محبوبترینها
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825806464
چرا «جولی» به ایران نیامد؟/عکس
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: به گزارش ذاکرنیوز ،روزنامه شرق در گزارشی نوشت: مدت هاست خبر حضور بازیگران غیرایرانی، در پروژه های مختلف سینمایی، بر سر زبان هاست و موضوع آن قدر جدی به نظر می رسد که وزیر ارشاد نیز در آخرین اظهارنظرهایش به آن اشاره کرده: «در همین جشنواره بین المللی فجر که در اردیبهشت برگزار شد، قراردادهایی را با چند کشور منعقد کردیم که فیلم های مشترک با هم بسازیم و وقتی می خواهیم فیلم های مشترک بسازیم، ممکن است بازیگرانی از ایران و کشورهای دیگر در این فیلم ها بازی کنند». این در حالی است که هیچ جزئیاتی درباره این همکاری های مشترک، اعلام نشده است. جانی دپ، عمر شریف و جورج کلونی در فیلم «محمد (ص)» که این روزها بر پرده های سینماست، ابتدا قرار بود بازیگران خارجی حضور داشته باشند؛ بنا بود ترکیبی از بازیگران ایرانی و خارجی در این فیلم حضور داشته باشند، حتی دو بازیگر هالیوودی که یکی «جانی دپ» بوده و دیگری هم گویا لبنانی الاصل که بر اساس گمانه زنی هایی گفته شده بود احتمالا «کیانو ریوز» است چون تنها بازیگر لبنانی الاصل مطرح هالیوودی است، برای حضور در فیلم اعلام آمادگی می کنند؛ اما درنهایت گروه تولید به این نتیجه رسید که استفاده از این بازیگران با وجود بعد تبلیغاتی و قدرتی که برای جذب مخاطب به فیلم می دهد، با هدف نهایی فیلم در تضاد است، پس سراغ نمونه های وطنی رفت که نتیجه اش شد انتخاب مهدی پاکدل، ساره بیات، محسن تنابنده، علیرضا شجاع نوری و داریوش فرهنگ. پروژه «لاله» هم که قرار بود اسدالله نیک نژاد آن را تهیه کند، قرار بود با بازیگران خارجی کلید بخورد. اگرچه نهایتا عوامل فیلم، اعلام نکردند کدام بازیگران خارجی به این پروژه خواهند پیوست، نهایتا گمانه زنی هایی مبنی بر حضور «جورج کلونی» و «رابرت دنیرو» در این فیلم، وجود داشت که با توقف ساخت آن، این شایعه ها نیز به فراموشی سپرده شد. «آمیتا باچان» و «سلمان خان» نیز از آن دست بازیگران خارجی بودند که چندسال پیش شایعه شد بناست در سینمای ایران حضور یابند؛ گفته شد علی شاه حاتمی قصد دارد فیلمی با نام «قفس» بسازد و در آن از این ستاره های سینمای بالیوود استفاده کند! این صحبت ها در حالی مطرح شد که مطابق معمول خبر از توافق های اولیه برای حضور این بازیگران منتشر شد اما در ادامه اصلا معلوم نشد سرنوشت این فیلم به کجا انجامید. فیلم «سن پطرزبورگ» به تهیه کنندگی حمید اعتباریان و به کارگردانی بهروز افخمی، یکی دیگر از فیلم هایی بود که نام های زیادی برای حضور در آن اعلام شد. این فیلم که پیش از اکرانش از جانب خود عوامل سازنده به عنوان بهترین کمدی تاریخ سینمای ایران خوانده شده بود، از نام های مشهوری چون «عمر شریف» و «مایکل کین» برای ایفای نقش های اصلی نام برده شده بود؛ نام هایی که کسی به درستی نمی دانست چه ربطی به هم دارند! پس از مدتی شایعه حضور پرویز پرستویی در کنار عمر شریف مطرح شد که تعجب همگان را در پی داشت و در روزهای آخر هم زمزمه هایی مبنی بر حضور «آدام سندلر» مطرح شد که سرانجام همگی این موارد کنسل شد و شخص نویسنده، یعنی پیمان قاسم خانی به همراه محسن تنابنده نقش های اصلی را برعهده گرفتند. چرا «جولی» نیامد؟ شایعه حضور «شارون استون» در فیلم «بهمن قبادی» هم در سال های دهه ٨٠، بسیاری را به حضور بازیگران خارجی در سینمای ایران امیدوار کرده بود. علی سرتیپی هم چند سال پیش خبر از رایزنی هایی برای حضور «آنجلینا جولی» در سینمای ایران داده بود. درحالی که سال ٩٠ گفته شده بود «جولی» بناست برای پروژه «رسوایی» مسعود ده نمکی به ایران بیاید، علی سرتیپی می گوید با مدیربرنامه «آنجلینا جولی» برای بازی در فیلمی از علیرضا رئیسیان، رایزنی کرده بود. سرتیپی ماجرای این همکاری را برای «شرق» چنین روایت می کند: «مشکلات داخلی بسیاری پیش آمد که نهایتا عطای این همکاری را به لقایش بخشیدیم. هجمه ای که راه افتاد و شرایطی که به وجود آمد، صرف نظر از شرایط مالی دشوار، کلا ما را پشیمان کرد. واکنش های داخلی از سوی ارگان ها و سازمان های مختلف آن چنان تند بود که ما کلا مشکلات بیرونی مان را فراموش کردیم». سرتیپی درباره مبلغی که سال ٢٠١١ برای پرداخت به آنجلینا جولی توافق شده بود، می گوید: «نزدیک به شش میلیون دلار برای پرداخت دستمزد به خانم جولی توافق کرده بودیم؛ اما هزینه های جنبی ای که باید برای حضور ایشان می پرداختیم نیز ١,٥ برابر مبلغ قراردادشان بود؛ هزینه های جنبی همچون گریمور مخصوص، محافظ و... . جدا از این هزینه سنگین، فشارهای داخلی چندان زیاد بود که کلا این همکاری را فراموش کردیم». حضور بازیگران خارجی، موانع و محاسن اما حضور احتمالی بازیگران خارجی چه تأثیری بر وضعیت کنونی سینمای ایران خواهد گذاشت؟ محمد اطبایی، کارشناس بین الملل سینما، درباره موانع و محاسن حضور بازیگران خارجی در سینمای ایران به می گوید: «حضور بازیگران خارجی در فیلم های ایرانی، بیشتر مصرف داخلی دارد. سینماگران تلاش می کنند بازیگران شناخته شده سریال های ترکیه ای و...، را به ایران بیاورند تا در اکران داخلی موفق باشند، وگرنه حضور این بازیگران، کمکی به فروش بین المللی فیلم های ایرانی نمی کند. در چه صورت سینماگران سراغ بازیگران خارجی می روند؟ وقتی قصه شان چنین ضرورتی را ایجاب می کند، یا اینکه این فیلم سازان، به بازاریابی بین المللی فیلم های شان فکر می کنند. اگر قصه، چنین ضرورتی را ایجاب کند و اگر امکانات مالی تهیه کننده اجازه دهد، تهیه کننده به سمت بازیگرانی می رود که در عین بالابردن کیفیت فیلم، به بازاریابی بین المللی آن هم کمک کنند؛ اما چنین امکان مالی ای تابه حال در سینمای ایران وجود نداشته است. مگر در فیلم های آقای فرهادی و آقای کیارستمی، که این فیلم ها هم اساسا سرمایه گذار ایرانی نداشتند. اما پیش ازاین باید به ضرورت دیگری توجه کرد، آن هم تولید مشترک است. مادامی که سیاستی روشن درزمینه تولید مشترک در ایران وجود نداشته باشد و یک نهاد یا یک مؤسسه به این امر به طور خاص نپردازد، نمی توان امید داشت با حرکت های پراکنده بخش خصوصی در دعوت از عوامل خارجی برای فیلم ها، اتفاق خاصی بیفتد. دولت در وهله اول باید توافق نامه تولید مشترک رسمی با کشورهای مختلف به امضا برساند». بازیگر خارجی، ارزان تر از بازیگر ایرانی سی واندی سال پیش بود که دو بازیگر سرشناس جهان برای اولین بار در سینمای ایران جلوی دوربین رفتند. آنتونی کوئین، یکی از بازیگران تاریخ سینما به همراه کریستوفر لی در سال ١٩٧٨ برای بازی در فیلم «کاروان ها» به ایران آمدند و با محمدعلی کشاورز هم بازی شدند. هرچند این تقریبا بازسازی ای غیرحرفه ای از «لورنس عربستان» بود و نتوانست شروعی ماندگار و موفقیت آمیز برای حضور بازیگران خارجی در سینمای ایران باشد. پس از انقلاب هم این ارتباطِ تازه شکل گرفته با توجه به شرایط خاص ایران در آن زمان عملا ادامه پیدا نکرد. در دهه ٧٠ هم هیچ کس جرئت طرح چنین پیشنهادهایی را نداشت اما در دهه ٨٠ فضا برای تحققِ این ماجرا بازتر شد. دراین میان چند پروژه تلویزیونی و سینمایی توانستند وعده هایشان را محقق کنند، حضور بازیگرانی چون «پیر داغر» بازیگر مطرح لبنانی و «ناتالی متی» بازیگر فرانسوی در سریال «مدار صفر درجه»، «دارین حمزه» بازیگر مطرح و جنجالی سینمای لبنان در فیلم های «کتاب قانون»، «٣٣ روز» و «فرشتگان قصاب»، «آلیسا کاچر»، بازیگر سرشناس کشور روسیه در فیلم «استرداد»، «ژولیت بینوش» بازیگر مطرح فرانسه در فیلم «کپی برابر اصل»، «بره نیس بژو» بازیگر معروف فرانسوی در فیلم «گذشته»، «پاملا الکیک» و «پیر داغر» در سریال«ساخت ایران» که در شبکه نمایش خانگی توزیع شد، از مهم ترین این حضورهاست. با این حال پروژه های دیگری همچون «برلین منفی هفت»، «تنهای تنهای