محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844680781
رییس کمیسیون صنایع اتاق ایران: 20هزار واحد صنعتی خوابیده‌اند/تحریم‌ها چقدر اقتصاد ایران را آزار داد؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
رییس کمیسیون صنایع اتاق ایران: 20هزار واحد صنعتی خوابیده‌اند/تحریم‌ها چقدر اقتصاد ایران را آزار داد؟ اقتصاد > صنعت - احمد پورفلاح، رییس کمیسیون صنایع اتاق بازرگانی ایران می‌گوید: «از حدود 180 تا 200 هزار واحد صنعتی، هم‌اکنون 20 هزار واحد خوابیده‌اند و این موضوع حاکی از آن است که این واحدهای صنعتی هیچ نقشی در تولید ناخالص داخلی ندارند.»
مریم فکری در حالی در هفته‌های اخیر شاهد رونمایی از سند راهبردی وزارت صنعت، معدن و تجارت بودیم که فعالان اقتصادی معتقدند برخی از اهداف آن بلندپروازانه ترسیم شده است. این چهارمین بار است که دست‌اندرکاران صنعتی کشور اقدام به نگارش سندی برای بخش صنعت می‌کنند. پیش از این صنعت کشور سه برنامه و سند راهبردی برای پیشرفت و خروج از وضعیت فعلی به خود دیده، اما تاکنون هیچ کدام از این اسناد گره صنعت کشور را باز نکرده است. با این حال کارشناسان و تحلیلگران اقتصادی با وجود انتقادات و ایرادهایی که به برخی بخش‌های سند راهبردی وزارت صنعت وارد می‌کنند، اما امیدوارند این برنامه اجرایی شوند و به این جمله بسنده می‌کنند: «داشتن برنامه ولو غلط، بهتر از بی‌برنامه‌گی است.» احمد پورفلاح، رییس کمیسیون صنایع اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران در این باره می‌گوید: «این سند در تمام بخش‌ها خوشبینانه و بلندپروازانه دیده شده است و دست یافتن به اهداف آن مستلزم ایجاد زیرساخت‌های زیادی است که خیلی از آنها فراوزارتخانه‌ای است.» به گفته وی، «هم‌اکنون این باور و عزم و جزم در این وزارتخانه ایجاد شده، ولی واقعیت این است که باید دولت، بخش خصوصی و مجلس با پشتیبانی‌های یکدیگر بتوانند در جهت تحقق اهداف حرکت کنند.» پورفلاح متذکر می‌شود: «وزارت صنعت، معدن و تجارت که بانی این سند است، نمی‌تواند تضمین اجرایی بودن آن را کند، بنابراین ما انتظار داریم پشتیبانی مجلس را داشته باشیم که برای نخستین‌بار بخش مولد ما صاحب یک استراتژی شود.» آنچه در ادامه می‌خوانید، مشروح گفت‌وگوی خبرگزاری خبرآنلاین با احمد پورفلاح، رییس کمیسیون صنایع اتاق بازرگانی و صنایع و معادن و کشاورزی ایران است. * در هفته‌های گذشته جزییات سند راهبردی وزارت صنعت، معدن و تجارت منتشر شد. به نظر شما در این سند چه نکاتی فراموش شده و یا مغفول مانده است؟ به طور کلی همان‌طور که هیچ برنامه‌ای بدون نقشه راه به نتیجه مطلوب نمی‌رسد، در رابطه با پارامترهای زیرمجموعه اقتصاد همچون صنعت، معدن و تجارت که امروز مسوولیت آن را به وزارت صنعت، معدن و تجارت داده‌اند نیز بدون نقشه راه نمی‌توان به آن نتایج مطلوب و مورد نظر دست یافت. از دیرباز، به خصوص بعد از انقلاب در هر دولتی به‌خصوص وزارت صنایع ماموریت پیدا کرد که استراتژی صنعتی و بعد استراتژی توسعه صنعتی را بنویسد که شاه‌بیت آن، شاید در زمان مسوولیت مهندس جهانگیری بود که یک استراتژی توسعه صنعتی مطلوب حدود 750 صفحه‌ای نوشته شد، ولی به دلیل این‌که این سند در ماه‌های آخر این دولت تدوین شد، عملا از نظر اجرایی راهی پیدا نکرد و به بایگانی سپرده شد. بعد از آن در زمان مسوولیت آقای غضنفری، دولت دهم هم یک سند راهبردی را نوشت و به دلیل این‌که این سند هم در ماه‌های پایانی دولت دهم تدوین شد، در دولت یازدهم اجرایی نشد. اما دولت یازدهم خوشبختانه در سال‌های اولیه مسوولیت خود یک سند راهبردی را نوشت که امروز از آن رونمایی شده است. حسن این کار این است که زود شروع کردند و به ماه‌های پایانی دولت نرسید که دولت بعدی مورد اعتنا قرار ندهد. به نظر من تفاوت‌هایی که این سند با سندهای قبلی دارد، این است که مترگذاری و هدف‌گذاری شده که ما کجا هستیم، به کجا باید برسیم و از چه طریقی باید به اهداف دست یابیم. البته اهدافی که دیده شده، شاید یک مقدار بلندپروازانه است، ولی اگر قرار باشد به شاخص‌هایی که در برنامه چشم‌انداز 1404 دیده شده که کشور اول منطقه شویم، باید به همین سرعت فرصت‌های از دست رفته را جبران کنیم. البته جبران این فرصت‌ها هم خیلی راحت نیست، چون ما 10 سالی را از دست دادیم که در آن مدت کشورهای منطقه بیکار ننشستند و حرکت‌های رو به جلویی داشتند، ولی ما اگر نگوییم پس‌رفت داشتیم، ولی حرکت رو به جلویی هم نداشتیم، بنابراین فاصله ما با آنها بیشتر شده است. یک زمانی قرار بود ظرف 20 سال این فاصله را به حداقل برسانیم، ولی حالا این کار را باید در 10 سال انجام دهیم که کار سختی است؛ این‌که شاخص فضای کسب‌وکار ما حدودا در رده 130 هست و ما این شاخص را بخواهیم بهبود ببخشیم، کار راحتی نیست. از سوی دیگر، در برنامه چشم‌انداز قرار بود حداقل 6 درصد رشد اقتصادی داشته باشیم تا بتوانیم بعد از 20 سال کشور اول منطقه شویم، اما متاسفانه در سال‌های اخیر شاهد رشد منفی هم بودیم. یکی از کارهای خوبی که دولت در سند راهبردی انجام داده، هدف‌گذاری است. البته یک‌سری اولویت‌هایی را تعیین کردند که در فضای عمومی و مجازی مورد بحث قرار گرفت که این اولویت‌ها بر چه مبنایی تعیین شده است. با مذاکراتی که خود من با معاونت برنامه‌ریزی وزارت صنعت، معدن و تجارت داشتم، عنوان شد که این سند نهایی و قطعی نیست و در حد یک پیشنهاد اولیه است، بنابراین ما آمادگی داریم که اگر نظرات تکمیلی و اصلاحی مطرح شود، اجرایی کنیم. * درباره این اولویت‌ها بیشتر توضیح می‌دهید؟ کدام بخش از این اولویت‌ها مورد انتقاد فعالان اقتصادی است؟ ببینید، در این سند بیشتر به صنایع بزرگ مثل نفت، گاز و پتروشیمی پرداخته شده بود. این موضوع یک مقدار در بخش خصوصی این برداشت را ایجاد کرد که به شرکت‌های متوسط و کوچک (SME) خیلی بها داده نشده است، اما سریعا عنوان شد که این اولویت‌ها نهایی نیست و در حد یک پیشنهاد است. * مگر این سند قطعی نشده است؟ این سند درست مثل قانون بهبود مستمر محیط کسب‌وکار که در آن کلمه مستمر مستتر است، شناور است. در واقع یک سند وزارتخانه‌ای است و پارامترهای آن با توجه به شرایط می‌تواند تغییر کند. شاید زمانی که شروع به تدوین کردند، هنوز ما سنگینی تحریم‌ها را روی دوشمان حس می‌کردیم، ولی امروز تحریم‌ها برداشته شده و قطعا نیاز به بازنگری دارد و اصلاحیه و الحاقیه داشته باشد. یکی از حرکت‌های خوبی که در این سند انجام شده، این است که بخش خصوصی از ابتدای کار تقریبا به بازی گرفته شد. این در حالی است که در گذشته چنین نبود. برای مثال، سند راهبردی دولت دهم که تکمیل شد، ما را دعوت کردند و جلسات زیادی را نیز گذاشتیم. آقای مهندس فاطمی‌امین مسوول این کار بودند. ولی وقتی سند نهایی شد، این سند را به نقد گذاشتند. حسن سندی که دولت یازدهم از آن رونمایی کرده، این است که از روز اول تشکل‌ها و بخش خصوصی در کنار تئوریسین‌ها و مدیران دولتی حضور داشتند. به نظر من، ما اگر یک برنامه غلط هم داشته باشیم، بهتر از بی‌برنامه‌گی است. بنابراین اتفاق خوبی افتاده است و باید کمک کنیم که اجرایی شود. از سوی دیگر، وزارت صنعت، معدن و تجارت که بانی این سند بوده است، نمی‌تواند تضمین اجرایی بودن آن را کند. ما انتظار داریم پشتیبانی مجلس را داشته باشیم که برای نخستین‌بار بخش مولد ما صاحب یک استراتژی شود. واقعیت این است که بخش تجارت از 50 سال قبل برای خود قانون داشت و حتی در مقوله‌های علمی این‌گونه بوده، ولی صنعت به صورت جدا جدا دستورالعمل و قانون و بعضا قوانین موازی و متناقض داشته و هیچ‌گاه یک تصویر روشنی برای آینده بخش مولد در هیچ سندی دیده نمی‌شده و حالا این سیاست‌ها متمرکز شده است. یکی دیگر از محاسن این سند این است که در صفحات محدوده نوشته شده و کسی که بخواهد تحقیق کند یا براساس این سند برای آینده سرمایه‌گذاری کند، خسته نمی‌شود. * شما در صحبت‌های خود عنوان کردید که در این سند برخی از اهداف بلندپروازانه ترسیم شده است. این بلندپروازی‌ها را مربوط به کدام بخش‌ها می‌دانید؟ این سند در تمام بخش‌ها خوشبینانه دیده شده است. این سند ایده‌آل است، ولی به نظر من دست یافتن به آن مستلزم ایجاد زیرساخت‌های زیادی است که همان‌طور که گفتم، خیلی از آنها فراوزارتخانه‌ای است. حالا این باور و عزم و جزم در این وزارتخانه ایجاد شده، ولی واقعیت این است که باید دولت، بخش خصوصی و مجلس با پشتیبانی‌های هم بتوانند در جهت تحقق اهداف حرکت کنند. در شرایط حاضر من می‌گویم یک مقدار دستیابی به اهداف سخت است، ولی باید به عنوان یک شهروند امیدوار باشیم که این اتفاق بیفتد؛ در غیر این صورت فرصت‌سوزی‌ها و هدرروی منابع خود را نشان خواهد داد. * یک موضوعی که هم‌اکنون مطرح است، این‌که رشد و توسعه اقتصادی هر کشوری در گرو رشد و توسعه صنعتی آن است، اما ایران به عنوان کشوری که دارای منابع و امکانات طبیعی و بالقوه فراوانی برای دستیابی به توسعه اقتصادی است، در مسیر توسعه صنعتی و صنعتی شدن تاکنون موفق نبوده است. در کل مشکلی که در توسعه صنعتی ایران وجود دارد را کجا می‌بینید؟ من با این دیدگاه شما خیلی موافق نیستم. درست است در سه، چهار دهه اخیر به دلایل مختلف به صنعت توجه خاص نشد و حمایت از صنعت را در حد روی کاغذ و پشت میکرفن یا نطق‌های انتخاباتی خود مطرح کردند، اما در برخی از دوره‌ها شرایط بهتری داشتیم و به صنعت توجه شد، ولی در مجموع حق صنعت داده نشد. واقعیت این است که قبل از انقلاب در صنعت فولاد حرفی برای زدن نداشتیم، اما امروز به صادرکننده تبدیل شده‌ایم و خیلی از نیازها را تامین می‌کنیم. یا صنعت ذوب‌آهن هنوز شکل نگرفته بود و یا حتی سیمان وارد می‌کردیم. همچنین در رابطه با صنعت پتروشیمی حرفی برای زدن نداشتیم. در صنایع کوچک نیز حتی در حوزه مواد غذایی یک روزی باید برای مثال برای خرید شیر و پنیر در صف مغازه‌ها می‌ایستادیم. اما ما امروز در خیلی از صنایع با وجود محدودیت‌ها خوب کار می‌کنیم. ما توانستیم نیازهای وارداتی را با تولید تامین کردیم، با وجود این‌که تولید کشور در سال‌های اخیر صدمه دید و واردات صورت می‌گرفت و خیلی از واحدهای صنعتی تحت‌تاثیر واردات قرار گرفتند، ولی امروز حرف برای گفتن داریم. البته در زمینه صنایع دانش‌بنیان باید بیشتر کار شود؛ با وجود این‌که جوانان تحصیلکرده و متخصص داریم و از این گروه استفاده نکردند. اگر نگاه منصفانه داشته باشیم، می‌بینیم که صنعتگران ما با وجود تنگناها و محدودیت‌ها زحمت خود را کشیدند. به همین دلیل زمان تحریم را که نگاه کنید که همه دنیا به یک شکلی در خود را به روی ما بست، اما تولید داخلی توانست نیاز مردم را تامین کند. البته من در این‌جا با شما هم‌عقیده هستم که ما می‌توانستیم جایگاه بالاتری داشته باشیم، چون همه دنیا؛ تولید را محور توسعه قرار داد و به این ترتیب توانستند پیشرفت کنند. شما نگاه کنید کشوری مانند کره تقریبا با ما شروع کرد، اما امروز کجا قرار دارد؟ نگاه کنید ببینید ترکیه کجاست!؟ همین چین که یک کشور کاملا ضعیف از نظر اقتصادی بود، اما امروز می‌بینیم کشورهای بزرگی مانند آمریکا را هم پشت سر گذاشته است. با این وجود، ما با وجود منابع خدادادی فوق‌العاده ارزشمندی که داریم و با وجود جوانان تحصیلکرده‌ای که داریم، عده‌ای خانه‌نشین شدند و عده‌ای بیکار شدند. با این حال، به نظر من صنایع ما کارنامه قابل قبولی دارد. ما در سال‌های اخیر بسیاری از فرصت‌ها را از دست دادیم. این‌که 20 هزار واحد صنعتی خوابیده‌اند، می‌دانید یعنی چه؟ یعنی این واحدهای صنعتی هیچ نقشی در تولید ناخالص داخلی ندارند. * از چه تعداد واحد صنعتی؟ از حدود 180 تا 200 هزار واحد صنعتی. تازه واحدهایی هم که کار می‌کنند، میانگین تولیدشان حدود 50 درصد است. * الان با توجه به این تعداد واحد صنعتی که خوابیده، چقدر از سرمایه‌های کشور خوابیده و بدون استفاده است؟ بیشتر از سرمایه مادی، سرمایه نیروی انسانی ما بدون استفاده مانده است. امروز وقتی اشتغال ما، اشتغال قابل دفاعی نیست، عملا سرمایه‌های نیروی انسانی بدون استفاده مانده است. در ارتباط با سرمایه‌گذاری هم نمی‌شود الان رقمی برای آن تعیین کرد، چون ما یک روزی با دلار 7 تومان و 10 تومان سرمایه‌گذاری کردیم. از سوی دیگر، امروز این همه شهرک صنعتی در مناطق مختلف کشور دایر و سرمایه‌گذاری‌های کلانی شده است که هم از منابع دولتی و هم از منابع بانکی خوابیده است. اما به‌هرحال امیدها و انگیزه‌هایی ایجاد شده است که من فکر می‌کنم بتوانیم بخشی از فرصت‌های از دست رفته را در آینده نزدیک جبران کنیم. * در حال حاضر اقتصاد کشور در شرایطی قرار دارد که از آن به‌عنوان پساتحریم نام برده می‌شود. بر این اساس دولت و تمامی بخش‌های جامعه به دنبال راهکاری برای استفاده حداکثری از فرصت به‌دست آمده است. یکی از این بخش‌ها که می‌تواند نقش زیادی در تولید ناخالص ملی در این دوره داشته باشد، صنعت و بخش تولید کشور است. آیا شما تاکنون در وزارت صنعت، معدن و تجارت عملکردی دیده‌اید که نشان دهد به‌دنبال برنامه‌ای مطلوب برای دوران پساتحریم است؟ من فکر می‌کنم یک کارهایی دارد صورت می‌گیرد؛ با وجود این‌که کند است. من جاهای مختلف هم گفته‌ام که تحریم‌ها 30 درصد بخش‌های مختلف اقتصادی کشور را آزار داد. حدود 70 درصد هم ارتباطی به تحریم ندارد، ارتباط به مدیریت‌های داخلی دارد. * و همین‌طور تحریم‌های داخلی. بله، بی‌برنامه‌گی و سوءمدیریت‌ها در داخل بیشتر اقتصاد کشور را آزار داده است. ما به این‌ها باید توجه داشته باشیم و آن زیرساخت‌ها و زمینه‌ها را اصلاح کنیم. شما این موضوع را در نظر بگیرید که 8 سال پیش ما تحریم نبودیم، اما مشکلات را همان زمان هم داشتیم. حالا هم که تحریم‌ها را می‌خواهند بردارند، اگر به آن مشکلات توجه نکنیم، می‌توانم بگویم که مزایای ناشی از برداشتن تحریم هم در سایر بی‌برنامه‌گی‌های ما گم می‌شود. ولی در بخش‌های مختلف می‌بینم که کاملا متوجه این نکته هستند و دارند زیرساخت‌ها را اصلاح می‌کنند. برای مثال، قانون بهبود مستمر محیط کسب‌وکار در دولت دهم تصویب شد و علاقه‌ای به اجرای آن وجود نداشت، ولی الان با سرعت دارد آیین‌نامه‌هایش نوشته می‌شود و امیدوارم همان‌طور که رییس‌جمهور در ماه رمضان قول دادند، به زودی جاری شدن این قانون را ببینیم. * یک مقدار زمان برای نوشتن آیین‌نامه‌های قانون طولانی نشده است؟ بله، درست است. خود ما هم در بخش خصوصی و جاهای مختلف درگیر بندهای آیین‌نامه‌ها بودیم، ولی به نظر می‌رسد که 99 درصد کار انجام شده است. اگر قانون اجرایی شود، یک بخش از مشکلات 70 درصدی ما رفع می‌شود. ولی همان‌طور که گفتم، نیاز به یک عزم راسخ است و به دولت یک مقداری باید حق بدهیم که امروز گرفتاری‌های زیادی را به ارث برده و منابع دولت در حوزه پرداخت یارانه‌ها و نیز حقوق سنگین کارمندان دولت و بازنشستگان درگیر است. امیدوارم با آزاد شدن منابع، بتوانیم در آینده نزدیک به این برنامه‌ها عمل کنیم. در این میان، باید یک بازنگری در سطوح میانی داشته باشیم. ما در خیلی از بخش‌های سطوح میانی و اجرایی این باور را نمی‌بینیم و گاها با مقاومت‌هایی با مواجه می‌شویم. ما در این مورد باید فکری کنیم. بخش تولید و دولت جداگانه نباید به دنبال منافع خود برود. باید بدانیم که اگر بخش مولد و بخش خصوصی نباشد، بانک نیست و اگر بانک نباشد، به‌عنوان یکی از پارامترهایی که می‌تواند به بخش مولد کمک کند، مشکل ایجاد می‌شود. بنابراین باید بدانیم این‌ها لازم و ملزوم یکدیگر هستند. * هنوز پرداخت تسهیلات به بخش صنعت قفل است؟ پرداخت تسهیلات انجام می‌شود و بانک‌های تخصصی حداکثر توان خود را گذاشته‌اند. اما یک‌سری از بانک‌های تجاری به دلیل این‌که منابعشان قفل شده و رفت‌وآمدهای داخلی برای چک برگشتی دارند، برای عقب افتادن یک قسط عملا محدودیتی را برای تسهیلات‌گیرندگان گذاشتند. به‌هرحال با کارهای مختلفی که صورت گرفته، این یخ‌ها دارد باز می‌شود و باید خیلی سریع‌تر این اتفاق بیفتد. ما نمی‌گوییم بدون مطالعه و بی‌محابا منابع بانک‌ها در اختیار افرادی قرار گیرد که واقعا هدف سازندگی ندارند و برای منافع شخصی از آن استفاده می‌کنند، ولی در عین حال هم نباید این دریچه را تنگ بگیریم که هیچ‌کس نتواند از آن رد شود و این 20 هزار واحد صنعتی خوابیده در آینده به 40 هزار واحد تبدیل شود. ما در بررسی‌هایی که داشتیم، دیدیم که بزرگ‌ترین معضل واحدهای صنعتی، نقدینگی است. * کل نقدینگی‌ای که برای بهبود واحدهای تولیدی نیاز است، چقدر است؟ واقعیت این است که رقمی را نمی‌توان عنوان کرد. ما الان حدود 4، 5 هزار واحد صنعتی داریم که سرمایه‌گذاری در آن نیمه‌کاره رها شده است. ما در کل حدود 70، 80 هزار میلیارد تومان احتیاج داریم تا نیاز فوری بخش مولد را حل کنیم که به طور مسلم در این شرایط دولت قادر نیست با توجه به تعهدات قبلی‌اش، یک چنین اعداد و ارقامی را تامین کند. ما باید از منابع خارجی استفاده کنیم و جذب سرمایه‌گذاری خارجی داشته باشیم و نیز ایرانیان سرمایه‌دار در خارج از کشور را برای سرمایه‌گذاری در کشور ترغیب کنیم. ما اگر فقط از دولت انتظار داشته باشیم، عملا مشکل به این زودی‌ها حل نمی‌شود. * یکی از مشکلات فعلی اقتصاد کشور، بحث بدهی بالای دولت به پیمانکاران است که رقم‌های مختلفی از آن اعلام می‌شود. به نظر شما بدهی‌های دولت تاکنون چقدر به اقتصاد کشور آسیب زده است و نیز با عدم پرداخت آن، چه اتفاقی می‌افتد؟ ببینید، بدهی دولت به پیمانکاران در بخش‌های آب، برق، راه و... زیاد است. برخی از این پیمانکاران عملا از رده خارج شدند و به مرز نابودی رسیدند و انگیزه خود را از دست داده‌اند. در نهایت اگر قرار باشد حرکت مجددی صورت گیرد، واقعیت این است که بازیابی آنها کار راحتی نیست. سرمایه‌گذاران خارجی وقتی از بیرون نگاه می‌کنند و می‌بینند پیمانکاران داخلی این‌قدر مشکل دارند که نمی‌توانند طلب‌های خود را بگیرند، ولی یک‌‌شبه بدهی‌هایشان را با مکانیزم‌هایی مثل ممنوع‌الخروجی و محدودیت‌های دیگر می‌گیرند، در نهایت نباید توقع داشته باشیم که سرمایه‌گذاران خارجی به ایران بیایند و سرمایه‌گذاری کنند. ما هم ضایعات مستقیم و هم ضایعات غیرمستقیم داشتیم که به نظر من دولتمردان ما این موضوع را رصد کردند و می‌دانند چه مشکلاتی وجود دارد. حالا هر سال در بودجه رقم کمی را می‌گذارند که بدهی‌‌ها را پرداخت کنند، ولی ترجیح می‌دهند ابتدا بدهی‌هایی را که ممکن است عوارض اجتماعی فراگیری داشته باشد، تامین کنند؛ مثل یارانه نقدی. یکی از اشتباه‌های بزرگ ما در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی همین بحث یارانه بود. از سوی دیگر، بحث بزرگ شدن بدنه دولت که هنوز هم نتوانسته‌اند در این رابطه حرکتی داشته باشند، بنابراین مجبورند حجم زیادی از منابع را به عنوان حقوق بدهند. ما در کل امیدواریم دولت با آزاد شدن منابع و حتی گرفتن وام از بانک‌های خارجی بتواند تعهدات خود را عمل کند تا در آینده شاهد حضور بنگاه‌ها و پیمانکاران جدید باشیم؛ نه این‌که پیمانکاران قدیمی هم از رده خارج و خانه‌نشین شوند و آن زمان در نهایت نباید انتظار توسعه داشته باشیم. 22539
کلید واژه ها: وزارت صنعت،معدن و تجارت - تولید - صنعت -
چهارشنبه 11 شهریور 1394 - 13:21:09
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها