محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831179500
محدوديت موشک هاي بالستيک، بازي سياسي غرب / جنگ هاي آينده دانش بنيان است
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۳۱ تير ۱۳۹۴ (۱۷:۱۰ب.ظ)
دکتر مطهرنيا در گفتگو با موج: محدوديت موشک هاي بالستيک، بازي سياسي غرب / جنگ هاي آينده دانش بنيان است گروه اقتصاد سياسي خبرگزاري موج
پس از آنکه متن توافق نامه وين منتشر شد، بيش از هر چيز، بحث محدوديت هاي تسليحاتي مندرج در اين توافق نامه، مورد بحث و بررسي مقامات سياسي و نظامي کشور قرار گرفت. در اين ميان، اين سوال که آيا "درخواست" از ايران براي عدم فعاليت در حوزه موشک هاي بالستيک قادر به حمل کلاهک هسته اي و نيز دريافت تاييديه شوراي امنيت براي خريد تسليحات متعارف، قدرت تدافعي و استقلال نظامي ما را تحت تاثير قرار خواهد، به مهم ترين دغدغه نظاميان و حتي افکار عمومي تبديل شد.
از اين رو براي پاسخ به اين سوال، گفتگويي با دکتر مهدي مطهرنيا، کارشناس مسائل استراتژيک، ترتيب داده ايم که در ادامه مي خوانيد:
پيش از آنکه به بحث درباره متن قطع نامه 2213 شوراي امنيت بپردازيم، مي خواهيم نظر شما را در مورد تاثير اين قطع نامه بر موازنه منطقه خاورميانه بدانيم؟
واقعيت اين است که پرونده هسته اي ايران نه يک پرونده در محدوده سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران و کنش متقابل 1+5 با اين پرونده، بلکه موضوعي مربوط به نظم منطقه‌اي و شکل‌دهي و محتوا بخشي به نظام بين المللي است. از اين رو بايد بر اين نکته توجه داشته باشيم که پيامدهاي اين پرونده و قطع نامه پيرو آن، چه در صورت شکست و چه در صورت موفقيت، مي‌تواند بر نظم منطقه‌اي تاثير بسزايي برجاي بگذارد.
بر اين اساس پرونده هسته‌اي ايران بر تمام چالش ها و بحران منطقه‌اي و بين‌المللي تاثير خواهد گذاشت. در اين ميان، اگرچه رهبران سياسي ايران و آمريکا مصر هستند که بر ادبيات سياسي خود و بر محدود بودن مذاکرات تهران و واشنگتن صرفا بر مساله هسته‌اي تاکيد کنند، اما واقعيات خود را در يک امر واقع سياسي به نمايش مي‌گذارند، و اين امر سياسي است که تابعي از مختصات گوناگون و شاخص‌هاي متفاوت است. از اين رو يکي از معيارهاي تاثيرگذار بر امور سياسي، اراده بازيگران اصلي کنش‌ها و واکنش‌هاي بين‌المللي است.
اما در کنار خواست سياسي و انگيزه‌مندي‌هاي متفاوت کنشگران بزرگ، واقعيات ديگري نيز هستند که خود را بر انگيزه آنها ديکته مي‌کنند. چنانکه نشست ديپلماتيک ايران و آمريکا بر سر پرونده هسته‌اي نه ناشي از اراده و خواست فردي رهبران حاکم بر هر دو کشور، بلکه ناشي از واقعيت‌هاي سياسي موجود در متن وقايع و رويدادهاي چند ساله اخير بود.
از اين منظر بايد بپذيريم، توافق نامه وين و همچنين قطع نامه 2213 شوراي امنيت، نمايانگر عصر جديدي از تحرکات سياسي بر صحنه سياست خارجي و سياست بين‌الملل دو کشور آمريکا و ايران است که از ژنوم ژئوپليتيک واحدي برخوردار هستند و نوعي همگرايي به واسطه پل ژئوپليتيک مثبتي که بين آنها وجود دارد، در حال شکل گرفتن است.
لذا بايد بر اين نکته صحه بگذاريم که توافق نامه وين نقطه عطفي در شکل دهي و محتوا بخشي به نظم منطقه‌اي و آينده نظام بين الملل خواهد بود و از اين منظر در آينده نه چندان دور بايد شاهد تحولاتي در خاورميانه و بر منطق اداره امور نظام بين الملل و سياست‌هاي بين المللي کشورهاي بزرگ و بر قدرت برجاي مانده از متن گذشته تاريخ يعني ايالات‌متحده باشيم.
با توجه به اين توضيحات، محدوديت هاي تسليحاتي مصوب قطع نامه را شما چگونه ارزيابي مي‌کنيد؟
ايران با توجه محدود شدن دايره تحريم‌هاي نظامي مي‌تواند از اين فرصت بهره‌برداري مناسب براي افزايش توان تدافعي خود داشته باشد. آنان که در عمل درک کردند تحريم‌ها تا چه اندازه توانسته بر توان نظامي به ويژه ناوگان هوايي جمهوري اسلامي ايران موثر باشد، بر اين نکته صحه خواهند گذاشت که به هر ترتيب برداشتن اين اندازه از محدوديت‌هاي مي‌تواند منجر به افزايش توانايي‌هاي فني و سهل‌تر شدن بازآفريني داشته‌هاي ما شود.
در اينجا آنچه که مطرح است همواره اين نکته است که چرا بايد تحريم هاي تسليحاتي و نظامي براي ايران در پيکره موضوع پرونده هسته اي، مطرح بشود. بايد در پاسخ گفت اين امري غيرقابل پذيرش از نظر منطق دولت ايران است اما از نظر منطق بين المللي به واسطه ايجاد محدوديت نظامي به عنوان يک واقعيت در قطع نامه هاي قبلي شوراي امنيت به آن اشاره شده بود و لذا نوعي پيوند ناميمون ميان پرونده هسته اي و تحرکات نظامي ايران، خواسته يا ناخواسته به وجود آمده است که هم اکنون با تلاش نمايندگان ديپلماسي کشور توانسته ايم، از اين محدوديت ها بکاهيم.
افرادي که به نقد اين مساله مي پردازند، بدون توجه به محدوديت هاي قبلي، تنها به ايده آل ها نگاه مي کنند و به نقد آنچه انجام شده نه بر مبناي واقعيت ها بلکه بر مبناي آرمان ها و سياست هاي آرزومندانه مي پردازند.
اين در حالي است که ما در عين حالي که توانسته ايم پرونده هسته اي را به يک مسير درست بازگشت داده و زمينه هاي ايجاد موفقيت هاي چشمگير در غني سازي اورانيوم در داخل کشور و دستيابي به انرژي هسته اي صلح آميز را به صورت رسمي بيابيم، محدوديت‌هاي قبلي را نيز کاسته و زمينه‌هاي يک حرکت مداوم و موفق را در مسير يک ثبات عملياتي به دست آورده ايم.
اگر چه در اين راستا، به ظاهر محدوديت هاي زماني 10 ساله و 15 ساله را پذيرفته ايم اما اگر بخواهيم به صورت پراگماتيستي به موضوع نگاه کنيم آنچه حاصل آمده است، در حالت طبيعي نيز اين حد از زمان را به خود اختصاص مي‌داد. لذا کاهش محدوديت‌هاي نظامي، همراه با دست يابي به اين فرصت هاي گران سنگ موجود در متن توافق نامه، از نکات مثبتي است که نبايد از نظر دور داشته شود.
بر اين اساس، محدوديت تسليحاتي مذکور با درخواست غير مستقيم غرب از ايران براي همکاري در زمينه ثبات سازي منطقه اي، يک وضعيت پارادوکسيکال نيست؟
آنچه که وجود دارد محدوديت هاي نظامي براي جمهوري اسلامي ايران ناشي از چالشگري ايران در برابر نظم منطقه‌اي و بين الملل بوده است. ايران پس از انقلاب اسلامي تمام نظام موجود در جامعه جهاني و نظم حاصل از اراده قدرت هاي بزرگ و ابرقدرت هاي جهاني را به چالش جدي فراخوانده است.
شعار نه شرقي نه غربي جمهوري اسلامي ايران، به نفي شرق و غرب بدل شد نه به اثبات جمهوري اسلامي ايران به عنوان يک نظم دهنده بين المللي برتر. بنابراين اين نفي کنندگي عملياتي موجب شد که قدرت هاي شرقي و غربي در برابر ايران صف آرايي پنهان و آشکار داشته باشند.
هم اکنون در 1+5 بايد بپذيريم دو قدرت شرقي همراه با قدرت هاي غربي توافق نامه وين را امضا کرده‌اند و اين همراهي قدرت هاي بزرگ با ابرقدرت جهاني، ناشي از موضع گيري هاي آنها در برابر چالش برانگيزي ايران در برابر نظم و نظام جهاني بوده است که به واسطه اراده قدرت هاي بزرگ جهان اداره مي‌شود.
اينکه آيا اين نظم، نظم مطلوب و به حقي هست يا نيست، مساله ديگري است. بايد بپذيريم هيچ نظمي نيست که براي همگان مطلوب به نظر برسد. از اين منظر چالش گري و موضع گري شديد و تعريف عملياتي آنها، در قالب تحريم هاي همه جانبه قدرت ها عليه ايران در پرونده هسته اي، خود را نشان داد. اما اکنون جمهوري اسلامي ايران توانست با گريز از ادبيات چالش برانگيز به يک ادبيات مدبرانه تعامل برانگيز، زمينه هاي پذيرش خود را در نظام بين الملل به وجود آورد.
چنانکه براي نخستين بار در تاريخ شوراي امنيت سازمان ملل متحد يک کشور بدون عبور از ماده 41 به 42، از فصل هفت منشور نيز خارج مي‌شود. در همين راستا، شاهد بازگشت پرونده ايران از ماده 41 به فصل ششم هستيم. ضمن آنکه بعضي مواد اين فصل نيز براي ما استثنا مي‌شود.
اين ها همگي نشان دهنده قدرت ديپلماسي ايران بر اساس دکترين تعامل سازنده است که به جاي تقابل چالش برانگيز در برابر نظام بين الملل، اين شيوه منطق خود را وارد عرصه بين المللي کند و به جاي برخوردهاي سلبي برخوردهاي ايجابي را انتخاب مي کند.
با توجه به اينکه موشک هاي ايران در زمره موشک هاي بالستيک هستند، محدوديت مطرح شده براي موشک هاي بالستيک با توانايي حمل کلاهک هسته اي در قطع نامه، مي تواند در بلند مدت بر توان دفاعي و موشکي ايران در برابر کشورهاي منطقه اثر منفي بگذارد؟
دنياي آينده دنياي جنگ هاي بدون سرنشين و دانش بنيان است. موشک ها تنها بهانه اي براي رقابت هاي قدرت و رويکردهاي نظامي گرايانه و افزايش جايگاه نظاميان در حوزه سياست بوده و هست. ضمن آنکه خود ايران و رهبري، بارها بر اين امر صحه گذاشته اند که جنگ کنوني، جنگ نرم است و نبردهاي مبني بر سخت افزارهاي نظامي در حال پيوستن به تاريخ هستند.
در اين شرايط چرا ما بايد براي داشتن موشک هاي بالستيک اين مقدار هزينه سياسي، نظامي و اقتصادي پرداخت کنيم. بايد بپذيريم که دنياي آينده دنيايي نيست که در آن جنگ موشکي حرف نخست را بزند. امروز داعش هم ايران را تهديد مي کند و هم کساني که در تعريف و تاسيس آن دست داشته اند، در حالي که نيازي به داشتن موشک آن هم از نوع قاره پيماي آن ندارد.
از طرفي، نبرد، نبرد انديشه ها، روايت ها و قدرت نرم در قالب قدرت هوشمند و هنرمندانه است. لذا در آينده اين موشک ها نيستند که حرف نخست را مي زنند، اين انديشه هايي هستند که آينده را مي توانند در با قدرت هنرمندانه مديريت کنند. امروز اگر تعداد موشک هاي هسته اي روسيه از تعداد موشک هاي ايالات متحده کمتر نيست، اما آيا قدرت اين کشور نيز با آمريکا يکسان است؟
اگر اندازه گيري قدرت ملي کشورها با راکت صورت گيرد، آيا روسيه که بيشترين کلاهک هسته اي را در اختيار دارد، قدرت بالاتري در نظام بين الملل دارد؟ آيا امروز اين قدرت موشک هاي ماست که در جهان توانسته است ايران و انقلاب اسلامي سرافراز نگاه دارد يا اين قدرتي است که ناشي از روايت حق محورانه ما از جهان است؟
لذا بيش از آنکه به موشک ها بيانديشيم بايد به انديشه هاي باروري بيانديشيم که بتوان از طريق آنها در يک فضاي سالم دور از استرس هاي سياسي و تهديدات نظامي، به ساخت و پرداخت آينده بهتر براي ايران اسلامي نائل آييم.
گفتگو از: زهرا سادات حسيني
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
سیاسی
پربازدیدترینها