تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837691344
گزارشی از نشست سینمای مستقل در کتاب فروشی هنوز
واضح آرشیو وب فارسی:عکاسی: هشتمین برنامه از سه شنبه های هنوز با حضور شهرام مکری و علیرضا رسولی نژاد با عنوان سینمای مستقل جهان عصر روز سه شنبه ۳۱ شهریور ۹۴ در کتاب فروشی هنوز با حضور جمعی از علاقه مندان برگزار شد، در این نشست بنا بود مجید برزگر نیز حضور داشته باشد که به دلیل حضور فیلمش در فستیوال شیکاگو ناچار به سفر شد. به گزارش روابط عمومی کتاب فروشی هنوز، در ابتدای این نشست شهرام مکری گفت: در مورد گروه هنر و تجربه، وضعیت پارادوکسیکالی دارم. من یکی از اعضای سیاست گذاری این گروه هستم اما در این جلسه به عنوان فردی که عضو شورای سیاست گذاری این گروه است، صحبت نمی کنم بلکه بیشتر نگاه خودم درمورد گروه هنر و تجربه مد نظرقرار می دهم. در ادامه این نشست، شهرام مکری در پاسخ به این سوال که سینمای مستقل به چه مفهومی است گفت: بحث اصلی این است که سینمای دولتی و سینمای مستقل اساسا چه هستند. تعریف یک خطی سینمای مستقل می شود «فیلم هایی که مستقل از نظام استودیویی تولید می شوند». در این تعریف که از آمریکا آغاز شده است، نظام استودیویی به عنوان رکن اصلی قرار می گیرد و ما برای ترجمه این تعریف در ایران، باید ابتدا ببینیم آیا نظام استودیویی داریم یا نه. به غیر از مطلبی به نام سینمای مولف که می توانیم در ایران از آن تعریف درستی داشته باشیم، باقی اصطلاحات از قبیل سینمای بدنه و ... با شرایط سینمای آمریکا ربط دارند که در اروپا هم به شکلی متفاوت با آمریکا استفاده می شوند و در ایران هم به شیوه ای متفاوت از دیگر مکان ها. او افزود: وقتی درباره سینمای مستقل حرف می زنیم، یعنی راجع به اقتصاد سینما صحبت می کنیم. در آمریکا، دولت از پل سرمایه داران کلان خارج از دولت استفاده می کند، یعنی در آنجا مردم می توانند صنایع بزرگ مانند صنایع خودروسازی و ... داشته باشند و به دولت مالیات دهند، یکی از این صنایع نیز کمپانی فیلم سازی است اما در ایران دولت صاحب صنایع است و باید پول را میان رشته ها تقسیم کند. در ایران نهادها از بودجه دولت سهم دریافت می کنند و طبق آن سهم، حوزه هنری، موسسه فارابی، شهرداری ها و ... بر روی سینما سرمایه گذاری می کنند. در واقع از درآمد دولت که بخشی از آن را به هنراختصاص داده است، بودجه فرهنگی دریافت می کنند و شروع می کنند به کار هنری کردن. مکری گفت: ما اگر بخواهیم معادل واژه استودیو را در ایران پیدا کنیم، باید به همین مراکز اشاره کنیم، البته تفاوتی هم در این میان وجود دارد حوزه هنری، فارابی ... پول ساز نیستند بلکه از سهم فرهنگی دولت برداشت می کنند و به جای آن، فیلم می سازند اما استودیوها پول ساز هستند. نکته کلیدی این است که برای اینکه شاهد خصوصی سازی در سینما باشیم، باید صادرات و صنایع مان هم خصوصی باشد که نیست. علیرضا رسولی نژاد نیز در این خصوص گفت: حلقه مفقوده سینمای مستقل ما، بحث اقتصاد است و همین مساله مفاهیم را چه در عرصه سیاسی و چه در عرصه هنر پیچیده کرده است. ما انواع و اقسام سازمان های دولتی را در ایران داریم که هر کدام می توانند در سینما سرمایه گذاری کنند و اکثرا هم ناراضی هستند. اغلب فیلم هایی که به سفارش نهادها ساخته می شوند اکران نمی شوند انگار خود نهادها تمایل دارند این فیلم ها اکران نشوند. به گفته رسولی نژاد؛ سینمای مستقل از آمریکا آمده و در تقابل با سینمای بدنه (Main Street Cinema) نیز نیست بلکه این دو سینما از یکدیگر ارتزاق می کنند، در ایران سینمای مستقل تهی از معنا می شود چون در اینجا ما سینمای بدنه نداریم. سینمای بدنه ما ورشکسته است و اجازه ورود به سینمای بدنه خارجی هم نمی دهیم. سینمای بدنه چراغ سینما را روشن نگاه می دارد در حالی که چراغ سینمای ایران را دولت با پول نفت روشن نگاه داشته است. او افزود: اعتراضی که معترضان سینماگران مستقل وارد می کنند، این است که بخش هنر و تجربه با سوبسید و رانت اجرا می شود، کلیت سینمای ایران درگیر رانت است. سینمای ایران، سینمایی مستقل از جهان است. درها را بسته اند و روزبه روز هم کار سخت تر می شود و همه ناراضی هستند چون فضایی گلخانه ای در سینمای ایران به وجود آمده است. وقتی می بینم فیلم های روز جهان کنار خیابان فروخته می شوند، خجالت می کشم. خیلی اتفاق بدی است که ما سینمای جهان را برده ایم کنار جوب و سینماهایمان را از فیلم های ایرانی پر کرده ایم. او افزود: ما می گوییم ۱۱۵ سال سینما داریم یا سینمای موج نو داشته ایم و .... الان هم جریان سینمای مستقل داریم، این اقدام ما، همه این مسائل را زیر سوال می برد چون ما مردم را از بهترین آثار سینمایی جهان محروم کرده ایم. سینمای مستقل در جایی رشد و پیشرفت می کند که سینمای بدنه قوی داشته باشد و چراغ سینمایش پرفروغ باشد. باید ناراحت باشیم که نمی توانیم فیلم کمدی رمانتیک خوب یا اکشن خوب بسازیم. اگر بلد نیستیم فیلم اکشن خوب بسازم چرا از کسی که این کار را بلد است نمی خواهیم برایمان فیلم بسازد. من ناامیدانه به سینمای مستقل ایران نگاه می کنم و اتفاق های خوبی که دراین زمینه رخ می دهند را موقتی می دانم. دولت فیلم مرا نشان می دهد و من فیلم ساز از این موضوع خوشحال می شوم اما به عنوان مثال دوست من فیلم می سازد اما به دلیل ممیزی نمی تواند فیلمش را اکران کند. برخی راضیند و برخی ناراضی. در ادامه این نشست مکری در مورد کیفیت فیلم های اکران شده درسینماهای ایران گفت: کیفیت فیلم ربطی به گروه هنر و تجربه یا جریان خارج از این گروه ندارد. در وهله نخست باید بگویم فیلم مستقل به معنای فیلم باکیفیت نیست؛ بلکه شیوه و روشی برای تولید فیلم است. سینمای آمریکا پر از فیلم های مستقلی است که نه مخاطب دارد و نه ارزش بالای هنری. در آمریکا کمپانی ها قراردادهایی برای تولید فیلم بستند که این قراردادها باعث می شد هزینه تولید از یک کف مشخصی پایین تر نیاید. خانه سینما نیز قصد دارد این بحث را در ایران نیز مطرح کند. مکری ادامه داد: فرض کنید من می خواهم فیلمی بسازم؛ شخصی که فیلمبردار درجه یکی است و حاضراست سر فیلم من بیاید رایگان فیلمرداری آن را انجام دهد و من هم پولی برای پرداختن به او ندارم، در سوی دیگر ماجرا فیلمبردار بسیار باکیفیتی قرار گرفته است که عضو صنف خانه سینما است و قیمت دستمزد او