تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871414066
نشانه‌های سکولاریسم اداری در تصمیم دولت برای ماه رمضان! |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: نشانه‌های سکولاریسم اداری در تصمیم دولت برای ماه رمضان!
حقوق اداری در جوامع مدرن بر رضایت مردمی از نهاد دولت نهاده شده است. در ماه رمضان امسال که روز شرعی از چهار صبح تا نزدیک 9 شب امتداد دارد، عملا امکان همبستگی خانواده ها به تغییر ساعات کار وابسته است؛ با توجه به شکل کار در اکثر مراکز اداری، می‌توان ساعات نماز و ناهار هر روزه را به جای محل های کار، به خانه ها واگذار کرد.
کد خبر: ۵۰۸۹۳۸
تاریخ انتشار: ۲۴ خرداد ۱۳۹۴ - ۱۸:۰۹ - 14 June 2015
ماه رمضای در حالی از راه می‌رسد که گرمای هوا شدت گرفته و روزهای طولانی حکایت از دشواری های انجام این فریضه برای بسیاری دارد اما ظاهرا این نکات به چشم دولت مردان نیامده که اگر آمده بود، بر تغییر نکردن ساعات اداری در این ماه تاکید نمی‌کردند.
علی صارمیان آستانه در یادداشتی که برای «تابناک» فرستاده، در این باره می‌نویسد:
ماه مبارک رمضان درماه تموز از راه می‌رسد و رییس سازمان مدیریت دولت دکتر روحانی بازهم بخش‌نامه‌ای صادر کرده است که حکم، حکم قانون است؛ واقعیت اینست که ماه رمضان ماه همبستگی خانواده‌هاست. کارمندان و کارگران از همه بیشتر به این همبستگی نیاز دارند. به عنوان کسی که علاقمند به آقای دکتر روحانی هست چند نکته را در زوایه دار بودن پافشاری رییس سازمان مدیریت بر ساعات کار کارمندان و کارگران در این ماه باید عرض کنم؛ شاید به گوش آقای روحانی برسد و تغییری در این احکام دهد.
اول آنکه حقوق اداری در جوامع مدرن بر رضایت مردمی از نهاد دولت نهاده شده است. در ماه رمضان امسال که روز شرعی از چهار صبح تا نزدیک 9 شب امتداد دارد، عملا امکان همبستگی خانواده ها به تغییر ساعات کار وابسته است. این رضایت برای مومنین و روزه داران است و با توجه به شکل کار در اکثر مراکز اداری، می‌توان ساعات نماز و ناهار هر روزه را به جای محل های کار، به خانه ها واگذار کرد. عدم انعطاف شکلی دولت، نشان از عدم درک شرایط ویژه ماه مبارک دارد.
دوم چطورست که این انعطاف در تغییر ساعات نیمه اول و دوم سال -یک ساعت پیش و پس کشیدن ساعت در اول بهار و اول پاییز- قابل حل است، اما انتقال ساعت نماز و ناهار هر روزه ادارات در ماه مبارک رمضان به منازل به بن بست برمی‌خورد؟ به نظر می‌رسد که انعطاف اداری مبتی بر رضایت مردم، آن‌هم مردمی که بنای روزه داری دارند، کمترین توقع از یک دولت اسلامی باشد.
سوم با همه پرهیز از لغت سازی درباره تصمیمات این دولت، متاسفانه نتیجه کار، اعتقاد به یک نوع سکولاریسم در حقوق اداری را نشان می‌دهد. از کارمندان و کارگران روزه دار، توقع صبر و استقامت مسلمانان صدر اسلام را داشتن، توقع بی جایی است.
این حق اداری اگر هدیه دولت به کارگران و کارمندان مومن نیز تلقی شود، بازهم جای دوری نمی‌رود، چرا که در این ایام، پافشاری دولت عملا به جدا شدن بسیاری کارگران یا کارمندان از روزه داری منجر می‌شود.
مدیران محترم سازمان برنامه نباید شرایط خود در زیر کولر گازی را با کارگران و سایر اقشار محترم روزه‌دار همسان می‌دیدند که دیده‌اند و امیدواریم تا آغاز ماه مبارک این دستور از سوی همان مقام منعطف شود، چراکه همین دیروز دکتر روحانی از نقد مشفقانه استقبال کردند و استقبال یعنی پذیرش قسمت های حق یک انتقاد و بدان عمل کردن.
به هر حال دولت‌ها، نباید با سکولاریسم اداری، افراد مومن به فریضه و همبسته با خانواده ها را دربین دو امر روزه داری یا کار، مخیر بسازد.
در پایان بد نیست گریزی هم به گذشته بزنیم. به سال گذشته که رسانه‌ها به نقل از دکتر نوبخت نوشتند: «ساعت کار کارکنان دولت به روال قبل بازمی‌گردد.»
در آن مقطع به نظر می‌رسید ایشان احتمالا قصد داشتند که از احیای 44 ساعت گذشته سخن بگویند که نمود بیرونی آن، افزایش ساعت کاری بعد از یکی دوسالی بود که کار کارمندان در ساعت 14:30 به پایان می‌رسید؛ تغییری که سخت گیری غلیظی به حساب می‌آمد و می‌توانست کارمندان را به ویژه در شهرهای بزرگ و پرترافیک به منتقد دولت تبدیل نماید.
اما براستی چرا هرازچندگاهی چنین تصمیماتی اتخاذ و اعلام می‌شود؟
یکم:
ظاهرا آقای نوبخت همیشه آسان ترین راه را در نظر می‌گیرند. ایشان به جای بررسی علل کم بودن ساعات مفید در ادارات که بعضا کمتر از یکساعت برای بعضی کارمندان حرفه‌ای است، بالا بردن سقف ساعات را در نظر گرفته‌اند که البته کمکی به بهره وری نمی‌کند.
دوم:
بسیاری از هزینه های برق، آب، ایاب و ذهاب، تلفن ، اینترنت در ساعات آخر روز ترافیک می‌شوند. لذا این امری است که برای بهره وری مفید نیست و هزینه‌ها را هم بالا می‌برد.
سوم:
بسیاری از معاونین و مدیران وزارتخانه ها به شغل شریف استادی دانشگاه در واحدهای شهرهای کوچک و بزرگ اشتغال دارند که در ساعات اداری در خارج سازمان و وزرات خود به سر می‌برند. لذا این مصوبه برای کارمندان جز، قطعا موجب احساس تبعیض است.
چهارم:
دولت آقای روحانی پولی در بساط ندارد که به کارمندان بالاتر از نرخ تورم حقوقی اضافه کند و اکثریت کارمندان به شغل دوم پناهنده شده‌اند؛ حال آنکه امثال این تصمیم ها ممر این کارمندان را هم قطع می‌کند و نارضایتی به بار می‌آورد.
پنجم:
وقتی در بعضی وزارتخانه ها حقوق کارمند یک پنجم تا یک هشتم یک مدیر است و این مدیران اضافه کار تمام و کمال (فول) می‌گیرند و کارمندان برای ده ساعت اضافه کار به جان هم می‌اندازند، قابل پیش بینی است که اجرای این گونه مصوبه چه بلایی در نظم اداری ایجاد می‌کند.
ششم:
اعداد ساعات کار با حقوق باید سنجیده شود. اینجا حقوق به اندازه معلم و کارمند در امریکا و انگلستان نمی‌دهند که ساعات کار را با آنها بسنجید.
هفتم:
یک خاطره از مدیرانی که شش صبح جلسه می‌گذاشتند را هم اضافه کنم؛ به خاطر دارم که این بزرگواران در گذشته برای اثبات پرکاری پنج یا شش صبح تشریف می‌آوردند و جلسات خصوصی می‌گذاشتند و به همین دلیل، آبدارچی بی‌نوای این مدیران نیز می‌بایست چهار صبح ازشهر شهریار بلند می‌شد که برایشان صبحانه درست کند. از آن طرف هم تا ده شب گرفتار همین مدیران بود تا دوازده شب که به خانه می‌رسید. نه زن را می‌دید و نه بچه. به یک‌سال نرسیده زنش طلاق گرفت و... و چه مشکلات اخلاقی درست نشد از این نیات خیرخواهانه مدیران.
جناب نوبخت، در ترافیک تهران و شهرهای بزرگ به واسطه کار طولانی کم بها، بسیاری از کارمندان حتی زن و بچه خود را نمی‌بینند؛ دست کم این مصوبه را برای مدیران تخصیص بزنید که حقوقشان مکفی برای رفع مشکل خانواده هاست، نه کارمندان بی نوای گرفتار.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 302]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها