واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: یک شهروند آبادانی در بیان خاطرات خود از 31 شهریورماه سال 59 گفت: به یاد دارم که در بازار مشغول خرید بودیم که یک باره آسمان «کن فیکون» شد.عاطفه برزین امروز در گفت وگو با خبرنگار فارس در آبادان، به مناسبت فرارسیدن 31 شهریورماه و آغاز هفته دفاع مقدس به بیان خاطرات خود از روز نخست جنگ در آبادان پرداخت و اظهار کرد: به یاد دارم آن روز تازه از سفر تابستانی خود برگشته بودیم و خود را برای رفتن مدرسه مهیا می کردیم. وی ادامه داد: در آن تابستان به رسم اغلب آبادانی ها ما نیز در فصل تابستان برای فرار از گرما به سفر رفته بودیم و آن روز، نخستین روزی بود که از بازگشتمان می گذشت. شهروند آبادانی شاهد روز نخست حمله عراق به کشورمان تصریح کرد: با مادرم به بازار رفته بودیم تا مایحتاج منزل را تهیه کنیم، در بازار آبادان به دنبال خرید پاییزی و ملزومات مدرسه بودیم. برزین عنوان کرد: تا به آن روز هیچ تصوری از آژیر خطر و وضعیت سرخ و اضطراب نداشتیم، یک باره متوجه صدای مهیبی شدیم که برای لحظاتی همه را گیج و سردرگم کرده بود و همه آسمان «کن فیکن» شد. وی افزود: آن صدای مهیب تمام دنیای شیرین کودکی، محله گرم و با صفا و تمام شادمانی هایی را که در آن سال ها جمع کرده بودیم با خود برد و باعث ترک منزل و مأوای مردم آبادان شد و عزیزان زیادی در آن روزها از کف خانواده های خود جدا شدند. شهروند آبادانی با اشاره به نخستین حملات موشکی ارتش بعث عراق به آبادان بیان کرد: نزدیک ظهر بود و یادم است که خرید ما آن روز نیمه تمام ماند، مادرم به سرعت مرا به خانه رساند که در مناطق شرکتی آبادان واقع شده بود، صدای پچ پچ های مردم، گوش ها را تیزتر می کرد تا از اخبار ضدونقیض و شایعات باخبر شویم، اما گویی هیچکس متوجه اوضاع نبود و هر کس جمله ای را زیر زبان زمزمه می کرد. برزین اظهار کرد: روز سختی بود، وحشت شهر را مملو از خود کرده بود، همه سردرگم و گرفتار بودند، یکی خانه اش ویران شده بود، یکی دیگر عزیزی را در زیر آوار جای نهاده بود، و هواپیماهای دشمن بعثی نیز مدام بر آسمان آبادان مانور می دادند و با صدای گوش خراش خود موشک های ظالمانه ای را بر سر مردم می ریختند. وی اضافه کرد: آسمان آبادان آن روز سیاه بود از دود ناشی از انفجارهای مکرر در پالایشگاه آبادان، صدای گریه کودکان و ناله مادران و آژیر آمبولانس ها لحظه ای آن همهمه را قطع نمی کرد. این شهروند آبادانی شاهد روزهای نخست جنگ در پایان خاطرنشان کرد: آن روز به اندازه 10 سال بزرگ شدم و ترس را به معنای واقعی کلمه حس کردم، آن روزها حتی گربه ای را که در باغ خانه رفیق ما شده بود را گم کردم و مدت ها بعد پدرم خبر تلف شدنش را به من داد، در آن روزها دوچرخه، کتاب، عروسک ها و تمام وسایل مدرسه ام را در آن خانه جا گذاشتم و دیگر هیچ وقت آنها را ندیدم و تمام بچگی هایم را در آن مهرماه سیاه وحشتناک گم کردم.
چهارشنبه ، ۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]