به عنوان مثال ۱۵ میلیون تومان است، خانه سینما فکر می کند صیانت شغلی یعنی اینکه من حق نداشته باشم با کسی که رایگان کار را انجام می دهد کار کنم بلکه باید با فردی که عضو صنف او است کار کنم. سینمای آمریکا برای اینکه این معضل را حل کند، سینمای مستقل را به وجود آورد چون در آنجا شما به محض اینکه تصمیم می گیرید کاری را انجام دهید، باید قرارداد ببندید و بلافاصله پس از عقد قرارداد باید به دولت مالیات دهید. اگر تشکیلات صنفی وجود داشته باشد و این تشکیلات بر روی درآمدی حساب باز کند، میزان مالیاتی که برای این درآمد باید بپردازی بسیار بالا است و دیگر مجانی کار کردن، نمی ارزد چون باید مالیات بدهد درحالی که پولی دریافت نکرده است. این معضل باعث می شود زمانی که در آنجا می خواهم فعالیتی انجام دهم، این مالیات را لحاظ کنم. مکری با بیان این مطلب که سینمای آمریکا جریان سینمای مستقل را به گونه ای راه اندازی کرد که قراردادهای کاریش فارغ از سیستم مالیاتی استودیو که سیستم بالای دارند و آن را در دولت تصویب کرد، گفت: در سینمای آمریکا بودجه فیلم های مستقل از ۵۰۰ هزار دلار است تا هفت میلیون دلار. مثلا هزینه تولید فیلم های وودی آلن پنج میلیون دلار است. طبیعتا در سینمای مستقل جهان، فیلم های بد هم تولید می شود و ایران نیز از این قائده مستثنا نیست. اگر فیلم محمد رسول الله (ص) را کنار بگذاریم، فیلم نهنگ عنبر پرفروش ترین فیلم خارج از گروه هنر و تجربه است، بعد از آن ایران برگر که آن هم در همان گروه قرار دارد و بعد از این دو فیلم، فیلم گینس قرار دارد، این سه فیلم، فیلم های پرمخاطبی هستند که در یک سال گذشته در سینمای ایران اکران شده است. به گفته مکری؛ تنها راه حل برای اکران کردن فیلم های هنری این است که فیلم خوب بسازیم. در این صورت فیلم راه خود را پیدا می کند. جامعه ما به سطحی از سلیقه نرسیده است که بتواند تعداد زیادی فیلم خوب تولید کند چون نمی تواند ماشین و خانه خوب بسازد، نمی تواند ادبیات خوب تولید کند، مجریانمان خوب لباس نمی پوشند و... در یک مجموعه مسائل بد، فیلم بد هم تولید می شود. رسولی نژاد ضمن طبیعی دانستن ورود ابتذال به هنر در زمان دموکراتیزه شدن آن و در دسترس بودن ابزار ساخت فیلم، گفت: باید ژست فیلم مستقل ساختن بشکند، طوری فیلم سازان ما می گویند فیلم مستقل می سازیم که انگار فیلم مستقل ساختن ارزش است. درحالی که فیلم مستقل ساختن ساده تر از ساختن فیلم ژانر است. خلا فیلم های ژانر احساس می شود. این نوع فیلم ها بسیار به تکنیک، دیالوگ نویسی، طراحی صحنه و موسیقی وابسته است. البته در دهه اخیر حوزه نقد نیز بد عمل کرد چون روی سینمای مستقل اروپایی ارزش گذاری کرده است و مقداری رئالیسم اجتماعی و فیلم های مینیمالی را تبلیغ کرده است که خیلی راحت می توانند مرهمی بر درد سینمای ایران باشد که با مشکل تکنیک و دیالوگ نویسی، فیلمنامه نویسی، موسیقی روبروست. هنر و تجربه گرته برداری از فرانسه است و چون اقتصاد ایران سوبسیدی است و به اقتصاد فرانسه نزدیک است، تصور می کنند کلیت سینمای فرانسه دولتی است در صورتی که این غلط است. در آنجا اساس اصلی کار تجارت سینمای آزاد است