تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816182484
طلاق در میانسالی، یعنی ضرر
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
طلاق در میانسالی، یعنی ضرر اشاره: طلاق با این‌که تجربه تلخی است ولی ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. هستند پیر مرد و پیر زنانی که بعد از یک عمر زندگی مشترک تصمیم می‌گیرند بقیه عمرشان را بدون همسر و در تنهایی بگذرانند.
به گفته روانشناسان آن چه باعث می شود تا دو انسان پس از گذران یک عمر زندگی مشترک زیر یک سقف، تصمیم به جدایی بگیرند، برآورده نشدن نیازهای مختلف شان است که در طول سالیان دراز روی هم انباشته شده و پاسخ مناسبی به آنها داده نشده است. اما پس از سرو سامان گرفتن فرزندان شان تازه به فکر حل مشکلات ریز و درشت شان می افتند که نتیجه اش چیزی نیست جز جدایی در سنین بالا. علیرضا: «43 سال با او زیر یک سقف زندگی کردم و حالا که دیگر نگران بچه ها نیستم، می خواهم برای خودم و آن طور که دلم می خواهد زندگی کنم.» اینها را مرد میانسالی می گوید که برای جدایی از همسرش به دادگاه خانواده آمده است. او ادامه می دهد: از همان روزهای اول که زنم وارد زندگی ام شد، فهمیدم او کسی نیست که بتوانم دوستش داشته باشم. انتخاب من نبود و آن زمان چون رسم نبود دختر و پسر همدیگر را انتخاب کنند، همسرم را پدر و مادرم انتخاب کردند و بعد ازدواج کردیم. نمی دانم چرا هیچ علاقه ای به او نداشتم و هر چه می گذشت نمی توانستم مهر و علاقه همسرم را در دل داشته باشم. برای همین هم بعد از 43 سال با هم حرف زدیم و تصمیم گرفتیم از هم جدا شویم و آن طور که دل مان می خواهد زندگی کنیم. تمام این مدت فقط به خاطر بچه ها و این که به ما نیاز داشتند، با هم زندگی کردیم. اما حالا که چهار فرزندمان ازدواج کرده و سرو سامان پیدا کرده اند، دیگر دلیلی ندارد با هم زندگی کنیم. زنم اهل گشت و گذار با زنان فامیل و مهمانی دادن و مهمانی رفتن است، اما من این طور نیستم و هرگز حاضر نبودم به خاطر دوستان و مهمانی رفتن رابطه ام را با همسر و اعضای خانواده ام به خطر بیندازم. گاهی حتی شرایطی پیش می آمد که من به شدت بیمار می شدم و به درمان نیاز داشتم اما او بی توجه به نیاز من، با دوستانش به خرید می رفت. زندگی زنم در خرید وسایل خانه و تفریح با دوستانش خلاصه شده بود و زمانی که به خانه می آمد، انگار نه انگار که همان آدمی بود که صبح از خانه بیرون رفته بود و غرغرهایش را برای من می آورد. بچه ها هم از این وضعیت به ستوه آمده بودند و روزی نبود که شاهد جنگ و دعوای من و مادرشان نباشند.البته بعدها فهمیدم که زنم هم به من علاقه ای نداشت و روزی نبود که این موضوع را به من یادآوری نکند. بچه ها هم وسط دعوای ما دو تا گیر افتاده بودند، مانده بودند که طرف کدام مان را بگیرند و هرگز هم محبت پدر و مادر را حس نکردند. حالا می خواهیم به این وضع خاتمه داده و هرکدام دنبال زندگی ای که دوست داریم برویم.» احساساتی که لگد مال می شوند دکتر پرویز رزاقی/ روانشناس: معمولا ریشه چنین اختلافاتی را باید در گذشته افراد میانسال جستجو کرد. یعنی ذهن اینها احساسات و عواطف پاسخ داده نشده شان را به آنها یادآوری می کند که چه روزگار سخت و بدی را پشت سر گذاشته و سپری کرده اند و این همسر من بوده که مانع از رسیدنم به آن آرامش و تامین نیازهای عاطفی و احساسی شده است. تا قبل از این، چون بچه ها در زندگی شان حضور داشتند، صبوری به خرج می دادند. اما با بیدار شدن احساسات خفته با هم تنش و اختلاف پیدا کرده و گفت وگوهای کلامی بین آنها به شکل تنش و اعتراض درمی آید. نتیجه این می شود که از هم فاصله می گیرند و زندگی در انزوا و تنهایی را به باهم بودن ترجیح می دهند. البته چنین همسرانی قبلا هم به چنین اختلافاتی رسیده بودند، اما به خاطر فرزندان که عامل بازدارنده ای برای آنها محسوب می شد، به تنش موجود در میان شان دامن نمی زدند، اما زمانی که بچه ها به سرو سامان رسیدند، مشکلات شان، یکی پس از دیگری بروز کردند. گاهی وقت ها شناسایی نکردن نیازهای احساسی و عاطفی که من هم به عنوان یک انسان می توانم احساس عاطفی داشته باشم و می توانستم نیاز به محبت را این طور برطرف کنم و مشاهده تعامل و رفتارهای دوستان شان با یکدیگر یا حتی دختران و پسران شان با داماد و عروس باعث می شود به این فکر بیفتند که من چرا این رفتارها را نداشته ام؟ اینها در دوران میانسالی تازه با این مساله مواجه می شوند. با دیدن این رفتارها به یک نوع تحول نگرشی دست پیدا کرده و به اینجا می رسند که حالا زمان آن است که نیازهای پاسخ داده نشده ام را تامین کنم. دست آخر کار به جایی می رسد که همدیگر را به دادگاه خانواده می کشانند. بعد از جدایی اوضاع بدتر می شود اما داستان به همین جا ختم نمی شود و با این که هر دو به دنبال این هستند که پس از جدایی به نیازهای پاسخ داده نشده شان جامه عمل بپوشانند، پس از جدایی در ذهن شان تصور می کنند که از ظلم وستمی که طی سالیان در حق آنها شده ، رهایی پیدا کرده اند. اما پس از جدایی ماجرا به گونه دیگری رقم می خورد و در عمل نیازهای عاطفی افراد میانسال تامین نمی شود. ما یک فرآیند تحولات روانشناختی در میانسالی برای انسان ها قائل هستیم. این فرآیند روانی را در یک کودک در نظر بگیرید. بچه در سه سالگی می گوید عروسک من، مال من، به همین ترتیب بزرگ می شود و در نوجوانی برای یک نوجوان، دوست یک ارزش محسوب می شود و همه نیازهای روانشناختی اش را در دوستش می بیند. در مرحله بعد این نیاز را در زیبایی و در مرحله دیگر در تحصیل و قبول شدن در دانشگاه و بعد هم داشتن شغل می بیند. این روند همین طور در زمان انتخاب همسر و درآمد و بعد در داشتن فرزند ادامه دارد. زمانی که فرزند دارد، از این که خوب لباس بپوشد و موفق باشد لذت می برد. به همین ترتیب نیاز روانشناختی در دوره میانسالی، احساس امنیت کردن در کنار کسی است که با او زندگی می کند. مرد می گوید؛ ای کاش زنم کنارم بود و برایم چای می ریخت یا ای کاش الان با هم قدم می زدیم. اینها در ظاهر از یکدیگر جدا می شوند، اما پس از مدتی احساس خلأ عاطفی از این که همسرشان در زندگی آنها حضور ندارد، آزارشان می دهد. به همین دلیل ما همیشه به افراد میانسال توصیه می کنیم در این مرحله از زندگی شان از همسرشان جدا نشوند. اما این جدایی میان زوج های میانسال به پایان یافتن رابطه آنها ختم نمی شود و تاثیراتی هم روی رابطه فرزندان و همسرانشان می گذارد. زمانی که بزرگترها در تعاملات بین فردیشان در زندگی دچار تنش و عصبانیت می شوند، یکی از مشکلاتی که گریبان بچه ها را می گیرد این است که بر اثر این اختلافات، بچه ها نمی توانند به خانه پدر و مادرشان رفت و آمد کنند یا این که اگر هم بیایند احساس آرامش نمی کنند و زود از آنجا خارج می شوند. این درحالی است که بزرگ ترهای ما الگویی هستند برای یادگیری کوچک ترها. به وجود آمدن این مسائل در میانسالی چنان تاثیری دارد که حتی ممکن است داماد خانواده به همسرش رفتارهای پدر یا مادرش را سرکوفت بزند و به بیان دیگر عین آن رفتارهای زننده ای که در خانه زوج میانسال وجود دارد، در خانه زوج های جوان خانواده نیز نمود پیدا می کند. حتی گاهی بچه ها از این می ترسند که اگر پدر و مادرم از هم جدا شوند، زندگی ام به هم می ریزد. چه کسی از پدر یا مادر مراقبت می کند؟ اگر زوج جوانی بخواهند به سفر بروند به این فکر می کنند که اگر برویم چه کسی از مادر یا پدر مراقبت می کند؟ اگر هم آنها را با خود به سفر ببرند به نوعی احساس می کنند که در سفر راحت نیستند. به همین دلایل و تبعاتش است که می گوییم هرگز در میانسالی از همسرتان جدا نشوید. لیلا حسین زاده / تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)
یکشنبه 28 تیر 1394 ساعت 11:50
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
حوادث
پربازدیدترینها