محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842653367
روزنامه آفتاب بررسی کرد لزوم تغییرات در کابینه از منظر آمار و ارقام
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: روزنامه آفتاب بررسی کرد
لزوم تغییرات در کابینه از منظر آمار و ارقام
گرچه بالا و پایین بودن سن به عنوان تنها عامل جابهجایی اشخاص نمی‌تواند مدنظر قرار گیرد اما با اندکی بررسی خواهیم دید برخی از چالش‌های پیش روی دولت چندان به حوزه‌هایی که از مدیرانی پا به سن گذاشته برخوردارند بی ارتباط نیست حداقل در دو حوزه صنعت و ورزش.
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، رضا بردستانی امروز پنج شنبه 94/3/7 طی یادداشتی در روزنامه آفتاب یزد نوشت: دولت یازدهم با شعار«تدبیر و امید»گام به میدانی سخت نهاد، میدانی که در چهارگوشه آن رنگ و طرحی خاص خودنمایی می کرد؛ یک سو مذاکرات هسته ای و لحظات حساس تاریخی برای دولت و ملت ایران، از سویی دیگر تحریم ها و اثرات گاه مخرب آن، در گوشه ای دیگر
نا بسامانی هایی که از بی تدبیری ها بر جا مانده بود و نیز کاهش اعتماد و نشاط عمومی جامعه در این شرایط بود که دولت یازدهم در حساس ترین لحظات تاریخی و در
صعب ترین گلوگاه های عبوری زمام اموری را به دست گرفت که تا چندی قبل«باری به هر جهت»اداره می شد.
دولت بر روی کارآمده پس از قدرت نمایی نرم اصولگرایان در انتهای ریاست اصلاحاتی ها بر امور اجرایی
ـ قدرت نمایی ای که پایان«بدفرجامی»برایشان رقم زد! ـ با درک همه جوانب امر پذیرفت تا نابسامانی ها را سامان دهد و خرابی ها را آباد کند اما در میانه راه و به دلیل تن سپردن به برخی کارنابلدی ها، تعارف ها، رو در بایستی ها و شاید کم تجربگی ها! خود را آلوده به انواع چالش ها دید؛ چالش هایی که برای دومین سال سکنی گزیدن در پاستور اندکی زود بود و شاید غیر قابل قبول.
دولت حسن روحانی از نیمه دوم نخستین سال حضور در پاستور و در پس همه«تدبیر»ها دچار نوعی فرافکنی شدید از نوع ناخواسته ای شد که شاید در سال های نیامده برایش دردسرهایی بیافریند و آن چیزی نیست مگر کمر همت بستن بر انتقادات شدید و همه جانبه داشتن نسبت به دولت قبل؛ دولتی که اگر نزدیکان حسن روحانی هم سکوت اختیار می کردند رسانه همه نابسامانی هایش را برملا می کرد اما ورود برخی از نام آشنایان دولت حسن روحانی باعث شد تا نزدیکان و مدیونان به دولت محمود کمر همت به ایجاد چالش برای دولتی نوپا بندند دولتی که هنوز نتوانسته بود به طور کامل بودنش را محسوس جلوه دهد. ناگفته پیدا است هر دولتی با توجه به نوع عملکرد دچار انتقاداتی شدید و گاه غیر منصفانه خواهد شد اما نکته مبهم در این مهم نهفته است که چرا تیم«تدبیر و امید»خود را در این آتش شعله ور گرفتار نمود آتشی که ممکن بود و همچنان نیز هست که دامان خیلی ها را بگیرد. جدای از کارزارهای رسانه ای که ذاتی طبیعی دارد و روشی معمول است، دو سه تن از همراهان تقریبا پا به سن نهاده و نام آشنای دولت تمام توان خود را بر این مهم گذاشتند تا فقط از خرابی های قبل بگویند، از بی تدبیری ها، از سوء مدیریت ها و بسیاری از این دست گفتنی ها که در عمل برآیند فرخنده ای
به دنبال نداشت و اندک فایده اش این بود که مردم را دچار نوع سرگردانی نماید. بررسی های به عمل آمده در این یادداشت از این منظر به ماجرای ترمیم کابینه می نگرد که سرچشمه چالش های پدیدار شده پیرامون دولت از این ناحیه یعنی از ناحیه پا به سن گذاشته های نام آشنای کابینه است.
شعار دولت که الحق شعار زیبایی است ـ یعنی«تدبیر و امید» ـ به این جهت مردم را مجاب به انتخاب حسن روحانی کرد که آنان از التهاب و بی تدبیری و ناامیدی در رنج بودند و دوست داشتند پس از هشت سال پر چالش و التهاب و رفتار های گاه تا آنسوی کودکانه بودن، به بستری از عقلانیت و منطق گام نهند واگرنه مردم به خوبی می دانستند تفاوت دیدگاه های حزبی در مجموعه رفتارهای سازمانی به دلیل نظام سیاسی خاص ایران تاثیر چندانی نخواهد داشت! بر اساس این فرضیه مردم نه به حزب و نه به چهره که به شعارها و اعتقادات سیاسی- اجرایی روی خوش نشان دادند واگرنه برای مردم اصلاحات و اصولگرایی معنایی جز«برچسب» نداشته و ندارد یعنی آن چه ما این روزها در عمق جامعه اجتماعی ایران به عینه شاهدیم این حقیقت است که عناوینی چون: مجمع محققین و مدرسین، حزب موتلفه، حزب ایران زمین، حزب اعتماد ملی، جمعیت اصناف و بازار، حزب کارمندان، حزب مردمی اصلاحات، حزب نمایندگان ادوار، جبهه اصلاحات، حزب مردمی، حزب زنان مسلمان نواندیش، حزب اراده ملت ایران، دبیر جبهه اعتدال‌گرایان، جامعه جانبازان، حزب وحدت و همکاری ملی ، حزب مردم‌سالاری، شورای هماهنگی جبهه اصلاحات، حزب آبادگران، حزب اسلامی کار، جبهه ایستادگی و صدها نام و عنوان دیگر و از همین دست به دلیل ساختارهایی خاص و عدم وجود قانونی شفاف برای فعالیت های حزبی و سیاسی تنها عناوینی هستند برای ابراز حضور واگرنه هیچکدام از این عناوینی که برشمرده شد در کلان برنامه های سیاسی - اجتماعی ایران، کوچکترین کارکردی نداشته و تا مدت ها نیز نخواهد داشت. با توجه به این مهم خواهیم دید دولت برآمده از آراء مردم در خرداد1392 نه به معنای اقبال صد در صدی مردم به یک حزب یا تفکر خاص است و نه در معنای رد یک حزب یا تفکری خاص بلکه این شعارها و رفتارهای حسن روحانی بود که مردم را برای اعتماد کردنی چهارساله به جمع بندی رسانید. در این باره اگرچه حرف بسیار است اما کوتاه سخن آن که جامعه نه به اصلاحات، نه به اصولگرایی، نه به اعتدال و توسعه و نه به هیچ تفکر حزبی دیگر به معنای خاص کلمه اعتماد نکرد بلکه جامعه با پارامترهای ذهنی خود، مجموعه برنامه ها و شعارهای ارائه شده از سمت و سوی حسن روحانی را پذیرفت و این باعث بر روی کارآمدن دولتی با شعار«تدبیر و امید»شد.
دولت در پناه آن شعار زیبا می توانست به بهترین شکل ممکن نخست«امید» را به خانه های مردم ایران زمین باز گرداند و سپس با«تدبیر» امور را سامان بخشد؛ دو اصلی که در بسیاری از موارد به آسانی نقض شده است. یکی از عمیق ترین و جدی ترین نقدهایی که در ابتدای چینش کابینه چشم ها را به خود خیره داشت استفاده از مدیرانی پا به سن گذاشته بود مدیرانی که گاه دو دهه بود در مسند هیچ پست و مقامی نبودند و صد البته مشخص است وقتی مدیری با تمام لیاقت ها، دو دهه ـ بیش یا کم ـ از امور اجرایی دور باشد قطعا نگرانی هایی را برای جمعیت فعال و جستجو گر جامعه ایجاد خواهد کرد. اگرچه هیچ عقل سلیمی منکر تجربه و تجربه گرایی نیست اما کشوری که در مسیر رسیدن به اهداف و اندیشه های خود باید شبانه روز تلاش کند و همت به خرج دهد چندان یارای تحمل نیروهایی پا به سن گذارده و به دور از امور را ندارد مهم تر آن که از منظر خطوط فکری نقش بسته در آحاد جامعه، به کارگیری برخی از این چهره های مسن و مطرح
(به لحاظ پیشینه سیاسی - اجرایی) دولت را آماج برخی انتقاداتی نمود که اگر مدبرانه تر عمل کرده بود حداقل از این ناحیه دچار فشار و چالش نمی شد. در این بخش ـ یعنی به کار گیری نیروهای مسن و به دور از مسئولیت های اجرایی ـ دولت به صورتی کاملا واضح هم در کابینه و وزرا و هم در ترکیب استانداران به چنین رفتارهایی پاسخ مثبت داد یعنی به عنوان نمونه به آسانی می توان وزیری در بین وزرا یافت که نزدیک به هفتاد سال سن داشته باشد و مدت ها از بازنشستگی او گذشته باشد و نیز در بین استانداران هستند استاندارانی که چندین سال از بازنشسته شدنشان می گذشته است سن و سالشان نزدیک به هفتاد سال است و چندان پرونده شاخص مدیریتی و اجرایی نیز ندارند. بی انصافی است حالا و در زمانه ای که هر روز لیستی از تغییرات کابینه رونمایی می شود...
به چنین مواردی توجه نداشت. اگرچه پا به سن بودن و بازنشسته بودن هیچ منافاتی با توانایی و شایستگی ندارد اما از سوی دیگر نیز نمی توان منکر برخی اخلاق و روحیاتی شد که در دهه هفتم عمر گریبان انسان را می‌گیرد؛ کم‌حوصلگی، محافظه کاری، برخوردار نبودن از روحیه جنگندگی و عدم تمایل به ورود به حوزه‌های چالش‌زا. به عنوان نمونه استاندار یکی از استان‌ها که دو شاخص
مسن بودن و بازنشستگی را دارا است در برابر دخالت آشکار مرکزنشینان در انتصاب مدیری مهم در مجموعه مدیریتی استان متبوع خود کوچکترین واکنشی نشان نداد و حتی با وجود دلخوری‌های گسترده ای که در بطن جامعه دیده شد نیز حاضر به مقابله با این پدید نامیمون نشد همین استاندار به صرف توصیه! مدیری بدون رزومه مشخص را با اصرار و تقریبا پافشاری توام با لجاجت بر سر دستگاهی آورد که نیاز مبرم به بازبینی مدیریتی داشت پس خالی از لطف نیست اگر این امور به سن بالا و عدم وجود انگیزه کافی ربط داده شود. مدیری که مدت‌هایی مدید از امور اجرایی به دور مانده باشد یا دوران خوش بازنشستگی را درحال سپری کردن باشد قطع به یقین خود و مجموعه خود
را اسیر برخی چالش‌ها نخواهد کرد ناخوشایندتر این که این چنین مدیریت‌هایی در حلقه اطرافیان و به اصطلاح مشاوران خود نیز از نیروهایی نزدیک به خود بهره خواهند برد یعنی مشاورینی مسن و بازنشسته که این مسئله به خودی خود نظام مدیریتی را دچار رخوت و ایستایی خواهد کرد.
دولتی که با دو شعار مکمل یعنی«تدبیر و امید» در نظر داشت مردم را به آرامشی مثال زدنی رهنمون سازد خود نخستین گام هایش را لرزان و به دور از«امید و تدبیر» برداشت و این گام‌های لرزان را می‌توان در انتخاب نیروهایی که برگزیده است دید. مسئولیت مستقیم کابینه با حسن روحانی است پس در آن هنگام که وزیر کشور درست عمل نکند و نیروهای برگزیده اش یاریگر دولت نباشند هزینه‌های آن انتخاب کردن‌های غیرمنطقی را ریاست عالیه قوه مجریه خواهد پرداخت و وقتی وزیر ورزش و جوانان نتواند درست رفتار کند دولت و ریاست دولت پایش تا نتیجه یک بازی فوتبال نیز کشیده خواهد شد پس می‌بینیم منتقدین با هر گرایش و نیتی چندان هم بی راه انتقاد نمی‌کرده‌اند. بدون توجه به ترکیب سنی وزرا و دیگر اعضای کابینه نمی‌توان وارد بحث استانداران شد پس بد نیست اگر بدانیم معدل سنی اعضای کابینه چیزی فراتر از 60 سال است با این توضیح که حداقل نیمی از اعضای کابینه اعم از وزرا، معاونین و مشاورین سن و سالی بالای شصت سال دارند که در این میان نعمت زاده با 70، علی اکبر صالحی با 66 و نجفی، یونسی، ترکان و واعظی با 64 سال از مسن‌ترین‌ها محسوب می‌شوند اما در بین استانداران اوضاع اندکی خوشایندتر است یعنی 7 استاندار 60 سال و بالای 60 سال به عنوان انتخاب‌های وزارت کشور در راس امور اجرایی استان‌ها قرار داده شده اند با این ترکیب سنی یعنی استانداران اصفهان(60ساله)، آذربایجان غربی و تهران (61 ساله)، البرز(62 ساله)، مرکزی(64 ساله)، کردستان (65ساله) و بالاخره یزد(67ساله) در نظر دارند دولت را در اهداف و برنامه هایش یاری رسانند و این شاید بتواند به‌عنوان یکی از پارامترهای اصلی ایجاد تغییر و تحول در بدنه اجرایی مدیریتی کشور مد نظر قرار داده شود. اگرچه بالا و پایین بودن سن به عنوان تنها عامل جابهجایی نمی‌تواند مدنظر قرار گیرد اما با اندکی بررسی خواهیم دید برخی از چالش‌های پیش روی دولت چندان به حوزه‌هایی که از مدیرانی پا به سن گذاشته برخوردارند بی ارتباط نیست حداقل در دو حوزه صنعت، معدن و تجارت و نیز حوزه دراز دامن ورزش مشاهده می‌کنیم که دولت برای پیشبرد اهداف و برنامه هایش اقبال چندانی حداقل تا این زمان نداشته است مضافا این که در حوزه صنعت، معدن و تجارت شاهد برخی دخالت‌هایی مشهود نیز هستیم که در ادامه می‌تواند دردسرآفرین باشد نخواهیم توانست از ناکارآمدی‌ها و ضعف‌های استانداران و فرمانداران منصوب شده از سوی وزارت کشور با لابی‌هایی که می‌دانیم و می‌دانند به آسانی درگذریم استاندارانی که نه تنها هیچ ارتباطی با خطوط فکری دولت ندارند که از همین ابتدای بر روی کارآمدن به دنبال انتهای کار و بازگشت به دوران خوش بازنشستگی خود هستند با این تفاوت که به لطف برخی بی تدبیری‌ها و بد سلیقگی‌ها در کارنامه شان وزارت و صدارت و فرمانداری و استانداری نیز ثبت می‌شود حال به چه کارنامه ای در آینده خواهیم دید. برخی دولت‌ها چنین عاداتی دارند که عطف بما سبق می‌کنند اما باید بدانند زمانی که در آینده خواهد آمد شاید زمانه ای ناشکیبا باشد پس باید اندکی آینده نگری را هم چاشنی برنامه هایشان کنند. نکته آخر این که دولت اگرچه کوشیده است با تدبیر و امید امور را مدیریت کند اما آیا دولت متوقع است مردم بپذیرند با وزیر هفتاد ساله و استاندار 68 ساله هم می‌توان جامعه را سر شار از امید کرد و امور را با تدبیر به جایی رسانید؟! مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
94/03/07 - 11:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها