل نبوده است. نیروی امنیتی نظام حاکم وحشتناک است و از خارج هم تقویت می شود. نظام بین المللی ابتدا به مسئله بحرین توجه نشان می داد، اما الان بحرین برای آنان فقط شده است یک مسئله حقوقی. فشارها کم شده است. حال آنکه ده ها نفر هنوز در زندان هستند. در یک مبارزه طولانی، مهم ترین شرط این است که حکومت نتواند تو را به همان نقطه شروع برگرداند؛ یعنی به جایی که آن دیوار ترس وجود داشت. درست است که مردم الان نمی توانند تظاهرات کنند و شبکه های اجتماعی کاملا مسدود و مقید است اما این ظاهر امور است. باطن امور می گوید مردم دیگر سرکوب را تحمل نخواهند کرد و این خیلی خوب است. آیا شرایط برای مخالفان به گونه ای هست که خواستار چیزهایی فراتر از «سند منامه» باشند؟ بهتر نیست در این مطالبات تجدیدنظر شود؟ هیچ تغییری نمی تواند بدون وجود توازن قوا شکل بگیرد. مخالفان هیچ کشوری بدون زحمت دستاوردی نداشتند. روشن است که مخالفان در مواردی می توانند کوتاه بیایند اما این کوتاه آمدن نباید از حقوق اساسی ملت باشد. مسائلی که در «سند منامه» آمده است، درواقع کف مطالبات ماست. در آنجا مطالباتی ملی عنوان شده است و همه مخالفان را زیر یک چتر واحد گردآوری می کند. با این حال گفت وگو با حکومت باید طبق یک جدول مشخص باشد. اپوزیسیون در بحرین ریشه های عمیقی دارد و این یک اعتراض نخبه گرایانه نیست. درواقع بین مردم و رهبران فاصله ای نیست. مثل قدیم نیست که اگر رهبران را هدف قرار دهی، مخالفت ها تمام می شود. به نظر من یکی از عوامل مهمی که موجب این تعمیق اعتراضات شده، بی اعتنایی گسترده به بخش اعظمی از شهروندان در ٣۵ سال گذشته بوده است. بنابراین یک شهروند عادی در بحرین هیچ راه دیگری جز اعتراض و مخالفت با این وضع ندارد. حکومت برای همین مجبور می شود همه را، با هر سن و سالی، دستگیر کند. جوانان زیر ١٨ سال را برای چه دستگیر می کنند؟ ما الان سه هزار بازداشتی داریم؛ یعنی از بین هر صد مرد، یک نفر در زندان است. در جهان چنین چیزی سابقه ندارد. این نشان می دهد که یک جامعه، کلا مخالف است. ممکن است الان مثل سال ٢٠١١ نباشد و نشود مخالفت یا تظاهرات کرد اما کافی است باد کوچکی بوزد تا دوباره این آتش زبانه بکشد. برای همین دولت هیچ راه گریزی ندارد جز اینکه در درازمدت با مخالفان به یک توافق برسد. گفتید سند منامه می تواند بین گروه های مختلف تفاهم به وجود آورد. در دوران زندان روی این سند کار کردید؟ موفقیت بزرگی که ما به دست آوردیم این است که هر گروهی الان دیگری را می فهمد. برخی در داخل زندان بودند که می گفتند این سند بهترین دستاورد است. اما برخی دیگر می گفتند خوب است اما در حد مطلوب نیست. ما به همه اینها احترام می گذاریم. من به کسی که می گوید ما دنبال یک نظام جمهوری هستیم، احترام می گذارم. ٩٠ درصد کشورهای جهان نظام جمهوری دارند. در مقابل کسانی هستند که نظام مشروطه سلطنتی می خواهند. ما به نظام حاکم ١٠ سال مهلت دادیم تا نظام مشروطه را برقرار کند اما نکرد. برای همین است که مردم در درجه اول خواستار پایان دادن به این نظام و گشودن صفحه جدیدی هستند. برای من نظام جمهوری یا مشروطه فرقی نمی کند، این شکل قضیه است؛ اما باید به هزینه دست یافتن به هریک از این دو فکر کرد. به نظر من هر راه حلی که در آن شکلی از اشکال یک توافق بین دولت و مخالفان وجود نداشته باشد، معنایش این است که توافقی در جامعه وجود ندارد. تا زمانی که توافق نباشد، یک طرف نظرش را بر دیگری تحمیل خواهد کرد و این یا موجب استمرار قیام می شود – مثل این که هست- یا وقوع یک جنگ داخلی که بدتر از اینها خواهد بود. دو راه حلی که هردوی آنها بد است؛ راه حل امنیتی موجب خفقان خواهد شد و درعوض مردم به فکر منفذی برای رهایی از آن می افتند. دولت سعی می کند «سند اعیان» را در برابر «سند منامه» مطرح کند و بگوید نیروهای سیاسی می توانند در یک مجلس اعیان (سنا) نماینده داشته باشند. شما این مسئله را چگونه می بینید؟ مجلس سنا در گذشته نیز تجربه شده است. حتی در دهه ٩٠ از این مسئله به عنوان یک حلقه واسط برای بیرون آوردن بازداشتی ها استفاده شد. اما یک نظام سیاسی وقتی مشروعیت داشته باشد، می داند از چه راهی باید با اپوزیسیون وارد مبادله شد: از در! اما طرح مجلس سنا نه در است و نه پنجره. حماقت موجود در حکومت این است که حتی مخالفانش را به دو دسته تقسیم نمی کند. اگر حکومتی هوشمند بود، کاری می کرد که بین آنها تفرقه بیفتد و از این تفرقه استفاده می کرد. یک سقفی را تعیین می کرد که یکی آن را قبول داشته باشد و دیگری آن را رد کند. اما نظام به دلیل تعدد منابع تصمیم گیری اش تاکنون نتوانسته چنین کاری بکند. «سند منامه» درواقع کف مطالبات ماست. برای همین کسی بر سر آن اختلاف ندارد. سقف مطالبات بیش از اینهاست و خیلی ها در آن با هم اختلاف دارند که این امری طبیعی است. نگران آن نیستید که اتحاد بین «وعد» و «الوفاق» تضعیف شود یا لیبرال های نزدیک به دولت در این دو نفوذ کنند و خواسته هایی پایین تر از «سند منامه» را به میان بکشند؟ پایین تر از آن هیچ چیزی وجود ندارد. لازمه این کار آن است که مثلا جناحی در «وعد» باشد که بخواهد مطالبات کمتری مطرح کند، حال آنکه چنین جناحی وجود ندارد. شاید افراد باشند اما یک جناح نیست. اتفاقا گروه ما گروهی است که از هر دو طایفه (شیعه و سنی) را در خود دارد اما تاکنون انشعابی نداشته است. مسئله ای که در زندان مرا نگران می کرد، این بود که می ترسیدم چنین شکافی به وجود آید. این مسئله در سال های اول مبارزه سخت و خطرناک بود، اما هرچه جلو آمدیم، دیدیم که شکافی نیست؛ تشکیلات ما هنوز هم منسجم است. چه راهی را برای اعتمادسازی پیشنهاد می کنید؟ در مورد سند منامه کسی اختلاف ندارد. اختلاف در این است که چه بخشی از این سند را می شود اجرا کرد و کدام بخش را نمی شود. اینکه به حکومت بگوییم این «سند» ماست و تو باید کامل آن را اجرا کنی، یک عمل سیاسی نیست. عمل سیاسی این است که چیزی را مطرح کنی که امکان تحقق آن وجود داشته باشد، بدون اینکه آن برنامه اصلی، یعنی «سند» خودت، را مخدوش کرده باشی. الان بین مخالفان و دولت یک نوع آتش بس برقرار است، یعنی فضا کمی سرد شده است. ما به یک دوره زمانی احتیاج داریم، یعنی چند ماه، تا هر دو طرف بتوانند به هم اعتماد کنند. یکی از وجوه اساسی این اعتماد متقابل آن است که مثلا زندانیان سیاسی آزاد شوند. بعد از آن می شود گفت وگوهای واقعی را شروع کرد؛ گفت وگوهایی که همه طرف ها در آن مشارکت داشته باشند. شما می خواهید این طرح را پیشنهاد کنید؟ این حرف جدیدی نیست. وقتی اعتماد نباشد، شما به یک راه حل سیاسی نمی رسید. معنای این اعتماد آن نیست که طرفین معاهده ای را امضا کنند. بلکه منظور این است که طرفین مقدماتی را فراهم کنند. یعنی هر طرف از چیزهایی کوتاه بیاید؛ برای مثال دولت تحریم ها را بردارد، زندانیان را آزاد یا نیروهای امنیتی خود را از کوچه و خیابان جمع کند. آیا معامله ای در زندان به شما پیشنهاد شد؟ نه به من و نه به هیچ یک از زندانیان دیگر. در زندان ما را از هم جدا می کردند. برای چه؟ چون نمی خواستند ما با هم مشورت و دیدگاه هایمان را مبادله کنیم. اینها برداشت های من است که می گویم. مهم ترین اشخاصی که در زندان دیدید، چه کسانی بودند؟ دیدار شما با «بسیونی»، رئیس کمیته تحقیق در امور زندانیان بحرین، چطور بود؟ ما اول بسیونی را نمی شناختیم، خیلی ترس داشتیم اما بعد این ترس ها ریخت. بعد از گفت وگو با او احساس خوبی داشتیم. ما به صراحت مسائل را با او در میان گذاشتیم. اما در مورد گزارش او باید بگویم «کم ترین چیزی بود که ما انتظارش را داشتیم». در داخل زندان چگونه به اعتراضات خود ادامه می دادید؟ آنجا چه می کردید؟ در زندان ما بیانیه صادر می کردیم و با سازمان های حقوق بشری ازجمله آنهایی که وارد بحرین می شدند، ارتباط داشتیم. ما در بند ٧ بودیم که از بقیه بندها جدا بود و تنها از دور صدای آه و ناله زندانیان را می شنیدیم. متوسط عمر زندانیان بند ما تقریبا ۵٠ سال بود. بین ما اگر اختلافی هم بروز می کرد، بیشتر بر سر بحث هایی بود که می توانستیم با درک متقابل آنها را حل کنیم. ولی درعین حال من هم با بقیه ناهار و شام می خوردم. روزهای اول شکنجه ها سخت بود اما بعد از مدتی اوضاع آسان تر شد. شکنجه و توهین در زندان امری عادی است. اوایل، ما حق نداشتیم با هم حرف بزنیم. فقط وقتی نگهبان ها نبودند، از فرصت استفاده و چند کلمه ای ردوبدل می کردیم. اینها مثل شارژ باطری ما بود. آدم احساس می کرد تنها نیست و روحیه می گرفت. بعضی وقت ها کسی نماز می خواند و صدایش به آدم دلداری می داد. حتی ممنوع کرده بودند نماز را با صدای بلند بخوانند. سخت ترین شرایط زندان دوران انفرادی بود. مهم ترین کتاب هایی که آنجا خواندی چه بود؟ درس هم می خواندید؟ اوایل کتاب «خاطرات ماندلا» را، که به زبان انگلیسی بود، خواندم و بعد رمان مربوط به «زندان ترمامارت» در مراکش (رمانی نوشته «طاهر بن جلون» که به فارسی هم ترجمه شده است) را خواندم. تصورش را بکن؛ این کتاب را اگر در وضع عادی بیرون بخوانی، غصه ات می گیرد اما در آنجا به ما روحیه می داد؛ چون می فهمیدیم شرایطی سخت تر از ما هم وجود داشته است. در زندان به لحاظ آموزشی، برنامه فشرده ای داشتیم؛ اصلا زندان شده بود یک دانشگاه. ما با هم رفیق بودیم. همه رفتارشان عالی بود. من با وجود آنکه چپ بودم، اصلا احساس غریبی نمی کردم. در زندان احساس می کردم درون انسان یک موهبت الهی است که باعث می شود مقاومت کند. وقت هایی در زندان هست که آدم احساس ضعف شدیدی می کند، به خصوص هنگام شکنجه. ولی حجم امانتی را که انسان بر دوش خود احساس می کند، چنان زیاد است که او را بر آن می دارد تا احساس ضعف نکند. در زندان «شیخ علی سلمان» را هم دیدید؟ شیخ علی سلمان انسان پیشرویی در بین تمامی جریان های اسلامی است. او دید بازی نسبت به دیگران دارد. البته در بین گروه های اسلام گرا افراد زیادی هستند که این طوری فکر می کنند اما شیخ علی سلمان خوب می داند چطور باید با شیعیان و اهل سنت رفتار کند. ما حدس می زدیم که پنج تا ١۵ سال به او حبس بدهند. وقتی او را به زندان آوردند، ساعت سه بعدازظهر بود. ماه رمضان بود و همه ما روزه بودیم. من اولین کسی بودم که از خواب پریدم. هیچ کس باورش نمی شد که او را هم آورده باشند. به نظرم حضور او در زندان مهم است و می تواند موقعیت خوبی را برای همه به وجود آورد. شما یک بار درباره جناح های حاکم حرف زده بودید. آیا نظام قابل اصلاح است؟ من سال ٢٠١١ جزء افرادی بودم که با آنها مذاکره شد، یعنی همراه با شیخ علی سلمان با «جفری فلتمن» معاون وزیر خارجه آمریکا و دیگران دیدار کردیم. ما از سال ٢٠٠١ درباره گارد قدیم و جدید حرف می زدیم و می گفتیم ممکن است گارد جدید نیروهای قدیمی را کنار بزند. بعد همین حرف را سال ٢٠١١ شنیدیم. اما دیدیم که این برداشت ها درست نیست و هیچ کدام از طرفین حاضر به دادن امتیاز نیست. به نظرم تغییر فلان پست یا فلان وزیر مشکلی را حل نمی کند. اگر برای مثال نخست وزیر تغییر کند، این یک حرفی. البته ما چنین درخواستی نکرده ایم. اما اگر با این موافقت شود، می توان بعد شرط و شروطی را تعیین کرد. درنهایت اینکه مهم ترین اصل در کشور ما یک انتخابات آزاد است. * جمعیت الوعد (العمل الوطنی و الدیمقراطی)، در سال ۲۰۰۱ اعلام موجودیت کرد و ادامه تاریخی جبهه مردمی بحرین (چپ گرایان) در این کشور به شمار می آید که ائتلافی را از چپ گرایان و ملی گرایان و نیروهای مستقل بحرینی در خود جمع کرده است. این جمعیت انتخابات سال ۲۰۰۲ را تحریم کرد، اما در انتخابات سال ۲۰۰۶ شرکت کرد و در انتخابات بعدی بحرین یعنی ۲۰۱۰ نیز با سه نامزد حضور داشت. هم اکنون «وعد» خود را یکی از قطب های رهبری انتفاضه ۱۴ مارس قیام مردم بحرین می داند مترجم: علی ملکی/ منبع: مرآه البحرین www.fa.shafaqna.com
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها