محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830303204
7 ابتکار جهادگران در جنگ تحمیلی
واضح آرشیو وب فارسی:الف: 7 ابتکار جهادگران در جنگ تحمیلی
تاریخ انتشار : سه شنبه ۳۱ شهريور ۱۳۹۴ ساعت ۱۰:۳۲
ویرانی، نابودی و آوارگی؛ اینها پرتکرارترین مفاهیمی است که وقتی به جنگ فکر می‌کنیم در ذهنمان نقش می‌بندد؛ هشت سال پر ماجرا در جنگی که به کشورمان تحمیل شد، چاره‌ای جز مقاومت برایمان باقی نگذاشته بود. آن هم در شرایطی که باید به تنهایی ایستادگی می‌کردیم. ما در یک سوی جبهه نبرد بودیم و بعثی‌های تا بن دندان مسلح شده از سوی استکبار جهانی در سوی دیگر. در چنین اوضاعی دو راه پیش روی ما بود؛ راه اول تسلیم شدن و واگذار کردن آب و خاک میهنمان به دشمن و راه دوم مقاومت با کمترین امکانات تا پای جان. ما راه دوم را انتخاب کردیم. تجربه نشان می دهد معمولا در چنین شرایطی ذهن های خلاق به کار می افتد و دست های توانا دست به کار می شوند تا رویش هایی ققنوس گونه از خاکستر جنگ سر برآورد. آنچه در ادامه می خوانید مروری است بر هفت ابتکار شاخص ایرانیان در طول جنگ تحمیلی که موجب به دست آمدن پیروزی هایی در جبهه ها برای کشورمان شد.شاهکار مهندسی جنگاگر امروز شاهد ساخت پل ها و سدهای عظیم در کشور هستیم و می بینیم فناوری احداث این سازه ها در کشور بومی شده است، باید ردپای آن را در دوران جنگ جست وجو کنیم؛ زمانی که برای عبور تجهیزات و نفرات از رودخانه های عظیم باید پلی محکم در کمترین زمان ممکن ساخته می شد.
«پل خیبر» ـ که جزو شاهکارهای مهندسی جنگ است ـ پلی شناور به طول 14 کیلومتر بود که روی هور احداث شد. منطقه عملیاتی خیبر در شرق رود دجله و داخل هور الهویزه واقع بود. مهندسان برای شناور نگه داشتن پل از مواد پلیمری استفاده کردند و در طول مسیر قطعات یدکی به پل اصلی متصل شد تا چنانچه پل مورد بمباران هواپیماهای دشمن قرار گرفت، روند تعمیر و بازسازی آن در کوتاه ترین زمان، ممکن باشد. به این ترتیب از تلفیق فوم و فایبرگلاس که استحکام پل را در مقابل حملات بی امان دشمن بالا می برد، استفاده شد. با توجه به شرایط خاص جنگی، پل های نمونه در یکی از کارگاه های متعلق به کمیته فنی دفتر مرکزی جهاد سازندگی ساخته شد. سپس قطعات ساخته شده برای بررسی و انجام آزمون های لازم به دریاچه مجموعه ورزشی آزادی تهران انتقال داده شد تا زیر نظر فرماندهان نظامی، همه چیز پیش از مرحله عملیات در تهران مورد بررسی قرار گیرد. در اینجا به سفارش سپاه قرار شد جهاد سازندگی 30 کیلومتر از این نوع پل را در مدت 5/2 ماه بسازد و تحویل دهد. با هماهنگی میان وزارتخانه های صنایع سنگین، صنایع بازرگانی، جهاد و سپاه مراحل ساخت این پل پیش رفت. سرانجام پل خیبر در قطعاتی به ابعاد 3 در 5 متر با سطحی مقاوم از پروفیل و محفظه ای از پلی اورانان فوم که با فایبرگلاس پوشیده بود، ساخته شد. هر قطعه از این پل 1200 کیلوگرم جرم داشت. از این پل در رودهایی با آبدهی حداکثر دو متر مکعب بر ثانیه استفاده می شد و می توانست تا شش تن جرم را روی خود تحمل کند. سبک بودن این پل، ویژگی قابل توجهی بود که در لحظات بحرانی جنگ به کار می آمد. عملیات خیبر با بهره گیری از همین پل ها و فداکاری رزمندگان به پیروزی رسید. هدف این عملیات که سوم اسفند 1362 آغاز شد، تصرف و تامین جزایر مجنون و بخشی از هورالهویزه بود و ضمن آزاد سازی جزایر مجنون و چند روستای منطقه، حداقل 50 حلقه چاه نفتی تصرف شد. قایق مرداب رو
یکی از مشکلاتی که رزمندگان هنگام قایقرانی در آب های خوزستان با آن مواجه می شدند، گیر کردن نی و گیاهان آبزی مرداب ها در لابه لای پره های موتور قایق ها بود. اینجا بود که رزمندگان خلاق دست به کار شدند و قایق هایی طراحی کردند که با ملخ چوبی و از طریق جابه جایی هوا کار می کرد. این روش باعث شد قایق هایی در اختیار داشته باشند که هم روی نی و هم روی آب با سرعت پیش می رفتند. برای چنین طراحی ای به موتوری نیاز بود که لزوما از آب برای خنک شدن استفاده نکند. از این رو رزمندگان ابتکار جالب توجهی به خرج دادند و از موتور فولکس قورباغه ای در این قایق ها استفاده کردند که برای خنک شدن به آب احتیاج نداشت و با هوا خنک می شد. پس از آن قایق های بزرگ تری با نصب موتور هواپیما نیز ساخته شد. سازه منحرف کننده موشک یکی از ویژگی های موشک های رادارگریزی که دولت عراق هنگام جنگ از فرانسه خریده بود این که این موشک ها پس از شلیک در ارتفاع 4 متری از سطح آب پرواز و امواجی رو به جلو ارسال می کردند. این امواج پس از بازتاب، موقعیت شیئی ناشناس را که به احتمال زیاد کشتی دشمن بود نشان می داد و رادار موشک، هدف شناسایی شده را منهدم می کرد. مهندسان جهاد سازندگی برای مقابله و منحرف کردن این موشک ها دست به ابتکار جالبی زدند. آنها صفحات فلزی عمود بر همی را طراحی کردند. این صفحه ها امواج فرستاده شده از طرف موشک را به سمت خود موشک بازتاب می داد، موشک در شناسایی هدف به اشتباه می افتاد و به جای کشتی، این صفحات فلزی را مورد اصابت قرار میداد. گسترش این طرح و انتشار نتایج استفاده از صفحات فلزی برای منحرف کردن موشک های فرانسوی موجب شد کشورهای دیگر حاضر به خرید این موشک ها از فرانسه نشوند. پل خضر
پس از اجرای عملیات والفجر ۸، نیروهای مستقر در منطقه فاو، نیازمند پشتیبانی و تدارکات بودند. جایی که وجود رودخانه اروند با عرض حدود ۹۰۰ متر، کار تدارکات رسانی با قایق را بسیار کند و دشوار کرده بود. هنگام فتح فاو تمام ادوات، نیروها و ماشین آلات از ساحل اروندکنار به ساحل فاو با قایق منتقل می شد. به طوری که بزرگ ترین وسیله ای که با قایق ها امکان جابه جایی داشت یک وانت بار بود. در این میان احتمال حمله عراقی ها و واژگونی قایق ها نیز وجود داشت. در اینجا بود که برای عبور سریع از اروندرود، مهندسان پشتیبانی جهاد از تجربه کاری خود در مناطق محروم استفاده کردند. آنها در برخی مناطق دیده بودند یک شناور متصل به دو طناب به نام جرس یا کلک از عرض رودخانه عبور می کند. به این صورت که یک نفر روی جرس می ایستاد و با کشیدن طناب، جرس را همراه نفرات و ابزارهایی که روی آن بود از یک سوی رودخانه به سوی دیگر می برد. به این ترتیب مهندسان مکانیک و ماشین آلات با توجه به شرایط منطقه جنگی برای حل مشکل عبور از اروند، پل خضر را طراحی کردند. این پل از یک صفحه بزرگ شناور به نام دوبه تشکیل شده بود. در دو سوی پل، دو سیم بکسل قوی به موازات یکدیگر در عرض رودخانه کشیده می شد و در ساحل به شمع های از قبل نصب شده محکم شده بود. سیم بکسل سومی هم وجود داشت که دور چرخ یک تراکتور پیچیده شده بود و در حقیقت نیروی پیش برنده پل خضر بود که روی دوبه قرار داشت. با استفاده از این پل توانستند ماشین آلات و تدارکات سنگین را به رزمندگانی که در فاو بودند برسانند. پس از پل خضر بود که برای تسهیل رفت و آمد به فاو، پل عظیم بعثت روی اروندرود احداث شد. پل های خضر 3 و 4 که بعدها ساخته شدند از نمونه های پیشین خود بزرگ تر بودند، ظرفیت جابه جایی بیشتری هم داشتند و قطعات به کار رفته در آنها نیز قوی تر و مجهزتر بود. تجربه ساخت پل های خضر اولیه در ساخت خضرهای جدید به کار گرفته شد. یکی از مشکلات این پل ها، ساییدگی زیاد سیم بکسل ها بود که با طراحی غلتک های بزرگ تر حل شد. همچنین با تغییر زاویه نصب تراکتور روی دوبه، قطر رینگ تراکتور، سایز سیم بکسل ها، محل قرار گرفتن گوشواره ها و نوع شمع کوبی، کیفیت کارکرد پل افزایش یافت. ارزان بودن قطعات، قابلیت نصب سریع اجزای پل خضر و پیچیده نبودن کار با آن، از مزیت های این پل ها در پشتیبانی از جبهه فاو بود. به طوری که هواپیماهای عراقی هیچ گاه نتوانستند این پل متحرک را مورد حمله قرار دهند. در کل چهار پل خضر در عملیات والفجر 8 روی رودخانه خروشان اروند ساخته شد که با استفاده از آن کامیون های پر از بار همراه ماشین آلات سنگین مانند لودر و بولدوزر به شهر فاو حمل می شد. لندکروز شنی دار
مسلما در جبهه جنگ، کمتر از جاده صاف می توان سراغ گرفت و بسیاری از مناطق سطحی ناصاف و شنی دارند. عبور از این مناطق بسیار دشوار است و خودروهای معمولی به سادگی در شن ها و گودال ها متوقف می شوند. در اینجا بود که مهندسان جهاد، طراحی و ساخت ابزارهایی به نام شنی را آغاز کردند که به وانت لندکروز متصل می شد و از طریق آن عبور از مناطق رملی و شنی امکان پذیر می شد. مهندسان نام این وسیله را لندکروز شنی دار گذاشتند و تا پایان جنگ فناوری آنها را ارتقا بخشیدند. بعد از ساخت این ماشین بود که رزمندگان توانایی حرکت در رمل و پستی و بلندی را پیدا کردند و قابلیت تحرک که از اصلی ترین برتری های تاکتیکی در جبهه های نبرد محسوب می شود را به دست آوردند. بعدها مهندسان نفربر دوزیست را نیز با قابلیت کار در آب و خشکی طراحی کردند. بالن ابابیل
گاهی در جنگ انجام ابتکارات نو و غافلگیرکننده می تواند ورق را برگرداند و از وسیله ای ساده، ابزار پیشگیری کننده ای بسازد که به اندازه ده ها ابزار زرهی می تواند جلوی تجاوز دشمن را بگیرد. یکی از این ابزارهای جالب توجه ـ که از جمله ابتکارات مهندسان جهاد سازندگی در صنایع هوایی ایران محسوب می شود ـ بالن ابابیل است. آنها برای فریب هواپیماهای دشمن دست به ابتکاری جالب زدند. آنها بالنی ساختند که هم ابزاری برای فریب هواپیماهای دشمن بود و هم می توانست به نابودی هواپیماهایی منجر شود که می خواستند از معبرهای تنگ میان کوه ها ـ که نقاط کور رادارها بود ـ گذر کنند و به پالایشگاه اصفهان نزدیک شوند. این بالن بزرگ با مواد خاصی که در ساخت آن به کار رفته بود در رادار هواپیماهای دشمن دیده می شد. در این حالت، هواپیماها در مواردی به علت ناشناس بودن جرم مورد مشاهده در رادار، از حمله صرف نظر می کردند. به علاوه پرواز این بالن ها هنگام حمله هوایی موجب می شد خلبان دشمن ناگهان با موجود عجیبی که در آسمان ثابت ایستاده است، مواجه و تمرکزش مختل شود. انتخاب جنس بالن، نحوه دوخت، عایق بندی، اتصال فلز به پلاستیک از نکات پیچیده مهندسی در دوران ساخت این بالن ها بود. سازه ای با 5 هزار لوله
پس از فتح فاو باید پلی ساخته می شد که 24 ساعته کار انتقال تجهیزات و تدارکات و مهمات را از طریق آن انجام دهند. پلی که در مقابل تلاطم خروشان اروندرود مقاومت کند، قابلیت ترمیم و بازسازی سریع پس از حملات هوایی را داشته باشد و از همه مهم تر، به سرعت قابل احداث باشد. در اینجا بود که بهروز پورشریفی از جهاد سازندگی ایده ساخت پل بعثت را مطرح کرد. پلی به طول 900 متر با عرض 12 متر که از لوله های توخالی متصل به هم ساخته می شد. این لوله ها در جهت جریان رودخانه قرار داده می شدند. به این ترتیب مهندسان 5000 لوله 12 متری، به قطر 142 سانتی متر و ضخامت 16 میلی متر از جنس فولاد را از عمق 12 متری تا سطح آب به هم متصل کردند و پلی به وجود آوردند که هم در برابر جریان آب اروند رود مقاوم بود و هم توانایی تحمل وزن ماشین های سنگین رزمی و تدارکاتی را داشت. آنها لوله ها را با اتصالات متحرک به هم متصل کردند و سپس لوله ها را از اسکله ای که برای همین منظور ساخته بودند به داخل آب هدایت کردند. مشکل مهم در این میان شناور کردن لوله ها بود. برای این کار دو طرف لوله ها را با پارچه های برزنتی بستند تا لوله ها غرق نشوند. پس از انجام اتصال لوله ها، پارچه های برزنتی را کنار می زدند تا آب با فشار از لوله ها عبور کند و لوله ها زیر آب بروند و غرق شوند. بعد از نصب، لوله ها را زیرسازی و آسفالت می کردند. ساخت این پل شش ماه زمان برد و در طول این مدت بارها مورد بمباران دشمن قرار گرفت. با این حال قابلیت تعمیر سریع پل موجب شده بود پس از هر بمباران، آسیب هایش به سرعت توسط گروه های مهندسی بازسازی شود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
سیاسی
پربازدیدترینها