محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829981313
انتشار فایل صوتی آخرین بگو مگو های قبل از توافق/ ۱۸۰ درجه اختلاف دو روایت از یک توافق
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
بررسی محتوایی روزنامه های چهار شنبه:
انتشار فایل صوتی آخرین بگو مگو های قبل از توافق/ ۱۸۰ درجه اختلاف دو روایت از یک توافق روزنامه های امروز چهارشنبه 24 تیر، به طور کامل تحولات دیروز وین و پایان ماراتن هسته ای را پوشش داده اند.
به گزارش گروه سیاسی فرهنگ نیوز، 23 تیر 94 را می توان یکی از تاریخی ترین روزهای ایران دانست. پس از سال های استقامت و مقاومت مردم ایران در مقابل تهدید و تحریم دشمن، استکبار به زانو در آمد و مجبور به پذیرش حقوق هسته ای ایران شد. رهبر معظم انقلاب دیشب را میزبان اعضای هیات دولت بود و از تیم مذاکره کننده هسته ای به خاطر مجاهدتش تشکر کردند. روزنامه های ایران مطالب خود را به طور اختصاصی به توافق هسته ای ایران و 1+5 اختصاص داده اند. دنیا به احترام ایران ایستاد/ ثمره مقاومت پیروزی دیپلماسی/ فضای سیاسی بعد از توافق/ معرفي ظريف و كري به عنوان نامزد جايزه صلح نوبلروزنامه آرمان با تیتر "دنیا به احترام ایران ایستاد"، به استقبال توافق هسته ای رفته و عکس صفحه نخست خود را به عکس یادگاری وزرای خارجه کشورهای مذاکره کننده که در آن لاوروف غایب است اختصاص داده است: تاریخ ورق خورد، دیپلمات‌ها در مهد موسیقی جهان ساز دیپلماسی را گوشنواز کوک و رسانه‌های جهان مهمترین خبر قرن را مخابره کردند و یک نام بر بام سیاست جهان خوش درخشید. جمهوری اسلامی ایران از پیچیده‌ترین معضلی که بیش از ۱۲سال بر تنوره آن دمیده شده و پرونده‌ای قطور را برافراشته بودند با عزت و اقتدار گذر کرد. ایران اکنون به‌عنوان یگانه کشوری که توانسته از گردنه صعب و سخت فصل هفتم منشور ملل متحد با صحت و سلامت گذر کند، به عنوان یگانه کشوری که توانسته حق غنی‌سازی هسته‌ای را در سندی رسمی و حقوقی و به امضای همه قدرت‌های جهانی برساند، به‌عنوان یگانه کشور درحال توسعه‌ای که در برابر تمامی قدرت‌های بلامنازع سیاسی و اقتصادی جهان از مذاکراتی بی‌سابقه و ماراتن‌گونه با دستان پر و با تحقق خواسته‌های حقه خود خارج شد، اکنون با اطمینان‌خاطر و سرافرازانه‌تر از همیشه با گذر از این پیچ خطیر در هارتلند جهان در حساس‌ترین منطقه گیتی دورانی تازه را آغاز خواهد کرد. در واقع همانگونه که ظریف در آخرین توئیت خود نگاشته بود اکنون همه برده‌اند از جوان ایرانی که تبعات این توافق را دیر یا زود در زندگی خود به عینه تجربه خواهد کرد تا پسرک سیاهپوستی در گوشه آفریقا که اکنون جز جنگ و خون نمی‌بیند و با دستان کوچکش اسلحه حمل می‌کند اما می‌تواند امیدوار باشد که در آینده نسیم خوشایند دیپلماسی و الگوی عقلانی گفتوگو به جای خشونت، او و مردمان کشورش را هم از این منازعات برهاند، اینجا البته نمی‌شود و نباید بزرگ‌ترین برنده و البته مهمترین عامل پیش‌برنده مذاکرات را نادیده گرفت. ملتی که در ۲۴ خردادماه سال ۹۲ نهال امید خود را از ورای همه تلاطم‌ها حفظ و به مردی از جنس اعتدال و تدبیر رای دادند تا نقشی نو بنگارد از عزت و اقتدار ایرانی در عرصه جهانی، آنان دو سال پیش کار را تمام کردند و تعامل سازنده با جهان را برگزیدند و کلید تدبیر را به شیخ دیپلمات سپردند و در سایه‌سار راهبرد کلان نرمش قهرمانانه رهبر معظم انقلاب، ظریف با ظرافت آنچه را که باید محقق کرده و برگی تازه در سرنوشت تاریخی یک ملت رقم زد.
در ادامه می خوانیم: هنوز موگرینی و ظریف روی سن نرفته و بیانیه مشترک خبری را قرائت نکرده بودند که بازی رسانه‌ای آغاز شد و از خبرگزاری‌های روسی تا خبرگزاری‌های آمریکایی و انگلیسی و رسانه‌های داخلی جزئیاتی از متن سند سیاسی و ضمائم آن انتشار یافت. حتی پیش از حضور وزرای خارجه در سالن کنفرانس، برخی وزرای خارجه با برگزاری جلسات توجیهی با خبرنگاران مدیریت فضای رسانه ای را آغاز کردند و جالب آن بود که هیات ایرانی از این کار خودداری کرد که البته دلیلی واضح و مبرهن دارد. در لوزان و پیش‌تر از آن در وین هر یک از طرفین به خصوص طرف آمریکایی با ارائه فکت‌شیت یا همان گزاره‌برگ روایت خود از مذاکرات را انتشار دادند که محل بحث و مجادلات فراوان شد اما این بار با پایان مذاکرات سند اصلی و پنج ضمیمه آن انتشار علنی یافته و دیگر راه بر روایت‌های خاص و من‌عندی طرفین بسته شد. . دیگر نمی‌توان با روایت‌های معوج و بازی با کلمات از زیر بار مسئولیت مذاکرات و تعهدات داده شده، شانه خالی کرد و فکت شیت‌های انحرافی را برای بازی با افکار عمومی انتشار داد. بیانیه مطبوعاتی قرائت شده از سوی موگرینی و ظریف یک متن ثابت داشته و از آن حیث که امکان تخلیص سند ۱۰۰صفحه ای در آن ممکن و میسر نبود به کلیات مهم در آن اشاره شد. در بیانیه مشترک از تلاش همه افرادی که بیش از یک دهه در حصول توافق تلاش کرده بودند تقدیر و تشکر شد. توافق یک واقعه تاریخی خوانده شد که پس از مذاکرات سخت و فشرده حاصل شده است و بر این نکته هم تاکید شد که این یک توافق خوب و در برگیرنده منافع همه طرفین است. همچنین در بیانیه اشاره شد که برای حفظ برنامه هسته‌ای ایران و تضمین صلح‌آمیز بودن آن و عدم دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای و نیز لغو تحریم‌های ایران در همه موارد بر اساس قطعنامه‌ای که در شورای امنیت سازمان ملل مصوب خواهد شد، توافق هسته‌ای جامه عمل پوشیده است. "ثمره مقاومت پیروزی دیپلماسی "، عنوان سرمقاله آرمان به قلم حمیدرضا آصفی، سفیر و سخنگوی سابق وزات خارجه است: ماراتن نفسگیر جمهوری اسلامی ایران با کشورهای 1+5 که در ابتدا تنها سه کشور اروپایی بودند بعد از 13سال مقاومت سرانجام به ثمر نشست؛ مذاکراتی که در دوران معاصر، بی‌سابقه و بیش از هر رویدادی در کانون توجه رسانه‌ها و محافل، احزاب سیاسی و دولت‌های مختلف قرار گرفت. حاصل این مذاکرات به رسمیت شناخته شدن حقوق رسمی جمهوری اسلامی ایران در فعالیت‌های هسته‌ای و لغو تحریم‌های ظالمانه بود، اما آنچه بیش از این تفاهم و جزئیات آن حائز اهمیت و شایان توجه است، پیروزی منطق سیاسی و دیپلماتیک بر یکجانبه‌گرایی و استفاده از شیوه‌های قرون وسطایی مانند تحریم و تهدید به استفاده از ابزارهای نظامی بود؛ این توافق به تمام معنا بی‌اعتنایی روابط بین‌الملل به روش‌های قلدرمآبانه کشورهای دارای سلاح هسته‌ای را به رخ کشید. جمهوری اسلامی ایران با بیش از یک دهه صبوری، نشان داد از راه دیپلماسی مبتنی بر منطق و اصول و ارزش‌ها می‌توان حقوق از دست‌رفته را مجددا بازیافت...دور از انتظار نیست که این توافق پیامدهای مثبتی برای کشورمان به دنبال داشته باشد ازجمله تشدید همکاری منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، فراهم شدن بستری مناسب به‌منظور بهره‌برداری از بازار جهانی چه در ابعاد صنعت و سرمایه مضاف بر آنکه این امکان میسر خواهد شد که انتخاب شرکای تجاری به تعداد محدودی از کشورها منحصر نشود. از سوی دیگر نشاط و امیدی که در کشور به وجود آمده است اعتماد به نفس را بیش از گذشته تقویت می‌کند و موجب می‌شود تا پویایی در همه عرصه‌ها و شئون سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور متبلور شود. همچنین لازم است ریشه مشکلات آنچنان که باید بازگو شود تا سطح توقع جامعه منطبق بر واقعیات کشور شکل گیرد و با انتظارات خارج از عرف و محقق نشدن آن یأس و سرخوردگی به‌وجود نیاید. شرط ادامه این راه و رسیدن به پیروزی نهایی چیزی جز «دولت و ملت، همدلی و همزبانی» نیست."فضای سیاسی بعد از توافق" عنوان یادداشت آرمان به قلم کیانوش راد است: خوشبختانه پرونده هسته‌ای ایران بالاخره به نتیجه نهایی رسید اما ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آن در فواصل معقول و مشخصی هویدا خواهد شد. ازجمله این تاثیرات که دور از انتظار هم نیست اینکه فضای سیاسی داخلی از شرایط موجود به سمت وضعیت مطلوب‌تر تغییر جهت دهد؛ زیرا وجود تهدیدات خارجی به درستی زمینه انقباض نسبی فضای سیاسی در داخل هر کشوری را به‌وجود خواهد آورد. با رفع تهدیدهای بیگانگان انتظار بازتر شدن فضای سیاسی انتظاری معقول و منطقی است. به یاد داشته باشیم که بعد از پایان جنگ تحمیلی، فضای سیاسی کشور از گشایش قابل قبولی درمسائل سیاسی و فرهنگی برخوردار شد. بدین ترتیب انتظار می‌رود که رفته‌رفته فضای سیاسی کشور بازتر از گذشته شود اما وجود جریان‌های تندرو، می‌تواند تحت عنوان یک عامل بازدارنده در مقابل این موضوع مطرح باشد. تندروها به‌دلیل آنکه نتوانسته‌اند پایگاه‌های محدود خود را درمیان اکثریت مردم با شیوه‌های دموکراتیک توسعه دهند همواره دنبال تداوم فضای گذشته هستند اما باید توجه داشت که اعمال سیاست‌های گذشته نمی‌تواند تحت‌تاثیر فضای بین‌الملل و نیز تغییرات اجرایی درسایر بخش‌های فرهنگی- اجتماعی باشد. درنتیجه می‌توان امیدوار بود که به‌تدریج فضای سیاسی جامعه به سمت متعادل‌تری حرکت کند اما در کوتاه‌مدت و بلافاصله بعد از حل مناقشه هسته‌ای و رفع تحریم‌های موجود نمی‌توان انتظار زیادی داشت. انتخابات مجلس درسال جاری بهترین آزمون برای نشان دادن تغییرات بیشتر و مطلوب‌تر در فضای سیاسی خواهد بود. امید است دولت محترم نیز با توجه به شعارهای رئیس‌جمهور در دوران انتخابات نسبت به تحقق این موضوع اهتمام ورزد. دولت می‌تواند نقش مهمی در این میان بازی کند و این امید وجود دارد که عملکرد دولت به‌صورت منصفانه‌تری مورد نقد قرار گیرد و دولت بتواند با پذیرش این انتقادات درجهت اصلاح ساختارهای گوناگون استفاده کند."معرفي ظريف و كري به عنوان نامزد جايزه صلح نوبل"، عنوان یکی از خبرهای آرمان در بخش شنیده هاست: شنیده شد که موسسه بين‌المللي تحقيقات صلح استكهلم در سوئد روز سه شنبه محمد جواد ظريف و جان كري وزراي خارجه ايران و آمريكا را به دليل نقش آفريني در انعقاد توافق تاريخي هسته‌اي، به عنوان نامزد دريافت جايزه صلح نوبل سال 2016 معرفي كرد. به گزارش ايرنا، طارق رئوف رئيس سابق اداره هماهنگي سياست‌هاي راستي‌آزمايي و امنيتي آژانس بين‌المللي انرژي اتمي كه اكنون مدير برنامه خلع سلاح و منع گسترش هسته‌اي در موسسه بين‌المللي تحقيقات صلح استكهلم است، گفت كه توافق بين ايران و 1+5، برجسته‌ترين توافق هسته‌اي چند جانبه در دو دهه به شمار مي‌رود. وي يادآور شد كه توافق هسته‌اي اعطاي جايزه صلح نوبل 2016 را به جان كري و محمد جواد ظريف مسلم مي‌كند. رئوف گفت كه توافق هسته‌اي ايران، راه را براي اطمينان يافتن از ماهيت صلح آميز برنامه هسته‌اي ايران و لغو تحريم‌ها براي مردم اين كشور هموار مي‌كند.
جمع‌بندی برجام در انتظار اجرا/ نقش کلید خطوط قرمز/ سرنوشت اقتصاد بعد از توافق
روزنامه وطن امروز با تیتر "جمع‌بندی برجام در انتظار اجرا"، زوایای مختلف جمع بندی پایان مذاکرات هسته ای را که دیروز به پایان رسید را بررسی کرده است: یکم- به یک روایت دیروز روز پایان 12 سال پرونده هسته‌ای ایران بود. حداقل مذاکره‌کنندگان به ما گفته‌اند که چنین خواهد بود. برای من که در این مدت، حتی یک روز از موضوع هسته‌ای فارغ نبوده‌ام، این روز بسیار مهم است. همین که یک نقطه پایان بر این پرونده حجیم گذاشته شود و بتوان انرژی‌هایی را که تاکنون صرف این موضوع شده، در موضوعاتی دیگر صرف کرد، خود موهبتی مهم و مبارک است. این نقطه پایان، برجام نامیده شده است. یک برنامه جامع برای اقدام مشترک میان ایران و 1+5 که با ضمائم آن بیش از 150 صفحه است. زمانی کم و بیش طولانی لازم است تا همه ابعاد این متن روشن شود و بتوان درباره آن یک داوری بدون ابهام به دست داد اما به اجمال این نکته را می‌توان گفت که استراتژی ویژه مذاکراتی رهبر معظم انقلاب اسلامی به تولید یک متن متوازن منجر شده است. به این سبب، بی‌گمان بر ما فرض است که کوشش تیم مذاکره‌کننده را ارج بنهیم و به آنها خداقوت بگوییم. دوم- همچنانکه سابقه چنین معاهداتی نشان می‌دهد – البته نمونه‌های مشابه برای برجام بسیار اندک است- چالش بزرگ اینگونه متون حین اجرا نمایان می‌شود. به طور کلاسیک این تلقی وجود دارد که اجرای این قبیل توافقات بسیار دشوارتر از تنظیم و امضای آنهاست، بویژه اگر با طرفی چون آمریکا مواجه باشیم که تقریبا حتی یک نمونه قابل ذکر از آنچه بتوان آن را عمل به تعهدات بینالمللی نامید در کارنامه آن وجود ندارد. مهم‌تر از این، خوب یا بد بودن چنین متونی نیز نه روی کاغذ بلکه در عمل مشخص می‌شود. بنابراین تا زمانی که نوبت به اجرا برسد باید خویشتندار بود.سوم- گذار از توافقات ژنو و لوزان –که بی‌گمان مصداق توافق بد بودند- به برجام -که در نگاه اول توافقی متوازن است- به سادگی رخ نداده است. این گذار محصول یک طراحی بسیار پیچیده در اموری چون چانه‌زنی، راهبردگذاری مذاکراتی، مدیریت بده بستان، ترسیم خطوط قرمز، مدیریت فضای نقد، لابی‌های چند لایه و دیپلماسی عمومی بوده که جملگی توسط رهبر بصیر انقلاب اسلامی اعمال شده است. این مدیریت، لااقل در یک هفته گذشته از جنس «ورود به جزئیات» بوده است. واقعیت این است که اگر مسیر توافق‌های ژنو و لوزان به حال خود رها می‌شد، این مدیریت اعمال نمی‌شد و انتقاد مصلحانه در دستور کار نخبگان قرار نمی‌گرفت، برجام شانس چندانی برای تبدیل شدن به یک توافق متوازن نداشت. در فرصتی دیگر جزئیات این موضوع را که چگونه این اصلاحات راهبردی و مداخلات تکنیکال، سرنوشت برجام را تغییر داد، خواهیم گفت.
در ادامه می خوانیم: و واپسین نکته اینکه درباره هدف‌های آمریکا در دوران پساتوافق نباید ساده‌اندیش بود و به برنامه‌ای که برای اثرگذاری بر محیط‌های سیاست داخلی، هسته‌ای، امنیت ملی و منطقه‌ای طراحی و اجرای برخی از آنها را هم آغاز کرده، بی‌توجهی کرد. اهداف آمریکا در مرحله پساتوافق لزوما همان چیزهایی نیست که در متن برجام نوشته شده یا ظاهرا به نظر می‌رسد. چالش راهبردی اکنون این است که برجام و سرمایه‌های سیاسی و اجتماعی ناشی از اجرای آن در مسیر کدام هدف هزینه خواهد شد؟ نهایی شدن برجام محصول یک سلسله محاسبات استراتژیک است؛ هم در ایران و هم در آمریکا. در طرف ایرانی شاید یک استراتژی مذاکراتی متفاوت، می‌توانست متنی متفاوت هم خلق کند. بحث درباره استراتژی مذاکراتی تیم ایرانی و بدیل‌های آن فعلا اولویت ما نیست اما درباره آنچه آمریکایی‌ها در سردارند باید به اندازه کافی وقت گذاشت و اندیشید. آمریکا می‌خواهد برجام را سکویی برای پرش به سمت کدام اهداف کند؟ این سوال بویژه در شرایطی اهمیت می‌یابد که توجه کنیم به دلایل متنوع آمریکا چاره‌ای جز توافق با ایران نداشت و گزینه‌های غیر دیپلماتیک آن بسیار محدودتر و ناکارآمدتر از چیزی بود که ادعا می‌کرد. اساسا یکی از مهمترین عواملی که به حصول توازن نسبی در متن برجام انجامیده، همین خالی بودن دست آمریکا، نیاز آن به توافق و هوشمندی مذاکراتی در استفاده از این نقطه ضعف بوده است. اکنون آمریکایی‌ها می‌خواهند برجام را به یک گزینه برای خود تبدیل کرده و با آن سبد خالی شده گزینه‌های خود را رونق ببخشند. متقابلا نظام جمهوری اسلامی نیز در این اندیشه است که برجام را به بخشی از پیکربندی راهبردی خویش در حوزه‌های اقتصادی، سیاست داخلی، منطقه‌ای و بینالمللی بدل کند. در سطح استراتژیک پرسش اصلی این است: در میان‌مدت، برجام گزینه کیست و در سبد کدام طرف خواهد نشست؟
حسین قدیانی در یادداشتی به "نقش کلید خطوط قرمز"، پرداخته است: به سبب کارم امهات توافق دیروز را از نظر گذراندم. مختصر و ان‌شاءالله مفید اشاره کنم به نکاتی:یکم – در قیاس با توافق ژنو ایضا چارچوبی که در لوزان بسته شد، توافق دیروز، توافق بدی به نظر نمی‌رسد. ایده‌آل نیست لیکن بد هم نیست.دوم – حتی می‌توان توافق دیروز را توافقی خوب دانست اما به یک شرط بسیار مهم؛ اینکه طرف غربی و فی‌الواقع آمریکایی به همه مفاد آن در مقام اجرا متعهد باشد. سوم – در طول این 12 سال مذاکرات هسته‌ای بویژه این 2 سال آخر، شیطان بزرگ واقعا نشان داد «شیطان بزرگ» است و فوق‌العاده خبیث. این خباثت، چند روز پیش حتی صدای وزیر محترم امور خارجه را هم از «تُن دیپلماتیک» تغییر داد به «تن انقلابی». جملات کوبنده‌ای مثل «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» یا «وسط مسابقه، اسب را عوض نمی‌کنند» فی حد ذاته نشان داد در برابر دشمنی از جنس آمریکا، اتفاقا هرچه محکم‌تر بایستی، نتیجه بهتری خواهی گرفت. فلذا توافق دیروز، نافی خوشبین نبودن به مذاکرات نیست، بل موید این هم هست که اگر آدمی روی عناصر چهارگانه تدین، امانتداری، غیرت و شجاعت پافشاری مضاعف کند و خطوط قرمز مدنظر ملت شهیدپرور را متوجه باشد، امکان رسیدن به نتیجه خوب را بیشتر می‌کند.چهارم – مهم، «عمل به مفاد این توافق» است و الا خود توافق که در واقع چیزی بیشتر از یک «انشا» نیست. بعد از استماع سخنان دیروز رئیس‌جمهور آمریکا، براحتی می‌شد حدس زد که کاخ سفید دنبال دبه درآوردن است، حالا یا با کمک کنگره یا به مدد حق وتو یا با استفاده از سایر ابزارهایی که در اختیار دارد.پنجم – هم دوستان حزب‌اللهی، هم دوستان مدافع دولت زیبنده‌تر آن است که به قول معروف «شور حسینی» برشان ندارد! شور بی‌شعور، چه از نوع غم باشد، چه از نوع شادی، مغایرت دارد با خرد. توافق دیروز، بیش از آنکه جای اندوه یا جشن باشد، جای «خداقوت» به مردمان مذاکره‌کننده بابت نهایت تلاش برای عملیاتی کردن منویات نظام است، نیز سنجش صداقت و وفای به عهد یانکی‌ها، پای توافقی را که امضا می‌کنند.
در ادامه می خوانیم: ششم – چند روز پیش در متن «فصل نقل و انتقالات» از فوتبال گریزی زدم به سیاست. الان هم همین بنا را دارم. صرف اینکه یک مربی، تیم خود را با مهره‌های اسم و رسم‌دار ببندد و ستاره پشت ستاره جذب باشگاه خود کند، آیا کفایت می‌کند برای قهرمانی این تیم؟! فلذا «جوجه توافق» را باید «آخر پاییز اجرای تعهدات» شمرد. دقیقا به همین دلیل، روزنامه «وطن امروز» نه موافق غصه‌خوردن‌های بی‌مبناست، نه مدافع الکی خوش بودن. صدالبته مردمان دستگاه دیپلماسی هم، فضای صبورانه، منطقی و توأم با هوشیاری و بصیرت را هم به افراط برتری می‌دهند، هم به تفریط.گمانم تیفوسی‌ترین طرفداران دولت هم در لابه‌لای این سطور به این مهم رسیده باشند که روزنامه «وطن امروز» حب و بغضی به مسائل نگاه نمی‌کند. ما به همان دلیل که توافق ژنو و بیانیه لوزان را کارشناسانه لیکن مردمی و همه‌فهم نقد کردیم، امروز هم درست به همان دلیل، اذعان داریم که توافق آورده شده، بویژه اگر دشمن وسط اجرا دبه درنیاورد، چیز قابل دفاعی است. یعنی حتی‌المقدور بنا بر رعایت خطوط قرمز ترسیم شده توسط «حضرت آقا» بوده به‌علاوه انتقادات کارشناسانه اصحاب نقد. خب! من این همه را گفتم تا بروم سروقت حرف اصلی یعنی «مرگ بر آمریکا». اصلش این متن فقط 3 کلمه داشت؛ «مرگ بر آمریکا». اگر و فقط اگر یک ایرانی ناظر بر تحریم‌های 88 به این طرف- خدا لعنت کند سران فتنه را!- آسیبی از وقاحت دشمن دیده باشد، جا دارد حتی در آخرت هم این باشد شعار ما: «مرگ بر آمریکا». آری! مرگ بر آن آمریکا باد که ایرانی شریف را تهدید می‌کند. آری! مرگ بر آن آمریکا باد که وسط مسابقه، متقلبانه اسب خود را عوض می‌کند. این دو جمله را وزیر محترم خارجه حقا که خیلی «ظریف» آمدند. این دو جمله یعنی «مرگ بر آمریکا»!
روزنامه وطن امروز با مطلبی با عنوان "سرنوشت اقتصاد بعد از توافق"، عنوان داشته اینک وقت تدبیر در اقتصاد است: با پایان مذاکرات هسته‌ای و توافق ایران با 1+5 موضوعی که بیش از همه مورد توجه قرار می‌گیرد آینده اقتصاد و تاثیر رفع تحریم‌ها بر اقتصاد است. بدیهی است با رفع تحریم‌ها برداشته شدن موانع اقتصادی در کشور آسان‌تر خواهد شد اما نداشتن برنامه جامع اقتصادی در این باره آثار منفی زیادی را به جامعه تحمیل خواهد کرد. وحید شقاقی‌شهری، اقتصاددان و عضو هیات علمی دانشگاه تهران به آثار اقتصادی ایجاد شده پس از لغو تحریم‌ها پرداخت و اظهار داشت: اقتصاد ما در کل مشکلات ساختاری و بنیادین دارد که این مشکلات ربطی به تحریم‌ها نداشته و نخواهد داشت. چه بسا اگر این مشکلات حل نشود، با برداشته شدن تحریم‌ها اثرات و تبعات بدی را نیز به جا بگذارد. دولت‌های ما هیچ وقت برای حذف مشکلات، اصلاحات ساختاری و نهادی انجام نداده‌اند بلکه با مکانیسم‌های درآمدهای نفتی و واردات این مشکلات را به تعویق انداخته‌اند. شقاقی‌شهری بیان داشت: وابستگی اقتصاد ما به نفت، مشکلات ساختاری در نظام بانکی و بازار بورس و همچنین گسترش بخش‌های غیرمولد و اقتصاد سوداگرانه از جمله این مشکلات است. این مشکلات همیشه بود اما درآمدهای نفتی اجازه نمی‌داد آنها خود را نمایان کنند. وی افزود: به عبارتی دولت یک منابع نفتی و یک آزادی عمل در حوزه صادرات و واردات در اختیار داشت و هر زمان که حس می‌کرد به مشکل برخورد کرده است از درآمدهای نفتی به آن حوزه مشکل‌زا تزریق می‌کرد یا از کانال واردات جلوی آن مشکل را می‌گرفت. وی تصریح کرد: تحریم‌ها زمانی که بویژه در حوزه نفت و پول یعنی بانک اعمال شد، موجب شد درآمدهای دولت کاهش پیدا کند. از طرفی نیز هزینه تولید افزایش و حاشیه سود بنگاه‌های تولیدی نیز کاهش یافت. عضو هیات علمی دانشگاه تهران به نسیم گفت: در زمان تحریم ما روزانه به طور متوسط یک میلیون بشکه نفت صادر می‌کردیم در صورتی که این عدد قبل از تحریم نزدیک به 5/2 میلیون بشکه بود. یعنی به یکباره به ما اجازه ندادند 5/1 میلیون بشکه نفت صادر کنیم و درآمدهایمان بسیار کم شد.
در ادامه آمده: وزیر امور اقتصادی و دارایی با اشاره به دستیابی به توافق هسته‌ای کشورمان با 6 قدرت جهانی، خواستار آمادگی مسؤولان برای مدیریت مطالبات انتظاری جامعه شد. علی طیب‌نیا که در مراسم معارفه معاون جدید امور حقوقی و مجلس وزارت اقتصاد و رئیس جدید سازمان جمع‌آوری و فروش اموال تملیکی سخن می‌گفت، اظهار داشت: اگر چه هنوز شرایط رکودی برطرف نشده و با وضعیت مطلوب، فاصله نسبتا زیادی داریم، اما مقاومت ما و مدیریت تحریم‌ها به دشمنان فهماند که دیگر نمی‌توانند از طریق تحریم به اهداف خودشان برسند. وزیر امور اقتصادی و دارایی گفت: بعد از توافق، چند ماه زمان نیاز داریم تا پس از طی مراحل اجرایی از سوی ایران و غرب، آثار برداشته شدن تحریم‌ها به طور کامل خود را نشان دهد، این در حالی است که مردم خسته از فشارهای چند سال اخیر، انتظار دارند به سرعت مشکلات اقتصادی کشور مرتفع شود. وی گفت: از سویی همان طور که قبلا هم بارها گفته شده، اقتصاد ما، با و بدون تحریم از مشکلات ساختاری نظیر بهره‌وری پایین و... رنج می‌برد که از این پس باید جدی‌تر از قبل به درمان این مشکلات پرداخت. وزیر اقتصاد گفت: البته اتفاق بسیار مبارکی که هم‌اکنون می‌افتد این است که قیود و محدودیت‌های تحمیلی از اقتصاد ما برداشته می‌شود و دیگر بسته به هنر ما است که چطور بتوانیم از این شرایط مساعد، برای شکوفایی اقتصاد کشور بهره ببریم.
پیرورزی بدون جنگ/ از نظاره تا نظارت توافق کافی نیست/ نقطه‌عطف تاریخی
روزنامه اصلاح طلب شرق، با تیتر "پیرورزی بدون جنگ"، به استقبال توافق هسته ای رفته است: توافق شد؛ بعد از ١٢ سال کشمکش، بعد از ٢٢ ماه نشست و گفتوگو، بعد از ١٩ روز مذاکره پیاپی. دود سفید بالاخره از قصر کوبورگ برخاست. وزرای خارجه ایران، آمریکا، آلمان، فرانسه، انگلیس، روسیه و چین به‌همراه مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بالاخره به راه‌حلی برای حل بحران هسته‌ای ایران دست یافتند. چهره‌ها خسته است، برخی کمتر، برخی بیشتر، اما همه در برشی از تاریخ قرار گرفته بودند؛ روزی که چالش هسته‌ای ایران با یک توافق همکاری مواجه بود، نه قطعنامه، نه تحریم بلکه با راهی برای برداشتن تحریم‌ها و لغو قطع‌نامه‌ها. وزیران خارجه روی سن مرکز رسانه‌ای اتریش کنار پرچم‌هایشان که قرار گرفتند، ناباورانه مورد تشویق خبرنگاران قرار گرفتند. اگرچه آغاز تشویق از صف خبرنگاران ایرانی بود که مشتاق‌تر از دیگران، منتظر اعلام توافق بودند اما خبرنگاران دیگر هم به‌سرعت به این کف‌زدن پیوستند. برخی از آنها در تمام این ١٢ سال پرونده هسته‌ای ایران را دنبال کرده و برایش مطلب نوشته بودند. جان کری خسته بود و تازه بعد از چند هفته کتانی‌های مشکی را درآورده و کفش پوشیده بود، اما از شکستگی پا هنوز عصای زیر بغلش مانده بود. جواد ظریف هم خسته می‌نمود، چون این دو بیش از دیگران با آنچه به‌عنوان متن توافق منتشر شد، سروکله زده بودند. دیگران هم بودند، فابیوس به‌اشتباه از در خبرنگاران وارد شد و معاونان تیم ایران به‌اشتباه به‌جای ردیف اول سالن، از سن سر درآورده بودند. فیلیپ هاموند خونسرد بود و کنار کری ایستاده بود و برای تمام‌کردن تشویق خبرنگاران شروع کرد به دست‌دادن با کری. وزیر دست‌راستی‌اش اما نبود، سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه، که سفرش را به تعویق انداخت اما تنها توانست در مراسم سازمان ملل حضور پیدا کند. اگرچه پیش از رفتن، نشست خبری کوتاهی با خبرنگاران روس برگزار کرده است. وزرای خارجه یک دور دیگر هم در مقر سازمان ملل ایستاده و با هم عکس یادگاری گرفته بودند. بعد از آن در آخرین جلسه هماهنگی ایران و ١+٥ که چنددقیقه امکان حضور تصویربرداران فراهم شد، جواد ظریف و فدریکا موگرینی حرف زدند. هر دو گفتند که «این تنها یک توافق نیست یک توافق خوب است»؛ این شاه‌بیت توافق تاریخی بود.
در ادامه این گزارش هسته ای از وین آمده: صدای پای توافق از نیمه‌شب دوشنبه وین شنیده شد؛ در شهری که باران به خیابان‌هایش می‌خورد و خنکی پاییزی به‌جای تابستان نشسته بود. از حوالی ساعت ١٠ شب در خیمه خبرنگاران پیام آماده‌باش می‌چرخد، اولویت با عکاسان و تصویربرداران بود که باید تصویر اعلام توافق و مراسمی که برگزار می‌شد را ثبت کنند. خبرنگاران اما برای دریافت جزئیات توافق باید به مرکز خبری اتریش بروند. دو، سه ساعت پیش‌تر اما امیدی به اعلام توافق نمی‌رفت و همه، کار را به صبح موکول‌شده می‌دانستند. عصر ظریف گفته بود امشب نه، اما آنچه داخل اتاق‌های مذاکره می‌گذشت چیز دیگری بود. با بالاگرفتن موج امید در دیدارهای عصر، وقفه‌ای کوتاه پیدا شد. شب از مرز دوشنبه گذشته و به روز بعد وارد شد، حالا همه، چه در تهران و چه در وین منتظر خبرهای آخر بودند. گویا جلسه‌ای که قرار بود تا نیمه‌شب ادامه پیدا کند و مسائل باقیمانده را حل کند به شب آخر موکول شده بود. ساعت دو نیمه‌شب را رد کرده بود که منابع خبری ایرانی آخرین تیر ترکش را راهی خیمه سفید خبرنگاران کردند، «امشب احتمال انجام برنامه در مقر سازمان ملل منتفی است»، قرار بود که راهی مقر سازمان ملل شویم.اطراف کوبورگ جیرجیرک‌های شبانه می‌خواندند و چراغ اتاق‌های قصر همچنان روشن بود. یکی از اعضای تیم مذاکره می‌گفت اعضای همه هیأت‌ها در راهروها در حال خواندن و بررسی متون هستند. صد صفحه متن تهیه شده، پرانتزها و جاخالی‌ها پر شده و همه مواردی که یک‌سال‌ونیم گفته می‌شد، موضوع اختلاف است به موضوع تفاهم تبدیل شده است. اما هنوز همه‌چیز برای اعلام توافق آماده نبود. خبرنگاران و عکاسان منتظر در خیمه، حالا به‌جای مقر سازمان ملل راهی هتل‌هایشان می‌شدند. برخی هتل‌هایشان را تحویل داده بودند و به چرتی در همان خیمه قناعت کردند. قرار برنامه به صبح موکول شد؛ آماده‌باش از ساعت هشت صبح سه‌شنبه. صبح سه‌شنبه قصر کوبورگ از حالت دژ نظامی خارج شده و به هتلی عادی تبدیل شد. ترددها آزاد و پلیس‌ها اگرچه هستند اما میله‌های حائل را برداشته‌اند. از شواهد مشخص است که وزرا در هتل نیستند. اگرچه جلسه معاونان همچنان تا حوالی چهار صبح به طول انجامیده. از صبح کارشناسان و معاونان ١+٥ و ایران در جلسه، آخرین اصلاحات را انجام دادند.
احمد غلامی در یادداشتی با عنوان "از نظاره تا نظارت توافق کافی نیست"، به روزهای پس از توافق پرداخته: «ما یاد گرفته‌ایم چگونه بر خرابه زندگی کنیم، ما یاد گرفته‌ایم که چگونه بر ترس و بزدلی غلبه کنیم. از همه‌چیز مهم‌تر ما یاد گرفته‌ایم که در سیاست هیچ‌چیز به‌سرعت حرکت نمی‌کند. همه‌چیز کند پیش می‌رود. پس باید اهداف بلندمدت طراحی کرد». این گفته فیدل کاسترو است. چریکی خستگی‌ناپذیر که حدودا پنج دهه با آمریکا جنگیده است: نظامی و دیپلماتیک. دستاوردهایش، پیروزی‌ها و شکست‌هایش، تصمیمات درست و اشتباهاتش برای همه ارزشمند است. چریکی که لباس رزم را هرگز از تن درنیاورد اما در حین جنگ نیز به مذاکره می‌اندیشید. مهمترین درسی که می‌شود از او گرفت، شاید این جمله است: «در سیاست هیچ‌چیز به سرعت حرکت نمی‌کند. همه چیز کند پیش می‌رود». پس باید اهداف بلندمدت طراحی کرد.در این ١٢سالی که گذشت، به‌خصوص در این دوره دوساله مذاکرات صحت این گفته به‌خوبی روشن شد؛ و اینک می‌ماند اینکه از خودمان بپرسیم آیا مذاکره‌کنندگان در درازمدت برنامه‌ای برای کشور طراحی کرده‌اند یا نه؟ توافق، چه خوب چه بد، در نقش بازیگران سیاسی دنیا تغییری به وجود نمی‌آورد. همواره در سیاست رسم بر این بوده که یکی می‌برد، یکی می‌بازد یا هر دو طرف می‌برند یا می‌بازند. باز به گفته کاسترو «نمی‌شود برای سیاست نسخه نهایی پیچید». پیروزی و شکست، دائمی نیست. فردای روز توافق، سیاست و سیاست‌مداران به جاهای خودشان بر‌می‌گردند و هرکس می‌کوشد قلابش را به جای پر‌منفعت‌تری پرتاب کند. نمی‌دانم سیاست‌مداران ما برای بعد از توافق چقدر آماده‌اند و چه برنامه‌ای دارند. اما مردم آسیب‌دیده از تحریم‌ها جز نگاه خوشبینانه به آینده‌ای روشن، چاره دیگری ندارند. ظرف روزها و شب‌هایی که مذاکرات در جریان بود، مردم با نفس‌های حبس‌شده نظاره می‌کردند و مخالف و موافق مذاکره، نگران بودند که بعد از توافق چه می‌شود. تا زمان اجرائی‌شدن توافق، دولت ماراتن سختی در پیش دارد. طی این مسافت باقیمانده، هر قدر به مقصد نزدیک‌تر شویم، مسیر دشوارتر می‌شود.
در ادامه می خوانیم: همه آنهایی که روند توافق را «نظاره» کردند، از این پس «نظارت» می‌کنند. بی‌تردید، رفتار همسایگان و کشورهای منطقه نیز تغییراتی خواهد کرد. کم‌و‌بیش در طی همین مدت نیز دیده‌ایم که هرکدام واکنش‌هایی داشته‌اند. درهرحال جز این نباید باشد که روزهای بهتری فرا برسند. اما برای تحقق چنین آینده روشنی، باید تدبیری اندیشیده شود. عمر اوج‌های احساسات انسانی بسیار کوتاه است. این توافق اگرچه روحیه‌بخش و امیدوارکننده است اما کافی نیست. برد در سیاست، مثل برد در بازی فوتبال نیست که مطالبات آن در محدوده چمن سبز خلاصه شود. پس از توافق، آمریکا باز همان آمریکاست و ایران باز همان ایران. دشواری و سخت‌جانی آمریکا از همین‌جا آغاز می‌شود. آمریکا فقط یک کشور مقتدر نظامی نیست، که البته هست. آمریکا کشوری ثروتمند نیست، که البته هست. بیش از هر چیز آنچه آمریکا را ترسناک می‌کند، این نکته است که آمریکا چیزی هست که نیست و چیزی نیست که هست. زیرا درست آن لحظه که احساس می‌شود فراچنگ آمده، از دست گریخته است؛ و آن لحظه که روبه‌رویش هستید، از پشت سر نگاه می‌کند. آمریکا گاز سیاسی است که همه‌جا هست و با چشم برهم‌زدنی مسموم می‌کند و حتی این آگاهی نمی‌تواند نجات‌دهنده باشد. بازار جهانی عزم کرده بشر را تا لبه پرتگاه نیستی بکشاند. آن‌هم نه با اجبار که با میل و اراده و به‌طرزی داوطلبانه. بعد از توافق، رهایی از آمریکا از هر زمان دیگری بیشتر موضوعیت پیدا می‌کند، و مقاومت و مبارزه بیش از هر زمان دیگری برای آنها، که به بهترشدن سرنوشت انسان می‌اندیشند، حیاتی می‌شود. در سیاست، استراتژی‌ها به‌ندرت تغییر می‌کنند. هرچه هست تغییر در تاکتیک‌هاست.
صادق زیباکلام نیز دیروز را "نقطه‌عطف تاریخی"، دانسته: در تاریخ کشورها مقاطعی هست که از آن به‌عنوان نقاط عطف تاریخی یاد می‌شود. رویدادهایی که تبدیل به نقاط عطف تاریخی می‌شوند، تحولاتی هستند که آثار و تبعات بلندمدتی در تاریخ آن کشور برجا می‌گذارند. سیاری می‌گویند که اهمیت ٢٣ تیر در تغییر و تحولات عمیق اقتصادی است که در جامعه ایران رقم خواهد خورد. رفع تحریم‌ها و عادی‌شدن روابط اقتصادی با دنیا را بسیاری از جمله شماری از مسئولان دولت یازدهم، به‌عنوان برجسته‌ترین نقطه‌عطف توافق هسته‌ای برخواهند شمرد. این درست است که تحریم‌ها محدودیت‌ها و معضلات زیادی برای اقتصاد ایران ایجاد کرده بود. اما با وجود گشایش اقتصادی‌ای که توافق به بار خواهد آورد، «تحول اقتصادی»، آن نقطه عطف تاریخی که توافق هسته‌ای به‌همراه می‌آورد، نخواهد آورد. اقتصاد ما یک اقتصاد ناکارآمد دولتی است که تحریم‌ها، وضع آن را حادتر کرده بود. برداشته‌شدن تحریم‌ها خودبه‌خود نه اقتصاد ما را کارآمدتر خواهد کرد و نه لزوما از فساد خواهد کاست. نسخه بهبود اقتصاد ما رفتن به‌دنبال مسیری است که در سه، چهار دهه گذشته، بسیاری از کشورهای مشابه ما پیمودند و از اقتصادهای شبه‌دولتی ناکارآمد و درحال‌توسعه به اقتصادهای موفق صنعتی تبدیل شدند. داروی شفابخش اقتصاد ما، برداشته‌شدن تحریم‌ها نیست، بلکه پای‌گذاردن در مسیری است که برزیل، آرژانتین، ترکیه، هند، مالزی، مناطق آزاد چین و دیگران پای گذاردند. یعنی رفتن به‌دنبال الگوی توسعه اقتصادی بازار آزاد آدام اسمیت.
در ادامه آمده: توافق هسته‌ای لزوما توسعه سیاسی و بازشدن جامعه مدنی چشمگیری را هم به‌دنبال نخواهد آورد. اگر توافق هسته‌ای نه در اقتصاد ما شق‌القمری خواهد کرد، نه در مناسبات سیاسی و اجتماعی‌مان، پس اهمیت آن در کجاست که معتقدیم ٢٣ تیر ٩٤ بدل به یکی از نقاط عطف تاریخی انقلاب اسلامی ایران خواهد شد؟ توافق هسته‌ای نه البته به‌صورت سیل بنیان‌کن بلکه بیشتر به‌صورت سدی در برابر رفتارهای تنش‌آلود با برخی کشورها که همچنان در جامعه ما برجای مانده عمل خواهد کرد. توافق هسته‌ای در حقیقت نقطه‌عطفی خواهد بود از جهت التیام‌بخشی و بازگرداندن پراگماتیسم نگاه آشتی‌جویانه به جهان در عرصه سیاست خارجی ایران اسلامی. خیلی سال‌ها بعد از توافق هسته‌ای ٢٣ تیر ٩٤، ایران‌شناسان، استادان دانشگاه و محققانی که روی تاریخ ایران اسلامی کار می‌کنند خواهند نوشت که توافق هسته‌ای آغاز پایان تنش با غرب و آشتی ایران با جامعه بینالمللی را رقم زد.
شرق در ادامه با گزارشی با عنوان "دلواپسان در حاشیه"، به حال و هوای دیروز مجلس اشاره کرده است: در بهارستان، نبض مجلس برای برخی تند و برای برخی کندتر از همیشه می‌زند. برخی سر در گوشی تلفن‌همراه، از میان خبرنگاران عبور می‌کنند و اگر سؤالی از آنها شود، پاسخی سربالا می‌دهند. برخی دیگر با لبخندهایی به پهنای صورت و شادباش با خبرنگاران خوش‌وبش می‌کنند. تصویر دوگانه‌ای است از یک رخداد، اشکها و لبخندهای پساتوافق در بهارستان.هنوز ساعاتی به اعلام نهایی نتیجه مذاکره مانده اما زمزمه توافق در بهارستان گوش‌به‌گوش می‌چرخد، «علی‌رضا زاکانی» پشت تریبون رفته و این‌بار برخلاف همیشه به تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای خداقوت گفته و درعین‌حال جوری در لابه‌لای حرف‌ها توصیه می‌کند که خیلی جشن و پایکوبی برپا نشود: «ما نفی جشن نمی‌کنیم اما دعوت به جشن زودرس فعلا معنایی ندارد». بااین‌حال زاکانی تأکید دارد که «باید برای تأمین منافع ملی اقدامی یکپارچه و منسجم داشت». جمعی از یاران فکری نزدیک به زاکانی،تأییدگونه به سخنان یار هم‌فراکسیونی‌اش نگاه می‌کنند و دیگران هم- البته آرام‌تر از همیشه- جملات تأکیدی زاکانی را دنبال می‌کنند. دلواپس‌های هسته‌ای، توی لاک دفاعی رفته‌اند. یا خیلی پاسخ‌گوی سؤال‌ها نمی‌شوند یا به شیوه خودشان از زیر بار پاسخ‌گویی و اعلام‌نظر شانه خالی می‌کنند. حمید رسایی که به‌تازگی از فرنگ برگشته نیز غایب راهروهای مجلس است. بااین‌حال در اینستاگرامش به ایده‌های جدیدی رسیده و تصویری از درس چوپان دروغ‌گو گذاشته: «چوپان دروغ‌گو دوباره دروغ گفت و مردم باور کردند، اما بار سوم احتیاط کردند و باور نکردند. نتیجه اخلاقی گرفته که با شانتاژ تبلیغاتی تصمیم نگیرند. بررسی متن ترجمه‌شده توسط وزارت امور خارجه، حکایت از خوشحالی ندارد.»«علی‌رضا زارعی» از دیگر دلواپسان بهارستانی، همین که خبرنگاران را می‌بیند، قدم تند می‌کند و چندگام مانده به آسانسور در محاصره ریکوردرها می‌ماند. اما بالاخره با شتاب وارد آسانسور شده و به تلخی می‌گوید: «عجله دارم.»
شرق در ادامه خاطر نشان کرده : پیگیری‌های «شرق» خبر از آن دارد که دلواپسی‌ها این بار به سبک و سیاقی تازه در جریان خواهد بود و آن‌طور که یکی از نمایندگان مجلس خبر داده بناست الیاس نادران در نطق امروز خود نسبت به بررسی توافق ژنو در شورای‌عالی امنیت انتقاد کند. این منبع آگاه به «شرق» گفته اتاق فکر برخی جریان‌های اصولگرا در پی به‌نتیجه‌رسیدن مذاکرات هسته‌ای، حالا به‌دنبال تغییر فرمان است و نقد همه‌جانبه شورای امنیت بخشی از این سیاست‌گذاری‌ها به شمار می‌رود. نمایندگان مجلس کمتر از یک ماه پیش طرحی را به تصویب رساندند که براساس آن مفاد توافق ژنو پس از گزارش به مجلس باید در شورای‌عالی امنیت به تصویب برسد، اما حالا برخی در بهارستان موافق این ماجرا نبوده و تأکید دارند که بهتر بود توافق در مجلس به رأی گذاشته می‌شد.
شرق در یادداشتی با عنوان "فرجامِ «بَرجام»؛ همکاری مشترك عليه داعش؟"، و با طرح این سوال نتیجه گرفته هرچند مذاکرات هسته ای به سرانجام رسید، اما اهداف غرب و ایران در مبارزه با تروریسم متفاوت است و به همسویی نمی رسد: آیا فرجامِ «بَرجام» به همکاری منطقه‌ای ایران و غرب بر ضد داعش منجر خواهد شد؟ هنگامی‌که در ذهن خود با این سؤال روبه‌رو میشویم، باید بتوانیم به تحلیلی جامع، در دو سطح نسبت به متن تنظیم‌شده توافقی، که از آن با نام «برجام» یاد می‌شود، برسیم. به‌نظر می‌رسد برای سطح اول؛ در تمام مسیر مذاکراتیِ چند ماهه اخیر، تمرکز بر وجه تکنیکی مباحث مرتبط با پرونده هسته‌ای بود که درباره آن بحث و گفتوگو شده است. بااین‌همه، گهگاه در اخبار و شایعات، و بیشتر در مواضع طرف آمریکایی، اشاراتی دیده شده است که سخن از «هم‌سودی» طرفین در مبارزه با تروریسم داشته است. آنچه تأیید می‌کند این پیام‌های درگوشی و «ترغیب ورود به گفتوگو در ترازی دیگر»، تبادل یافته است، همانا یادآوری‌های مقام‌معظم‌رهبری مبنی‌بر ضرورت محدود‌نگاه‌داشتن دامنه گفتوگو به بحث هسته‌ای بود که در برخی مقاطع بیان شده است. ایران رویکرد مداخله‌جویانه غرب در منطقه را موجد بی‌ثباتی و تروریسم می‌داند و ازهمینرو مسئولیت ظهور داعش را نیز متوجه قدرت‌های فرامنطقه‌ای و حامیان آنها ارزیابی می‌کند. این تمایز ذاتی در درک موضوع، خود مانع اصلی یافتن افقی راهبردی برای همکاری‌های دوجانبه یا چندجانبه در آینده است. یک مقوله دیگر نیز رفتار دوگانه و پیش‌بینی‌ناپذیر غربی‌ها با مصادیقی از آنچه تروریسم نامیدند و نخست با آن به مبارزه برخاستند، اما سرانجام به گفتوگو نیز توجه نشان دادند، همچون طالبان، است. این رفتارها هم بر دامنه بی‌اعتمادی و فقدان ثبات رویه طرف‌های غربی نزد کارآگاهان سیاسی در ایران افزوده است بنابراین اگر نیک بنگریم، دو سوی این معادله از منظر اصول راهبردی، با وجود توافق در اجرای «برجام»، در موضوع «داعش» با یکدیگر «هم‌سود» نیستند.
در ادامه آمده : اسناد و گزارش‌های منتشر‌شده بعدی نشان داد هیچ ارتباطی میان این دو مقوله نبوده است و در بحث اعاده حاکمیت ملی، هیچ‌گاه سخنی در باب بحرین به‌طور مستند مطرح نشده بوده است؛ اما همین طرح رسانه‌ای و احتمال توافقی خارج از مذاکرات، لطمه‌ای اساسی به حیثیت ملی دولت وقت وارد کرد و از حلاوت اعمال حاکمیت ملی بر سراسر جغرافیای سیاسی آن روز ایران کاست. امروز تعمیم‌بخشیدن به دامنه توافق «برجام» در حوزه مباحث منطقه‌ای به‌یقین برخلاف مصلحت ملی و در تضاد آشکار با نیات، اهداف و مفاد روند پیگرفتهشده مذاکراتی در ماه‌های اخیر است؛ ازهمینرو هشیارانه باید توجه کرد این تصور بیپایه رواج پیدا نکند، که اگر چنین شود سرمایه‌ای گران‌سنگ نابود خواهد شد. از سوی دیگر، رویه‌های بهکاربستهشده و تعیین خطوط قرمز اعلام‌شده جمهوری اسلامی ایران نسبت به پیشروی‌های داعش هم مؤید آن است که طرف ایرانی در حفظ منافع ملی و حاکمیتی خود، خاصه مبارزه با تروریسم، از اصول ملی خویش پیروی می‌کند و تمایلی ندارد پیاده‌نظام دیگران تصور شود.
ثبيت ايران هسته‌اي با ايستادگي ملت/ تشكر رهبر انقلاب از زحمات صادقانه تيم هسته‌اي ايران/ داده ستانده‌هاي مهم «برجام»/ دغدغه حذف نيروهاي انقلابي را بايد جدي گرفت
روزنامه جوان، "تثبيت ايران هسته‌اي با ايستادگي ملت"، را به عنوان تیتر گزارش هسته ای خود برگزیده است: 12 سال مذاكره هسته‌اي ايران با غرب در وين با دستيابي به يك برنامه جامع مشترك تمام شد، برنامه‌اي كه بر اساس آن، امريكا، اتحاديه اروپا و شوراي امنيت سازمان ملل متعهد شدند همه تحريم‌هاي هسته‌اي ايران را لغو كنند و ايران نيز تعهد كرد. دامنه برنامه هسته‌اي خود را در طول يك دوره زماني مشخص، به شكلي محدودتر دنبال كند. اين برنامه بايد براي اجرا
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 84]
-
گوناگون
پربازدیدترینها