واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: بحران و 29 سازمان بدون يك خروجي!
نویسنده : محمدرضا هادیلو
بعد از دو طوفاني كه طي يكسال اخير ايران و بهخصوص پايتختنشينان را با چالشهاي زيادي مواجه كرد، سؤالي اذهان عمومي را به خود مشغول كرده است كه اگر واقعاً حادثهاي چشمگير مثل زلزلهاي 7 ريشتري يا بيشتر از آن در تهران به وقوع بپيوندد، تكليف چيست؟
در رابطه با بحرانهايي كه هر از گاهي گريبان شهرهاي مختلف ايران را ميگيرد، چند روز پيش برنامهاي از تلويزيون پخش شد كه يكي از كارشناسان بحث پيش بيني زلزله را مطرح كرد و گفت «مي توان در فاصله طلايي 10 تا 40 ثانيه از موج اول زلزله تا موج ثانويه، برخي از شريانهاي انرژي در تهران را قطع كرد تا خسارات به حداقل برسد.»
ادعايي كه نشان ميداد بين شروع زلزله تا به بار آمدن حوادث ناگوار فرصتي هست براي تصميمگيري!
متأسفانه طي سالهاي اخير آتشسوزيهايي كه در ايران اتفاق ميافتد، از جنگلها گرفته تا بازار تهران نشان داده كه در مديريت بحرانها هيچگاه موفق نبودهايم. هرچند كمبود تجهيزات ايمني نيز مشهود بوده و در تأمين آنها نيز قصور شده است اما خوب است بدانيم در حال حاضر 29 سازمان وجود دارد كه وظيفه كمك رساني در شرايط بحراني بر عهده آنهاست با اين حال هر حادثهاي هرچند كوچك مثل باران هفت دقيقهاي تهران، به راحتي به يك بحران تبديل ميشود.
در دنياي امروز و در اكثر كشورهاي پيشرفته، از مديريت بحران به عنوان مديريت ريسك و خطر ياد ميشود و به همين دليل پيشگيري در اولويت كارهاي آنها قرار دارد. براي آنها، اصل موضوعات و هزينهكرد جامعه پيشگيري است ولي در ايران وضع فرق ميكند!
مثلاً چند سال قبل سيل در مسير امامزاده داوود مشكلات زيادي را به وجود آورده بود و حدود سه سال پيش نيز رودخانه كن وارد مترو شد. با اين تفاسير هيچ پيشگيري براي حوادث بعدي صورت نگرفت تا جايي كه همين چند هفته پيش يك باران هفت دقيقهاي يكبار ديگر رودخانه كن را به جان مردم و خانهها و خودروهايشان انداخت.
بعد از حوادث اخير، رئيس سازمان پيشگيري و مديريت بحران شهرداري تهران گفته بود كه «هر سازماني در دستور كار خود مراحل چهارگانه مديريت بحران را دارد. اينكه بايستي مباحث پيشبيني، رصد، آمادگي و مقابله و بازسازي و بازتواني را در يك پكيج كلي ببيند.»
با اينكه وي ادعا كرده بود كه در ايران به مبحث مقابله خيلي خوب پرداخته شده و سازمانها خود را قوي كردهاند، اما به جرئت ميتوان گفت، در اين ميان هنوز مديريت ريسك مغفول مانده است.
كارشناسان معتقدند اگر در كشور به طور جدي به حوادث و نحوه مديريت آنها در لحظات بحراني پرداخته نشود، بعيد نيست روزي ايران عبرتي براي كل دنيا شود. با اينكه سياست كلي نظام براي حوادث غيرمترقبه خوب تعريف شده ولي در مجلس و دولت خروجي خوبي از آن ديده نميشود. قانوني كه بايد اين مسائل را هماهنگ كند وجود ندارد و ضعف مشهود است.
البته از كارها و خبرهاي اميدبخش هم نبايد غافل شد، جايي كه دكتر غلامرضا پورحيدري، رئيس انجمن ملي علمي مديريت بحران ايران در مورد نحوه پيش بيني زلزله تهران گفت: «كار خوبي براي هشدار زلزله در تهران انجام داديم. به اين نحو كه سازمان مديريت بحران شهرداري تهران با مركز مطالعات بينالمللي ژاپن روي لرزه خيزي تهران كار ميكند و يكي از اين محورها، هشدار سريع زلزله است. زلزله قابلپيشبيني نيست ولي زماني كه گسل فعال ميشود دو موج دارد؛ اوليه و ثانويه. موج اوليه، مخرب نيست. اين موج بعدي است كه ويران ميكند. فاصله بين دو موج از 10 تا 40 ثانيه است. 10 ثانيه شايد فرصت كمي باشد ولي ميتواند براي قطع شريانهاي حياتي، قطع برق شهر و مترو و قطع كنتورهاي گاز كافي باشد.
به هر حال اقليم ايران نشان داده كه هر روز و هر ساعتي بايد منتظر واقعهاي بود و حوادث اخير هم ثابت كردهاند كه آنقدر در مديريت بحرانها ضعيف هستيم كه هر باد و باران ملايمي براي ما حادثهاي باشد بس عظيم. پس اگر 29 سازمان عريض و طويل خود را مسئول مديريت بحرانها ميدانند، خوب است در حوادث تواناييهايشان را به رخ بكشند.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۱۲ مرداد ۱۳۹۴ - ۲۰:۱۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]