محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840608628
به روایت سردار جعفر مظاهری/۱ چرا صلح را نپذیرفتیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: به روایت سردار جعفر مظاهری/۱
چرا صلح را نپذیرفتیم؟
پس از آزادی خرمشهر عراق پیشنهاد صلح داد ولی ایران آن را نپذیرفت و جنگ هشت سال طول کشید و اگر ما آن را می‌پذیرفتیم در حالی که در موقعیت برتر نظامی هم بودیم، دیگر این همه خسارت مادی و معنوی را متحمل نمی‌شدیم!
به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، سردار جعفر مظاهری به تاریخ بهمن 1340 در همدان متولد شد. وی پس از پیروزی انقلاب و آغاز درگیری های کردستان به غرب رفت و در کنار شهید مصطفی چمران به مبارزه علیه ضد انقلاب پرداخت. وی در طول مدت جنگ در جبهه حضور داشت و مدتی معاون شهید حاجی بابا فرمانده محور جبهه میانی سر پل ذهاب بود. مظاهری در عملیات رمضان که در 22 تیر 1361 آغاز شد فرماندهی گردان خندق همدان را برعهده داشت. این فرمانده دوران دفاع مقدس مطالبی پیرامون عملیات رمضان در کتاب «ده متری چشمان کمین» مطرح کرده است که در ادامه خواهید خواند: *سوال: عملیات رمضان بزرگترین عملیات پس از عملیات آزادسازی خرمشهر – بیت‌المقدس – است. همان‌طور که می‌دانید در این سال‌ها تبلیغات فراوانی بر این نقطه متمرکز کرده‌اند که «پس از آزادی خرمشهر عراق پیشنهاد صلح داد ولی ایران آن را نپذیرفت و جنگ هشت سال طول کشید و اگر ما آن را می‌پذیرفتیم در حالی که در موقعیت برتر نظامی هم بودیم، دیگر این همه خسارت مادی و معنوی را متحمل نمی‌شدیم!» لطف کنید و حقایق این مسئله را بخصوص برای جوانان عزیز روشن کنید. *مظاهری: اتفاقاً طرح این مسئله ضروری است. ببینید! بعد از فتح خرمشهر در سوم خرداد 1360 و موقعیت برتر ایران، سه راه حل پیش‌روی ایران اسلامی قرار داشت: 1ـ آغاز مذاکرات سیاسی با عراق و قدرت‌های حامی آن. لازمه این کار این بود که به ما امتیازاتی بدهند؛ مثلاً معرفی متجاوز، تنبیه متجاوز، دریافت غرامت و از همه مهم‌تر بازگشت نیروهای طرفین به مرزهای تعیین شده بین‌المللی. از اینجا خوب دقت کنید. هیچ کس، هیچ نهادی، هیچ دولتی با ما درباره صلح حرفی نزد! آنچه که همه حلقوم تبلیغاتی استکبار جهانی روی آن مانور می‌داد، «آتش‌بس» بود. *سوال: مگر آتش‌بس همان صلح نیست؟ *مظاهری: اصلاً! در واقع آتش بس، آتش زیر خاکستر است! با کمترین نسیمی خاک‌ها به کنار می‌رود و آتش دوباره زبانه می‌کشد. آتش‌بس فقط توقف تیر اندازی است. ولی در پیمان صلح همه ملاحظات در نظر گرفته می‌شود و مجامع معتبر بین‌المللی طرفین مخاصمه را به انجام تعهداتشان مجبور می‌کنند. در حالی که در آتش‌بس چنین التزامی وجود ندارد و هیچ کدام از مواردی که گفتم در آن لحاظ نمی‌شود. 2ـ راه حل دوم یا گزینه بعدی، ترک مخاصمه بدون اتمام جنگ بود. در واقع این هم نوع دیگری از آتش‌بس بود؛ به این شکل که هر طرف روی خطوط دفاعی فعلی خودش باشد. این حالت علاوه بر اینکه باعث فرسایش قوای ایران می‌شد، استراحت بین دو نیمه جنگ نیز بود تا عراق به راحتی و به کمک صاحبانش تجدید قوا بکند، مضاف اینکه هنوز بخش‌های قابل ملاحظه و بسیار مهمی از خاک ایران در اشغال متجاوزان بود. نکته بعدی اینکه چه کسی ضمانت می‌کرد که خوی تجاوزگری صدام دوباره زبانه نکشد!؟ توجه می‌کنید که تجاوز دوباره عراق به خطوط مرزی ما پس از پذیرش قطعنامه 598 و حمله سراسری به کویت گواه قطعی خوی تجاوزگری او بود. صدام فرعونی بود که عربده «انا ربّکم الاعلی» سر داده بود و اگر دستش می‌رسید تمام جهان را می‌بلعید. درست مانند سلفش هیتلر! در واقع دنیا آتش‌بس را می‌خواست تا زمان را از دست ما بگیرد و دو دستی در اختیار عراق قرار دهد. پذیرش آتش‌بس در این حالت؛ یعنی اینکه اسلحه را به دشمن بدهیم تا او آن را روی شقیقه جمهوری اسلامی بگذارد و چه تضمینی وجود داشت که ماشه این اسلحه چکانیده نشود!؟ 3ـ و راه حل سوم، صلح شرافتمندانه بود. در نهایت جلسه شورای عالی دفاع تشکیل شد و پس از بررسی همه راه‌ها و پیشنهادها، این راه را انتخاب کردند؛ «صلح شرافتمندانه» صلح شرافتمندانه به این معنی بود؛ ما باید شرایطی خلق می‌کردیم تا ما در موضع برتر قرار می‌دهد؛ یعنی ایران برای دنیا شرط بگذارد نه آنها برای ایران. طبیعی است وقتی بعضی از مناطق ما ـ ولو یک وجب ـ در دست طرف باشد، این برگ برنده‌ای برای اوست. ما باید این برگ‌های برنده را از دششمن می‌گرفتیم و چنین کردیم. بنابراین راه حل این شد که ایران با انجام عملیات‌های متعدد 1- قدرت نظامی خود را بر دشمن تحمیل کند. 2- مناطق اشغالی را آزاد کند. 3- شهرهای مرزی را از دسترس آتش دشمن دور سازد و 4- شهرهای مهمی مثل بصره را زیر دید و آتش قرار دهد تا به این وسیله دنیا به حداقل خواسته‌های بر حق ما تن در دهد. لذا با این استراتژی و براساس تجربه گران‌سنگ سال‌های قبل، عملیات رمضان طراحی و پی‌ریزی شد. *سوال: هدف اصلی ایران از این عملیات چه بود؟ *مظاهری: ایران می‌خواست با این عملیات با تکیه بر عوارض طبیعی، شهر بصره را در تهدید جدی قرار دهد و با تیررس قراردادن منطقه نفتی بسیار مهم بصره بخصوص «رمیله» و صفوان عراق را وادار کند خواسته‌های مشروع ما را بپذیرد. *سوال: با توجه به اهمیت عملیات رمضات و نیز موقعیت خاص جغرافیایی منطقه عملیاتی، بهتر است قبل از آنکه وارد ریز نقش بچه‌های استان همدان در آن عملیات شوید، موقعیت و زمان شروع عملیات را توصیف کنید. *مظاهری: بسیار خب! منطقه عملیاتی رمضان محصور است بین یک زمین مثلثی شکل به وسعت 1600 کیلومتر مربع که از شمال به کوشک و طلاییه (پاسگاه مرزی ایران در جنوب هویزه) و حاشیه جنوبی هورالهویزه به طول 50 کیلومتر و از غرب به رودخانه شط العرب (که از نقطه تلاقی دو رودخانه دجله و فرات به ام القرنه شروع می‌شود تا شلمچه در غرب خرمشهر) ـ به طول 80 کیلومتر و از شرق به خط مرزی شمالی ـ جنوبی (از کوشک تا شلمچه به طول 60 کیلومتر) منتهی می‌شود. همان‌طور که عرض کردم دشمن به خاطر وقفه‌ای که به خاطر حضور فکری نیروهای خودی در لبنان و تأخیر در انجام عملیات به دست آورد، تغییرات مهمی را در منطقه ایجاد کرد. از جمله احداث خاکریزهای مثلثی، ایجاد موانع پیچیده و علاوه بر آن دشمن کانالی به طول 30 کیلومت و عرض یک متر که مختص پرورش ماهی بود با پمپاژ آب و احداث موانع و کمین و سنگرهای تیربار به عنوان مانع بازدارنده در مقابل نیروهای ما، آماده نمود. این از موقعیت جغرافیایی منطقه، اما عملیات رمضان در تاریخ 1361.4.22 شب 21 رمضان و در ساعت 21:30 دقیقه و با رمز مبارک «یا صاحب الزمان (عج) ادرکنی» در منطقه عملیاتی شلمچه در شرق بصره آغاز گردید. * سوال: با توجه به اینکه شما و همچنین نیروهای استان در سرپل ذهاب مستقر بودید، چطور شد که به جنوب انتقال پیدا کردید؟ *مظاهری: قبل از اینکه به سوال شما پاسخ دهم، چون فکر می‌کنم جای ذکر مطلب همین‌جاست بگویم که بچه‌های استان در محور شمالی عملیات؛ یعنی منطقه کوشک‌کار خود را آغاز کردند. اما ماجرای آمدن ما به جنوب؛ مسئولان ستاد منطقه غرب ـمنطقه 7ـ تلاش می‌کردند نیروهای همدان را به کردستان اعزام کنند، تا بخشی از خطوط را به ما تحویل دهند. چون در منطقه سرپل ذهاب و قصر شیرین رکودی نسبی ایجاد شده بود و درعمل نیازی به حضور ما در آنجا نبود و همان نیروهای مستقر در بازی دراز برای آنجا کفایت می‌کرد. *سوال: گردان‌های استان در کجا مستقر بودند؟ *مظاهری: ما دو گردان در عقبه و یک گردان در خط پیش‌بینی کرده بودیم که پس از منتفی شدن عملیات، منطقه 7 همین نیروها را می‌خواست به کردستان انتقال دهد. از طرف دیگر خبر تشکیل این سه گردان به گوش علی شمخانی رسیده بود. او به محض اطلاع، با منطقه 7 تماس گرفت و دستور داد این سه گردان هرچه سریعتر با هواپیما به جنوب اعزام شوند. * سوال: این سه گردان در منطقه بودند یا نه؟ اگر جواب منفی است، کجا بودند؟ چه کار می‌کردند؟ *مظاهری: نیروها دو ـ سه روزی به مرخصی رفتند و بعد از اتمام مرخصی در پادگان قدس همدان مستقر بودند که این شرایط به وجود آمد. البته با تغییراتی که در تعداد نیروها پیش آمد، مقرر شد پس از مقدماتی، سازمان‌دهی مجدد انجام بگیرد و آنگاه به جنوب اعزام شوند. نکته جالب این است که ما در این اعزام با دو گروه دیگر هم مواجه شدیم. گروه اول جبه رفته‌هایی بودند که در استان همدان بودند. این‌ها به محض کسب خبر، مقابل پادگان آمدند و اصرار شدید داشتند که همراه ما بیایند. (که البته آنها مشکلی نداشتند و با ما همراه شدند.) اما گروه دوم نوجوانان 13 تا 17 ساله بودند. آنها هم با اصرار و التماس و گریه می‌خواستند به منطقه بیایند. واقعیت این بود، با توجه به اطلاعات اجمالی از وضعیت پیش رو نمی‌توانستیم آنها را همراه خود ببریم. چون وضعیت بدنی و قوای جسمانی آنها ـ البته نمی‌توانم بگویم قطعاً ـ اجازه موفقیت و یا حضور مفید را به آنها نمی‌داد. *سوال: پس با آنها چه کار کردید؟ *مظاهری: {لبخند می‌زند} علی چیت‌سازیان که یکی از مربیان خوب تاکتیک محسوب می‌شد، دارای نشاط و تحرک ویژه‌ای بود. تنها کسی که می‌توانست از عهده آن همه شور و اشتیاق برآید او بود. اما با خود او هم مشکل داشتیم. او هم مثل بقیه اصرار داشت بیاید و به هیچ وجه نمی‌خواست در پادگان بماند. چاره‌ای اندیشیدیم و به علی آقا گفتیم: «شما از این بچه‌ها یک گروهان تشکیل بده و آنها را مشغول کن. قول می‌دهیم این‌ها را که از سر ما بازکردی، در اولین فرصت مقدمات پیوستن تو را به نیروها در جنوب فراهم کنیم.» و علی‌آقا هم، الحق مردانگی کرد و پذیرفت. تا ما مشغول رتق و فتق امور اعزام بشویم، او هم آن بچه‌ها را جمع کرد، از جلو نظامی داد... خیلی قاطع پرسید: «برادرها! چه کسی می‌تواند این کلاش را باز و بسته کند؟ » ناگهان از هر گوشه‌ای صدا درآمد که من، من! همه آنها باز و بسته کردن اسلحه را از قبل بلد بودند! خلاصه خدا علی‌آقا را خیر دهد همان وعده‌های ما را به بچه‌ها داد و آنها را مشغول کرد. ادامه دارد... *پاسداشت سی و سومین سالگرد «عملیات رمضان» در خبرگزاری فارس/6 انتهای پیام/ب
94/04/02 - 02:28
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]
-
گوناگون
پربازدیدترینها