تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812812830
روایت یک روز بدون کار با «کودکان کار»
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
روایت یک روز بدون کار با «کودکان کار»
شناسهٔ خبر: 2777394 - شنبه ۲۳ خرداد ۱۳۹۴ - ۱۴:۲۷
مجله مهر > گزارش ویژه
ديروز ورزشگاه شهید هرندی میدان شوش تهران میزبان بچه های کار بود. کودکان و نوجوانانی که بعد از چهار روز برنامه‌های مختلف در سطح شهر، به مناسبت «روز جهانی کار کودک» شركت کردند. مجله مهر: هنوز ميهمان تابستان نشده‌ايم ولي گرماي طاقت‌فرسايش روي كوچه و خيابان‌ها مانور قدرت مي‌دهد، جنوب شهر هم كه باشي ديگر نور علي نور مي‌شود. حوالي ميدان شوش مثل اكثر روزهاي جمعه، سكوت حكم‌فرما است و خبري از جشن به چشم نمي‌خورد حتي تا پشت درهاي ورزشگاه هرندي هم هیچ جنب و جوش خاصی نيست. در محوطه‌ی زمین چمن ورزشگاه، یکی دو گروه ۲۰ نفره از کودکان روپوش سورمه‌ای و چند مدیر جوان و یک مرد لباس عروسکی مشغول تمرين برنامه‌هاي‌شان هستند. اما ماجرا با ورود به سالن فوتسال ورزشگاه هرندي رنگ و بويي ديگر به خودش مي‌گيرد.انگار که برای دیدن ال‌کلاسیکو قدم در نیوکمپ گذاشته باشی، صدای سوت و جیغ و دست و هورا آن چنان گوش‌ها را آزار می‌دهد که تا چند دقیقه بعد به جز سوت، چیز دیگری شنيده نمي‌شود. تمام محوطه سالن فوتسال برای این مراسم صندلي چيده شده كه غالبا توسط بچه‌ها اشغال شده‌اند. پخش آهنگ حسابی بچه‌ها را سر ذوق آورده، اما بر خلاف مراسم‌هايي از اين دست، از میان بچه های کار کسی آهنگ ها را بلد نیست تا با خواننده همراه شود. اینجا، فقط حرکات موزون شیرین و کودکانه موج مي‌زند.
بازي حق كودكان استیک گوشه ورودي سالن را به محل توزیع بسته‌هاي تغذيه اختصاص داده‌اند، و به دست هر بچه‌ای که وارد می‌شود، یک پکیج خوراكي حاوي ساندویچ، نوشابه و خوراكي‌هاي كودكانه داده مي‌شود. بچه ها در گروه‌های مختلف ۲۰-۳۰ نفره به همراه معلمان خود وارد سالن اصلی می‌شوند و بعد از نشستن در جایگاه‌های تعیین شده، برای شروع مراسم آماده می‌شوند. یکی از مربیان درباره نحوه گزينش بچه‌ها اين طور توضیح می‌دهد. «بچه‌های این گروه، همگي كودكان کار مدرسه‌مان هستند که ما آنها را برای شرکت در این برنامه انتخاب کردیم.»
با اينكه تعداد صندلی‌های اشغال شده، بیشتر از قبل به نظر مي‌رسد ولي هنوز صندلی‌های خالی بيشتر به چشم مي‌آيند. البته تعداد قابل توجهي از بچه‌ها روي صندلي ننشسته‌اند و چند قدم آن طرف‌تر مشغول شیطنت‌های بچگانه هستند. بیشتر بچه‌ها با لباس مدرسه در مراسم حاضر شده‌اند. اما برخی دیگر کاورهایی پوشیده اند که پشت آن نوشته شده «بازی حق کودکان است»
بي‌خيال بريم سركارگرمای هوا، همه را کلافه کرده، پرچم‌هایی که چند دقیقه پیش با ریتم آهنگ این‌ور و آن‌ور می‌رفتند حالا تبدیل به بادبزن شده‌اند. تاخیر در شروع مراسم هم، علت دیگری شده تا حوصله‌ی بچه‌ها سر برود و پچ‌پچه‌هاي «بريم خونه» به گوش مي‌رسد. بعضی از بچه ها قصد برگشت به خانه را می‌کنند که با ممانعت مسئول انتظامات، به محل بازي‌شان برگشت مي‌خورند. يكي از بچه‌ها كه از اين ناهماهنگي‌ها حسابي شاكي است مي‌گويد.« اولا که حوصله‌مون سر رفته، بعدشم باید برم سر کار، بارها رو تحویل آقا بدم. حتما الان بدجور شاکيه از دستم.» با تعجب از بي‌اطلاعي صاحب كارش از وجود چنين مراسمي مي‌پرسم.«خبر داره که اینجام و همچین برنامه‌ای هست، اما آنقدر اجازه نميده بهم كه همچين كارهايي بكنم. ميگه خیلی وقتمو الکی مي‌گذرونم، این پنج روزي که برنامه بود، همه را جزو مرخصیم حساب کرد.» علی پسرك كوتاه قدي که تا حالا آرام کناري ایستاده و فقط به صحبت‌های‌مان گوش میداد، خودش را وارد ماجرا مي‌كند.«شما نمی‌دونيد که. ما الان از صبح تا حالا می‌تونستیم کلی کاسبی کنیم ولي به جاش اينجا تو گرما نشستيم.»