تنها» و سریال «پایتخت٣» هم بودند که از بازیگران نه چندان مطرح خارجی استفاده کرده اند. محسن علی اکبری، تهیه کننده ای که در فیلم های «کتاب قانون» ساخته مازیار میری و «استرداد» به کارگردانی علی غفاری، بازیگران خارجی را در تولیدات ایرانی جلوی دوربین برده، درباره پتانسیل های سینمای ایران برای حضور بازیگران بین المللی در آن، به «شرق» می گوید: «سینمای ایران به حدی رسیده که قابلیت استفاده از بازیگران حرفه ای خارجی را دارد؛ به جهت ساختار به استانداردهای بین المللی نزدیک شده و بر اساس همین ساختار قوی ما می توانیم از بازیگران حرفه ای و دیگر عوامل خارجی در فیلم هایمان استفاده کنیم». اما چرا استفاده از عوامل بین المللی بر موفقیت اکران های بین المللی ما اثر نمی گذارد؟ علی اکبری این طور پاسخ می دهد: «اکران بین المللی، پیچیدگی های خاصی دارد. سینمای ایران، به لحاظ محتوا با معیارهای سینمای بین المللی بعضا تناقض دارد. برای نمونه در فیلم «کتاب قانون» اگر مادر توی فیلم، حالش بد می شود، پسرش نمی تواند او را بغل کند و خواهرش را برای این کار صدا می زند. چنین اتفاقاتی که بر اساس قوانین و فرهنگ جامعه ماست، در سینمای خارج از ایران تعریف نشده است و این جور اتفاقات سبب می شود تازه اگر ما بتوانیم اکران بین المللی هم داشته باشیم، اکران هایمان موفق نباشند». علی اکبری درباره شرایط حضور بازیگران خارجی در سینمای ایران و دستمزدهای آنها نیز توضیح می دهد: «در تجربه هایی که من داشتم، دستمزد بازیگران خارجی به مراتب از بازیگران ایرانی کمتر بود. در ایران ستاره ها هستند که رقم های تولید فیلم را بالا می برند اما در باقی کشورها، ستاره ها یک میزان مشخص از مبلغ کل تولید را به خود اختصاص می دهند. در ایران برعکس است. گاهی ٧٠ یا ٨٠ درصد بودجه یک فیلم، برای بازیگران است. در سینمای دنیا حتی بهترین بازیگر، بر اساس فیلم نامه، کارگردان و تهیه کننده دستمزدش را تغییر می دهد. مثلا بازیگر هالیوودی در همه فیلم ها دستمزد یکسانی ندارد. او با توجه به بازگشت سرمایه فیلم، دستمزدش را تعیین می کند و حتی گاهی در یک فیلم هنری، یک ستاره هالیوودی حضور افتخاری دارد. درحالی که در سینمای ایران، دو سوم بودجه کل فیلم را بازیگران ستاره به خودشان اختصاص می دهند». علی اکبری همچنین به مقایسه دستمزد بازیگران ایرانی و خارجی در تجربه «کتاب قانون» و «استرداد» می پردازد: «ستاره روسی، آلیسا کاچر، در فیلم استرداد ٦٠ میلیون تومان دستمزد گرفت، برای چهار ماه فیلم برداری در سال ٩٢. درحالی که همان وقت بازیگر ایرانی برای ما دستمزد ١٥٠ میلیونی تعیین کرده بود. یا دارین حمسه، ستاره سینمای لبنان، برای بازی در «کتاب قانون» در سال ٨٦ کلا ٢٠ میلیون تومان دستمزد گرفت اما همان زمان بازیگر زن ایرانی دستمزد ٨٠ میلیونی از ما خواست». این تهیه کننده سینما در پایان، به ماحصل دعوت حضور بازیگران خارجی برای سینمای ایران نیز اشاره دارد: «در بهترین حالت ممکن ما به واسطه تولید مشترک با استفاده از عوامل مشترک بین دو کشور، با طرح موضوعات مشترک در فیلم و با تصویربرداری بخش هایی از فیلم در خارج از ایران، می توانیم امکان اکران بین المللی را برای خودمان فراهم کنیم. درحالی که تا وقتی ما کپی رایت نداریم، هیچ کشوری حاضر نیست با ما تولید مشترک فرهنگی- هنری داشته باشد و حضور بازیگران خارجی هم هیچ کمکی به رونق سینمای ما در سطح بین المللی نمی کند». بااین حساب، اصرار برخی کارگردان ها، تهیه کنندگان و مسئولان برای حضور بازیگران خارجی در فیلم های ایرانی چیست؟ در شرایطی که حضور فوق ستاره های جهان نیز، کمکی به نمایش بین المللی فیلم های ایرانی نمی کند، شایعات گاه به گاه حضور بازیگران خارجی به چه علت است؟ آیا نباید مسئولان به جای پرداختن به این موضوع، در پی ایجاد شرایط لازم برای امضای «توافق نامه تولیدات مشترک» باشند؟
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها