تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837708544
شناسنامه و یارانه تنها دارایی اهالی دهکده‌های درختی کرمان + عکس
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پیدنکوئیه مردم ایران را حیرت‌زده کرد شناسنامه و یارانه تنها دارایی اهالی دهکده‌های درختی کرمان + عکس اینجا محرومیت واژه غریبی نیست جایی‌که دیوارها و سقفش از شاخ و برگ درختان ساخته و کف‌پوش آن حصیری است و مردمانش غربتشان با آب و برق و جاده مأنوس شده و تنها دارایی‌شان شناسنامه و یارانه است.
کرمان بزرگ ترین استان کشور. استانی که بهشت معادنش می خوانند و البته جنوب این استان را با لقب هندوستان ایران می شناسند و زمین حاصلخیز و منابع آبی سرشارش شهره عام و خاص است اما در واقعیت داستان تلخی در جنوب کرمان جریان دارد که نتیجه اش پدیده ای به نام کپرنشینی و البته محرومیت و فقر است. کرمان عملاً به دو بخش شمالی و جنوب تقسیم شده که از نظر توسعه یافتگی شمال استان منطقه پیشرفته و غنی و جنوب استان منطقه ای بکر با پتانسیل های بالقوه اما محروم و کمتر توسعه یافته است و از شهرستان های جیرفت، کهنوج، عنبرآباد، رودبار، قلعه گنج، منوجان و فاریاب شکل یافته است. محرومیت زیرپوست جنوب کرمان ریشه دوانده است به گزارش مهر، هرچند طی دهه گذشته شاهد رونق نسبی در زمینه ایجاد زیرساخت ها در این منطقه هستیم اما همچنان زیر پوست جنوب استان کرمان همچنان واقعیت غیرقابل انکاری از تهی دستی و مشکلات فراوان در روستاهای دورافتاده وجود دارد که تصور و تجسمش نیز برای بسیاری از ساکنان شهرهای بزرگ کشور به مثال افسانه ای ماند که ساخته و پرداخته افسانه های هزار و یک شب است. آغاز داستان شگفت خانه های سنگی و درختی مردمان جنوب کرمان از حدود یک دهه قبل آغاز شد. زمانی که یکی از نمایندگان مردم جنوب استان کرمان از وجود روستایی به نام «پیدنکوئیه» در جنوب استان کرمان خبر داد. پیدنکوئیه مردم ایران را حیرت زده کرد به گفته وی، مردمان این روستا حدود ۲۰۰ نفر هستند که در کوه زندگی می کنند و هرگز از دره ها و بیشه های محل سکونت خود خارج نشده اند! این مردمان از ابتدایی ترین امکانات زندگی بی بهره اند و زندگی کاملاً ابتدایی دارند. این اظهارات در سال ۸۵ آن چنان تکان دهنده بود که توجه تمام رسانه های کشور را به خود جلب کرد و مسئولان و مردم از وجود چنین روستایی در جنوب کرمان شگفت زده شدند و انگشت حیرت به دهان گرفتند.
در اندک زمانی سفرهای مسئولان به این بخش از استان کرمان آغاز شد و جنوب استان که متشکل از دو شهرستان جیرفت و کهنوج بود رفته رفته به هفت شهرستان تقسیم شد و البته ستاد راهبردی جنوب کرمان شکل گرفته و طرح های توسعه ای و زیربنایی در منطقه تعریف شد و در قالب طرح کپر زدایی که با سروصدای زیادی در جنوب کرمان اجرا شد تعداد قابل توجهی از روستاهای محروم جنوب کرمان که اکثراً کپرنشین بودند ساماندهی و در قالب طرح های فازبندی شده کپر زدایی شدند و درنهایت ستاد راهبردی جنوب استان کرمان که وظیفه اش محرومیت زدایی بود به دلیل آنچه به هدف رسیدن طرح خوانده می شد منحل شد اما هم اکنون در سال ۹۴ و پس از گذشت مهروموم ها از آن دوران انتظار می رود دیگر کپری در جنوب کرمان نباشید اما واقعیت چیز دیگری است. شناسنامه و کارت یارانه مهم ترین دارایی کپرنشینان هرچند که بخش قابل توجهی از کپرهای جنوب کرمان حذف شده و جای آن ها را ساختمان های محکم گرفته است اما این سؤال مطرح است آیا با حذف کپرها فقر موجود در منطقه نیز از بین رفته است. واقعیت این است که خشکسالی متوالی در جنوب کرمان اشتغال و درآمد بسیاری از مردمان روستانشین در مناطق دورافتاده را کساد کرده و در کنار تمام کارهای مثبتی که در جنوب کرمان انجام شده اما هستند روستاهایی که همچنان مردمانش در کپرهایی زندگی می کنند که تنها مصالح ساختشان از برگ درختان نخل است.
مردمانی نجیب و صبور که در روستا های دور افتاده که تعدادشان کم هم نیست در انتظار روزهای بهتر روزگار می گذرانند زندگی شان نه از راه کشاورزی می گذرد و نه دامداری زیرا آبی برای کار باقی نمانده است و تنها امیدشان به قناعت ذاتی شان که به آن عادت کرده اند و کارت یارانه هایشان است و شناسنامه هایی که مانند گنج از آن ها نگهداری می کنند. هرچند تصور زندگی در چنین روستاهایی برای بسیاری از شهرنشینانی که در زندگی لوکس شهری و تجمل گرایی غرق شده اند، مقدور نیست اما نگاهی به واقعیت این روستاها و مردمانش می تواند تلنگری باشد برای بسیاری از افراد که تصمیمشان در زندگی مردمان محروم جنوب کرمان تأثیرگذار است و به همین جهت قدم در چند روستاهای دورافتاده جنوب کرمان می گذاریم. هرچند که نام روستا نیز برای این دهکده های درختی بسیار بزرگ است. قدم به دنیای محرومان جنوب کرمان می گذاریم اینجا روستای گلدشت در شهرستان قلعه گنج است روستایی که نامش از وجود دشتی از گل حکایت دارد اما حقیقت روستا چیز دیگری است خشکسالی اکثر منابع آبی اطراف روستا را خشکانده و به بیابانی بی آب وعلف تبدیل کرده است در میان تپه ماهورهای این بیابان خانه های کپری که از برگ و شاخه درختان شکل گرفته است، پدیدار می شود. روستا از دیدن خودروهایی که به سمتش می رود به جنب وجوش می افتد کودکان به سمت خودروها می دوند و پیرترها با نگاهشان ما را دنبال می کنند تا به میانه روستایی می رسیم که حداکثر ۳۰ خانوار دارد. مردمانش با نگاه صبورشان و البته آغوشی گشاده ما را دربر می گیرند و خوشحالند شهری ها به روستایشان رفته اند. شهری هایی که شاید خبری خوب برایشان آورده باشند. گرم ما را دربر می گیرند اما در خانه هایی که همه اش از شاخ و برگ درختان است و زیراندازمان هم حصیری خشک که دست باف دخترکان گلدشت است برایمان آب می آورند و کمی نان و دیگر هیچ. در واقع همه چیزشان را آورده اند. نانشان را زنان روستا پخته اند و آبشان را هم از برکه ای که در مجاور روستا قرار دارد و هر روز کم آب تر می شود تأمین کرده اند. برکه ای غیربهداشتی که البته تمام موارد مصرف روستا را تأمین می کند و مردم دورش سنگ چین کرده اند و آبش را استفاده می کنند. کار مردان این روستا دامداری است دام هایی که در دامنه کوه های مارز چرا می کنند تا اگر بخت یاری کند و خشک سالی بگذارد برای صاحبانشان محلی برای امرارمعاش باشند. اما بخت یاری نمی کند. زنان روستا نیز بیکار نیستند و حصیر می بافند و اگر کسی به شهر برود آن ها را در شهر می فروشند، قیمت هر حصیر ۱۰ هزار تومان است. خبری از مدرسه و امکانات اولیه بهداشتی نیست اینجا روستایی کپرنشین است در میان بیابان. کودکانشان با چشمانی کنجکاو ما را نظاره می کنند بازیچه شان شاخه های درختان است و بازی های کودکانه و البته اگر بتوانند چرای دام و حصیربافی و البته همه شان از یک چیز می ترسند عقرب های کویر سوزان و مارهای سمی که گاه گاهی طعم نیش هایشان را چشیده اند. مردم روستا می گویند لابه لای دیوارهای خانه های درختی و زیر حصیرها به خصوص در شب ها پر از مار و عقرب می شود و اگر کسی را نیش بزنند باید پیاده وی را به روستای مجاور ببرند و اگر شناس داشته باشند با موتور به اولین خانه بهداشت که کیلومترها دورتر است منتقل کنند البته اگر موتوری باشد.
از مردی سالمند که بر عصایش تکیه داده می پرسم چرا در طرح کپر زدایی شرکت نکرده ای دست هایش را به هم می ساید و می گوید ما هیچ نداریم که بخواهیم خانه بسازیم. خانه ام را با چه بسازم با هیچ. زنی سالمند پرده یکی از کپرها را کنار میزند و اصرار دارد بداند ما از کجا آمده ایم و چه کاره هستیم و بعد کاغذی را نشان می دهد که در آن درخواست صدور شناسنامه برایش در آن نوشته شده است. زن روستایی تنها می خواهد تکلیف شناسنامه اش مشخص شود و پشت سرهم حرفش را تکرار می کند. وقتی از سایر افراد روستا می پرسیم تازه می فهمیم درآمد مردم روستا از کجا تأمین می شود. یارانه ها مهم ترین منبع درآمد مردم روستا روستاییان می گویند تنها منبع درآمد مردم روستا یارانه هایی است که به حسابشان واریز می شود و آخر هرماه یک نفر از روستا به شهر می رود البته هزینه رفت وآمدش به شهر بین سایر اهالی تقسیم می شود. اینجا نه مغازه ای دارد و نه دادوستدی با پول انجام می شود و به همین دلیل تمام یارانه به اجناس موردنیاز مردم تبدیل می شود و به روستا آورده می شود. برخی از مردم روستا هم به دلیل پیش خریدهایی که کرده اند کارت یارانه شان در مغازه ها گرو گذاشته شده است. اما آن پیرزن که دنبال شناسنامه اش می گردد به دلیل نداشتن سجلدش یارانه هم ندارد. و همچنان همان درخواست اولش را از ما تکرار می کند. گلدشت را با گله ای نداشته اش و لبخندهای به لب خشکیده مردمانش پشت سر می گذاریم مردمانی که همان یارانه ای را می گیرند که بالانشینان شهرهای بزرگ با تمام امکانات و زیر ساخت هایشان نیز همان را می گیرند. و به سمت روستای تپه ریگ حرکت می کنیم. روستای تپه ریگ تنها فرقی که با گلدشت دارد تشابه نامش با ظاهر روستا است. جمعیت این روستای کپری از روستای قبلی بیشتر است و ظاهراً مشکلاتشان هم بیشتر نمایان می شود. این روستا اما در شهرستان منوجان است قرار است در این روستا خانه های مستحکم جای کپرها را بگیرند و گام هایی هم برداشته شده اما برخی ساختمان های نیمه کاره اند و اکثر مردم روستا خانه هایشان از شاخه های درختان به هم بافته شده درست شده است.
تپه ریگ به مانند اسمش محروم است و سراسر ریگ. خشک سالی امان مردمانش را بریده است و هر یک سعی می کنند از راهی امرارمعاش کنند اما اقتصاد این روستا هم بعد از دامداری به همان یارانه ها بند است. در کنار خانه های کپری خاک گرفته ای که در طوفان شن و ماسه جنوب کرمان در حال تخریب هستند گرمای بالای ۵۰ درجه ای هوا توان ایستادن در روستا را گرفته است و نفسمان به سختی بالا می آید مردمان روستا ما را که گرد جاده خاکی منتهی به روستا بر تنمان سنگینی می کند به درون یکی از خانه های کپری می برند و بر دیوارهایش با حلبی هایی زنگ زده آب می ریزند تا وزش باد درون کپر را خنک کند و انصافاً خنک می شویم اما محرومیت روستا فضای داخل کپر را سنگین کرده است. احمد، پیرمردی است که سایر اهالی روستا احترامش را دارند و وقتی از دارایی اش می پرسم می گوید یک کپر دارد و ۸ رأس دام و اینکه آبی برای کشاورزی در روستا ندارند. اکثر مردم روستا بی سواد هستند و خبری از مدرسه و سایر امکانات برای یک زندگی روستایی وجود ندارد اما به نسبت روستای گلدشت وضعیت بهتری دارند و دامداری شان رونق نسبی دارد. مصالح حمام عمومی روستا از حصیر و شاخه نخل است پیرمرد روستایی باافتخار حمامی را در میانه روستا نشان می دهد که از شاخ و برگ درختان ساخته شده و با شعف می گوید در روستا برای بهداشت مردم حمام ساخته ایم. حمامشان اما از حصیر ساخته شده است و کلبه ای بسیار کوچک است که زنان و کودکان از آن استفاده می کنند. مردم روستا در کنار این حمام حصیری مسجدی نیز برای خود ساخته اند احمد می گوید که مراسم مذهبی را در این مسجد برپا می کنند و برای ساخت مسجد و مفروش کردنش همه مردم روستا به اندازه توانشان کمک کرده اند مسجد مردمان این روستا هم کپری است و کف پوشش از حصیر است اما روحیه اجتماعی در بین مردمان روستا بالاست.
گرمای سوزان ۵۰ درجه تپه ریگ با هوای طوفانی همراه با گردوخاک این روزهای جنوب کرمان در هم می آمیزد و فضای روستا را گردوغبار شدید فرامی گیرد اما از این آب وهوا گریزی نیست و گردوغبار به سادگی به درون خانه های کپری نفوذ می کند. این دو روستا نمونه ای از ده ها روستاهای کپری در جنوب استان کرمان است هرچند که با تلاش های صورت گرفته بسیاری از روستاهای کپری جنوب کرمان ساماندهی شده و خانه های محکم جای آن ها را گرفته اند اما هنوز هم هستند روستاهایی که مردمانشان آن قدر فقیر هستند که حتی توان پرداخت تسهیلاتی که برای ساخت مسکن مقاوم به آن ها داده می شود را ندارند چون کل زندگی شان اگر خوش شانس باشند چند رأس دام، یک خانه کپری، یک شناسنامه و یک کارت یارانه است. در این خصوص با تعدادی از فرمانداران جنوب کرمان به گفت وگو نشستیم و در ابتدا سراغ ایوب فلاحی فرماندار منوجان رفتیم که عقیده دارد بحث کپرنشینی در این شهرستان به نسبت گذشته بسیار کمتر شده اما هنوز هم هستند افرادی که در روستاهای دور و نزدیک در کپر زندگی می کنند و روزگار می گذرانند. فقر با حذف کپرها از میان خانوارهای روستایی جنوب کرمان ریشه کن نمی شود اجرای طرح های بنیاد مسکن روستایی برای رفع مشکل کپرنشینان ازنظر فلاحی طرحی مثبت است اما وی عقیده دارد که اول باید ریشه محرومیت و فقر را در جنوب کرمان جستجو کرد زیرا اگر خانه کپری به خانه ای مستحکم تبدیل شود فقر از خانواده ریشه کن نمی شود و تنها مکان زندگی این افراد تغییر می کند. فرماندار منوجان اما دست روی یک نقطه کلیدی می گذارد و می گوید ما در شهرستان منوجان هنوز هم کپرنشین داریم و این ها ازجمله محروم ترین کپرنشینان به جای مانده هستند زیرا توان مالی دریافت تسهیلات را هم ندارند. نبود توانایی در پرداخت تسهیلات طرح قبلی کپر زدایی در جنوب کرمان یکی از مشکلات مردم است زیرا توان پرداخت اقساط را ندارند و به همین دلیل بیشتر آن ها مقروض شده اند این مسئله را فلاحی بیان می کند و می گوید که هم اکنون نیز پرداخت تسهیلات بسیار سخت تر از گذشته انجام می شود زیرا مردم یا بدهکار بانک ها هستند و یا ضامن افرادی شده اند که توان پرداخت بدهی های خود را ندارند و نمی توانند ضمانت متقاضیان جدید را بکنند و از چهار هزار نفری که متقاضی دریافت تسهیلات بانکی هستند هم اکنون به اندازه انگشتان دو دست هم در مرحله پرداخت تسهیلات نیستند. او تفاوت بین شمال و جنوب کرمان را زیاد می داند و خواستار احیای مجدد ستاد راهبری جنوب کرمان می شود و می گوید که مردم در جنوب کرمان با سختی ها پنجه در پنجه انداخته اند تلاش می کنند که زنده بمانند نه اینکه زندگی کنند. فرماندار عنبرآباد نیز از وجود حداقل ۲۰ تا ۳۰ روستای کپری در این شهرستان خبر می دهد و اضافه می کند که بیشترین میزان کپرنشینی در این شهرستان در جبال بارز جنوبی است و باید برای رفع این مشکل چاره اندیشی کرد.
محمد حجتی پور از وجود این تعداد کپرنشین ابراز نگرانی می کند و خواستار برنامه ریزی برای حل مشکل این روستاییان می شود و عقیده دارد بسیاری از این افراد به دلیل خشک سالی مجبور به مهاجرت می شوند چون در محل زندگی خودشان آب وجود ندارد و بهترین وسیله برای خانه سازی این افراد همان کپر است و به همین دلیل کپر زدایی افزایش یافته است. وی نیز از فعال شدن مجدد ستاد راهبری جنوب کرمان استقبال می کند و می گوید که رفع این مشکلات نیاز به بودجه و برنامه ریزی منسجم دارد. اما بهرام امیری، فرماندار فاریاب از توسعه قابل توجه شهرستان محل مسئولیتش می گوید و عقیده دارد ۸۰ درصد از کپرنشینی در این شهرستان از بین رفته و حداکثر ۲۰ درصد از جمعیت کپرنشین سابق باقی مانده اند. ستاد راهبردی جنوب کرمان فعال شود او اما تأکید دارد که روستایی که به کلی کپرنشین باشد در این شهرستان تازه تأسیس وجود ندارد و کپرها در روستاهای مختلف پراکنده هستند زیرا در جامعه مردم ازنظر اقتصادی شرایط مختلفی دارند که برای رفع این مشکلات نیز به اعتبار نیاز داریم و بازهم راه ها به سمت ستاد راهبردی جنوب کرمان می رسد و درخواست این فرماندار نیز برای راه اندازی مجدد این ستاد طرح می شود. فرماندار جیرفت اما عقیده دارد باید به کپرنشینی از دیدی موشکافانه نگاه کرد زیرا کپر به تنهایی نماد فقر نیست و در بسیاری از خانه های روستایی و حتی شهری کپر وجود دارد زیرا مردم به وجود این کپرها در زندگی شان خو گرفته اند و جزئی از فرهنگ مردم شده است اما احمد امینی روش عقیده دارد که برخی از افراد هم به ناچار در این خانه ها زندگی می کنند که باید شناسایی شوند.
وی کمترین میزان کپرنشینی را در شهرستان محل کارش می داند و می گوید که هر چه از جیرفت به سمت جنوب کرمان پیش برویم کپرنشینی بیشتر می شود و تأکید دارد که باید تسهیلات با شرایط بهتر و البته با سقف پرداختی بیشتر در اختیار مردم قرار گیرد زیرا اکثر این مردم توان مالی اندکی دارند. نبود تناسب بین میزان عرضه تسهیلات و نیاز در جنوب کرمان ازنظر امینی روش مهم ترین دلیل ادامه وجود کپرنشینی در جنوب کرمان است. بادهای گرم و شرجی تابستان جنوب کرمان روزهای پایانی خود را می گذرانند و مردم کپرنشین جنوب کرمان با تمام نداری هایشان خود را برای سوز سرمای کویر در روزهای سرد پاییز و زمستان و باران های سیل آسا مهیا می کنند روزهایی که تنها فاصله آن ها با باران های سیل آسای جنوب کرمان تنها یک پلاستیک نازک است که بر روی شاخ و برگ های خانه های کپری پهن می کنند.
پنج شنبه 5 شهریور 1394 ساعت 11:33
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها