محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830517429
مصباحی مقدم: ائتلاف سه نفره، «جامعتین» را در عمل انجام شده قرار داد
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: مصباحی مقدم: ائتلاف سه نفره، «جامعتین» را در عمل انجام شده قرار داد
تعدد نامزدهای اصولگرای حضور یافته در یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری به یکی از دلایل ناکامی این جریان سیاسی در تجمیع سبد آرا و شکست‌اش در برابر جریان‌های رقیب تبدیل شد.
به گزارش نامه نیوز، متن گفت‌وگوی غلامرضا مصباحی مقدم سخنگویی جامعه روحانیت مبارز تهران را با ویژه نامه روزنامه ایران در ادامه می خوانید:
غلامرضا مصباحی مقدم سخنگویی جامعه روحانیت مبارز تهران را برعهده دارد. سخنگوی یکی از دو تشکلی که در قالب عنوان «جامعتین» برای ایجاد ائتلاف میان گروه‌های اصولگرا و معرفی نامزد واحد اصولگرایی تلاش کرد؛ اما در نهایت تعدد نامزدهای اصولگرای حضور یافته در یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری به یکی از دلایل ناکامی این جریان سیاسی در تجمیع سبد آرا و شکست‌اش در برابر جریان‌های رقیب تبدیل شد. این موضوع بهانه‌ای بود تا با سخنگوی جامعه روحانیت درباره آنچه در ماه‌های منتهی به انتخابات 92 در اردوگاه اصولگرایان جریان داشت و دلایل ناکامی این جریان در کسب نتیجه گفتوگو کنیم. گفت‌وگویی که در خلال آن بخشی از ناگفته‌ها و گلایه‌های جامعتین از چهره‌های اصولگرای حضور یافته درانتخابات ریاست جمهوری یازدهم مطرح شد. تا آنجا که مصباحی مقدم در پاسخ به چرایی محور نبودن تشکل متبوع‌اش در انتخابات 92 تصریح کرد: «ائتلاف سه نفره جامعتین را در مقابل عمل انجام شده قرار داد و امکان تدبیر را از جامعتین سلب کرد.»
فعالیت‌های سیاسی برای انتخابات ریاست جمهوری سال 92 تقریباً از نیمه دوم سال 91 آغاز شد. اگر بخواهیم به آن دوره بازگردیم شما چینش نیروها و صف بندی‌های سیاسی شکل گرفته در آن مقطع را چگونه تصویر می‌کنید. رقبای اصلی در انتخابات 92 چه گروه هایی بودند و پیش‌بینی‌تان از حضور و رقابت اصولگرایان و رقبای اصلاح‌طلب‌شان چه بود؟ و تحلیل و پیش‌بینی‌تان از فضا و فرجام انتخابات چه بود؟
نیمه دوم سال 91 که به سمت تمهید مقدمات حضور در انتخابات ریاست جمهوری حرکت می‌کردیم. اگر بخواهیم اوضاع سیاسی کشور را ترسیم کنیم با توجه به اتفاقاتی که پس از انتخابات 1388 در کشور ما رخ داد و شرایط فتنه‌ای که پدید آمده بود طبعاً بسیاری از کسانی که در طیف چپ جامعه قرار می‌گرفتند خودشان را در شرایط نامساعدی می‌دیدند. به گونه‌ای که برای ورود به عرصه انتخابات یک قدم به پیش یک قدم به پس می‌گذاشتند. تصور خیلی‌ها این بود که شرایط برای ورود اصلاح طلبان به انتخابات آماده نیست. لیدرهای این مجموعه و احزاب منتسب به جریان اصلاحات در حال و هوای ضربه ناشی از انتخابات 88 به سر می‌بردند. خب تعدادی از احزاب اصلاح‌طلب فعالیت‌شان ممنوع شده بود. لیدرهای این مجموعه هم به نحوی بعضی‌شان یا در شرایط بازداشت و زندان و امثال آن بودند یا اگر در چنین شرایطی نبودند،محیط اجتماعی جامعه برای ظهور و بروز آنها فراهم نبود.
با چنین تفکری آیا اصولگرایان برای انتخاباتی بدون حضور رقیب اصلاح‌طلبان آماده می‌شدند؟
نه، در آن طرف جریان اصولگرا با توجه به شرایطی که در دو دوره ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد به‌وجود آمده بود و خصوصاً با توجه به دو سال آخر ریاست جمهوری ایشان شرایط به گونه‌ای بود که نوعی سردرگمی اصولگرایان وجود داشت. از طرفی آقای احمدی‌نژاد به دنبال این بود که از مجموعه اطرافیان خودش کسی را به میدان بفرستد و آقای مشایی در نظرش بود و خیلی برای او تلاش کرد. از طرفی آقای هاشمی رفسنجانی برای ورود به انتخابات خود را آماده می‌کرد. البته ابتدا هیچ گونه نشانه‌ای از این مسأله نبود. از طرف دیگر کسان دیگری از مجموعه اصولگرایان بنا بود وارد انتخابات بشوند که از تعدد و تکثر برخوردار بودند. جامعه روحانیت مبارز و جامعه مهندسین درصدد این بودند که کاندیدا‌های مجموعه جریان اصولگرا را به همدیگر نزدیک کنند.
دنبال معرفی نامزد واحد بودید؟
بله، به دنبال معرفی نامزد واحد بودیم، اما به میدان آمدن سه نفر، یعنی آقایان ولایتی، حدادعادل و قالیباف که بدون اینکه کسی بخواهد به آنها پیشنهاد کند، خودشان در کنار هم آمدند و یک نوع ائتلاف سه نفره را تشکیل دادند. آنها درصدد این برآمدند که با ورود خودشان به عرصه، حرکت تازه‌ای را برای انتخابات رقم بزنند و تعهد داده بودند که ائتلاف سه نفر به یک نفر منتهی شود. در طرف اصلاح‌طلب‌ها هم در عین اینکه فضا خیلی روشن نبود که خواهند آمد یا نه زیرا بعضی‌ها گرایش به تحریم انتخابات داشتند و هنوز از این موضع خارج نشده بودند. بعضی‌ها هم زمینه را برای حضور مساعد نمی‌دیدند. در چنین شرایطی آقای عارف به میدان آمد. خود اصلاح‌طلبان هم می‌گفتند با اینکه آقای عارف را به عنوان لیدر قبول نداریم... به عنوان کسی که بتواند کاندیدای ریاست جمهوری طیف اصلاح‌طلب باشد قبول نداریم. خب به صورت متنوع هم کسانی چه اصولگرا و چه غیر اصولگرا و کسانی که حالت بینابین داشتند مثل آقای روحانی آمدند ثبت نام کردند و کاندیدا شدند. در یک چنین شرایطی تقریباً اوضاع آشفته بود و برای سیاستمداران چندان واضح نبود که چه اتفاقی در آینده نزدیک رخ خواهد داد. دست یافتن به یک ائتلاف قوی در مجموعه اصولگرایان خیلی نزدیک نبود.
برای دستیابی به چنین ائتلافی، چه تمهیداتی اندیشیدید؟ آیا فقط جامعتین با بقیه گروه‌ها رایزنی کرد؟ اغلب اصولگرایان همواره تأکید می کنند حول محور جامعتین متحد خواهند شد ولی چند دوره‌ای است، در عمل، جامعتین محور وحدت قرار نمی گیرد... تقریبا از مجلس ششم به بعد.
بله. از آن زمان؛ به نوعی می‌توان مشاهده کرد که محوریت انتخاباتی، جامعتین نمود بیرونی نداشته است. در کلام تأکید می شود که ما منتظر می‌مانیم تا ببینیم جامعتین چه نظری می‌دهد و بر اساس آن عمل می‌کنیم اما در عمل، اصولگرایان مسیر جداگانه و مطلوب خود را می‌روند. در انتخابات سال 92 هم تقریباً همین اتفاق تکرار شد.
در واقع آن ائتلاف سه نفره که به میدان آمدند جامعتین را در مقابل عمل انجام شده؛ قرار دادند و امکان تدبیر را از جامعتین سلب کردند.
اما نامزدهای اصولگرا، محدود به سه نفر نبودند و جامعتین می‌توانستند روی گزینه‌های دیگری سوای ائتلاف سه نفره تمرکز کنند. تعداد نامزدهای اصولگرا حدود هشت یا نه نفر بودند، یک سه نفره بودند و پنج نفره که دو ائتلاف مختلف را تشکیل دادند و البته چهره‌های اصولگرای منفردی نیز اعلام نامزدی کردند مانند آقای رضایی یا آقای روحانی.
نکته همین جاست که با وجود چنین تعددی از نامزدهای اصولگرا، چرا جامعتین ترجیح داد تنها روی ائتلاف سه نفره، متمرکز شود؟
با توجه به زمینه رأی‌آوری بیشتر و مقبولیتی که این سه نفر داشتند جامعتین بیشتر به این سه نفر متمرکز شد.
پس بحث تحمیل شدن این سه نفر به جامعتین چندان مطرح نبود؟
من تعبیر تحمیل به‌کار نبردم، گفتم که اینها جامعتین را در عمل انجام شده قرار دادند.
قرار گرفتن در عمل انجام شده هم چندان معنا ندارد زیرا جامعتین می‌توانست از میان سایر نامزدها، گزینه‌یابی کند...
بله می‌توانست روی افرادی غیر از این سه نفر تمرکز کند. حتی اگر ما روی یکی از اینها تمرکز می‌کردیم احتمالاً انتخابات به شکل متفاوتی رقم می‌خورد. تا اینکه جامعتین تمام ظرفیت خودش را روی سه نفر یا 8 نفر تقسیم کند.
به نظر تان تناقض دیده نمی‌شود؟ اینکه جامعتین می‌خواهد یک نامزد واحد داشته باشد اما از سه نامزد شروع می کند.
اگر ابتدا به یک نفر ابراز تمایل می‌کردیم حتماً بهتر بود.
شاید از یک نظر راهکار قابل دفاعی باشد؛ سه نفر اسمی‌تر و شناخته شده‌تر در فهرست باشند تا از میان آنان به گزینه برتر برسیم؛ اما این شیوه می‌تواند، ناخواسته، مشوق تکثر نامزدها باشد.
نکند اشکال در این است که تصور می‌کنید جامعتین اقبال کرد که سه نفر کاندیدا شوند. این طور نبود. این سه نفر به میدان آمدند و در واقع هر گونه تدبیری را غیر از آنکه بیشتر به این سه نفر توجه شود از بین بردند و خنثی کردند.
اما برای جامعتین همچنان این امکان وجود داشت که از همان ابتدا، روی یکی از این سه نفر یا حتی نامزد دیگری متمرکز شود.
همه چیز ممکن است. اما باید دید که چه چیزی می‌تواند در میدان واقعیت قابلیت اجرا، عمل و تحقق پیدا کند
یعنی جامعتین با بسنده کردن به ائتلاف سه نفره، نوعی مصلحت سنجی کردند ؟
طبیعی است. وقتی کسان دیگری به میدان نیامده‌اند یا اینکه هنوز بهترین گزینه‌ها در همین ائتلاف سه نفره شناخته می‌شوند مجموعه را مجبور می‌کرد تا تلاش کنند از میان این سه نامزد، به فرد واحد برسند. یا پنج نفر نامزد که به میدان آمده بودند خودشان گفتند که ما به فرد واحد می‌رسیم. البته ائتلاف پنج نفره با توجه به خروجی بررسی صلاحیت در شورای نگهبان، از تعدادشان کاسته شد. به هر حال، نهایتاً؛ تمرکز روی این سه نامزد شد که قول داده بودند قبل از شروع انتخابات به «نامزد واحد» برسند اما به قول خودشان وفادار نماندند. آنچه بزرگان اصولگرا را ناراحت و نگران کرد همین بود که آنها به عهد خودشان پایبند نماندند.
اخیراً نامه مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی در واپسین روزهای انتخابات و خطاب به آقای ولایتی منتشر شد که حاوی گلایه ایشان بابت کناره‌گیری نکردن آقای ولایتی و نقض عهد بود. این نامه هم در حال و هوای ناراحتی بزرگان اصولگرا از پایبند نبودن نامزدها به قول کناره گیری نوشته شد؟
آن روزهای آخر آیت‌الله مهدوی کنی جلسه‌ای برگزار کردند با حضور تعدادی از اعضای جامعه روحانیت مبارز که کمیته سیاسی را تشکیل داده بودند. خواستند که مجدداً این سه نامزد جمع شوند و تعیین تکلیف کنند. اما آقای دکتر ولایتی تشریف نیاوردند و ظاهراً به تماس تلفنی دفتر آقای مهدوی کنی هم پاسخ نداده بودند . نهایتاً آن دو نامزد بزرگوار دیگر آمدند و اعلام کردند که ما حاضریم هر چه شما داوری کنید همان را عمل کنیم. این باز هم به نحوی مشاهده می‌شد که هر سه نفر بر موضع خودشان مبنی بر اینکه ما وقت داریم و زمان داریم که در روزهای تبلیغات ببینیم کدام مان زمینه رأی‌آوری بیشتری داریم یا درباره نظرسنجی‌های انجام شده، مناقشه می‌کردند و نتایج آن را قبول نداشتند. سرانجام هم هر سه نامزد بر موضع خودشان باقی ماندند و امکان رسیدن به نامزد واحد و تصمیم‌گیری را از جامعتین سلب کردند.
چرا روند رسیدن به نامزد واحد طولانی شد؟ مگر زمان مشخصی برای تعیین تکلیف نهایی مشخص نشده بود؟
چرا؛ ابتدا سخن از این بود که هنگام ثبت نام تعیین تکلیف کنند که البته همه شان رفتند و ثبت نام کردند. بعد گفتند تا روزهای شروع تبلیغات دو نامزد کنار می‌رود و یکی می‌ماند ولی باز هر سه، سر موضع خودشان ایستادند و نهایتاً گفتند که ما در روزهای آخر تفاهم و توافق می کنیم تا یک نامزد در صحنه بماند و دیگران به نفع او انصراف دهند، اما معلوم بود چنین اتفاقی نخواهد افتاد. در واقع، چون فرآیند رسیدن به نامزد واحد، نهایی نشد، جامعتین هم نتوانست از هیچ یک از سه نامزدی که تا روز برگزاری انتخابات باقی ماندند، حمایت کند.
البته شما در مصاحبه‌ای گفته بودید که روند اجماع برای نامزد واحد طی شد و در نهایت جامعتین به دو نفر رسیدند و مشخصاً از آقایان قالیباف و ولایتی نام برده بودید.
گمان می‌کنم که دقت لازم را در این باره نکرده‌اید.
این عین جمله شما است که منتشر هم شده و الان نیز قابل بازخوانی است.
این عین جمله من نیست. جمله من این بوده است که جامعتین مشترکاً به هیچ کدام نرسیدند. آرای جداگانه دو جامعه ، یعنی حدنصاب دو سوم آرا (اکثریت) هم به هیچ یک از این آقایان تعلق پیدا نکرد.
اما شما در مصاحبه‌ای، عیناً گفته بودید که «پروسه وحدت در جامعتین طی شد و این دو تشکل در نهایت به دو کاندیدا رسیدند؛ قالیباف و ولایتی».
منظورم این نبوده است که این دو نفر را تعیین کرده‌اند. بلکه در نهایت روی دو نفر تأکید شد. آقای حداد در نهایت کنار کشیدند. اما در نهایت بین این دو نفر آقایان به تصمیم نرسیدند. اکثریت جامعه مدرسین متمایل به آقای ولایتی بودند اما رأی به نصاب دو سوم نرسید که آنها بتوانند رسماً موضع‌گیری واحد کنند. در جامعه روحانیت هم به نصاب دو سوم آرا نرسید اما تمایل بیشتر به سمت آقای قالیباف بود. اما بنای ما بر این بود که دو جامعه به کاندیدای واحد برسند ولی حتی در هرکدام از دو مجموعه جامعه مدرسین و جامعه روحانیت هم به کاندیدای واحد نرسیدند. تا چه رسد به اینکه کمیته مشترک بخواهد وارد شود و نامزد واحدی را به عنوان گزینه مشترک هر دو تشکل معرفی کند.
جامعتین نتایج نظرسنجیها را رصد می‌کردند؟ متولی انجام نظر سنجی کدام تشکل یا چه کسانی بودند؟
بله رصد می‌کردیم، البته اجرای نظر سنجی‌ها با ما نبود.
برای نظر سنجی، نامزدها، کمیته‌ای تشکیل داده بودند یا کار را به مرکز نظرسنجی سفارش داده بودند؟
نظرسنجیها با سازمان‌های نظرسنجی مستقلی بود که وجود داشت و نظرسنجیها در جاهای مختلفی انجام می‌شد. ما برآیند این نظرسنجی را موضوع تصمیم‌گیری خودمان قرار می‌دادیم. نظرسنجیها جامع بود و از شهر و روستا تهیه می‌شد. تقریباً هم همه نظرسنجیها یک چیز را نشان می‌دادند. نوسان زیادی نداشت و نسبت رأی کاندیداها تفاوت چندانی نداشت.
در نظرسنجیها، وضعیت ولایتی بهتر بود یا قالیباف؟
آقای قالیباف وضعیت بهتری داشت. این، البته، غیر از سه چهار روز آخر است. در روزهای پایانی، تغییر اساسی در نتایج نظرسنجیها رخ داد و آقای روحانی بالا آمد.
با توجه به برد تبلیغاتی جامعتین اگر این دو تشکل از فرد خاصی حمایت رسمی می‌کردند این حمایت تا چه حد بر آرای آن فرد تأثیر می‌گذاشت؟ این تأثیرگذاری به چه بازه زمانی نیاز داشت؟ منظورم این است که تعیین نامزد واحد یک هفته مانده به روز انتخابات چه تفاوتی با همین اقدام در فاصله سه یا چهار ماه پیش از انتخابات داشت؟
اگر جامعتین، خودشان، در رایزنی‌ها به فرد واحد می‌رسیدند نه اینکه که کسی با میدان آمدنش صحنه را تحت تأثیر قرار دهد و چنانچه جامعتین فرصت کافی برای اعلام حمایت از نامزد مطلوب خود را داشت...
تعبیری درباره ائتلاف نامزدها داشتید با این مضمون که «آمدند و گفتند دنبال ما بیایید»؟
بله، گفتند که ما راه افتادیم شما هم به دنبال ما بیایید. اما اگر جامعتین و گروه‌های همسو به فرد واحد می‌رسیدند و این اتفاق حداقل سه ماه تا انتخابات فاصله داشت، قطعاً نتایج متفاوتی حاصل می‌شد و ما می‌توانستیم با امکاناتی که از احزاب، گروه‌ها، شخصیت‌ها و جمعیت‌ها در اختیار داشتیم فرد مورد نظر مجموعه را خوب معرفی کنیم و جایگاهش را به کمک هم بالا ببریم به طوری که امیدوار باشیم رأی 50 درصد به علاوه یک را خواهد آورد. وقتی که یک حالت تزلزل و تذبذب وجود دارد و به جای یک نفر، سه نفر یا بیشتر به میدان آمده‌اند و تصمیمی هنوز گرفته نشده و نشانه مشخصی از اینکه فردی واحد مطرح است پدید نیامده ما فرصت‌ها را از دست داده‌ایم. فرض کنید یک هفته قبل از روز انتخابات به نتیجه می‌رسیدیم حتماً نتایج متفاوت بود و نتیجه کمتری را می‌توانستیم بگیریم و تأثیرگذاری کمتری داشتیم. و موفقیت خودمان را با ضریب پایین‌تری پیش‌بینی می‌کردیم. کما اینکه اگر مثلاً 24 ساعت قبل از انتخابات به نتیجه می‌رسیدیم خیلی پیش‌بینی برای به نتیجه رسیدن فرد مورد نظر ما ضعیف‌تر می‌شد تا چه رسد به اینکه اصولاً در نهایت به اجماعی نرسیدیم و دو نفر باقی بمانند و ما بخواهیم از دو نفر حمایت کنیم.
دید انتقادی که شما نسبت به روند شکل‌گیری آن ائتلاف سه نفره مطرح می‌کنید، آن زمان در درون جامعتین هم مطرح بود یا بعدها بیان شد؟
بله، جامعتین درصدد آن بودند که از میان کسانی که صلاحیت دارند و زمینه رأی‌آوری دارند یک نفر را با مشورت با گروه‌های همسو انتخاب کنند و آن یک نفر را به میدان بفرستند.
مکانیزم این کار چه بود؟
مکانیزم کار تعاملی بود که بین دو جامعه برقرار است و همین طور کمیته مشترک جامعتین که برای انتخابات تشکیل می‌شود. در این کمیته نظرات دو جامعه جمع بندی می‌شود و البته نظرات احزاب و گروه‌های همسو هم گرفته می‌شود و این امکان وجود داشت که در کمیته مشترک به فرد واحد برسیم به شرط آنکه کسی نمی‌آمد بگوید «من هستم» اگر این اتفاق نمی‌افتاد ما می‌توانستیم به فرد واحد دست پیدا کنیم.
با وجود انتقادهایی که به عملکرد ائتلاف سه نفره وجود داشت، چرا جامعتین ترجیح دادند صبر کنند و گزینه‌های دیگر را بررسی نکنند؟
ما ناگزیر بودیم که حالت صبر و انتظار را داشته باشیم و با گفتوگو سعی کنیم آنها را به جمع بندی و اعلام نامزد واحد ترغیب کنیم. اما این اتفاق نیفتاد.
به نظر می‌رسد به دلیل پیشتازی قالیباف در نظرسنجی مورد نظر جامعتین؛ مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی در نامه خود از ولایتی خواسته‌اند که به نفع آقای قالیباف انصراف دهد. ولایتی بعدها، توضیحی داد که چرا به نامه ایشان پاسخ ندادند؟
نه. دیگر، کسی پیگیر مسأله نشد. چون وقتی انتخابات به گونه دیگری رقم خورد و ریاست جمهوری به فرد دیگری واگذار شد اینکه بخواهیم کنکاش کنیم و بگوییم که چرا این کار شد یا نشد فایده‌ای نداشت.
یعنی در جمع‌ها و دیدارهای دوستانه هم حرفی از دلایل این اتفاق نشد؟
بنا نبود که بعد از انتخابات کنکاش کنیم و علل و عوامل چنین اتفاقی را به‌دست بیاوریم.
اما این تجربه‌ای است که ممکن است در انتخابات‌های دیگر تکرار شود و نیاز به آسیب‌شناسی دارد.
این آسیب شناسی می‌تواند بدون بازخواست از افراد و به وسیله تحلیل اتفاقات به‌دست بیاید.
نام روحانی هم به عنوان گزینه قابل بررسی در جامعتین مطرح شد؟
نه. پیش تر هم گفته ام که اسمی از ایشان مطرح نبود. البته برخی از دوستان ما در جامعه روحانیت ایشان را مطرح کرده بودند. شخص آقای روحانی خود از بنیانگذاران جامعه روحانیت مبارز تهران هستند. اما پیش‌بینی نمی‌شد که ایشان موقعیت خوبی در انتخابات پیدا کند. به نظر می‌رسید آرای شان در حد رأی آرای نامزدهای ائتلاف پنج نفره و یا آقای رضایی باشد. آقای روحانی، چند روز مانده به روزهای پایانی انتخابات موقعیت خوبی پیدا کرد اما در ماه های پیش از فرا رسیدن روز برگزاری انتخابات، چنین اتفاقی پیش بینی نمی شد و در نتیجه جمع بندی‌ها و شرایط به‌گونه ای نبود که جامعتین درباره بررسی اعلام حمایت رسمی از ایشان تصمیم‌گیری کند.
این جمع بندی‌ها، متکی به تحلیل ذهنی بود یا بر اساس یافته های نظرسنجیها شکل گرفت؟
نظرسنجیها هم تحلیل‌ها را تأیید می کردند. نظرسنجیها نشان از آن نداشتند که آقای روحانی چنین موقعیت ممتازی پیدا کنند. اما مناظره هایی که انجام شد و تاحدودی کنار کشیدن آقای عارف؛ موقعیت آقای روحانی را تغییر داد. اصلاح طلبان، وقتی دیدند نمی‌توانند با کاندیدای اصلاح طلب موفق شوند، با تمام توان، از آقای روحانی حمایت کردند. حمایت آقای هاشمی رفسنجانی از آقای روحانی و خصوصاً آنچه در مورد عدم تأیید صلاحیت ایشان اتفاق افتاد، موجب اقبال مردم به آقای هاشمی و به تبع آن اقبال آنها به آقای روحانی شد.
بعضی تحلیلگران معتقدند که بخشی از آرای آقای روحانی متعلق به اصولگرایان است.
قطعاً همین‌طور است.
چرا این بخش از اصولگرایان، رأی خود را به نامزدهای اصولگرای حاضر در صحنه رقابت ندادند و آرای خود را به نفع روحانی واریز کردند؟
آقای روحانی سابقه روشنی در انقلاب داشتند، از بنیانگذاران جامعه روحانیت مبارز بودند و بعد از پیروزی انقلاب، ایشان چندین دوره نایب رئیس مجلس شورای اسلامی بودند. علاوه بر این به مدت 20 سال با حکم حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری دبیر شورای عالی امنیت ملی بودند. ایشان از آغاز تشکیل مجلس خبرگان از اعضای این مجلس بوده‌اند. آقای روحانی تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 به طور مرتب در جلسات جامعه روحانیت مبارز حضور داشتند. کسی نمی‌تواند بگوید که ایشان اصلاح طلب است. موضع ایشان برای همه روشن بود که از اردوگاه اصولگرایان هستند. اگر ایشان در چارچوب تدابیر جامعتین وارد انتخابات می‌شد و مورد حمایت قرار می‌گرفت قطعاً موضوع متفاوت بود. از طرف دیگر بلاتکلیفی و تعدد و تکثر نامزدها، گروهی از رأی دهندگان اصولگرا را به این نتیجه رساند که حالا که خود اصولگرایان به نامزد واحد نمی‌رسند؛ به آقای روحانی رأی بدهند زیرا او را هم اصولگرا می دانستند.
اشاره کردید که روحانی از بنیانگذاران و عضو جامعه روحانیت مبارز است؛ چرا این تشکل از نامزدی روحانی، اعلام حمایت رسمی نکرد؟
بخشی از جامعه روحانیت مبارز از ایشان حمایت کرد و ستاد اصولگرایان حامی روحانی را راه‌اندازی و فعال کردند و روحانی‌ای همانند آقای سید رضا اکرمی که از اعضای اصلی جامعه روحانیت مبارز است، ریاست این ستاد را بر عهده داشت. به نظرم حجت‌الاسلام دعایی هم در جمع حامیان ایشان بودند. وقتی چنین مجموعه‌ای از یک نفر حمایت کنند بالطبع طیفی از اصولگرایان هم در ادامه حمایت خواهند کرد و این طیف، طیف کم اهمیتی نبوده است. بنابر این، بخش وسیعی از آرای آقای روحانی متعلق به اصولگرایان است.
سال 92؛ نخستین‌باری نبود که جامعه روحانیت مبارز از یکی از اعضای خود در انتخابات ریاست جمهوری رسماً حمایت نمی‌کرد. شما در سال 84 هم از آیت‌الله هاشمی برای ریاست جمهوری حمایت نکردید و این سؤال پیش می‌آید که جامعه روحانیت مبارز چرا از اعضای شاخص تشکل خودشان حمایت نکرده‌اند؟
ما در دور اول انتخابات ریاست جمهوری سال 84 از ایشان حمایت کردیم. اما در دور دوم به دلیل برخی مسائلی که در کمپین انتخاباتی ایشان پیش آمد، برآیند آرای اعضای جامعه بر حمایت ایشان قرار نگرفت. اما از رقیب او هم حمایت نکردیم.
عده‌ای معتقدند که یکی از دلایل رأی نیاوردن نامزدهای اصولگرا در سال 92 کارنامه احمدی‌نژاد به عنوان یک اصولگرا بود، زیرا اکثریت رأی‌دهندگان، از نتیجه کار احمدی‌نژاد راضی نبودند و چون اصولگرایان را حامی دولت سابق می‌‌دانستند، آرای خود را به سبد نامزدهای اصولگرا نریختند ؟
این تحلیل درست نیست. زیرا بویژه در دو سال آخر دولت آقای احمدی‌نژاد و پس از 11 روز خانه نشینی احمدی‌نژاد، مجموعه جریان اصولگرا نه تنها حامی او نبودند، بلکه کاملاً مقابل او قرار داشتند. پس نمی‌توان این تصور را برجسته کرد که تلقی جامعه این بوده که اصولگرایان حامی احمدی‌نژاد هستند و جامعه نمی‌خواهد کسی شبیه او بر سر کار بیاید. در سال‌های 84 و 88 هم احمدی‌نژاد نامزد اصولگرایان نبود ولی اصولگرایان در سال 88 از روی ناچاری به احمدی‌نژاد رأی دادند. خدا رحمت کند آیت‌الله مهدوی کنی را که می‌فرمودند که عاقل تنها کسی نیست که بین دو خیر، بهترین را انتخاب کند بلکه عاقل کسی است که بین دو شر هم «اقل الشرین» را انتخاب می‌کند. این خیلی واضح است که ما آقای احمدی‌نژاد را نامزد مطلوب خودمان نمی‌دانستیم. بیانیه جامعه روحانیت مبارز در سال 88 نشان می‌دهد که ما به صورت مشروط به وی رأی دادیم.
الان؛ بحث ما درباره مجموعه حاضران در اردوگاه اصولگرایان است و نه فقط موضع جامعه روحانیت مبارز...
اما موقعیت جامعه روحانیت مبارز در میان اصولگرایان موقعیتی تعیین کننده است. زیرا آقایان اصولگرا، موضع این جامعه را قبول دارند.
صحبت شما شاید در سطح فعالان سیاسی درست باشد. اما نکته، سر نگرشی است که مردم عادی به موضوع دارند. گروه زیادی از مردم از انتقادات درون جلسه ای اصولگرایان از احمدی‌نژاد با خبر نمی شدند و برداشت غالب آنان این بود که کلیت اصولگرایان حامی احمدی‌نژاد هستند. وقتی مردم می دیدند که اصولگرایان علیه تخلفات دولت احمدی‌نژاد، واکنش جدی نشان نمی دهند و مثلاً مجلس اصولگرا یا بخشی از اصولگرایان از احمدی‌نژاد حمایت می کنند؛ قانع می شدند که کارنامه احمدی‌نژاد را نیز به پای حامیان اصولگرای او هم بنویسند...
اقلیتی از اصولگرایان به حمایت خود از احمدی‌نژاد ادامه دادند؛ اما اغلب اصولگرایان تعبیرشان این بود که «تحملش می‌کنیم تا دوره اش تمام شود». به هر حال، فرق است بین اینکه جریان اصولگرا کسی را معرفی و از او حمایت کند با اینکه از فردی به دلیل ناچاری حمایت کند. این دو حالت، خیلی با هم تفاوت دارند. در شرایط انتخاب از سرناچاری، نمی‌توان بار رفتار آن فرد را بر شانه اصولگرایان گذاشت. زیرا او رئیس جمهوری مطلوب اصولگرایان نبوده است بلکه آنها بین دو گزینه گفتند که این بهتر است.
صحبت شما منطقی است. اما عملکردهای بعدی هم مهم است. دولت احمدی‌نژاد دولت پر اشتباهی بود. اما اغلب اصولگرایان مجلس، به هر دلیلی به وظایف قانونی شان برای برخورد با این تخلفات عمل نکردند. شاید طیفی از آنان هم استدلال شان این بود که «تحملش می‌کنیم تا دوره اش تمام شود».
من مخالف این هستم که بگوییم مجلس از او حمایت می‌کرد. مجلس به وظایف قانونی اش کامل عمل کرد. تحقیق و تفحص‌ها و استیضاح‌ها را انجام داد. یادمان نرفته است که در آن دوره برای نخستین‌بار رئیس جمهوری برای پاسخگویی به 10 سؤال به مجلس فراخوانده شد و این طبق آیین نامه داخلی مجلس یعنی دست کم یک سوم نمایندگان مجلس پای سؤال از رئیس جمهوری را امضا کرده بودند. تنها یک گام باقی مانده بود که مجلس به استیضاح برسد. اما فراتر از این مجلس با وضع قانون رفتار احمدی‌نژاد را مهار می‌کرد. این طور بود که او دادش در آمد که من هر کار می‌خواهم بکنم جلوی مرا می‌گیرید. بنده هم به ایشان گفتم که مجلس ریل گذار است و دولت لوکوموتیوران اگر تندتر از سرعتی که ما تعیین کرده ایم حرکت کنی، جلوی کارت را می‌گیریم. چنانکه او می‌خواست به جای 45 هزار تومان 250 هزار تومان یارانه بپردازد و ما با تصویب سه قانون جلوی این کار را گرفتیم. بنابر این نمی‌شود موضع‌گیری اصولگرایان را حامیانه تلقی کرد.
در این باره موضع‌گیری شما و چند نفر دیگر صریح و آشکار بود. اما مجموعه اصولگرایان مجلس این رویکرد را نداشتند...
ما به یک معنا، زبان مجموعه بودیم. البته‌اندکی در نقطه مقابل بودند. ولی اکثریت با دیدگاه‌های من برای جلوگیری از تخلفات دولت احمدی‌نژاد همراهی داشتند و قبول ندارم که بگوییم اصولگرایان در مقابل احمدی‌نژاد کوتاه آمدند. خود من تخلفات احمدی‌نژاد از قانون هدفمندی یارانه‌ها را در 12 بند به مجلس بردم و مجلس تصویب کرد.
انتخابات 92 هم مثل هر انتخابات دیگری برای تمام طرفین درگیر در آن، آموزه هایی داشت. درس‌های این انتخابات برای جامعتین و اصولگرایان چه بود؟
یکی از درس‌ها این بود که همواره تفرقه به زیان ما است. تلاش ما باید بر این باشد که در موقعیت‌های سیاسی اگر نمی‌توانیم به وحدت برسیم نوعی ائتلاف را دنبال کنیم. معنای ائتلاف هم این است که همه مجموعه از مواضع خصوصی خودشان به نوعی تنزل کنند و بر مشترکات و اصول توافق کنند. اگر بتوانیم روی مصادیق تفاهم کنیم با توجه به آنچه از فضای عمومی جامعه می‌بینیم احتمال موفقیت ما بیشتر است.
نتیجه غافلگیر کننده انتخابات چه تأثیری بر جهت گیری‌های اصولگرایان داشت؟
اصولگرایان بر اصل ضرورت بقای نظام جمهوری اسلامی خیلی حساس‌اند و جایی که احساس کنند این خط قرمز در مخاطره است حتماً واکنش نشان می دهند. ما روی مسأله ولایت فقیه و محوریت ولی فقیه و همچنین وضعیت معیشت مردم، اشتغال و عدالت حساسیت ویژه داریم.
نتایج انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، بر خلاف نظر سنجی های گوناگون جناحی رقم خورد. این نکته نشان داد که عمده فعالان سیاسی کشور در شناخت و فهم ذائقه اکثریت جامعه مردم مشکل دارند و باید در شیوه ادراک خود از ذائقه مردم بازنگری کنند...
این حرف کاملاً درستی است. همانطور که در انتخابات سال 76 انتخاب آقای خاتمی کاملاً غیرقابل پیش‌بینی بود، در انتخابات 92 هم پیروزی آقای روحانی غافلگیر کننده بود. درسی که این پیش بینی ناپذیری‌ها به ما می‌دهد، این است که انتخابات در کشور ما سالم است. پس، آنان که به نحوی القا می‌کنند؛ «بنویسید خاتمی؛ بخوانید ناطق نوری» و یا در انتخابات 88 «کمیته صیانت از آرا» تشکیل دادند، دلسوز کشور نیستند و القای خلاف واقع می‌کنند. اینکه ما در دل مردم تزلزل ایجاد کنیم ، نه به مصلحت کشور است و نه به مصلحت گروه‌های سیاسی. حتی اینکه برخی شخصیت‌های سیاسی کشور تأکید می‌کنند که باید تلاش کنیم انتخابات سالم برگزار شود و معنای مخالف از آن، برداشت می‌شود که انتخابات قبلی سالم نبوده است، اینها خلاف مصالح ملی است. این دوستان باید توجه کنند که تجربه و نتایج انتخابات‌های برگزار شده، گویای آن است که صیانت از آرا به‌طور کاملاً طبیعی انجام می‌شود و انتخاباتی که برگزار می شود، انتخاباتی همراه با سلامت و رعایت حق الناس است . رهبر معظم انقلاب هم فرمودند، سخنان ما نباید طوری باشد که چه مردم و چه بیگانگان تصور کنند ما نسبت به سلامت انتخابات مان شک و تردید داریم.
به هر حال؛ انتخاب سال 92 برگزار شد و بر خلاف پیش‌بینی جامعتین، روحانی به عنوان عضو جامعه روحانیت مبارز به ریاست جمهوری رسید... ایشان هنوز به جلسات جامعه روحانیت می آیند ؟
آقای روحانی عضو جامعه روحانیت مبارز هستند اما در جلسات آن شرکت نمی‌کنند.جلسات ما دقیقاً مصادف با جلسات شورای عالی انقلاب فرهنگی است و طبیعتاً آقای روحانی به این دلیل نمی‌توانند، در جلسات جامعه روحانیت مبارز شرکت کنند.
پیش از ریاست جمهوری به جلسات جامعه روحانیت مبارز می آمدند؟
از سال 88 به بعد در جلسات شرکت نمی‌کردند. مانند آقای ناطق نوری و آیت‌الله امامی کاشانی. البته دلیل شرکت نکردن ایشان با آقای ناطق متفاوت است. ایشان هم از جریانات مربوط به مناظره‌های انتخاباتی سال 88 دلخور بودند، البته نه مانند آقای ناطق و برای همین برخلاف آقای ناطق هیچگاه نگفتند که در جلسات شرکت نخواهند کرد.
تعامل جامعتین با آقای روحانی و دولت ایشان چگونه است؟
بالاخره ایشان عضو جامعه روحانیت مبارز است و ما تعامل مثبتی با ایشان داریم.
در حال حاضر نگاه جامعه روحانیت به جریان حامی روحانی چگونه است؟ آیا احتمال دارد از نامزدهای حامی دولت ایشان حمایت کنید؟
ما یک جریان حامی روحانی قبل از انتخابات داشته ایم و یک جریان حامی پس از انتخابات. جامعه روحانیت الان، جزو جریان حامی آقای روحانی است. جامعه روحانیت بلافاصله پس از اعلام نتایج انتخابات به ایشان تبریک گفت و هیأتی را هم برای تبریک حضوری نزد ایشان فرستاد. حتی آیت‌الله مهدوی کنی برای تبریک انتخاب آقای روحانی به ریاست جمهوری بیانیه داد و اعلام کرد که ایشان جزو جامعه روحانیت مبارز است. من هم در مصاحبه‌ها مکرر گفته ام که ما از ایشان حمایت می‌کنیم و تردیدی در حمایت از ایشان نداشته ایم.اما از آنجا که این مجلس است که به فرموده امام(ره) در رأس امور است، معنا ندارد که محور را دولت قرار بدهیم و بگوییم مجلس آینده باید مجلس حامی دولت باشد.
منظور مجلس «وکیل الدوله» نیست، بلکه قوه مقننه همسو با قوه مجریه است...
ما از یک مجلس معقول و معتدل حمایت می‌کنیم. شعار اعتدال باید مورد توجه قرار بگیرد زیرا ما با هرگونه تندروی و افراط مخالفیم، همان‌گونه که با تفریط مخالفیم. موضع مجلس باید موضع معتدل و در عین حال همکاری با دولت باشد و بنا را بر تعامل مثبت و بنیادی با دولت بگذارد و بنایش بر کارشکنی دربرابر دولت نباشد.
۱۷ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۰:۰۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
سیاسی
پربازدیدترینها