محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830183580
جام جم ایام - حضرت مهدی عج در کتب اهل سنت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
حتمی بودن خروج مهدی ( ع ) اینکه مهدی ( ع ) خواهد آمد امری است که شیعه و سنّی بر آن اتّفاق دارند و حتّی غیر مسلمانان نیز در کتابهایشان مژده یک نجات دهنده را در آخرالزّمان به پیروانشان داده اند .
به عنوان نمونه: در تورات ، اشعیای نبی ، فصل 11 آمده است:
« . . . مسکینان را به عدالت داوری خواهد کرد و به جهت مظلومان زمین به راستی حکم خواهد کرد . . . گرگ با برّه سکونت خواهد کرد و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید و گوساله و شیر پرواری با هم ، و طفل کوچک آنها را خواهد راند . . . در تمامی کوه مقدّس من ضرر و فسادی نخواهند کرد . زیرا که جهان از معرفت خداوند پر خواهد شد . »
در عهد عتیق ، کتاب مزامیر ، مزمور37 ، چنین آمده است:
« . . . زیرا که شریران منقطع خواهند شد و امّا منتظران خداوند وارث زمین خواهند شد . هان! بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود . در مکانش تأمّل خواهی کرد و نخواهد بود ، و امّا حلیمان وارث زمین خواهند شد . . . و میراث آنها خواهد بود تا أبدالآباد . »
درسوره انبیاء آیه 105 می خوانیم:
« وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أنَّ الارضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ . یعنی: ما در زبور (داود ( ع ) ) نوشتیم که سرانجام ، وارث زمین بندگان شایسته من خواهند شد . حال یکبار دیگر متن زبور را که در این نوشتار آوردیم بخوانید و با این آیه مقایسه کنید و ببینید که چگونه خداوند این قسمت از زبور را محفوظ نگه داشت تا آیندگان بدانند که حکومت زمین سرانجام به دست انسانهای شایسته خواهد افتاد و سرنوشت افراد شرور و ظالم جز نابودی نیست .
در انجیل لوقا ، فصل12 آمده است:
«کمرهای خود را بسته ، چراغهای خود را افروخته بدارید ، و شما مانند کسانی باشید که انتظار آقای خود را می کشند که چه وقت از عروسی مراجعت کند ، تا هر وقت آید و در را بکوبد بی درنگ برای او باز کنند . خوشابه حال آن غلامان که آقای ایشان چون آید ایشان را بیدار یابد . پس شما نیز مستعدّ باشید ، زیرا در ساعتی که گمان نمی برید پسر انسان می آید» .
بر خوانندگان محترم مخفی نیست که معنای عبارت انجیل لوقا همان انتظار فرج است که از نظر شیعه منتظر واقعی ظهور امام زمان ( ع ) مانند کسی است که منتظر آمدن مهمان عزیزی است که قبلاً خانه راتمیز کرده و غذا را آماده می کند . او نیز خانه دل را از آلایشهای مادّی تمیز کرده و از گناهان می پرهیزد . معروف را دوست دارد و بدان امر می کند و از منکر بیزار است (نه بی تفاوت) و از آن نهی می نماید و چون منتظر نابودی ظلم است به اندازه توانش با آن می ستیزد . یاور حقّ و عدل و دشمن باطل و جور است . این است معنای انتظار فرج که در روایات اهل بیت ( ع ) آن را افضل عبادات شمرده اند .
ترمذی اصل روایت را از رسول گرامی اسلام ( ص ) نقل کرده است که: «افضل العبادة انتظار الفرج» . ج5 سنن ، ص528 - کتاب الدعوات ، باب 116 - فی انتظار الفرج و غیر ذلک ، ح 3571 . امّا قطعاً آنها از این روایت آنطور که شیعه معنی می کند برداشت نمی کنند .
صاحبان صحاح نیز در مورد حتمی بودن خروج مهدی ( ع ) روایاتی نقل کرده اند که ذیلاً می آید:
1 - اگر از عمر دنیا بیش از یک روز نمانده باشد خداوند آن روز را طولانی می کند تا آنکه مردی از اهل بیتم مبعوث شود که اسم او اسم من است . او زمین را از قسط و عدل پر می کند همانگونه که از ظلم و جور پر شد . الف - سنن ترمذی ، ج4 ص 438 - کتاب الفتن ، باب 52 ما جاء فی المهدی ، ح 2231 .
ب - سنن ابی داود ، ج4 ص106 - کتاب المهدی ، ح 4282 (مختصراً) و 4283 .
2 - دنیا به پایان نمی رسد تا آنکه مردی از اهل بیتم بر عرب حکومت کند که اسم او اسم من است . سنن ترمذی ، همان ، ح 2230 .
3 - اگر از عمر روزگار فقط یک روز مانده باشد خداوند مردی از اهل بیتم را مبعوث می کند که زمین را پر از عدل کند همانگونه که پر از ستم شد . سنن ابی داود ، کتاب المهدی ، همان .
روایتهای مزبور از رسول خدا ( ص ) نقل شده است و معنای آنها - چنانچه خوانندگان محترم نیز متوجّهند - این است که خروج مردی از اهل بیت پیامبر ( ع ) حتمی است نه آنکه یک روز از عمر دنیا مانده و او یکروزه دنیا را پر از عدل و داد می کند .
2 - مهدی ( ع ) از اهل بیت است
روایات قسمت اوّل این فصل با صراحت می گوید که مهدی ( ع ) از اهل بیت رسول خدا ( ص ) می باشد . حال به روایات دیگری که آن حضرت را از اهل بیت می داند نگاهی می افکنیم:
1 - «المهدیّ منّا أهل البیت» . سنن ابن ماجه ، ج2 ص1367 - کتاب الفتن ، باب خروج المهدی (34) ح 4085 . رسول گرامی اسلام ( ص ) فرموده است:
مهدی از ما اهل بیت است .
2 - پیامبر اکرم ( ص ) فرموده است: «ما اهل بیتی هستیم که خداوند برای ما آخرت را بر دنیا برگزیده است و همانا اهل بیت من بعد از من سختیها دیده و از وطن رانده می شوند . تا آنکه قومی از ناحیه مشرق پیدا می شوند که با آنها پرچمهای سیاه است و طلب خیر (و حقّ) می کنند و به آنها داده نمی شود . آنان می جنگند و آنچه را که خواستند به آنها می دهند و نمی پذیرند تا آنکه آن (حکومت) را به مردی از اهل بیتم (یعنی حضرت مهدی ( ع ) ) می دهند و او آن (یعنی زمین) را پر از قسط و عدل می کند همانگونه که دیگران آن را پر از ظلم و جور کردند . پس هر که آن زمان را درک کرد به طرف آنها برود ولو چهار دست و پا بر روی برف و یخ» . همان ، ص&rlm1366 ، ح 4082 توضیح آنکه روایت فوق به همین مضمون و یا مشابه آن در مصادر شیعه نیز نقل شده است و با توجّه به روایاتی که درباره قیام مردی از قم در روایات ما آمده ، انقلاب اسلامی ایران به رهبری حضرت آیةالله خامنه ای حفظه اللَّه به زودی به دست مبارک امام زمان ( ع ) سپرده خواهد شد . انشاءاللَّه .
توجّه به این نکته لازم است که زمان ظهور را کسی نمی داند و آنچه که گفتیم و نقل شده برداشتهائی از روایات اهل بیت ( ع ) است . امید است که هرچه زودتر این امر واقع شود تا دست ظلم متجاوزان قطع و سرزمینهای اسلامی یکپارچه و مقتدر گشته و قدرتهای پوشالی ذلیل و نابود شوند .
3 - مهدی ( ع ) از فرزندان فاطمه ( س ) است
(المهدی من ولد فاطمه) . همان ، ص1368 ، ح 4086 .
روایت فوق را که می فرماید: «مهدی از فرزندان فاطمه است» امّ سلمه از رسول خدا ( ص ) نقل کرده است . همین روایت با همین سند به این عبارت نیز آمده است:
(المهدیّ من عترتی من ولد فاطمه) . سنن ابی داود ، کتاب المهدی ، ح 4284 . یعنی مهدی از عترتم و از فرزندان فاطمه است .
حال با توجّه به آنچه که گذشت و فهمیدیم که صاحبان صحاح (از جمله ابن ماجه) پذیرفتند که اوّلاً مهدی از اهل بیت رسول خدا ( ص ) بوده و ثانیاً از فرزندان فاطمه زهرا ( س ) می باشد ، به یک روایت از سنن ابن ماجه نظری می افکنیم . او از انس بن مالک و انس از رسول خدا ( ص ) چنین روایت می کند:
(هر چه می گذرد امور مردم سخت تر شده و دنیا به آنان پشت کرده و مردم بخیل تر می شوند و ساعت (شاید مراد ساعت قیامت باشد نه ساعت ظهور امام زمان ( ع ) چه آنکه برای هر دو زمان ، کلمه ساعت استعمال شده است . ) بر پا نمی شود مگر بر بدترین مردم و مهدی نیست مگر عیسی بن مریم) . ج2 سنن ، ص1340 - کتاب الفتن ، باب شدّة الزّمان ، ح 4039 .
تعجّب است از محدّثی مانند ابن ماجه که چشم خود را به روی آنچه که خود نقل کرده ببندد و با نقل این روایت ، عیسی بن مریم ( ع ) را از اهل بیت و از فرزندان فاطمه ( س ) بداند!
بهترین توجیه این است که بگوئیم دیگران این حدیث را به کتاب او افزودند! در این صورت چه اعتمادی به روایات اهل سنّت! وقتی بشود به صحاح آنها دستبرد زد و حدیثی به آن افزود با بقیّه کتابها بهتر می توان چنین کرد.
4 - زمینه سازان حکومت حضرت مهدی ( ع )
(یخرج ناس من المشرق فیوطّئون للمهدی یعنی سلطانه) . همان ص1368 - باب خروج المهدی ، ح 4088 .
رسول گرامی اسلام ( ص ) فرموده است: مردمی از مشرق خروج می کنند و زمینه را برای مهدی ( ع ) (یعنی حکومت او) فراهم می کنند .
(یخرج رجل من وراء النّهر یقال له الحارث بن حرّاث ، علی مقدّمته رجل یقال له منصور ، یوطّی ء او یمکّن لآل محمّد ( ( ع ) ) کما مکّنت قریش لرسول اللَّه r وجب علی کل مؤمن نصره او قال «اجابته» سنن ابی داود ، کتاب المهدی ، ح 4290 .
علی ( ع ) از رسول گرامی اسلام ( ص ) روایت می کند که فرمود: مردی از آنطرف رود (شاید مراد ، دجله یا فرات باشد) خروج می کند که به او «حارث بن حرّاث» گویند . پیشرو لشگرش مردی است به نام «منصور» که زمینه را برای حکومت آل محمّد ( ع ) فراهم می کند همانگونه که قریش برای رسول خدا ( ص ) کردند . بر هر مؤمنی واجب است او را یاری کند (یا آنکه گفته:) «دعوتش را اجابت کند» .
ظاهراً آنچه که در قسمت دوم این فصل گذشت همان است که در این قسمت بدان اشاره رفت و آن گروه که از ناحیه مشرق و یا از آنطرف رود خروج می کنند به احتمال قریب به یقین اشاره به انقلاب اسلامی ایران دارد و امّا کلمه «حارث» یا «منصور» قطعاً اسم واقعی نیست بلکه «حارث» کسی است که بذر انقلاب عظیمی را کاشت و پیشرو لشگر هم از جانب خدا یاری می شود .
5 - نزول حضرت عیسی ( ع ) و امامت حضرت مهدی ( ع )
(کیف انتم اذا نزل ابن مریم فیکم و امامکم منکم) . الف - صحیح بخاری ، ج4 ص205 - کتاب بدء الخلق ، باب نزول عیسی بن مریم ( ع ) .
ب - صحیح مسلم ، ج1 ص 136 - کتاب الایمان ، باب 71 ، ح 244 .
رسول گرامی اسلام ( ص ) می فرماید: چگونه خواهید بود آنگاه که پسر مریم در میان شما بیاید و امام شما از شما باشد!
( . . . فینزل عیسی بن مریم r فیقول امیرهم: تعال صلّ لنا . فیقول: لا . انّ بعضکم علی بعض امراء تکرمة اللَّه هذه الامّة) . صحیح مسلم ، همان ص137 ، ح 247 .
این روایت را ابن ماجه نیز اندکی مفصّل تر در ضمن حدیثی طولانی که تقریباً 4 صفحه از کتاب را به خود اختصاص داده نقل کرده است . (ج2 سنن ، ص1361 - کتاب الفتن باب 33 ، ح 4077) .
یعنی: . . . سپس عیسی بن مریم ( ع ) نازل می شود . امیر آنها به او می گوید: بیا و برای ما نماز بخوان (یعنی بعنوان امام جماعت) او می گوید: خیر ، همانا بعض از شما بر بعض دیگر امیر می باشید به خاطر این که خداوند این امّت را گرامی داشته است .
این دو حدیث به خوبی نشان می دهد که هنگام نزول عیسی بن مریم ( ع ) امام او کسی دیگر است که با توجّه به روایات گذشته او جز حضرت مهدی ، صاحب الزّمان صلوات اللَّه علیه وعجّل اللَّه فرجه نیست .
از آنجا که از روایات گذشته فهمیدیم که برنامه اصلی حضرت مهدی ( ع ) پرکردن زمین از عدل و داد است ، لذا لازم است آن حضرت دارای حکومتی مقتدر و کارگزارانی صالح باشد و این امری است که تقریباً همه فرق مسلمین بدان اعتقاد دارند و نیز از روایات این قسمت روشن شد که عیسی بن مریم ( ع ) نیز نازل می شود و چون امامت و قدرت حکومت به دست حضرت مهدی ( ع ) می باشد به ناچار باید گفت که حضرت عیسی ( ع ) جهت کمک آن حضرت می آید . شاید علّت آن کثرت پیروان مسیحیّت در آن زمان می باشد که وقتی حضرت عیسی ( ع ) پشت سر امام زمان ( ع ) به نماز بایستد آنان که از پیروانش طالب حقّند اسلام را زود می پذیرند .
با اینحال می بینیم صاحبان صحاح - مخصوصاً بخاری و مسلم - کوشیده اند که قدرت حکومت را در آن زمان در اختیار حضرت مسیح ( ع ) قرار دهند و در تمامی این دو کتاب اسمی از حضرت مهدی ( ع ) نمی بینیم . شاید تصوّر کردند که اگر چشم خود را ببندند دیگران هم نابینا خواهند ماند ، غافل از آنکه:
«شب پره گر وصل آفتاب نخواهد رونق بازار آفتاب نکاهد»
6 - خسف بیداء
از روایات اهل بیت ( ع ) چنین می فهمیم که دو دسته نشانه برای ظهور امام زمان ( ع ) به وقوع خواهد پیوست . دسته اوّل نشانه های عامّی که تا این زمان می توان ادّعا کرد همه آنها به وقوع پیوسته است . دسته دوم معروف است به علائم حتمیّه ظهور و آن پنج علامت است:
1 - خروج سفیانی
2 - صیحه آسمانی
3 - کشته شدن نفس زکیّه
4 - خسف بیداء
5 - خروج یمانی
تعبیر پنج نشانه فوق به علائم حتمیّه ، از خود روایات اتّخاذ شده است .
اهل سنّت مسأله خروج سفیانی و خسف بیداء را در روایات خویش نقل کرده اند .
در فصل بعد که گفتار بعض دانشمندان اهل سنّت را می خوانیم از خروج سفیانی نیز سخن خواهیم گفت .
در صحاح ستّه آمدن لشگری از شام (لشگر سفیانی) و فرو رفتن آنها بین مکّه و مدینه (خسف بیداء) نقل شده است که ذیلاً اقوال آنها می آید . همه این روایتها از پیامبر اکرم ( ص ) می باشد:
بخاری می نویسد: لشگری به جنگ کعبه می آید (قصد کعبه می کنند) و چون به زمین بی آب و علفی (بیابان یا بیداء) رسیدند در زمین فرو می روند . . .
مسلم می نویسد: یک نفر به خانه خدا پناه می برد و لشگری به طرف او می رود که در بیابانی فرو می روند . او در حدیث بعد ، از قول ابوجعفر می نویسد که قسم خورد آن بیابان در اطراف مدینه است . (انّها لبیداء المدینه) .
ترمذی می نویسد: مردم از نبرد با این بیت دست بر نمی دارند تا آنکه گروهی به نبرد می آیند و چون به بیابانی رسیدند همه آنها در زمین فرو می روند .
ابن ماجه نیز شبیه آنچه که ترمذی گفته ، نقل نموده است .
ابوداود اندکی آن را شکافته و چنین روایت می کند:
هنگامی که خلیفه ای مرد ، اختلافی پدید می آید . مردی از اهل مدینه به مکّه می گریزد . مردمی از اهل مکّه نزد او رفته و با او بین رکن و مقام بیعت می کنند (در اینجا ابوداود می نویسد که آن مرد با اکراه قبول می کند و این مطلب نمی تواند صحیح باشد) . لشگری از شام به سوی او می رود که در بیابان بین مکّه و مدینه در زمین فرو می روند . چون مردم چنین دیدند برگزیدگانی از شام و گروهی از عراق می آیند و با او بین رکن و مقام بیعت می کنند . . . او اموال را (عادلانه) تقسیم می کند و به سنّت پیامبر رفتار می کند . . .
حاکم در مستدرک روایت ابوداود را اینگونه نقل می کند:
با مردی از امّتم بین رکن و مقام به عدد اهل بدر (یعنی 313 نفر) بیعت می شود و از عراق و شام نیز گروهی به کمک می آیند . پس از آن لشگری از شام (به جنگ با او) می روند و چون به بیداء رسیدند در زمین فرو می روند
چنانچه ملاحظه می فرمایید در هیچکدام از روایات فوق اسمی از سفیانی نیست و نیز ننوشته اند که آنکس که با او بین رکن و مقام بیعت می شود کیست . امّا از اینکه ابوداود آن را در کتاب المهدی آورده معلوم می شود آن مرد حضرت مهدی ( ع ) است .
حاکم در مستدرک روایت دیگری دارد که نام سفیانی و فرو رفتن او و لشگرش را در بیابان ذکر می کند . روایت چنین است:
مردی (به نام سفیانی) از دمشق خروج می کند و . . . مردی از اهل بیتم (نیز) خروج می کند . خبر به سفیانی می رسد . او با لشگری به سوی او می رود . . . تا به بیابانی می رسند و در آنجا فرو می روند و جز یک نفر که خبر آن را می آورد کسی نجات نمی یابد . الف - صحیح بخاری ، ج&3 ص&86 - کتاب البیوع ، باب ما ذکر فی الاسواق .
ب - صحیح مسلم ، ج&4 ص&10 - 2208 ، کتاب الفتن و اشراط السّاعة ، باب الخسف بالجیش الذی یؤمّ البیت ، ح&8 - 4 .
ج - سنن ترمذی ، ج&4 ص&415 - کتاب الفتن ، باب&21 ما جاء فی الخسف ح 2184 .
د - سنن ابن ماجه ، ج&2 ص&51 - 1350 ، کتاب الفتن ، باب 30 جیش البیداء ، ح 5 - 4063 .
ه - سنن ابی داود ، کتاب المهدی ، ح&4286 .
و - مستدرک حاکم ، ج&4 ص&478 ح 8328 و ص&565 ح&8586 .
تذکر این نکته لازم است که حدیث دوم حاکم به عنوان حدیثی صحیح به همان شرطی که بخاری و مسلم گفته اند روایت شده است که این دو آن را نقل ننمودند .
از بسیاری از روایات فریقین (شیعه و سنّی) چنین بر می آید که سفیانی در لشگری که به سوی «مردی از اهل بیت» - که همان مهدی موعود(عج) می باشد - می فرستد ، خود در آن لشگر نیست و لذا روایت اخیر مستدرک ، که سفیانی را هم جزء کسانی می داند که در لشگر مزبور بوده و به زمین فرو می روند ، نمی تواند صحیح باشد .
حضرت مهدی(ارواحنا فداه و عجل اللَّه تعالی فرجه) در بعض کتب اهل سنت
مسأله خروج مردی از اهل بیت ( ع ) به نام «مهدی» امری است که علمای زیادی از اهل سنّت درباره آن دست به قلم بردند . یکی از نویسندگان معاصر به نام محمد بن احمد بن اسماعیل ، کتابی نوشته بنام «المهدی ، حقیقة لا خرافة» او در فصل دوم این کتاب مطالبی دارد که ما فهرست آن را در اینجا می آوریم:
1 - اسامی 31 نفر از اصحاب را ذکر می کند که احادیث حضرت مهدی ( ع ) را روایت کرده اند .
2 - اسامی 38 نفر از دانشمندانی را که آن احادیث را در کتابهایشان نقل کرده اند می آورد .
3 - نام 63 نفر از علما را که آن احادیث را صحیح یا حسن دانسته اند ذکر می کند .
4 - 31 نفر از دانشمندان را نام می برد که مستقلاً کتابی درباره حضرت مهدی ( ع ) نوشته اند که بعض از آنها بیش از یک کتاب تدوین نمودند .
ما در این مختصر اسامی 17 نفر از علمای عامّه را - از ابتدای قرن پنجم تا آخر قرن سیزدهم - که درباره حضرت مهدی ( ع ) مطالب یا روایاتی نوشتند و نیز بعض از نوشته های آنها را می آوریم:
1 - «حاکم نیشابوری - الامام الحافظ ابوعبداللَّه محمد بن عبداللَّه» ، متوفّای 405 هجری - در جزء چهارم کتاب معروفش «المستدرک علی الصّحیحین» احادیث متعدّدی درباره حضرت مهدی ( ع ) دارد که در آنها حضرتش از اهل بیت پیامبر ( ص ) و از فرزندان فاطمه ( س ) معرّفی شده و او است که جهان را پر از عدل و داد می کند .
ما در آخر فصل قبل به دو حدیث - درباره خسف بیداء و خروج سفیانی - اشاره کردیم اینک حدیثی دیگر:
(عن ابی سعید خُدری ( رض ) قال: قال رسول اللَّه : «لاتقوم السّاعة حتّی تملأ الارض ظلماً و جوراً و عدواناً ثمّ یخرج من اهل بیتی من یملأها قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً و عدواناً») . ج&4 ص&600 ، ح 8669 . یعنی: ساعت (مراد ساعت ظهور است نه ساعت قیامت) بر پا نمی شود تا آنکه زمین پر از ظلم و جور و تعدّی شود ، سپس از اهل بیتم کسی خروج می کند که آن را پر از عدل و داد می کند همان گونه که پر از ظلم و جور شد .
سپس می نویسد: این حدیث صحیحی است به همان شرطی که شیخین (بخاری و مسلم) قرار گذاشتند ولی آندو این را ننوشتند .
تذکّر این نکته نیز لازم است که او کتاب مذکور را - همانطور که از اسمش پیدا است - تألیف کرد تا بگوید روایات صحیح دیگری است که در صحیحین نیامده است . او حدیث ابن ماجه را نیز که روایت کرده: «لا مهدی الاّ عیسی بن مریم» در کتابش آورده و می گوید: من این حدیث را ننوشتم که به آن احتجاج کنم (یعنی به عنوان حدیثی صحیح آن را نقل کرده باشم) بلکه از راه تعجّب (که چطور ابن ماجه آن را در سنن خویش آورده) آن را نوشتم .
2 - «ابوسالم کمال الدّین محمّد بن طلحة بن محمّد بن الحسن شافعی» ، متوفّای 652 هجری - درکتاب «مطالب السّؤول فی مناقب آل الرّسول» - چنانچه از نامش پیدااست - در مناقب ائمه 12 گانه شیعه مطالبی دارد . (او نیز آل پیامبر ( ع ) را منحصر در 12 امام شیعه می داند - دقّت شود - ) . در باب دوازدهم آن که درباره امام دوازدهم ( ع ) است چنین می نویسد:
«الباب الثانی عشر فی ابی القاسم محمّد بن الحسن الخالص بن علی المتوکّل ابن القانع (یکی از القاب امام جواد ( ع ) ) ابن علیّ الرّضا ابن موسی الکاظم ابن جعفر الصّادق ابن محمّد الباقر ابن علی زین العابدین ابن الحسین الزّکی ابن علیّ المرتضی امیرالمؤمنین ابن ابی طالب ، المهدی ، الحجّة ، الخلف الصّالح ، المنتظَر ( ع ) و رحمة اللَّه و برکاته» .
چنانچه ملاحظه می فرمائید او اسامی 12 امام را تقریباً با همان القابی که نزد شیعه مشهورند معرّفی می کند . معلوم می شود که آنان همیشه با این القاب شناخته می شدند . او پس از تعریف از امام عصر(عجّ) می نویسد:
«امّا نسبه اباً و امّاً فابوه الحسن الخالص ابن . . . (تا آخر اسامی که دیگر تکرار نمی کنیم . ) و امّه امّ ولد تسمّی صقیل (صحیح آن صیقل است . ) و قیل حکیمه (حکیمه خاتون عمّه امام حسن عسکری ( ع ) بوده که هنگام تولّد حضرت ولی عصر ( ع ) در آنجا حضور داشت . ) و قیل غیر ذلک ، و امّا اسمه فمحمّد و کنیته ابوالقاسم و لقبه الحجّة و الخلف الصّالح و قیل المنتظَر» .
خلاصه معنای این فراز چنین است:
پدرش امام حسن عسکری ( ع ) و مادرش صیقل یا حکیمه یا غیر آن و اسمش محمّد و کنیه اش ابوالقاسم و لقبش حجّت و خلف صالح بوده و منتظَر هم گفته اند .
او همچون بسیاری از دانشمندان اهل سنّت ، امام زمان ( ع ) را فرزند امام حسن عسکری ( ع ) دانسته و کنیه و لقب او را همچون شیعیان بیان کرده است .
آنگاه بعض از روایاتی را که از ابوداود و ترمذی نقل کردیم آورده و حدیث منقول در صحیحین را که: «کیف انتم اذا نزل ابن مریم فیکم و امامکم منکم» ، به پنجمین قسمت از فصل قبل رجوع فرمائید . بر آن حضرت تطبیق می دهد و بعد از نقل بعض روایات چنین نتیجه می گیرد که حضرت مهدی ( ع ) از فرزندان فاطمه ( س ) و نیز از عترت و اهل بیت رسول خدا ( ص ) و همنام آن حضرت بوده و او است که زمین را پر از عدل و داد می کند و او از فرزندان عبدالمطلّب و یکی از سروران بهشت است . اشاره به روایتی است که در ج&2 سنن ابن ماجه ، ص&1368 ، ح&4087 . کتاب الفتن باب خروج المهدی ، از انس بن مالک نقل شده که رسول خدا ( ص ) فرمود: «ما فرزندان عبدالمطلب سروران اهل بهشتیم من و حمزه و علی و جعفر و حسن وحسین و مهدی( ( ع ) )» . سپس اشکال می کند که اگر کسی بگوید اینها دلیل نیست که او همان ابوالقاسم محمّد بن الحسن است چه آنکه فرزندان فاطمه ( س ) زیادند و تا روز قیامت هر که از ذریّه او باشد از فرزندان آن حضرت و از عترت طاهره و از اهل بیت است . پس باید دلیل دیگری برای اثبات ادّعای خود بیاورید .
در جواب می گوید که پیامبر ( ص ) برای او نشانه هائی از رخسار و جبهه و بینی و غیر ذلک فرمودند و همه آنها بر فرزند امام حسن عسکری ( ع ) تطبیق می کند .
مجدّداً اشکال می کند که شاید بعدها شخص دیگری از فرزندان فاطمه ( س ) با همین مشخّصات به دنیا بیاید .
جواب می دهد که وقتی با همان نشانی کسی پیدا شد ، به صرف احتمال نمی توان از آن دست برداشت و اگر بخواهیم اینگونه عمل کنیم هر نشانه ای برای هر امری که در روایت آمده باشد احتمال وجود امر دیگری با همان نشانی وجود دارد . باید گفت اگر در روایتی نشانه ای برای امری ذکر شده باشد ، اگر بنا بود که این نشانه تکراری باشد نشانه از نشانه بودن ساقط خواهد شد مثل اینکه کسی بگوید درب منزل ما که در فلان کوچه است سبز رنگ است که اگر غیر از آن منزل ، منزل دیگری نیز سبز رنگ باشد نمی تواند نشانه باشد و لذا ما نشانه هائی را که در روایات برای امری وارد شده باشد منحصر به فرد می دانیم . آنگاه چنین ادامه می دهد:
مسلم در صحیح خود نوشته است که پیامبر ( ص ) به عمر فرمود: شخصی از اهل یمن به نام اویس با این مشخّصات می آید . اگر می توانی از او طلب مغفرت کن؛ ج 4 صحیح مسلم ، ص 1969 ، کتاب فضائل الصحابه ، باب 55 من فضائل اویس القرنیّ ( رض ) ح&225 . و چون شخص مزبور با همان نشانه ها پیدا شد دیگر عمر نگفت شاید بعداً کسی دیگر با همین مشخّصات بیاید .
همچنین است قضیّه خوارج و نیز حال یهود که وقتی نبیّ مکرّم اسلام ( ص ) با همان نشانه هائی که در تورات ذکر شد مبعوث گردید ، گفتند: شاید کسی دیگر با همین نشانه ها بیاید و خداوند آنان را سرزنش کرد . اشاره به آیه 89 از سوره بقره که خداوند آنان را لعنت می کند . بنابر این اگر ما کسی را با همان صفاتی که پیامبر ( ص ) فرمود یافتیم و آن در وجود محمّد بن الحسن ، الحجّة ، الخلف الصّالح ، متجلّی شد دیگر منتظر شخص دیگری با همان صفات نباید بمانیم .
بعد از آن اشکال دیگری مطرح می کند که: آنچه گفتی درست است امّا در روایت آمده است که اسم پدر او اسم پدر رسول خدا ( ص ) است در حالی که اسم پدر خلف صالح حسن است نه عبداللَّه .
در جواب می گوید: اوّلاً - در زبان عرب به جدّ اعلا نیز پدر اطلاق می شود . چنانچه در قرآن آمده: «مِلَّةَ اَبیکُمْ اِبْراهیمَ» . سوره حجّ آیه 78 - یعنی: (این آیین همان) آیین وروش پدرتان ابراهیم می باشد . ثانیاً - بر کنیه نیز «اسم» گفته می شود . بخاری و مسلم نقل کردند که پیامبر ( ص ) علی ( ع ) را ابوتراب نامید و «اسمی» نزد او محبوب تر از آن نبود . (توجّه داشته باشید که «ابوتراب» «کُنیه» است نه «اسم») . اینکه در روایت آمده است که اسم پدر او عبداللَّه است به این اعتبار می باشد که جدّ اعلای او یعنی امام حسین ( ع ) «ابوعبداللَّه» بود ، یعنی او فرزند حسین است نه حسن که کنیه او ابومحمّد بود (البتّه ما استدلال او را بسیار خلاصه کردیم گرچه جای تأمّل نیز می باشد) .
مشابه استدلال اخیر او را به طور خلاصه «محمّد بن یوسف گنجی شافعی» در کتاب «البیان فی اخبار صاحب الزّمان» آورده آنگاه اسامی بیش از 30 نفر را که روایت «اسمه اسمی»(که رسول خدا ( ص ) فرمود: اسم او اسم من است) را نقل کردند می آورد که هیچ کدام از آنها جمله و «اسم ابیه اسم ابی» (که آن حضرت فرموده باشد: و اسم پدرش اسم پدر من است) را بدان نیفزودند مگر «عبیداللَّه بن موسی» از «زائده» . آنگاه نتیجه می گیرد که هیچ عاقلی شکّ نمی کند که این اضافی - باتوجّه به اینهمه مخالف - اعتباری ندارد .
3 - «سبط ابن جوزی» متوفّای 654 هجری در کتاب تذکرة الخواص ، معروف به: «تذکرة خواصّ الامّة فی خصائص الائمّة ( ع ) » در فصل مربوط به امام زمان ( ع ) تحت عنوان: «فصل فی ذکر الحجّة المهدی» چنین می نویسد:
«هو محمّد بن الحسن بن علی بن . . . علی بن ابی طالب علیه(وعلیهم) السّلام و کنیته ابوعبداللَّه و ابوالقاسم و هو الخلف الحجّة صاحب الزّمان ، القائم و المنتظَر و التّالی و هو آخر الائمّة» . او در ابتدا اسامی دوازده امام ( ع ) را به ترتیب نقل کرده (که ما به جهت اختصار در اینجا و در موارد دیگر چند نقطه می گذاریم . ) و پس از آن کنیه ها والقاب حضرت مهدی ( ع ) را ذکر می کند و می گوید که او آخرین امامها (ی شیعه) است . آنگاه این حدیث را با سندش از ابن عمر نقل می کند که پیامبر ( ص ) فرمود: «یخرج فی آخر الزّمان رجل من ولدی اسمه کاسمی و کنیته ککنیتی یملأ الارض عدلاً کما ملئت جوراً فذالک هو المهدی»؛ یعنی: در آخرالزّمان مردی از فرزندانم خروج می کند که اسمش مانند اسم من و کنیه اش مانند کنیه من است . زمین را پر از عدل می کند همانگونه که پر از ستم شد و او همان مهدی است . و خود این را حدیثی مشهور می داند . سپس چند روایت دیگر نقل کرده و درباره رفع استبعاد از طول عمر آن حضرت مثالهائی از معمّرین تاریخ آورده و پس از نقل شعری در مدح ائمّه ( ع ) می نویسد: «قلت: و من شروط الامام ان یکون معصوماً لئلاّ یقع فی الخطأ و لانّهم حجج اللَّه علی عباده و من شرط الحجّة العصمه من کلّ وصمه . انتهی ذکر الائمّة ( ع ) » . یعنی: از شروط امام این است که معصوم باشد تا در خطا واقع نشود (او به حقّ معنای عصمت را عصمت از خطا دانسته است نه عصمت از گناه و این عصمت است که از جانب خداوند به بندگان برگزیده اش داده می شود چه آنکه اگر آنان - که پیشوایان امّتند - در خطا واقع شوند و یا سهو و نسیان به آنان دست دهد دود آن به چشم پیروانشان می رود که گفتارشان را وحی منزل می دانند و خطا و سهو یا نسیان ، طبیعی هر انسانی است و معصوم کسی است که از چنین نقصی مصون باشد و این نخواهد شد مگر با عنایت خاصّه الهیّه) .
دیگر آنکه آنان حجتّهای خدا بر بندگانش می باشند و شرط حجّت بودن مصون بودن از هر عیب می باشد .
در آخر عبارت افزوده است: «تمام شد یاد ائمّه ( ع ) » .
4 - «ابن ابی الحدید معتزلی» متوفّای 655 هجری در ج&7 شرح نهج البلاغه ، ص&59 ، در ذیل: «بابی ابن خیرة الاماء» (که امیرالمؤمنین ( ع ) فرموده است: پدرم فدای پسر بهترین کنیزان باد) می نویسد:
«اگر گفته شود که این مرد کیست ، درجواب گوئیم: امّا امامیّه ، آنها می گویند که او امام دوازدهم آنها است و مادر او کنیزی بود به نام نرجس و امّا اصحاب ما (یعنی معتزله) ، آنان می گویند که او مردی فاطمی است (یعنی از اولاد فاطمه زهرا ( س ) می باشد) که در آینده به دنیا خواهد آمد و مادر او کنیزی است و او الآن موجود نیست» . آنگاه سؤال دیگری مطرح می کند خوانندگان محترم توجّه داشته باشند که این سؤالات مربوط به مطالبی است که در شرح نهج البلاغه آن را به عنوان حدیث نقل کرده است و برداشت او از رجعت و انحصار آن به گروهی از بنی امیّه و غیر آن جهت انتقام گیری نیز خالی از اشکال نیست و ما در اینجا قول این دانشمند معروف اهل سنّت را نقل می کنیم نه آنکه در صدد ردّ و ایراد نیز باشیم . که: از بنی امیّه چه کسی در آن زمان موجود است که آن مرد (فاطمی) از آنها انتقام می گیرد؟ در جواب می گوید: «امّا امامیّه ، آنها قائل به رجعتند و می گویند که وقتی امام منتظَر آنها ظاهر شد ، گروهی از بنی امیّه و غیر آنها رجعت می کنند و او از همه دشمنان آل محمّد ( ع ) انتقام می گیرد» . آنگاه قول معتزله را چنین نقل می کند: «و امّا اصحاب ما ، آنها می گویند که خدا در آخر الزّمان مردی از فرزندان فاطمه ( س ) را خلق می کند که اکنون موجود نیست و او زمین را پر از عدل و داد می کند همانگونه که پر از ظلم و جور شد و از بیدادگران به شدیدترین وجهی انتقام می گیرد و مادرِ او - همانطور که در این خبر و غیر آن از سایر اخبار آمده - کنیزی است و اسم آن مرد نیز محمّد است همچون اسم رسول خدا ( ص ) . آن مرد آنگاه ظاهر می شود که بر بسیاری از سرزمینهای اسلام پادشاهی از تبار بنی امیّه استیلا یافته است و او همان سفیانی است از فرزندان ابوسفیان بن حرب بن امیّه که در خبر صحیح (چنانچه نقل کردیم) وعده آن داده شده و آن امام فاطمی او و پیروانش از بنی امیّه و غیر آنها را می کشد و در این هنگام مسیح ( ع ) از آسمان فرود می آید و . . . »
در ج&10 ص&95 و ج&19 ص&104 نیز از حضرت مهدی ( ع ) یاد کرده و می گوید که اجماع همه فرقه های اسلامی است که دنیا به آخر نمی رسد مگر با قیام آن حضرت .
ماگفتار این دانشمند اهل سنّت را ، که بر خلاف عقیده شیعه و حتّی بر خلاف عقیده بسیاری از علمای اهل سنّت است ، عیناً ترجمه کردیم تا عدّه ای با دیدن یا شنیدن بعض تمجیدهائی که او از امیرامؤمنین ( ع ) نموده است ، او را شیعه ندانند . در حالی که حضرت امیر ( ع ) کسی است که غیر مسلمانان نیز او را تعریف و تمجید نموده و درباره شخصیّت بی نظیر او کتابها نوشته و اشعاری سروده اند که نمونه آن «عبدالمسیح انطاکی» است که قصیده ای طولانی - و شاید بتوان گفت طولانی ترین قصیده - (5595 بیت) در مدح امیرالمؤمنین ( ع ) سروده است . علاّمه امینی ( ره ) 15 بیت آن رادر ج&3 الغدیر ص&9 نقل کرده است .
5 - «محمّد بن یوسف بن محمّد گنجی شافعی» . او در سال 658 هجری به شهادت رسید . سبب شهادتش نوشتن کتابی بود به نام: «کفایة الطّالب فی مناقب امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب» صلوات اللَّه و سلامه علیه . با آنکه مستندات آن ، محدّثین اهل سنّت می باشند با اینحال به جرم این گناه نابخشودنی! در 29 رمضان در جامع دمشق کشته شد . آری ، این است رفتار آنانکه دم از پیروی از سنّت رسول خدا ( ص ) می زنند با کسانی که حقّ می گویند . در مقدّمه کتابمان: «پیامبر در صحاح» علّت کشته شدن «نسائی» صاحب سنن را نوشتیم که بیان گر یکی دیگر از رفتار اهل سنّت با علمای خودشان می باشد .
این دانشمند اهل سنّت کتابی دارد به نام: «البیان فی اخبار صاحب الزّمان ( ع ) » که ما فقط به ذکر عناوین ابواب سیزده گانه آن اکتفا می کنیم و این عناوین ، اجمالاً بیان کننده عقاید نویسنده آن می باشد:
1 - درباره خروجش در آخرالزّمان .
2 - درباره این حدیث نبوی که: «مهدی از عترت من و از فرزندان فاطمه است» .
3 - درباره این حدیث که: «مهدی از سادات اهل بهشت است» . ر - ک: پاورقی شماره 253 ، متن عربی آن چنین است:
«نحن ولدَ عبدالمطّلب سادة اهل الجنّة انا و حمزه و علی و جعفر و الحسن و الحسین و المهدی( ( ع ) )» .
4 - درباره امر پیامبر ( ص ) به پیروی از مهدی ( ع ) .
5 - درباره یاری نمودن اهل مشرق آن حضرت را .
6 - درباره مدّت سلطنت آن حضرت بعد از ظهور .
7 - دراینکه او در نماز ، امامِ حضرت عیسی ( ع ) خواهد بود .
8 - پیامبر ( ص ) مشخّصات مهدی ( ع ) رابیان می فرماید .
او در ذیل عنوان فوق ، روایت: «مهدی طاوس اهل بهشت است» را نیز نقل می کند .
9 - پیامبر ( ص ) تصریح می فرماید که مهدی ( ع ) از فرزندان حسین ( ع ) است .
10 - درباره کَرَم مهدی ( ع ) .
11 - در ردّ این قول که ، «مهدی همان عیسی بن مریم است» . (اشاره به روایت ابن ماجه که بحثش گذشت) .
12 - درباره این حدیث نبوی که: «امّتی که من در اوّل آن و عیسی در آخر آن و مهدی در وسط آن است هلاک نخواهد شد» .
13 - درباره کنیه او و اینکه خُلق و خُویَش شبیه پیامبر ( ص ) می باشد . او در آخر باب اوّل - چنانچه گذشت - استدلال می کند که پدر حضرت مهدی ( ع ) همان امام حسن عسکری ( ع ) بوده است .
6 - «ابن تیمیّه» متوفّای 728 هجری ، در جزء چهارم کتاب «منهاج السنّة» حدیث نبوی: «یخرج فی آخرالزّمان رجل من ولدی اسمه کاسمی و کنیته کنیتی یملأ الارض عدلاً کما ملئت جوراً . » یعنی: در آخرالزّمان مردی از فرزندانم خروج می کند که اسمش مانند اسم من و کنیه اش کنیه من است . زمین را پر از عدل می کند همانگونه که پر از ستم شد . را قبول داشته و او را همان «مهدی» ( ع ) می داند و نیز بعض احادیثی را که ابوداود و ترمذی ، دائر بر حتمی بودن این خروج و اینکه آن حضرت از عترت پیامبر ( ص ) و از فرزندان فاطمه ( س ) است ، آورده اند نقل کرده و آنها را احادیثی صحیح می داند .
7 - «شیخ السلام ابراهیم بن محمّد بن المؤیّد الحمویی الخراسانی» متوفّای 732 هجری در کتاب: فرائد السّمطین فی فضائل المرتضی و البتول و السّبطین و الائمّة من ذرّیّتهم ( ع ) . » روایات زیادی در مورد حضرت مهدی ( ع ) نقل می کند که بعض آنها قبلاً گذشت . از جمله روایاتی که این عالم اهل سنّت نقل می کند این است که حضرت مهدی ( ع ) دارای غیبت است و نیز: «هر که خروج مهدی ( ع ) را انکار کند به آنچه که بر محمد ( ص ) نازل شده کافر گشته است . » و نیز: «انتظار فرج افضل عبادات است . » و نیز در ضمن همین روایات ، به مسأله ولایت و وصایت ائمّه اثناعشر ( ع ) اشاره شده و در بعض از آنها اسامی آن بزرگواران نیز آمده است .
مؤلّف محترم ، این روایات را در باب 61 از سمط دوم از فوائد السّمطین ، در ضمن 15 عنوان نقل کرده و در آخر آن با سندش از ابن عباس چنین روایت می کند که رسول خدا ( ص ) فرمود:
«همانا علیّ بن ابی طالب پیشوای امّتم و بعد از من جانشین من در میان آنها است و از فرزندانش قائم منتظَر است ، آنکس که خدا به دست او زمین را از قسط و عدل پر می کند همانگونه که از ظلم و جور پر شد . قسم به آنکس که مرا به عنوان بشارت دهنده به حقّ برانگیخت ، آنان که در زمان غیبتش بر امامت او ثابتند بسیار اندکند .
جابر بن عبداللَّه انصاری برخاست و گفت: یا رسول اللَّه! آیا قائم از فرزندانت غیبت دارد؟ فرمود: آری ، به پروردگارم قسم . همانا خداوند به همین غیبت مؤمنین را آزموده و کافران را نابود می کند . ای جابر! این امر از امر خدا و سرّی از سرّ او بوده و علمش از بندگان مخفی است . مبادا در آن به شکّ افتی که شکّ در امر خدا کفر است» متن عربی این روایت چنین است: «ان علیّ بن ابی طالب امام امّتی و خلیفتی علیها من بعدی و من ولده القائم المنتظر الذی یملأ اللَّه به الارض عدلاً و قسطا کما ملئت ظلما و جورا و الذی بعثنی بالحقّ بشیرا ان الثّابتین علی القول به فی زمان غیبته لأعزّ من الکبریت الاحمر فقام علیه جابر بن عبد اللَّه الانصاری فقال: یا رسول اللَّه! و للقائم من ولدک غیبة؟ قال: «ای و ربّی لیمحّص اللَّه به الذین آمنو و یمحق الکافرین . یا جابر! انّ هذا الامر من أمر اللَّه و سرّ من اسرار اللَّه . علمه مطویّ عن عباده . فایّاک و الشّکّ فیه! فانّ الشّکّ فی أمر اللَّه کفر» .
8 - «ابن قیّم» متوفّای 751 - که از شاگردان ابن تیمیّه بود - در فصل پنجاهم کتاب: «المنار المنیف فی الصّحیح و الضعیف . » درباره حضرت مهدی ( ع ) روایاتی نقل می کند که همه آنها قبلاً گذشت . او روایت: «لا مهدی الاّ عیسی بن مریم . » را که ابن ماجه در سنن خویش آورده ذکر نموده و آن رابه ضعف سند و به تعارضش با روایاتی که مهدی ( ع ) را از فرزندان فاطمه ( س ) می داند و نیز به غیر آن ردّ می کند .
9 - «ابن صبّاغ مالکی - علی بن محمّد - » متوفّای 855 در فصل دوازدهم از کتاب: «الفصول المهمّة فی معرفة احوال الائمّة ( ع ) » چنین می نویسد:
«الفصل الثّانی عشر فی ذکر ابی القاسم محمّد الحجّة الخلف الصّالح ابن ابی محمّد الحسن الخالص» و در ادامه چنین می نویسد: «و او امام دوازدهم است و (ذکر) تاریخ ولادت و دلایل امامتش و (نیز) ذکر بعض از اخبارش و غیبتش و مدّت قیام دولت او و (نیز) ذکر کنیه و نسبش و غیر آن از آنچه که به او مربوط می شود» . متن عربی آن چنین است: «و هو الامام الثّانی عشر و تاریخ ولادته و دلایل امامته و ذکر طرف من اخباره و غیبته و مدّة قیام دولته و ذکر کنیته و نسبه و غیر ذلک ممّا یتّصل به» . و بعد از نقل چند روایت می نویسد:
«ابوالقاسم محمّد الحجّة بن الحسن الخالص در شب نیمه شعبان سال 255 در سامرّا به دنیا آمد و امّا نسبش از جهت پدر و مادر: او ابوالقاسم محمّد الحجّة پسر حسن خالص پسر علی هادی . . . پسر علی بن ابی طالب صلوات اللَّه علیهم اجمعین می باشد و امّا مادرش او کنیزی بود به نام نرگس ، بهترین کنیزان ، و گفته شد که اسم او غیر آن (نرگس) می باشد . کنیه او ابوالقاسم و لقبش حجّت ، مهدی ، خلف صالح ، قائم ، منتظَر (یعنی کسی که همه در انتظار اویند) ، صاحب الزّمان و مشهورترین آنها مهدی است» و بعد از نقل روایات متعدّدی درباره آن حضرت ، آیه «لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدّینِ کُلِّه » اشاره به آیه: «هو الّذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحقّ لیظهره علی الدّین کلّه» که در قرآن مجید سه بار ذکر شده است .
1 - سوره توبه ، آیه 33
2 - سوره فتح ، آیه 28
3 - سوره صفّ ، آیه 9
یعنی: او است خدائی که رسولش را به همراه هدایت و دین حقّ فرستاد تا آن (دین) را بر تمامی ادیان (و مکاتب) غلبه دهد . را از قول سعید بن جُبیر ، مربوط به آن حضرت می داند . آنگاه با نقل روایاتی درباره علائم ظهور ، آن را به پایان می برد .
10 - «ابن طولون» از دانشمندان قرن دهم ، متوفّای 953 ، و از اهالی دمشق می باشد . او در کتابش به نام: «الائمة الاثناعشر» درباره امام دوازدهم چنین می نویسد:
«و ثانی عشر هم ابنه (یعنی ابن الحسن العسکری) محمّد بن الحسن و هو ابوالقاسم محمّد بن الحسن بن علیّ الهادی ابن محمّد الجواد ابن . . . علیّ بن ابی طالب رضی اللَّه عنهم» . و او را همان مهدی می داند . آنگاه شعری را نقل می کند که در آن اسامی آن بزرگواران به ترتیب آمده است .
11 - «عبدالوهّاب شعرانی» متوفّای 973 در کتاب: «الیواقیت و الجواهر فی بیان عقائد الاکابر» حضرت مهدی ( ع ) را فرزند امام حسن عسکری ( ع ) دانسته و می نویسد که تاریخ ولادت او نیمه ماه شعبان سال 255 بوده و اکنون که سال 958 است عمر او 706 سال می باشد . (صحیح آن 703 است) .
12 - «ابن حجر هیتمی مکّی» متوفّای 974 در کتاب: «الصّواعق المحرقه» - که در ردّ بر شیعه نوشته است - می نویسد:
آیه دوازدهم: «و انّه لعلمٌ للسّاعة» (آیه 61 از سوره زخرف) یعنی: همانا او (حضرت عیسی ( ع ) ) علم است برای ساعت (شاید مراد این است که حضرت عیسی ( ع ) وقتی نزول کرد باعث می شود که مردم علم به ساعت ظهور امام زمان ( ع ) پیدا کنند) .
تذکّر این نکته نیز لازم به نظر می رسد که ابن حجر در کتاب مزبور بیش از 15 آیه در فضائل اهل بیت ( ع ) ذکر کرده که دوازدهمین آنها آیه فوق است که بعد از نقل آن می نویسد که این آیه درباره مهدی ( ع ) نازل شده است . آنگاه می نویسد: به زودی احادیثی که صراحت دارد او از اهل بیت نبوی است خواهد آمد . سپس می افزاید: حال که چنین است (یعنی حال که آیه فوق مربوط به حضرت مهدی ( ع ) بوده و او نیز از اهل بیت می باشد معلوم می شود که) نسل فاطمه و علی ( ع ) با توجّه به آیه فوق دارای برکت می باشد (که تا آخرالزّمان این نسل پاک استمرار دارد) و خدا از آن دو پاکانی خارج می کند و نسل آنها را کلیدهای حکمت و معدنهای رحمت قرار می دهد و آن به این دلیل است که پیامبر ( ص ) آن دو و ذرّیه آنها را از شیطان رانده شده در پناه خدا قرار داد .
آنگاه جریان ازدواج آندو را شرح می دهد و از ابوداود روایت می کند که ابوبکر و عمر از فاطمه ( س ) خواستگاری کردند و پیامبر ( ص ) از آندو رو برگرداند . آنها نزد علی ( ع ) رفته و از او خواستند که به خواستگاری برود . سپس بعد از نقل ازدواج آن دو و اینکه این ازدواج به امر خدا صورت گرفت ، روایات مربوط به خروج حضرت مهدی ( ع ) را در طی چند صفحه مطرح می کند و در ضمن آنها حدیث: «لا مهدی الاّ عیسی بن مریم» را متعرّض شده و آن را به خاطر مجهول بودن محمّد بن خالد (که در سند آن حدیث است) قبول نمی کند .
آنگاه دو جریان درباره امام حسن عسکری ( ع ) نقل می کند که آوردن آن در این نوشتار خالی از لطف نیست:
1 - امام حسن عسکری ( ع ) کودک بود و می گریست و کودکان دیگر بازی می کردند . بهلول - که پنداشت او حسرت اسباب بازیهای آنها را می خورد - به او گفت: آیا برایت چیزی بخرم که با آن بازی کنی؟ گفت: ای کم عقل! ما برای بازی آفریده نشدیم . گفت: پس برای چه خلق شدیم؟ گفت: برای کسب علم و عبادت . گفت: از کجا می گوئی؟ گفت: از قول خدای عزّوجلّ: «اَفَحَسِبْتُمْ اَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ اَنَّکُمْ اِلَیْنا لاتُرْجَعُونَ؟» سوره مؤمنون ، آیه 115 - یعنی: آیا پنداشتید که ماشما را بیهوده (و برای بازی) آفریدیم و شما به سوی ما برنمی گردید؟
بهلول از او خواست که موعظه اش کند . حضرتش در ضمن چند بیت شعر اندرزش داد و خود بیهوش بر زمین افتاد و چون به هوش آمد بهلول به او گفت: چه شده! تو که کودکی و گناهی نداری . گفت: از من دور شو ای بهلول! من دیدم که وقتی مادرم می خواهد هیزم بزرگ آتش بگیرد از هیزم های کوچک استفاده می کند ، می ترسم که من از هیزم های کوچک جهنّم باشم .
2 - آنگاه که امام حسن عسکری ( ع ) در زمان معتمد زندانی گشت ، در سامرّا قحطی شد . خلیفه - معتمد پسر متوکّل - دستور داد که برای نماز باران بروند . سه روز نماز خواندند و خبری نشد . مسیحیان همراه راهبی بیرون رفتند و چون راهب دست خود را به آسمان بلند می کرد باران می آمد . روز دوم نیز چنین شد . اینجا بود که افراد ضعیف الایمان به شکّ افتادند و عدّه ای نیز از دین برگشتند . این امر بر خلیفه گران آمد . (چون او به عنوان خلیفه پیامبر ( ص ) بر مسند قدرت تکیه زده بود ، و چون مردم از دین برگردند قدرت او نیز رو به زوال خواهد رفت . ) دستور به احضار امام حسن عسکری ( ع ) داد و به او گفت: امّت جدّت رسول خدا ( ص ) را ، قبل از آنکه هلاک شوند ، دریاب . ببینید چگونه خلیفه ستم کار عبّاسی با علم به عظمت مقام معنوی امام ( ع ) او را زندانی کرده و چون قدرت خود را در خطر می بیند به عنوان نجات امّت از گمراهی از حضرتش استمداد می طلبد و عاقبت نیز همچون نیاکانش او را به شهادت می رساند و امام زمان ( ع ) را هم تحت تعقیب قرار می دهد و حضرتش به سرداب می رود و دیگر جز عدّه معدودی کسی او را نمی بیند تا آنکه روزی ظاهر شود و جهانی را از لوث وجود معتمدهای زمان پاک کند . عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف . حضرت فرمود: فردا بیرون بروند و من انشاءاللَّه شکّ آنها را بر طرف می کنم و با خلیفه صحبت کرد که اصحابش را از زندان آزاد کند . او نیز چنین کرد .
فردا چون مردم برای طلب باران بیرون رفتند و راهب دست خود را همراه نصاری بالا برد ، آسمان را ابر فرا گرفت . امام حسن ( ع ) دستور داد دست راهب را بگیرند . دیدند که در دستش استخوانی است . آن را از دستش گرفت و فرمود: حال طلب باران کن . او دستش را بالا گرفت . ابرها کنار رفت و خورشید نمایان شد . مردم تعجّب کردند . خلیفه به امام حسن ( ع ) گفت: سرّ آن چیست؟ فرمود: این
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 141]
-
گوناگون
پربازدیدترینها