خانم فاطمی، یکی از مربيان درباره نحوه تعامل با صاحب کار بچه‌ها و پدر و مادرشان توضيح مي‌دهد. «برای حضور این بچه‌ها هماهنگی‌های لازم با سرپرست آنها در خانه و محل کارشان انجام شده. حالا اگر می‌خواهند اینجا را ترک کنند و دلیل هم می‌آورند، بخاطر شیطنت های بچگی‌شان است» وقتي كه سر می‌چرخانیم تا با بچه‌ها بيشتر گپ بزنيم، متوجه مي‌شويم دور و برمان خالي است. همان بچه‌ها خودشان را از نرده‌ها بالا مي‌کشند و خود را از این همهمه و شلوغی رها می‌کنند.
شادي با طعم پنگولبا یک ساعت و ۴۵ دقیقه تاخیر جمعیت حاضر در سالن به احترام سرود ملی ایران روی پاهای خود می‌ایستند تا به نوعی این کار، نوید شروع برنامه را بدهد. قرآن هم توسط نفر اول مسابقات قرآن نوجوانان تلاوت مي‌شود.
حالا، نوبت گروه ارکستر یک نفره است که سالن را به هوا بفرستد. گرمای هوا فراموش شده و بچه‌ها قید رفتن به خانه را زدند و کنجکاوانه مراسم را دنبال می‌کنند. شایعه ها تبدیل به واقعیت شده اند و گروه «رنگین کمان» با حضور غافلگیرکننده خود، حال بچه ها را حسابی جا می‌آورد. عروسک محبوب پنگول، به همراه خاله نرگس با اجرای خوب و خواندن آهنگ‌های شاد، آدرنالین خون بچه‌ها را چند درجه ارتقا داده اند. صحت این گفته وقتی معلوم می‌شود که با گذشت حدود یک ساعت و سی دقیقه از شروع مراسم، بچه ها که با دیدن خاله نرگس و دوستان به وجد آمده اند، به هر سوالی، با صدای بلند جواب می‌دهد. کار رنگین کمانی ها که تمام می‌شود، مجری برای اعلام آیتم بعدی بالای سن می‌رود و «آقای خنده‌ی ایران» را به اجرای برنامه فرا می‌خواند. حسن ریوندی برنامه‌اش را اجرا می‌کند اما بچه‌ها خسته تر از آن هستند که بتوانند پیغام «دست و جیغ و هورای» آقای خنده را لبیک بگویند. در این بین چند نفر از بچه ها، پای سن می‌روند و از حسن ریوندی تقاضاي آهنگ درخواستی می‌کنند. ریوندی انگار فضای مناسبی را برای تمرین پیدا کرده و بی توجه به سن و سلیقه‌ی مخاطبانش، هر کاری را در حد ۱۰ تا ۱۵ ثانیه اجرا می‌کند. همین موضوع باعث می‌شود کنترل جمعیت را از دست بدهد.
ساعت از ۱۲ ظهر گذشته که یکی دو گروه از بچه‌ها حین اجرای آیتم طنز سالن را ترک می‌کنند. در ميان اجراي ریوندی سالن رو به خلوتی می‌رود و به جز ۲-۳ ردیف، بقیه صندلی ها خالی است. آقاي خنده هم به اين موضوع واكنش نشان مي‌دهد و رو به مجری می‌گوید: «دستت درد نکند، امروز فهمیدم اجرا برای صندلی‌های خالی چه حسی دارد.» سالن فوتسال دیگر کاملا خالی شده. چهره‌ی خندان بچه‌ها نشان می‌دهد کاملا از مراسم راضی بوده اند. بچه ها از سالن بیرون آمده اند تا دیر تر نشده باید خودشان را به محل کار برسانند وگرنه هم از کاسبی جا می مانند هم شاید دیگر صاحب کارشان اجازه مرخصی برای کارهای واجب تر به آنها ندهد!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 143]
-
گوناگون
پربازدیدترینها