محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830203323
علت سجدۀملائکه به آدم/تفاوتهای دنیاوآخرت
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: ملائکه الله می فهمیدند و لذا ملائکه در طهارتند و چون در طهارت کامل هستند، پس به تحقیق زود سجده کردند، بدون تأمّل نه از باب اینکه عقل ندارند، بلکه از باب اینکه چون در طهارتند، اطاعت پذیریشان هم بیشتر است.عقیق : آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در تازه ترین جلسه تفسیر قرآن کریم به تفسیر آیه 36 سوره مبارکه بقره پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: «أعوذباللّه من الشّیطان اللّعین الرّجیم وَ قُلْنا یا آدَمُ اسْکُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُکَ الْجَنَّةَ وَ کُلا مِنْها رَغَداً حَیْثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونا مِنَ الظَّالِمینَ فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطانُ عَنْها فَأَخْرَجَهُما مِمَّا کانا فیهِ وَ قُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَ لَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلى حینٍ» *هر چه سواد بشر بیشتر، دشمنی هم بیشتر جلسه گذشته عرض کردیم این عداوت مع الأسف به واسطه نشناختن خدا و هوی و هوس ایجاد شد. روایات و دلایل و براهینی را عرض کردیم که این دشمنی در روی زمین به خاطر نفس دون و تصوّر جاودان بودن در این دنیاست که به ظاهر بزرگ است امّا کوچک است. خیلی عجیب است که مع الأسف هرچه علم بشر پیشرفت میکند و میبیند که کره زمین نسبت به بعضی از کرات بسیار کوچک است و کلّ منظومه شمسی اوّل نسبت به منظومه شمسی دوم مثل یک گوی کوچک که در کره زمین بیاندازی و هر چه پیشرفت سواد و به ظاهر علم او بیشتر میشود، عداوت ها و دشمنیها هم بیشتر است. مفسّرین عظیم الشّأن در این باره دو نوع بحث کردند که ما می خواهیم آن ها را بررسی کنم و بعضی از نکات آن را بیان کنیم. باز به نظر می رسد که حسب آیات الهی و روایات شریفه، آقایان دقّت نظر خوبی نداشتند؛ یعنی با همه تفحّصی که کردند و بعضاً در این قسم از فحول بودند امّا دقّت کامل نشده. نمی خواهیم بگوییم نعوذبالله آقایان اشتباه بیان کردند امّا ما همان دو نوع نظر را بیان میکنیم و بعد به فضل الهی حسب خود آیات و روایات شریفه، آیات صامتیّه و آیات ناطقیّه - که آیات صامتیّه من القرآن است و آیات ناطقیّه من المعصوم - نکات آن را به محضر مبارکتان عرض میکنیم. در جلسات قبل - چه قبل از ماه مبارک رمضان و چه بعد از آن که که حدود 7 الی 10 جلسه است داری راجع به این دو سه آیه صحبت میکنیم - روایاتی را راجع به این آیات عرض کردیم و نکاتی را بیان کردیم و خیلی از نکات دیگر هم مانده که إن شاءالله بتوانیم به فضل الهی، آن ها را هم در حدّ خودمان، حسب آنچه که هم آیات الهی و هم روایات شریفه، قرآن صامت و قرآن ناطق تبیین میفرمایند، محضر مبارکتان عرض کنیم. *عداوت در جنّت بعضی از آقایان جریان عداوت را به عداوت در جنّت تبیین کردند؛ یعنی بیان کردند دو نوع عداوت داریم. یک عداوتی که در جنّت پروردگار عالم بیان فرمود. از جمله در آیه 117 سوره طه که پروردگار عالم