واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
بوستانهای شهر یکی از گزینههای خوب برای دور هم جمع شدن فامیل است دورهمیهای پارکی یک روفرشی 12 نفره گلمنگلی با پرتاب دستهای دو مرد بالا میرود و هوای جمع شده زیر آن که خالی میشود، تکهای از زمین خاکی فرش میشود. بچهها چروکهای روفرشی را صاف میکنند و بزرگترها اگر قلوهسنگی آن زیر خزیده بیرون میکشند.
گاز پیک نیک، قابلمه های رویین، دم کنی ها و دستگیره های گل گلی، کبریت، بشقاب، یک هندوانه درشت، کیسه ای پر از تخمه و چند توپ بازی و دو راکت بدمینتون کنار هم چیده می شود و چند زن آنها را مرتب می کنند؛ اینها یک آشپزخانه نقلی برای خود می سازند و یک اتاق خواب فرضی با چند متکا و چند پتوی سفری برای آنهایی که می خواهند لم دهند و چشم به آسمان بدوزند. مردها اما رفته اند سراغ هندوانه، چاقو را گذشته اند روی شکم میوه و نوکش را فرو برده اند در گوشتش. هندوانه می گوید قرچ و قطره های آب صورتی اش می ریزد روی روفرشی. زن ها سریع سینی را می رسانند و یک کاسه ملامین برای چیدن هندوانه های قاچ شده می سرانند زیر دست مردها. پیشدستی ها سریع تخس می شود، چنگال ها توزیع می شود و کاسه هندوانه دور می چرخد و از کوچک تا بزرگ سهمی از آن می برند؛ هندوانه شیرین بزم جمع و جور آنها را حسابی شیرین کرده است. چرا پارک؟ آمده اند به پارک به چند دلیل؛ اینجا با دیدن گل و سبزه هم حال دماغی آدم خوب می شود، هم بچه ها که در آپارتمان های کوچک مثل پرنده ای در قفس بال و پرشان بسته شده، اینجا بال و پر می گشایند، اما دلیل دیگری هم هست، این که در آپارتمان های کوچک ما جا برای جم خوردن نیست، مخصوصا اگر در آن سبک ایرانی را قربانی سبک غربی کرده باشیم و با چیدن مبلمان های بزرگ فقط چند وجبی برای آهسته راه رفتن باقی گذاشته باشیم. پس با آمدن به پارک و جمع شدن در بوستان ها می شود کمبود فضا را جبران کرد، حتی می شود سفره های چندمتری روی زمین پهن کرد و بی ترس از این که میز ناهارخوری کوچک خانه ما گنجایش این همه مهمان را ندارد، چند ده نفری کنار هم نشست و غذا را بی دغدغه خورد. در بوستان های شهری می توان با خانواده های دیگری که برای تفریح آمده اند نیز آشنا شد، با آنها گپی زد و حتی همبازی شان شد، مخصوصا همبازی شدن بچه های دو خانواده که با این وضع آپارتمان نشینی و زندگی های کارمندی دیر نیست روزی بازی با همسن و سال ها را فراموش کنند. چرا دورهمی؟ بعضی ها از هم مکدرند، بعضی ها دلشان از دست هم شکسته، عده ای وقت ندارند و پرمشغله اند، عده ای نیز ترجیح می دهند در لاک خود بمانند و در دنیای شخصی شان سیر کنند. به دلایل مختلف خیلی از ما در زندان های خودساخته مان اسیر شده ایم، این زندان همین خانه ماست که اغلب درونش تنهاییم، همین خودروی شخصی ماست که حتی دوست نداریم شیشه هایش را پایین بکشیم و حضور مردم را حس کنیم. زندان همین مغزهای ماست که پر شده از افکار مدرن که لازمه اش تنهایی و گوشه گیری است؛ یک کلام، خیلی از ما دیگر با هم بودن را دوست نداریم یا به نبودن با هم عادت کرده ایم. دورهمی های فامیلی و خانوادگی اما به ما کمک می کند تا این زندان ها را بشکنیم و از دنیاهای محدود و تک نفره خودمان به جمع آشنایان و فامیل برویم. دورهمی های خانوادگی به ما کمک می کند روابط به تار مویی بند شده خانوادگی مان را ترمیم کنیم، از حال خویشاوندن سببی و نسبی مان باخبر شویم و از آنها چیزهای تازه یاد بگیریم یا حتی اگر مشکلی داریم، با آنها در میان بگذاریم و از شانس همراهی آنها برخوردار شویم. روان شناسان می گویند اگر این سیم رابط میان ما آدم ها وصل شود، سلامت و بهداشت روانی مان تضمین می شود . یک بهداشت و چند فایده سلامت روانی چیزی فراتر از بیمار نبودن است، یعنی اگر فقط مریضی جسمانی نداشته باشیم، برای بهداشت روانی مان کفایت نمی کند. سازمان جهانی بهداشت می گوید اگر ما در حالتی از رفاه به سر ببریم که بتوانیم توانایی هایمان را شناخته و شکوفا کنیم، با استرس های معمولی زندگی مدارا کنیم، از نظر شغلی مفید و سازنده باشیم، برای اجتماع خود فردی مفید باشیم و با دیگران مشارکت و همکاری داشته باشیم؛ یعنی بهداشت روانی داریم؛ یعنی حالمان خوب است و خوب فکر و رفتار می کنیم . پس بهداشت روانی باعث می شود ما آدم های مفید، مثبت و سازنده ای باشیم که جالب است بدانید داشتن رابطه مناسب با دیگران ما را در رسیدن به این هدف یاری می کند؛ این را سال 88 پژوهشگران کشورمان پس از انجام یک پژوهش در شهر اصفهان اثبات کردند. جامعه هدف این پژوهش، جوان های 15 تا 19 ساله اصفهان بودند که در نهایت 384 نفر از میانشان انتخاب شدند تا به پرسش هایی پاسخ دهند که قرار بود تاثیر روابط خانوادگی و فامیلی در سلامت و بهداشت روانی آنها را بسنجد. آنچه در این پژوهش اندازه گیری می شد، میزان اعتماد، حمایت اقتصادی، حمایت عاطفی، انسجام و مشارکت میان اعضای خانواده و فامیل بود که در نهایت مشخص شد در خانواده هایی که این مولفه ها به طور قدرتمند وجود دارد، سلامت روانی اعضا نیز تضمین شده است. این پژوهش یک چیز به ما می گوید؛ این که خانواده و فامیل تا چه اندازه در زندگی ما مهم است، این که داشتن ارتباط با این افراد نه یک انتخاب که ضرورتی برای ماست و این که اگر این پیوندها گسسته شود، نخستین کسی که لطمه روانی می خورد، کسی نیست جز خود ما. دور قلیان را خط بکشید معلوم نیست چرا به محض این که حرف از تفریح به میان می آید، ذهن عده ای سمت دخانیات می رود. چه کسی می تواند آمار دقیقی از این که روزانه چند نخ سیگار در پارک ها دود می شود یا چند کیلو تنباکو بر سرقلیان ها گذاشته می شود، ارائه دهد؟ حتما هیچ کس یا هیچ نهادی، اما شواهد از رواج مصرف دخانیات در این مکان ها حکایت دارد؛ مواد دودزایی که بشارت مرگ می دهند، ولی هنوز طرفداران زیادی دارند. در دورهمی های پارکی یکی از بدترین انتخاب ها مصرف دخانیات است، بویژه قلیان که هم برای مصرف کننده مستقیمش مضر است و هم برای کسانی که دود دست دومش را استنشاق می کنند. این را هم بیفزایید به این که در دورهمی های خانوادگی قرار است الگوهای مناسب رفتاری را به کودکان و نوجوانان نشان دهیم، اما استعمال قلیان این رشته را پنبه می کند. بارها گفته شده که هر وعده قلیان برابر است با مصرف یک پاکت سیگار با حجم دودی که چند برابر بیشتر به ریه ها تحمیل می شود. افراد سیگاری که به طور معمول 8 تا 12 نخ سیگار در روز دود می کنند، به طور متوسط 40 تا 74 پک به سیگار می زنند و حدود شش لیتر دود به ریه ها می برند؛ در حالی که مصرف قلیان که به طور متوسط همراه است با 50 تا 200 پک می تواند تا 20 لیتر دود را در ریه ها حبس کند. هنر جمع آوری زباله مردم قرن 21 بیشتر از مردم هر دورانی در تاریخ زباله ساز هستند، پس هر کجا که پا بگذارند خطر رهاسازی زباله در طبیعت از سوی آنها وجود دارد، حتی در پارک ها و زمانی که قرار است چند ساعتی را با خانواده و فامیل بگذرانند. آمارهای رسمی سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور نشان می دهد ما ایرانی ها سالانه حدود 20 تن زباله تولید می کنیم و سهم روزانه هر کدام از ما از این تولید 700 گرم است. حالا این که چه میزان از این زباله ها مربوط به دورهمی های فامیلی بوده، مبهم است، اما اگر این دور هم جمع شدن های خانوادگی بستری برای آلودن محیط باشد تهدیدی برای طبیعت است. البته اگر تمرین کنیم که این گردهمایی های کوچک خانوادگی آمیخته با احترام به محیط زیست باشد به طور غیرمستقیم تعلیمی جانانه به نسل بعدی مان داده ایم. خوشگذرانی با بازی های دسته جمعی برای سرگرم شدن حتما نباید پول خرج کرد یا امکانات فوق العاده ای داشت؛ بلکه فقط اندکی ذوق می خواهد و شور برای شادی کردن. با چند دانه نخود و لوبیا می شود دوزبازی کرد، با چند ورق کاغذ و چند مداد و خودکار می توان بازی اسم و فامیل راه انداخت، یا 4 نفری در مار و پله رقابت کرد یا اصلا منچ بازی کرد و سرگرم شد. طناب زنی، طناب کشی، تاب بازی، شمع و گل و پروانه، لی لی، وسطی، والیبال، گل کوچک، هفت سنگ؛ زمان زیادی نگذشته از این که این بازی ها از بزرگ تا کوچک را سرگرم می کرد و حس رقابت را با شور و هیجان شدید در ما زنده می کرد. نسل جدید گرچه حالا خیلی از این بازی ها بلد نیست، اما اگر بزرگ ترها دوباره آنها را تعلیم دهند، در دورهمی های فامیلی و در فضای باز پارک ها می شود بازی های سنتی را زنده کرد. آوید طالبیان جامعه
 
سه شنبه 27 مرداد 1394 ساعت 04:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]