واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: نویسنده «دختر شینا» گفت: خانم محمدی کنعان پس از اتمام مصاحبه گفتند، سال ها سکوت کرده بودم و نمی خواستم سخنی بگویم.به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق ، بهناز ضرابی زاده نویسنده کتاب «دختر شینا» از کتاب «دختر شینا» و نحوه کتاب شدن آن سخن گفت. وی به مصاحبه های این کتاب اشاره کرد و گفت: در طول 6 ماه بیش از 30 ساعت مصاحبه با خانم محمدی کنعان انجام دادم که بعد از پایان مصاحبه ها نگارش متن کتاب را شروع کردم. بعد از فوت «دختر شینا» روحیه من خراب شد وی افزود: در زمان نگارش متن بودم که خانم محمدی کنعان بیمار شدند و در مدت کوتاهی دار فانی را وداع گفتند و زمان بیماری تا فوت او کمتر از 4 ماه طول کشید. بعد از فوت وی من دچار بهت شدم و این اتفاق برای من سنگین بود و همین اتفاق موجب شد در روند طبیعی کار من خلل ایجاد شود. این اتفاق نیز به خاطر دوستی و مراوده بین من و ایشان بود که برای مدتی روحیه من خراب شد. این نویسنده دفاع مقدس گفت: در خاطرم هست که بعد از فوت ایشان 6 ماه خودم بیمار شدم و از نظر روحی دچار ناراحتی شده بودم. هر زمان می خواستم که کار را بنویسم برایم دشوار بود و نمی توانستم دست به قلم ببرم و بنویسم زیرا یادآوری خاطرات خانم محمدی کنعان من را بی تاب می کرد. *اعتماد مرحوم محمدی کنعان موجب دوستی عمیق بین ما شد او به علت این بی تاب شدن ها نیز اشاره کرد و گفت: وقتی در هفته دو سه جلسه پای درد دل های ایشان می نشستم و او از خاطرات خود برایم می گفت یعنی به من اعتماد کرده که از خصوصی ترین خاطراتش برایم حرف می زند و این اعتماد، دوستی عمیقی بین ما ایجاد کرده بود و همین دوستی من را به آن حال و روز کشیده بود. ضرابی زاده گفت: در حرفه ما که مصاحبه کردن است ما در شخصی ترین و خصوصی ترین اتفاقات افراد ورود می کنیم، خانم محمدی کنعان نیز به من اعتماد کرده بود و من از این اعتماد بسیار خوشحال بودم. *«دختر شینا» گفت نمی خواستم حرف بزنم نویسنده «دختر شینا» گفت: این خانم بعد از اتمام مصاحبه گفتند نمی خواستم حرف بزنم و سال ها بود سکوت کرده بوم و مایل نبودم سخنی بگویم. وی در ادامه اضافه کرد: در مجموع دو سال طول کشید تا با توکل به خدا بتوانم این خاطرات را سر و شکل بدهم، زیرا مرگ عاقبت همه ما است و من روزی به ایشان خواهم پیوست. این نویسنده در ادامه به صمیمیت راوی در بیان خاطراتش نیز اشاره کرد و گفت: خانم محمدی کنعان دارای لهجه لطیف ترکی بودند و از آنجا که سال ها در روستا زندگی کرده بودند با گویش ترکی صحبت می کردند و بعد از اینکه به همدان آمده بودند این گویش به لهجه تغییر شکل داده بود و صبحت کردن او ویژگی خاصی داشت، البته خانم محمدی صمیمی بود و صمیمانه حرف می زد. *تلاش کردم از «دختر شینا» یک یادگاری به جای بگذارم این نویسنده دفاع مقدس گفت: کسانی که کار را مطالعه کردند اذعان داشتند که کار را در یک نشست مطالعه کردند و متن آنها را گرفته بود که به نظرم این حاصل دوستی و محبت میان ما بود. در ضمن ایشان در میان ما نبود و من حس می کردم باید نهایت تلاش خود را انجام بدهم تا بتوانم کاری خوب را به مخاطب عرضه کنم. او اضافه کرد: مرگ ایشان موجب شد تا با یک عاطفه ویژه این کار را منتشر کنم و دوست داشتم برای بازماندگان ایشان یک یادگاری به جا بگذارم. ضرابی زاده در ارتباط با نقش خانواده قدم خیر محمدی کنعان پس از اتمام نگارش نیز گفت: خانواده او بعد از اتمام کار دخل و تصرفی در کار نداشتند. *صوت هر جلسه را همان زمان پیاده می کردم نویسنده «دختر شینا» گفت: یک حرکتی که در این کار انجام دادم، این بود که بعد از بازگشت از جلسات مصاحبه، صوت مصاحبه را همان موقع پیاده می کردم و این کار به ندرت از سوی خاطره نگارها انجام می شود. وی افزود: البته برخی خاطره نگارها فقط کار تدوین خاطرات را انجام می دهند و در انجام مصاحبه ها نقشی ندارند ولی من مصاحبه را نیز خودم انجام داده بودم و همین سبب می شد که خروجی را متوجه شوم و بتوانم خلاءهای آن را در جلسات بعد پر کنم. اغلب وقتی کار پیاده می شد اگر جای خالی خاطره ای را احساس می کردم در دیدار بعدی آن را سوال می کردم و شاید همین دلیلی بود که بعد از فوت ایشان دچار مشکل و ضعفی نشدم و در نگارش گیر نکردم. *رضایت خانواده «دختر شینا» از «دختر شینا» ضرابی زاده در پایان به رضایت مندی خانواده مرحوم محمدی کنعان نیز اشاره کرد و گفت: بعد از اتمام کار از اعضای خانواده ایشان خواستم جمع شوند و کار در جمع خوانده شود که در آن جلسه همه کار را تایید کردند و راضی بودند.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]