بالصراحه به ابانا آدم بیان فرمود که مواظب باشید، شما دشمن دارید و دشمن شما هم شیطان است. در آیه 116 بیان فرمود: «وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلیسَ أَبى » هنگامی که به ملائکه بیان کردیم و گفتیم به آدم سجده کنید «فسجدوا» فا، فاء تحقیقاً است و به معنای پس هم هست؛ یعنی این ها بدون چون و چرا سجده کردند، طیّبین معمولاً این طور هستند که مطیع ترین هم هستند. *حصر احسنیّت در انسان یک عدّه بیان می کنند دلیل این که «فسجدوا» تبیین می شود، این است که اصلاً این ها دارای عقل نیستند. این غلط است. بله، دارای آن عقل کامله، مثل ما انسان ها نیستند، چون انسان اشرف مخلوقات است. حال انسان، حالی است که با همه خلقت خدا پروردگار عالم متفاوت است. پروردگار عالم انسان را خلیفة الله قرار داد. خودش فرمود: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ»، باز اینجا لام تحقیقیّه را بر سر قد تحقیقیّه آورده و با این لقد تبیین به صددرصدی می کنند، یعنی وقتی بیان می کند «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ» یعنی دیگر غیر از این نیست. اینکه پروردگار عالم می تواند یا نمی تواند، بله، می تواند امّا پروردگار عالم می خواهد بفرماید که نه، من دیگر آنچه را که دوست داشتم در اینجا قرار دادم. که چی؟ «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ» با عنوان «خلقنا» بیان می شود که این هم از باب احترام به انسان است - بالاخره تفسیر با اخلاق فرق می کند و یک مقدار نکات ادبی و علمی هم باید در آن لحاظ شود و مراعات شود. گرچه کوتاه است و نمی خواهم بحث را چون عمومی است، تخصصی کنم و در اینجا تفسیر تخصصی داشته باشیم امّا ناچار باید بعضی از نکات را هم محضر مبارکتان عرض کنم - عنوان ما خلق کردیم مثل آن است که فرمود: «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریدِ»، این را از باب حرمت عرض می کنند که اینجا جای بحثش نیست و به فضل الهی اگر رسیدیم به موقع راجع به این موضوعات صحبت می کنیم. علی ای حال فرمودند: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ». اینجا فی آورد، نفرمود «لِاَحسن» یا نفرمود «بِاَحسن»، یا نفرمود «مِن احسن»، هر یک از این ها برای خودش مطالبی دارد. مثلاً مِن اگر می گفت، مِن جزء است یعنی از احسن ها، یعنی می توانیم احسن دیگر هم داشته باشیم؛ چون من جزئی است امّا وقتی با عنوان فی می آورد حصر در مطلب است، یعنی غیر از این دیگر اصلاً موجودیّت ندارد. «باحسن» با عنوان باء هم نفرمود. باء هم از باب تعلّق به جنس است؛ یعنی ما جنس دیگری را داریم که این متعلّق به اوست که این متعلّق به جنس نیست، بلکه حقیقت الجنس است. لام هم نفرمود؛ چون اگر لام میفرمود، لام خودش تعلّقیه است که گاهی بعضی در ادبیات در باب الحروف بیان کردند باء معنای لام هم می دهد. شاید همان لام عنوان تعلّق می گرفت و باز همان معناست. پس فرمود: «فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ»؛ یعنی با عنوان فی حصر به موضوع کرد که غیر از این نیست. بعد هم با لفظ احسن آورد. احسن باب افضل التفضیل است. یک نیک داریم، یک نیکوتر و یک نیکوترین. دیگر از نیکوترین بالاتر نداریم. «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ». پس مِن احسن نیست، بلکه حقیقتا احسن، انسان است و غیر از انسان ما احسنی نداریم. *علّت سجده بدون چون و چرا ملائکه به آدم ملائکه الله در باب خلقت احسن نیستند اما در باب تعقّل هستند که آن هم نسبی است. عقل کل انسان است؛ البته انسان بما هو انسان. انسان نه از باب اینکه دو پا دارد، دو چشم دارد، دو گوش دارد و ...؛ انسان بما هو انسانی که پروردگار عالم خلق کرده؛ چون خیلیها قالب انسانی را دارند ولی مقام انسانی را ندارند. کما این که بلافاصله فرمود: «ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلین » و باز هم در باب افضل التفضیل بیان فرمود؛ اسفل، پستترین است. بارها عرض کردیم این جدّاً مصیبت است و به قول اولیاء خدا و عرفای عظیم الشّأن، از مرگ بارترین آیات برای انسان است که پروردگار عالم بفرماید این انسانی که «ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلین » است، بشود «کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَل »، مثل چهارپا بلکه پست ترین، نفرمود ضلیل، بلکه فرمود اضل، یعنی پست ترین است که باز در اینجا هم نکته است. علی ای حال این انسان این گونه است امّا ملائکه الله می فهمیدند و لذا ملائکه در طهارتند و چون در طهارت کامل هستند، پس به تحقیق زود سجده کردند، «فسجدوا»، این فاء بر سر سجدوا همین است که یعنی تحقیقاً بدون تأمّل، فوری سجده کرد، بدون تأمّل نه از باب این که عقل ندارند، بلکه از باب اینکه چون در طهارتند، اطاعت پذیریشان هم بیشتر است. *تعبّدی ترین افراد، تعقّلی ترین هستند اینجا من یک نکته اخلاقی بگویم و به بحثمان برگردم. عزیز دلم! در بحث دنیا هم همین طور است. شما نگاه کنید آن ها که در مقام طهارتند، بیشتر اطاعت می کنند. من این جمله را بارها عرض کردم که اولیاء خدا می فرمایند: تعبّدی ترین افراد، تعقّلی ترین افراد هستند و تعقّلی ترین افراد، تعبّدی ترین افرادند؛ چون یک بحثی بحث تعبدی است که می گویند این را باید پذیرفت. می گوییم: آقا حکمتش چیست؟ میگویند: الان نمی دانیم ولی حکمتی دارد. می گویند: پذیرش این عمل تعبّدی است؛ یعنی شما تعبداً باید بپذیری. یک موقع بعضی از حکمت هایش را می دانی؛ مثلاً بعضی از حکمت های صیام معلوم شده امّا اولیاء خدا می فرمایند آن ها که تعبّدی می پذیرند، اتّفاقاً تعقّلی ترین افراد هستند؛ چون اطاعت پذیریشان بیش از همه است و آن ها که تعقّلی هستند اتّفاقاً تعبدی تری هستند، إن قلتی نسبت به کلام الله نمی آورند. دلیلش هم این است که خودشان می بینند اوّلاً مخلوقند و بعد هم مگر ما چقدر عمر می کنیم، هفتاد سال، نهایت صد سال. پانزده سالش را که بچّهایم. بعد هم روزی چهار پنج ساعت یا یک سوم را که خوابیم تا بیاییم بجنبیم، تمام است. تازه مگر ما چقدر تجربه داریم و چقدر میدانیم؟ مگر ما چقدر علم داریم؟ چقدر در این عمر کوتاهمان می توانیم به علم و حقایق مطالب برسیم؟ بعد هم آن ها خلقت پروردگار عالم را میبینند. امروز یک عکسی را دیدم که ناسا از کره زمین انداخته بود. خیلی جالب بود، یک طرف آن سایه و یک طرفش روشن بود. شب و روز کره زمین را با هم نشان میداد و آن خطی که روز و شب را جدا میکند، قشنگ معلوم بود. یک خط مستقیم هم بود. این ها عظمت خلقت پروردگار عالم است. یا اصلاً خود بشر، بارها عرض کردم این بند انگشت کوچک که به صورت ظاهر وقتی انگشت میزنیم، همه شبیه هم هستند امّا اگر میلیاردها انسانی که از دنیا رفتهاند و میلیاردها انسانی که الآن هستند، همه و همه را یک جا جمع کنید، اثر انگشتشان هیچ کدام مثل هم نیست. چه آنها که از دنیا رفتهاند، چه آنها که همین الآن هستند و چه آنها که در آینده میآیند، هزاران هزار انسان در وجود ما بالقوه به نام اسپرم هست. همه اینها خلقت عظیم خدا و قدرت نمایی اوست. آن وقت این انسان چه ادّعایی کند که من مثلاً فلان هستم؟! لذا تعبّدیها این گونه اند و آنها که در مقام طهارت هستند، اطاعتشان هم بیشتر است. *دشمنی در جایگاه طهارت! حالا بگذریم و به بحث برگردیم. «وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبَى» شیطان امتناع ورزید. بعد ما گفتیم «قُلْنَا یَا آدَمُ إِنَّ هَذَا عَدُوٌّ لَّکَ وَلِزَوْجِکَ فَلَا یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَى». شاید این که تحقیقاً داریم هشدار می دهیم، معنی انذار هم داشته باشد. «کلمه واحده تدّل علی معانی المختلفه» بارها گفتیم گاهی یک کلمه است که معانی اش مختلف است. ما آن جا انذار دادیم، بیان کردیم: پروردگار عالم میفرماید: ای آدم! این که امتناع ورزید، دشمن تو و دشمن همسر توست. پس مبادا یک کاری کنید که این باعث اخراجتان شود، «فَلَا یُخْرِجَنَّکُمَا»، این جا فاء هم بر سر لا آمده که الزام آور است؛ یعنی اگر این طور باشد، تمام است. «فَلَا یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنَّةِ» مبادا شما را از بهشت بیرون براند؛ چون بعد از او این فاء، فاء تمام است «فَتَشْقَى» بدبخت و گرفتار می شوی. پروردگار عالم فرمود: «إِنَّ لَکَ أَلَّا تَجُوعَ فِیهَا وَلَا تَعْرَى» در این بهشت هر نوع غذایی بخواهی هست، نه گرسنه می شوی و نه برهنه و عریان میمانی؛ «وَأَنَّکَ لَا تَظْمَأُ فِیهَا وَلَا تَضْحَى» هرگز در آنجا نه تشنگی و نه گرمای آفتابی نیست. خوب دقّت کنید. می خواهم راجع به عداوت بگویم، دو نوع نظر هست، بعضی از آقایان می گویند عداوت در بهشت وجود داشته و بعضی میگویند خیر. ما میخواهیم این دو را بررسی کنیم. چون بعضی از آقایان می گویند چون جنّبت جایگاه طهارت محض است، دیگر عداوت معنا ندارد و این سؤال است که مگر می شود جایی که جای طهارت و پاکی است، دشمنی هم باشد؟! دشمنی برای دنیاست. بله، در دنیا عداوت هست و خود پروردگار عالم فرمود امّا گروه دیگر می گویند خود خدا گفته «عَدُوٌّ لَّکَ». حالا «فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطَانُ قَالَ یَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّکَ عَلَى شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْکٍ لَّا یَبْلَى» شیطان وسوسه کرد. مدام آمد و در گوش او گفت. من اینجا یک حاشیه بزنم و بعد برگردم. حیفم می آید این حاشیه را نزنم. پس معلوم می شود یکی از مطالب وسوسه این است که مدام به انسان بگویند. وقتی مدام گفتند و گفتند و گفتند، این وسوسه است و انسان تسلیم میشود. «فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطَانُ قَالَ یَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّکَ عَلَى شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْکٍ لَّا یَبْلَى» گفت: می خواهی تو را به درختی راهنمایی کنم که ابدی و جاودانه باشی و به ملک جاودانی دلالت کنم که دیگر هیچ موقع بلا نبینی. در آیات بعد هم پروردگار عالم فرمود: «قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِیعًا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ». *تفاوت های دنیا و آخرت بعضی از آقایان در این عنوان «إِنَّ هَذَا عَدُوٌّ لَّکَ وَلِزَوْجِکَ» برنامه را این طور مطرح کردند. گفتند: دنیا و جنّت، یا به تعبیری دنیا و آخرت با هم متفاوت است. دنیا دار بلوا و امتحان است و لذا معلوم است به واسطه همین یکی از مطالب در دنیا دشمنیهاست. همین جلوات دنیا عامل برای دشمنی می شود امّا آخرت دیگر دار بلوا و امتحان نیست. بهشت که دیگر جایگاه امتحان نیست و این قضیه را ندارد. آخرت دار استقرار دائمی است و هر کسی در آخرت به پاداش خودش می رسد. بیان کردند: «الدنیا مزرعه الآخره»، آخرت که مزرعه نیست. لذا هر جا مزرعه بود، حتماً در آن احتمال آفت هم وجود دارد. پس باید انسان مراقبه کند، گرفتار آفت نشود. یکی از آفات دنیا، همان دشمنی هاست که انسان ها با هم دشمن می شوند. - من می خواهم تعابیری را که اولیاء می گویند، محضر مبارکتان عرض کنم و این ها تعابیر اعاظم و بزرگان است - پس دنیا می تواند محل آفت باشد، چرا؟ چون دنیا مزرعه است و هرجا مزرعه بود، امکان آفت هست. لذا باید مراقبه کرد. چطور یک موقعی سم می زنند که آفت زدایی کنند، پس باید مراقبه کرد که این مزرعه دچار آفت نشود. لذا این جا هم مراقبه نیاز دارد. انسان دشمنی نکند. حبّ به دنیا نداشته باشد. این ها آفت زدایی های دنیاست امّا آخرت که این طور نیست. به تعبیر دیگر دنیا می شود جای تکلیف امّا آخرت جای تکلیف نیست. پس جایی که جای تکلیف نباشد، عداوت هم نیست. دنیا که جای تکلیف است، دشمن می آید، عدو. – این را هم به عنوان کد به ذهنتان بسپارید- اولین عدو و آخرین عدو هم همین ابلیس ملعون است و همه این سپاهی که ابلیس دارد «مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ» که عرض کردیم معمولاً برای ما از همان ناس و جنس خود ماست که بعضی خواسته یا ناخواسته جزء سپاه شیطان می شوند. پس عدو اوّل و آخر همان شیطان است. همه این ها هم بازی های شیطانی است. قبلاً هم عرض کردم این که امام راحل و عظیم الشّأن بیان فرمودند: آمریکا شیطان بزرگ است، نه از باب تحقیر کردن امریکا، که این هم می تواند باشد، امّا دارد حقیقت جنس آن ها را بیان می کند. جنس آن ها دیگر این طور شده که دشمن و شیطانی شدند. جزء ایادی و سپاه شیطان هستند. دارد حقیقت آنها را بیان می کند که این حالت را دارند. پس دنیا جای عداوت است امّا آخرت که دیگر جای عداوت نیست؛ چون در دنیا تکلیف است و هرجا تکلیف بود، شیطان جلو می آید. - خوب دقّت کنید و این نکته را یادداشت کنید چون می خواهیم راجع به آن بحث کنیم - امّا در آخرت و در بهشت که دیگر تکلیفی نیست. فردای قیامت، در بهشت تکلیف نیست. لذا نکته لطیفی را عرض کنم که احتمالا این را شنیدید یا خواندید. می گویند: آیت الله قاضی، آن عالم ربّانی و عظیم الشّأن، آن عارف بالله فرموده بودند: می گویند: فردای قیامت تکلیف نیست. نمی دانم حالا بدون نماز آنجا چه کنیم؟! از بس عشق به نماز داشتند، به این تعبیر گفته بودند. این از روح لطیف ایشان است. پس آنجا تکلیف نیست. وسوسه و عداوت در این طبیعت است، در این دنیاست. در نشئه دنیوی است، در نشئه اخروی و جنّتی نیست. همه در باب دنیاست. - این نکات را در ذهن و اوراقتان یادداشت کنید؛ چون داریم حساب شده جلو می رویم. من طبق فرمایش اعاظم و بزرگان، اولیاء خدا، عرفای عظیم الشّأن، از جمله ابوالعرفا، آیت الله العظمی ادیب و اعاظم دیگر این ها را محضر مبارکتان عرض می کنم - عالم دنیا، نشئه تکلیف است و هرجا تکلیف بود، حتماً نشئه عداوت هم هست امّا در آخرت چنین چیزی نیست. در دنیاست که می بینیم هرچه که هست، عالم فناست. مرگ در دنیاست. خستگی در دنیاست. قرآن می گوید اصلاً فردای قیامت در بهشت چیزی به نام خستگی وجود ندارد. گرمای شدید در دنیاست. در بهشت بَرد است، یعنی نه خیلی سرد است و نه خیلی گرم؛ خنکاست. خنکای بهار را دیدید، به خصوص یک موقع انسان در غروب در صحرا باشد، یک باد خنکایی می زند که لذتبخش است، آن خنکاست. قرآن می فرماید: آن جا اصلاً عنوان سوزندگی آفتاب نیست. از طرف دیگر سرما هم نیست. نه گرماست، نه سرما. لذا در آن جا خستگی نیست. لذا در آن جا رنج نیست. لذا در آن جا پیری نیست. لذا در آن جا تمامی نیست. چطور تمام نمی شود؟ وقتی می گویند یک روز آخرت طبق آیه شریفه قرآن، پنجاه هزار سال دنیا است، «خَمْسینَ أَلْف »، پس معلوم می شود آنجا تمامی هم ندارد. این که بیان می کنند تمام کره زمین، مثل کوچک ترین مطلب خانه اخروی برای یک نفر است. گاهی بعضی از روایت شریفه بیان می کند که آنجا یک خانه، هزار درب دارد. از هر دری که وارد می شوی، باز هزار حیاط دارد. آن هم چه حیاطی، هزار متر، ده هزار متر، صد هزار متر، چند هکتار، اوووه! از هر دری، هزار حیاط، حالا حساب کنید چه می شود، یعنی شما اصلاً خانه خودت هم وقت نمی کنی همه جایش را ببینی، لذا حوصله انسان سر نمی رود. در هر حیاط که وارد می شود، هزار ساختمان است و از هر ساختمان که می خواهی وارد شوی هزار اتاق، هر اتاق هزار تخت، چه خبر است! خسته می شوی! لذا معلوم می شود اصلاً اینجا را نمی شود با آن جا مقایسه کرد و قیاس دنیا به اخری معنا ندارد. حالا سؤال این جاست: اگر دنیا با آخرت و جنّت با ارض متفاوت است، پس چرا در آن جا عداوت است؟ چون گفتیم عداوت برای دنیاست. هرجا تکلیف بود، عداوت است. آن جا که تکلیفی نبوده. آن جا که مرگی نیست و ... . آن جا که آیه را خواندیم فرمود: «فوسوس» امّا در این آیه شریفه که الان داریم می خوانیم، می فرماید: « قُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ٍ» اصلاً وسوسه هم بیان نمی کند. می گوید: هبوط پیدا کنید که بعضی با بعضی دیگر عدو هستید، «وَ لَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلى حین». پس این هم یک مطلب است که آقایان می گویند آن جا عنوان وسوسه بیان کرد، اینجا چیست؟ *عدوات نسبی در بهشت بعضی از آقایان دو سه نکته بیان کردند که من می خواهم خوب در این قضیه تأمّل کنید. بعضی این طور بیان کردند که چرا، عداوت در بهشت هم هست منتها نسبی است. یعنی چه؟ یعنی مثل آن عداوتی که الان من و شما داریم در این دنیا می بینیم، نیست. ما الان با محسوسات و ملموسات خودمان سر و کار داریم. یک مثال بزنم. الان ما بخواهیم نور بهشت را توصیف کنیم، نمی دانیم چطور بگوییم. آنجا چطور است؟ بالاخره باید یک چیزی باشد روشن کند. خورشید است؟ خورشید نیست. پس چیست؟ برق روشن می کنند؟ برق هم نیست. نه خورشید است، نه برق است امّا نور هست. چیست؟ ما نمی فهمیم. باز یک مثال دیگر برایتان بزنم که بفهمید متوجّه نمی شویم یعنی چه. مثلاً دویست سال پیش به من و شما می گفتند یک چیزی می آید به نام برق که دیگر پی سوز نخواهد بود، دیگر نفت نخواهد بود ولی شب روشنی می شود، آن هم چه روشنی ای! چون آن موقع یک چراغ می گذاشتند، دو تا مشعلی هم این ور و آن ور، دو سه جا گوی را می سوزاندند. بعد بگویند: تازه دیوارها هم سیاه نمی شود. چیزی هم نمی خواهد آتش بزنی و روشنش کنی؛ آتش هم نمی خواهد ولی روشن است. تعجّب می کنیم یعنی چه، آتش هم ندارد، روشن است! مگر می شود؟! بگویند: از این آب برق می گیرند. می گوییم: یعنی چه؟ یعنی آب را در چراغ می ریزند و می سوزد؟ دویست سال پیش نهایت به ذهن ما این می رسید دیگر. حال من و شما هم نسبت به جنت الان همین حال است، چون نمی دانیم. ما الان با محسوسات و ملموسات خودمان سر و کار داریم. یعنی اگر به ما بگویند روشنایی بهشت، می گوییم: بالاخره روشنایی بهشت یا باید با خورشید باشد یا بگوییم مثلاً خورشید یک طرفی است که مستقیم به ما می تابد، بله نمی سوزیم امّا نورش برای ما موجودیّت دارد امّا بالاخره باید با این ابزار باشد امّا می گویند: نه ابزار است، نه خورشید است، هیچ چیزی نیست، یک چیز جدید است. چیست؟! این جا دیگر وقف است. این جا دیگر شما نمی توانید کاری کنید. یک مثال دیگر که بارها زدم را بیان کنم که خوب معلوم شود. قدیم شما از اینجا داد می زدند، آن ور صحرا می شنیدند یا مثلاً در کوه صدا می پیچید و برمی گشت. حالا اگر دویست سال پیش می گفتند در آینده دیگر نه نیاز به داد است، نه فریاد و نه چیز دیگر. یک شیء کوچکی می آید که با هم صحبت می کنند و یکی آن ور دنیا و یکی این ور دنیا، تعجب می کردند، یا به سخره می گرفتند و یا باور نمی کردند. حالا برای چه این مثال ها را زدم؟ آقایان می گویند: عدواتی که پروردگار عالم می گوید در جنّت هست، مثل عداوت دنیا نیست. من و شما وقتی عداوت را در دنیا می شنویم، دنبال این می رویم که نهایتش جنگ و خونریزی است امّا آن، این نیست. یک شمّه ای از آن را امروز می گویند مثلاً مثل جنگ نرم است. این عداوت، این طور بوده است. مثلاً از همان طریق وسوسه، یعنی بدون دشمنی ولی دشمنی کردن. حالا این چگونه است؟ إن شاءالله به فضل الهی من این را جلسه بعد با بعضی از نکات و روایات و آیات بیان می کنم که حالا ببینیم این طور هست یا نه، چون بعضی از آقایان هم می گویند: نه، عداوت همان عداوت است. جواب را بدهیم و ببینیم که به چه سبکی است و کدام درست می گویند. «السلام علیک یا ابا عبدالله»
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها