محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846731387
نگاهی به حرفه تنورمالی در بردسکن
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۲ تیر ۱۳۹۴ - ۰۹:۱۴
قدیمی‌ترها یادشان است چطور معاش روزانه با تنورهای کنج حیاط گره خورده بود. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)- منطقه خراسان، آن‌ها که پایشان به روستا باز شده باشد و یا اینکه سری به سنتی‌سراهای شهری زده باشند، می‌دانند هیچ‌چیز نان تنوری نمی‌شود. خیلی از ما به یاد داریم که مادربزرگ‌هایمان چگونه از خروس‌خوان صبح بیدار می‌شدند و در تاریک‌خانه‌ها خمیر می‌مالیدند و معمولاً این کار تا اولین رشته‌های نوری که از پنجره‌های رنگی می‌تابید و رقص آردها را در هوا سرخ و آبی و زرد می‌کرد، ادامه داشت. بعد نوبت تُقس خمیر بود؛ یعنی باید خمیر ورز داده شده، به اندازه‌های مساوی تقسیم می‌شد و در مجمرها (سینی‌های بزرگ) چیده می‌شد. مقوله روشن کردن تنور خود پروژه جدایی بود! این که هیزم‌ها و چوب‌ها از چه نوعی باشند و یا اینکه تا چه میزان تنور گرم شود و البته همیشه همراه این کار، خاکستر به چشم می‌رفت و صورت را لایه‌ای از خاکستر می‌پوشاند. جداره‌های داخلی تنور به مایعی خاص کشیده می‌شدند و تنور که داغ می‌شد، همه‌چیز آماده بود برای چسباندن نان. آن‌وقت مادربزرگ خمیرها را با چیره‌دستی تُنُک (باز) و روی بالشتک پهن می‌کرد و درحالی که چارقدش صورتش را به خوبی پوشانده بود، روی پله کوچک تنور می‌ایستاد و تا تنور داغ بود، نان را می‌چسباند.
و البته پیش از همه این‌ها، مرحله ساخت تنور بود و بعضی از ما به یاد داریم که چگونه استاد تنورساز خاک را از منطقه‌ای خاص جمع می‌کرد؛ با کاه می‌آمیخت و مواد دیگری اضافه می‌کرد و آن‌گاه گل ویژه تنور آماده بود برای ورز دیدن و بیشتر ورز دیدن و همیشه می‌شنیدیم گِلی برای تنور خوب است که بیش‌ترین ورز را دیده باشد تا بر اثر حرارت ترک نخورد. از این خاطره‌بازی‌ها که بگذریم، سنت تنورمالی در بسیاری از روستاها و به‌خصوص روستای نظام آباد بردسکن از قدمت بالایی برخوردار است. مجتبی نظام‌آبادی پژوهشگر فرهنگ ترشیز کهن در گفت‌وگو با ایسنا، منطقه خراسان، گفت: در کوچه‌های قدیمی روستاها بوی گل تازه که به مشام می‌رسید، نشانگر دو موضوع بود: یکی کاهگل کردن پشت‌بام خانه‌ها و یا مشغول کار بودن تنورمال در سرایی که امید و زندگی را به اهالی کوچه و رهگذران هدیه می‌کرد. وی افزود: اکنون شاغلان این حرفه به علت صنعتی شدن و ماشینی بودن تهیه نان، برای ادامه این کار بی‌رغبت شده‌اند و سفارشاتشان بسیار کم شده است. نظام‌آبادی با بیان اینکه در روستای نظام‌آباد، محمد، اکبر، اصغر و حسین اقدامی با همه این مشکلات همچنان به این حرفه مشغولند، ادامه داد: آن‌ها کار خود را با دقت و حوصله تحویل دوستداران این حرفه می‌دهند تا مادران نانوا و احیاناً مردانی که نانوایی را دستمایه معیشت و رزق خود قرار داده‌اند، با پخت نانی گرم، صفا و لذت خوردن نان تنوری را بر سفره‌های افطار ماه مبارک رمضان ببخشند. وی با اعلام اینکه ساخت تنور حدود 7 یا 8 ساعت طول می‌کشد و تقریباً 10 سال هم عمر می‌کند، خاطرنشان کرد: در قدیم‌تر در هر خانه‌ای معمولاً دو تنور بود؛ یکی برای پخت نان و دیگری برای پخت تفتان و گرده و کلوچه و... و زنان همسایه با آوردن خمیر و دود کردن اسپند به کمک هم می‌رفتند و در یک روز چند خانواده بر سر چند تنور در روستایی مشغول می‌شدند و تا آخر ماه، نان مرغوب و تفتان چرب و گرده پیازی یا جزغاله‌دار میل می‌کردند. نظام‌آبادی عنوان کرد: برخلاف امروزه که نان‌های کم‌کیفیت و پر کمیت مطب متخصصین گوارش و معده را شلوغ کرده و بازار نان خشکی‌ها روزبه‌روز داغ‌تر از دیروز می‌شود. این پژوهشگر افزود: یک تنورساز دو روز خاک را نم می‌کند تا خوب خاک، گل و هضم شود؛ بعد با کاه و کمی ماسه مخلوط می‌کند و ورز می‌دهد تا در برابر آتش مقاوم شود و نان را نه خمیر کند و نه بسوزاند.
نظام‌آبادی با اظهار تاسف از اینکه دنیای ماشینی همه آن شور و حال را از بین می‌برد، تصریح کرد:این حرفه چندهزارساله روبه فراموشی و نابودی است. وی گفت: با صحبت با چند تن از این افراد در روستا، آنان عقیده داشتند این حرفه پدری‌مان بوده و ما آن را ادامه می‌دهیم؛ اما فرزندان ما میلی به ادامه‌دهی این کار به علت عدم استقبال از این کار ندارند و گذران زندگی ما هم از اول اینگونه رقم خورده است. نظام آبادی خاک رس موجود در بردسکن را برای هنر سفالگری و کاشی و تهیه تنور بسیار مرغوب دانست و اظهار کرد: چنانچه جوانان در این زمینه میلی به فعالیت داشته باشند، امکانات و ملزومات هنر سفال و کوزه‌های تزیینی به‌وفور در منطقه موجود بوده و فقط نیازمند همت جوانان است.
انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 172]
-
گوناگون
پربازدیدترینها