و سرمایه داری کار می کند، در کنار آن، تقویت سوبسیدی را گذاشته اند که در مقابل سینمای آمریکا بایستند. سینمای آمریکا چراغ سینمای فرانسه را روشن نگاه داشته است. اگر فقط وجوه سوبسیدی سینما را از فرانسه بگیریم، وضعیت سینما و دولتی شدن آن را پیچیده می کند. مکری درمورد استقبال مخاطب هم گفت: ایران و فرانسه آمار جمعیتی نزدیک به ۷۰ میلیون نفر دارند و مقایسه را راحت تر کرده اند. طبق آمار سال ۲۰۱۳، ۵۵۰۰ سالن سینما در فرانسه وجود دارد درحالی که ما در ایران ۴۵۰ سالن سینما داریم. در سینمای فرانسه سالانه ۲۷۰ فیلم تولید می شود درحالی که در ایران حدد ۱۰۰ فیلم تولید می شد. در فرانسه ۴۰۰ کمپانی بزرگ تولید فیلم وجود دارد در حالی که در ایران کمپانی های فیلم به تعداد آدم هایی است که می شناسیم و حتی به ۲۰ عدد هم نمی رسد. او افزود: در فرانسه اگر بخواهیم فیلم پرفروش را مشخص کنیم، باید فیلم ها را به سه دسته تقسیم کنیم، فیلم های آمریکایی اگر در فرانسه ۱۵ میلیون مخاطب داشته باشند، پرفروش محسوب می شدند، فیلم های غیرفرانسوی و غیرآمریکایی با زیرنویس فرانسوی باید بالغ بر ۱.۵ میلیون تماشاگر داشته باشد و فیلم فرانسوی باید حدود هشت میلیون تماشاگر داشته باشد تا پرفروش باشد. اما در ایران با ۴۵۰ سالن سینما، تعداد تماشاگران فیلم های پرفروش، حدود یک میلیون نفر است، یعنی با احتساب بلیت هشت هزار تومانی، پرفروش ترین فیلم ایرانی باید حدود هشت میلیارد بفروشد که چندان هم اتفاق معمولی نیست که فیلمی هشت میلیارد بفروشد. به گفته مکری؛ طبق آمار هر ایرانی در هر هشت سال یک بار به سینما می رود. یک مدل فیلم ساخته می شود که ادعا می کند برای مخاطب محدود ساخته شده است. چون آمار دقیق دارم فیلم خودم یعنی «ماهی و گربه» را مثال می زنم، در این فیلم المان های سینمای بدنه وجود ندارد ولی حدود ۲۵۰ هزار نفر تماشاگر داشته است اما فیلمی که حدود سه میلیارد هزینه تولید داشته است، می تواند ۵۰۰ هزار تماشاگر داشته باشد. سالانه حدود ۵۴ فیلم را سینمای بدنه اکران می کند که از این میان تنها ده فیلم بالای جدول فروش میلیاردی دارند و از میان این ده فیلم، فقط پنج یا شش فیلم اول جدول می توانند بگویند که در گیشه سودآور بوده اند درحالی که در سینمای هنر و تجربه چون فیلم ها با بودجه کم ساخته می شوند مثلا من «اشکان و انگشتر متبرک» را با ۲۰ میلیون تومان و «ماهی و گربه» را با مبلغی کمتر از ۴۰۰ میلیون تومان ساخته ام، این فیلم ها زودتر به سوددهی می رسند تا فیلم های سینمای گیشه که فروش آنها به این شکل حساب می شود. مثلا فیلم سه میلیارد تومان می فروشد، ۱.۵ میلیارد آن را باید به سینمادار بدهد، از۱.۵ میلیارد باقی مانده، ۲۵ درصد را پخش کننده برمی دارد و باقی این پول را تهیه کننده برمی دارد. در نتیجه تهیه کننده باید یک میلیارد برای ساخت فیلم هزینه کند و منتظر باشد که فیلم سه میلیارد بفروشد تا بتواند یک میلیارد نخستین خود را بردارد و تازه یر به یر شوند. نویسنده
چهارشنبه ، ۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عکاسی]
[مشاهده در: www.akkasee.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها