محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830163809
نظامی گنجوی متعلق به فرهنگ ایران است.
واضح آرشیو وب فارسی:وطن خواهان: چندی است کشور آذرربایجان در صدد تصاحب میراث معنوی و تاریخی ایران است؛ اگرچه کشور آذربایجان کنونی بخشی از ایران فرهنگی شمرده می شود و در حدود یک صد سال پیش جزو جغرافیای سیاسی ایران بزرگ هم به شمار می رفته است ولی اکنون برای فرهنگ سازی با هدفت ساختن ملت، این کشور نوآیین، تلاش دارد تا میراثهای گران سنگ ایرانیان را به نام خود در دنیا جای بیاندازد. کشور آذربایجان در پی ثبت «ساز تار» در سازمان جهانی یونسکو به نام خود در صدد است تا حکیم نظامی گنجوی را که اصلیتی ایرانی دارد و همه ی آثارش به زبان فارسی بوده و افتخارش سرایش داستان های تاریخی ایرانی است ، نیز به نام خود در مجامع علمی فرهنگی معرفی نماید ؛ در این راستا چندی پیش به سفارش حکومت باکو، تندیسی از حکیم نظامی در پایتخت کشور ایتالیا نصب شده که این شاعر بزرگ ایرانی را «آذربایجانی» خوانده است؛ در ادامه ی تاریخ سازی کشور نوبنیان آذربایجان در چند ماه گذشته در کشور کره جنوبی برخی از استادان دانشگاه های این کشور اقدام به نگارش مقاله هایی با هدف تحریف تاریخ نموده اند که از آن جمله در یکی از معتبرترین نشریه های کره در یادداشتی اقدام به تحریف حقیقت اصالت نظامی گنجوی و حقیقت و اصل تاریخ کرده اند . بدین منظور به خواست سفارت کشورمان در کره جنوبی به نمایندگی از بنیاد فردوسی، پاسخی شایسته از سوی سید عبدالمجید شریف زاده، عضو هیات امنای بنیاد فردوسی و رییس گروه هنرهای سنتی فرهنگستان هنر در نشریه ی «کوریا پست» به زبان انگلیسی به چاپ رسیده است . برای آگاهی فرهنگ دوستان و مدیران فرهنگی کشور، متن کامل یادداشت «اصلیت ایرانی نظامی» ، نوشته ی سید عبدالمجید شریف زاده که در نشریه «کوریا پست» به چاپ رسیده است ، در اختیار رسانه های گروهی قرار داده شده است . روابط عمومی بنیاد فردوسی بسم الله الـرحمـن الرحیم هست کلید در گنج حکیم «اصلیت ایرانی نظامی» متفکران، دانشمندان، شاعران، عارفان، فیلسوفان و شخصیت هایی از این دست، همه و همه ، والدین معنوی مردمی هستند که زمانی هموطنان آنان- با هر زبانی- به شمار می رفته اند . اگر شخصی، از نوادگان رییس یک قبیله ی بزرگ باشد و اکنون، پس از استقلال یافتن از آن قبیله بزرگ، بخواهد قبیله ای مستقل به نام خود ایجاد کند، ایرادی بر او وارد نیست . اما آیا درست است که افتخارها و میراث های معنوی قبیله ی بزرگ را- که هم چنان در ابعاد محدودتری وجود دارد- مصادره کرده و به نام خود معرفی نماید ؟ متاسفانه امروزه کشورهایی کوچک در سرتاسر جهان به وجود آمده اند که زمانی، بخشی از کشوری بزرگ بودند و بعدها طی درگیری ها، جنگ ها و معاهده ها از آن کشور بزرگ جدا شده و با پیوستن به کشوری دیگر، هر آنچه از تاریخ و فرهنگ و ادبیات و فلسفه و اسطوره داشتند، رها کرده اند و اینک که برای نخستین بار مستقل شده اند ،در پی ساختن هویتی ملی برای خود دست به هر کاری می زنند. مثالی در این مورد، کمک شایانی خواهد بود. حافظ، شاعر مشهور ایرانی در قرن ۱۴ میلادی است. او در شهر شیراز به دنیا آمد و تمام عمر را در شیراز زیست و در همین شهر درگذشت و مدفون گشت . اگر- بر فرض محال- زمانی آن ناحیه به عنوان کشوری جداگانه از ایران مستقل شود، آیا حق دارد حافظ را شاعری غیرایرانی معرفی کند؟ حافظ در یکی از شهرهای ایران با امکاناتی که جو فرهنگی این سرزمین فراهم آورده است، رشد کرد و به موفقیت رسید . در مورد نظامی نیز باید گفت، شکی نیست که او متعلق به شهر گنجه است و در آنجا زیسته حتی اگر جای دیگری چشم به گیتی گشوده باشد ؛ اما گنجه و دیگر شهرهای ماورای رود ارس تا پیش از تاسیس سلسله ی قاجاریه در قرن ۱۸ میلادی- که طی قراردادهایی ننگین با نام های «گلستان» و «ترکمنچای» این شهرها را به روسیه ی تزاری واگذار کرد – متعلق به ایران بود. هرچند که بعدها بخشی از زبان و خط نوشتاری مردم آن دیار را تغییر دادند اما نمی توان عضوی جدا شده از یک پیکر را با تمام تغییرها، صاحب تمامی داشته های آن پیکر دانست . نکته ی مهم این است که مردم آن شهرها در آن زمان تمایلی به جدایی از ایران نداشتند و به واسطه ی شکست نظامی ایران از روسیه ی تزاری، تبعیت آن سرزمین را پذیرفتند . جالب توجه است که بخش های زیادی از منطقه ماورای رود ارس «داغستان» نام داشت که پس از روی کار آمدن حکومت کمونیستی در روسیه ، به ویژه در راستای سیاست های استالین، «آذربایجان» خوانده شد تا بعدها زمینه ساز جدایی آذربایجان اصلی از ایران باشد؛ زیرا یکی از برنامه های وسیع سیاسی- فرهنگی شوروی کمونیستی ساختن ملت های جداگانه بود تا بتواند از این طریق مانع اتحاد نواحی شمالی ایران و آسیای مرکزی شود و ایالات این مناطق را در نوعی جدال و کشمکش قومی فرو ببرد . پس در وهله ی اول با اعلام مردمان این سرزمین ها به عنوان یک ملت مستقل، علاقه به استقلال فرهنگی – زبانی- ادبی را در آنها دامن زد و برای هر یک از یک نماد فرهنگی- ادبی سود برد. در مورد آذربایجان نیز شخص نظامی انتخاب شد تا هویت بخش این ملت قلمداد شود ؛ اما از آنجا که نظامی، یک ایرانی محسوب می شد، لازم بود تا ملیت او با ملیت مردمانی که اینک در آذربایجان ساکن هستند – یعنی ترک زبانان – تطبیق یابد؛ در نتیجه فعالیت های فرهنگی و ادبی جهت ترک نشان دادن و ترک معرفی کردن نظامی آغاز شد و گسترش یافت . اندک اندک نیز این امر در باور مردم آن خطه رسوخ پیدا کرده و محققان آنجا نیز در پی اثبات این امر برآمدند. متاسفانه در این راه، بسیاری از متعصبان فرقه ی پان ترکیسم با جعل کردن اشعاری با مضمون ترک بودن نظامی از زبان او، کوشیدند با دروغ بیش از پیش این عقیده ی غلط را رواج دهند. یکی از ابیاتی که در این فرآیند جعل شد، بیت زیر بود که بسیاری نیز بدان استناد می کنند : پدر بر پدر مر مرا ترک بود به فرزانگی هر یکی گرگ بود یعنی: «نسل من پدر در پدر ترک بودند و هر کدام از آنان در حکمت و فرزانگی مانند گرگ بودند.» اما این بیت دو مشکل عمده دارد : اول این که این بیت در هیچ یک از نسخه های معتبر اشعار نظامی و خمسه ی او دیده نشده و دوم این که دارای ایراد قافیه ای است که غیرممکن است توسط شاعر چیره دست و ماهری چون نظامی به وجود آید. در علم عروض و قافیه، حرف «ک» نمی تواند با حرف گ «حرف رَوی» محسوب شود و قافیه غلط می شود. در نتیجه ترک و گرگ، قافیه ی هم نیستند. برخی نیز اشعاری به زبان ترکی سروده و به نظامی منتسب کرده اند که دانش نسخه شناسی ، به راحتی خلاف این امر و دروغ بودن آن را اثبات می کند . هم چنین برخی از متعصبان، ادعا می کنند، دیوانی از نظامی به زبان ترکی پیدا شده ، اما تحقیقات محققان ثابت کرده که این دیوان متعلق به یک شاعر ترک عثمانی به نام نظامی قونوی (Nizami Qunavi) در سده ی ۱۵ است. برای اطلاع از این موضوع مراجعه شود به : See: Tabrizi, Mohammad Ali Karim Zadeh. “The (supposed) Turkish Diwan of Nizami Ganjavi!”, Iranshenasi, Seventeenth year, Volume 3, 2005. See also: (Osman G. Oguzdenli, “Nezami Qunavi” in Encylopedia Iranica) همان طور که در اغلب این موارد دیده می شود، مقالاتی از این دست که متاسفانه رو به فزونی است، کاملا غیرعلمی و نژادپرستانه است که نمونه ی بارز آنها، مقاله ای است با عنوان : «The Nizami of Azerbaijan and the world» که کاملا یک سویه و غیرعلمی، و بدون ذکر منبع و ماخذ معتبر نگاشته شده است . در ضمن یک نکته ی دیگر هم باقی می ماند: اگر نظامی، ترک تبار است، پس چرا بیشترین اشعارش در مورد داستان های عاشقانه ایرانی مانند «خسرو و شیرین» و «بهرام گور (هفت پیکر)» است ؟ این رویکرد نظامی به داستان های اصیل ایرانی نشان می دهد، او از فرهنگ ایرانی برخاسته و بالطبع شعرش نیز در خدمت همین فرهنگ و اندیشه است . موضوعی دیگر که جالب به نظر می آید، مادر نظامی است. خود نظامی در ابتدای منظومه ی «لیلی و مجنون» نام مادرش را «رئیسه» و تبارش را «کُرد» اعلام می کند . گر مادر من رییسه ی کرد مادرصفتانه پیش من مرد یعنی: «اگر مادر من که رئیسه نام داشت و کُرد بود، همانند یک مادر پیش من درگذشت…» و از این بیت مشخص می شود که حداقل مادر نظامی کُرد بوده و نه تُرک . در مورد زادگاه نظامی نیز برخی از روایت ها وجود دارد که مولد او را شهرهای «ری» یا «تفرش» می داند که شاید حقیقتی در ورای آن وجود داشته باشد . در اینجا لازم است که توضیحی درباره ی ریشه ی لغوی واژه ی «آذربایجان» داده شود. هنگامی که ایران هخامنشی- که یونانیان آن را «پرسپولیس persis» می خواندند و به تبع آن در زبان انگلیسی «پرشیا Persia» نامیده می شود- به تصرف اسکندر مقدونی درآمد، هویت خود را حفظ کرد و نخستین جای ایران که از سلطه ی یونانیان خارج شد بخشی از ساتراپ ماد بود و به دلیل این که یک سردار ایرانی هخامنشی به نام Atpopat که در متون یونانی نام او Atropates ذکر شده مسبب این کار بود، این خطه به نام او Atropatene نام گرفت که در دیگر زبان ها مانند ارمنی Atrpatkan خوانده می شد و به مرور زبان در لهجه ها و زبان های گوناگون به «آذربایجان» تغییر یافت (۱). واژه ی Atr از ātar- زبان اوستایی آمده(۲) که در زبان فارسی میانه اشکانی یا پهلوی اشکانی یا پارتی(۳) و فارسی میانه ساسانی یا پهلوی ساسانی(۴) ādur خوانده می شود. در زبان فارسی دری این واژه به صورت āzar استفاده می شود . واژه ی pat نیز از pā(y)- زبان اوستایی و فارسی باستان(۵) به معنای «پاییدن» و «نگهبانی کردن» آمده است. این ریشه در زبان های فارسی میانه اشکانی و فارسی میانه ساسانی به صورت pāy-pādan یه معنای «پاییدن» و «نگهبانی کردن» آمده و در زبان فارسی دری نیز به صورت pāy-pādan,pāyīdan استفاده می شود . بنابراین حتی نام آذربایجان نیز ریشه در زبان های ایرانی دارد و مشخص است که حتی از نظر ریشه شناسی زبانی نیز، این سرزمین اصلی ایرانی دارد. بنابراین اشخاص برجسته آن به خصوص آنانی که متعلق به گذشته هستند، نباید غیرایرانی قلمداد شوند. اکنون موضوع را از منظری دیگر بررسی می کنیم ؛ از منظر اشعار خود شاعر. نظامی تمام اشعارش را- که علم نسخه شناسی تایید می کند- به زبان فارسی سروده و حتی یک بیت به زبانی غیز از ایرانی ندارد. آیا کسی که مثلا ترک باشد، نباید چند بیت برای دل خود و با زبان مادری اش بسراید ؟ نظامی در اشعاری که انتساب شان به او قطعی است بارها از ایران نام برده اما اشاره ای به آذربایجان نکرده است. نکته ی جالب اینجا است که نظامی همواره از ایران با احترام و علاقه یاد می کند. برای مثال در منظومه ی «هفت پیکر» یا «هفت گنبد» در بخش «دعای پادشاه سعید علاءالدین کرپ ارسلان» می گوید : همه عالم تن است و ایران دل نیست گوینده زین قیاس خجل چون که ایـران دل زمیـن باشد دل ز تـن به بـود ، یـقیـن باشد یعنی: «تمام جهان مانند یک پیکر و ایران مانند قلب آن است و شاعر از این که چنین مقایسه ای می کند خجالت زده نیست؛ زیرا همان گونه که قلب از تن اهمیت بیشتری دارد، ایران نیز از همه جهان بهتر است.» آیا یک غیرایرانی می تواند در مورد ایران این گونه شعر بسراید ؟ هم چنین او در منظومه ی «لیلی و مجنون» در بخش «سبب نظم کتاب» می سراید : خاصه ملکی چو شاه شروان شروان چه ! که شهریار ایران یعنی: «به خصوص که فرمانروایی مانند پادشاه شروان- که در آن زمان یکی از ایالات ایران در ناحیه آذربایجان بود- به حدی عظمت دارد که نه در حد پادشاه شروان! بلکه در حد پادشاه ایران است.» و در اینجا فرمانروایی بر ایران را در معنای کل از فرمانروایی بر شروان در معنای جزء، برتر می شمارد . در مورد دیگر، موارد ایرانی بودن نظامی دیگر استادان دانشمند، مقاله ها و کتابهای بسیار نوشته اند که نویسنده را از ادامه ی مطلب معاف می دارد. سیدعبدالمجید شریف زاده، عضو امنای بنیاد فردوسی، رییس گروه هنرهای سنتی فرهنگستان هنر و دکترای پژوهش هنر پی نوشت ها : ۱٫ > von >. ۲٫ > von >. ۳٫ > from >. ۴٫ > from >. 5. ۵٫ > from >.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وطن خواهان]
[مشاهده در: www.vatankhahan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها