محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843419601
گفت و گویی هیجان انگیز با آرنولد ایرانی
واضح آرشیو وب فارسی:سافتستان:
روی استیج رفت. همه قهرمان های دنیا برایش هورا کشیدند. آرنولد برایش دست زد و رونی کلمن قهرمانی اش را تبریک گفت. باورش خیلی سخت است اما حقیقت داشت. پسر ایرانی در رشته فیزیک مسابقات پر سروصدای آرنولد کلاسیک اول شده بود. «بنیامین جهرمی»، علاوه بر قهرمانی دنیا توانست تنها مردی باشد که که در قاره آسیا «کارت حرفه ای» شرکت در بزرگ ترین مسابقات دنیای پرورش اندام را دریافت کند. او دیگر قرار نیست با مبتدی ها روی صحنه برود، چرا که پسر جوان گزارش ما، «کارت حرفه ای» دارد و انتخاب شده است که فقط در حرفه ای ترین مسابقات پرورش اندام دنیا روی استیج بیاید. بنیامین جهرمی، متولد سال ۵۹ است، ۱۶ سال است که ورزش می کند، ۱۸۲ سانتیمتر قد و ۸۳ کیلو وزن دارد. اخیرا از کشور آمریکا که محل برگزاری مسابقات آرنولد کلاسیک بود به ایران آمد.
این قهرمان ایرانی می گوید همه چیز برایش از سال ۸۸ شروع شده است: «راستش را بخواهید، اصلا یادم نمی آید از چه زمانی ورزش را شروع کردم فقط می توانم بگویم در تمام سال های عمرم یک روز هم نبوده که ورزش نکنم. مدتی فوتبال بازی می کردم و گاهی اسکواش. زمستان ها حتما به اسکی می رفتم و شنا هم ورزش مورد علاقه ام است. هر روز صبح عادت دارم در فضای باز بدوم، اما ماجرای من و ورزش پرورش اندام از سال ۸۸ شروع شد.» او همانطور که ورزش های دیگر را تجربه می کرد یک روز تصمیم گرفت به باشگاه بدن سازی برود همانجا بود که آشنایی اش با این رشته کلید خورد و با خودش گفت باید به صورت جدی بدنسازی را ادامه دهد. مدتی بعد یکی از دوستانش خبر داد که مسابقات پرورش اندام در تهران برگزار خواهدشد، او بعد از تمرینات سخت و دشوار در مسابقات شرکت کرد و موفق شد قهرمانی رشته بادی کلاسیک در استان تهران را کسب کند. در همان سال بود که راهی مسابقات کشوری شد و توانست مدال قهرمانی کشوری را به گردن بیاویزد. بعد از آن بود که نوبت به مسابقات بادی کلاسیک جهان رسید: «سال ۲۰۱۱ سعی کردم در مسابقات بادی کلاسیک دنیا که در پایتخت استونی برگزار می شد شرکت کنم اما متاسفانه چون در شرایط بد روحی بودم، نتوانستم مقام خوبی کسب کنم. در آن مسابقه مقام نهم را کسب کردم.» او از مسابقات ۲۰۱۱ استونی به عنوان تلخ ترین اتفاق ورزشی اش یاد می کند و می گوید به دلل مشکلات شخصی نتوانستم موفق شوم. برایم این مسئله آنقدر سخت بود که تصمیم گرفتم دیگر تمرین کنم، افسرده شده بودم، نمی دانستم چه کار کنم تا اینکه به فکر افتتاح باشگاه خودم افتادم، با تاسیس باشگاه، کمی روحیه ام برگشت، توانستم خودم را جمع و جور کنم تا اینکه با رشته فیزیک آشنا شدم.»
ماجرا به سه سال پیش بر می گردد که او در باشگاهش، زمزمه هایی درباره رشته ای به نام فیزیک شنید و بعد از آن شروع کرد به تحقیق در این زمینه: «به جز اینترنت و خواندن مقاله ها و مصاحبه ها، هیچ راهی برای آشنایی بیشتر با این رشته نداشتم، بیشتر مربی ها در ایران اطلاعات کافی نداشتند که در اختیارم بگذارند. مجبور بودم با دیدن ویدئوهای قهرمان های این رشته، اساس این ورزش را یاد بگیرم. آن روزها به فکر شرکت در مسابقه نبودم راستش را بخواهید، استرس مسابقات قبلی هنوز در دلم بود، فکر می کردم باز هم اگر شرکت کنم، همان آش است و همان کاسه.» او هر روز تمرین می کرد بی آنکه بخواهد مسابقه بدهد، در این زمان طبق نظر مربیانش، او به ۷۰ درصد آمادگی برای شرکت در مسابقات بین المللی رسیده بود. جهرمی ادامه می دهد: «دقت کردن روی خورد و خوراک و خوب ورزش کردن، جزو سبک زندگی من بود و من هر روزم را با همین سبک زندگی، شب می کردم، در این زمان به شرکت در یکی از معتبرترین مسابقات پرورش اندام دنیا حتی فکر نکرده بودم. در پاییز سال ۹۳، بدنم برای شرکت در مسابقات به آمادگی رسیده بود. در این زمان یکی از دوستانم گفت که در ۶ مارس- ۱۶ اسفندماه- مسابقات بزرگ آرنولد کلاسیک در آمریکا برگزار می شود. با خودم گفتم می روم درخواست ویزا می کنم اگر موفق به درخواست ویزا شدم مسابقه می دهم وگرنه که از فکرش بیرون می آیم.» مسابقات پرورش اندام آرنولد کلاسیک در شهر اوهایو برگزار می شد. ویزای سفر به آمریکا اوایل دی ماه به دست جهرمی رسید: «ویزای سفر که به دستم رسید تصمیم گرفتم یک ماه زودتر از شروع مسابقه به کشور آمریکا سفر کنم تا بتوانم تجربه کسب کنم و قهرمان های این رشته را از نزدیک ببینم و از آنها سوالهایی که سالها در ذهنم است را بپرسم.» او ۱۰ فوریه به آمریکا رفت: «بعد از رسیدن به این کشور، شروع کردم به تحقیق درباره باشگاه های معتبر پرورش اندام. اطلاعات زیادی درباره قهرمان های رشته فیزیک بدست آورده بودم، اما در آمریکا به شدت آگاهی ها درباره این رشته بالا بود و این موضوع خیلی به من کمک کرد.» او موفق به دیدن قهرمان های مشهوری همچون جیسون شد: «او قهرمان فیزیک مسابقات جهانی آرنولد کلاسیک بود و حتی یک بار هم نفر سوم مسابقات مستر المپیا در سال ۲۰۱۴ شده بود.» مسابقات مستر المپیا یکی از رویای ترین و جنجال برانگیزترین مسابقات پرورش اندام در جهان است و بنیامین جهرمی از ابتدای آشنایی اش با رشته پروش اندام، علاقه زیادی به این مسابقه پیدا کرده بود حالا جیسون قهرمان این مسابقه و ده ها مسابقه دیگر رو به روی بنیامین ایستاده بود و به او می گفت که باید چگونه روی استیج فیزیک ظاهر شود. آقای قهرمان ادامه می دهد: «زمانی که دیدم بیشتر قهرمان ها و ورزشکاران اعتقاد دارند که بدن من آمادگی لازم را برای شرکت در این مسابقه دارد، تصمیم گرفتم پیش از مسابقه اصلی در مسابقه ان پی سی که یک مسابقه محلی است شرکت کنم. برایم جالب بود که این مسابقه داور ایرانی هم داشت.» او در شهر سندیگو به روی استیج مسابقه ان پی سی رفت و مقام دومی را کسب کرد: «خیلی راحت می توانستم مقام اول را کسب کنم، حقم مقام اولی بود اما از آنجا که مسابقه ان پی سی یک مسابقه محلی است، داوران با شرکت کنندگانی که محلی نباشند با سختگیری های بیشتری برخورد می کنند و اینطوری من دوم شدم.»
او با این پیروزی، تاحدودی روحیه اش را به دست آورده بود، اما بیشتر قهرمانانی که جهرمی به سراغشان رفته بود به او توصیه کرده بودند که بیشتر روی ساق پاهایش کار کند و نقاط ضعفش را به او گوشزد کرده بودند اما بنیامین هیج وقتی برای تمرین و اصلاح مشکلاتش برای شرکت در مسابقه نداشت: «زمان تمرین نداشتم خودم هم می دانستم اما با دانستن مشکلاتم، امکان این را داشتم که بعد از مسابقه خودم را آماده کنم. بیشتر قهرمانان این رشته، ساق پاهایم را نقطه ضعف من و عضلات شکم و پهلویم را نقطه قوت من می دانستند.» در پشت صحنه مسابقات چه گذشت؟ روز مسابقه فرا رسیده بود و حدود ۱۰ هزار ورزشکار از ۷۰ کشور به آمریکا آمده بودند و فقط در رشته فیزیک، نزدیک به ۷۵۰ نفر شرکت کننده صف کشیده بودند. بنیامین ادامه می داد: «رشته فیزیک، شاخه ای از رشته پرورش اندام است که در این رشته بدن هایی که آمپول مصرف کرده باشند و یا با استفاده از دارو، شکل گرفته باشند رد می شوند، اصولا داورها به ورزشکارانی اجازه مسابقه دادن می دهند که به هیچ وجه بدنشان پف کرده نباشد. به این ترتیب تعداد زیادی از ورزشکاران اصلا اجازه شرکت در مسابقه را پیدا نکرده و راهی خانه شان شدند. داوران به خوبی می فهمیدند که کدام ورزشکار زحمت کشیده است و چه کسی نقاط ضعفش را به کمک دارو برطرف کرده است. آنها خبره های این کار بودند.» بنیامین در طول تمرین هایش از انواع و اقسام مکمل های غذایی استفاده کرده بود اما به هیچ وجه به سمت داروهای استروئیدی و آمپول های مرگ آور نرفته بود به همین خاطر بدنش برای شرکت در مسابقه انتخاب شد: «شب مسابقه به هیچ وجه نخوابیدم، نمی دانستم می توانم مسابقه بدهم یا نه، چون من به دلیل اطلاعات کمی که داشتم، دیر ثبت نام کرده بودم و امکان داشت که درست روز مسابقه نامم برای شرکت در مسابقه رد نشود و نتوانم روی اسیج بروم. کل شب را نخوابیدم. باید ساعت ۷ صبح خودم را به سالن رنگ معرفی می کردم. آنقدر استرس داشتم که ساعت ۶:۳۰ صبح دم در اتاق رنگ ایستاده بودم و اولین کسی بودم که وارد اتاق شدم.» مسابقه ساعت ۱۰:۳۰ شروع می شد و بنیامین متوجه شد که مسئولان مشکلی با مسابقه دادن او ندارند: «مسابقه شروع شد، استرس نفسم را بند آورده بود، جو مسابقه به شدت سنگین بود، اما چند ثانیه که از شروع مسابقه گذشت، روحیه ام را به دست آوردم و استرسم کم شد، در این حال و هوا بودم که شنیدم نامم به عنوان یکی از ده نفر برگزیده خوانده شد.» او انتخاب شده بود تا با ورزشکارانی از آمریکا، کویت، کانادا، اسپانیا و.. مسابقه دهد. قرار بر این بود که ساعت ۱۴ به سالن اصلی محل مسابقات برود: «ورزشکاران مشهور این رشته آرزو دارند برای یک بار هم که شده حتی روی استیج سالن اصلی این مسابقه باشند و حالا من روی همان استیج باید مسابقه می داد. فینال پرتماشاگری بود نگاه داورها از رویم برداشته نمی شد اما این بار اصلا استرس نداشتم. با اعتماد به نفس به داورها نگاه می کردم و فیگورهایم را اجرا می کردم. مسابقه تمام شد و باز هم اسم من در میان ۵ نفر برتر بود.» ۴۵ دقیقه بعد، او باید با ۵ ورزشکار برتر مسابقه می داد: «این بار هم نه پایم می لرزید و نه استرس داشتم، بعد از اجرای فیگورها برنده ها را اعلام کردند؛ نفر سوم از کویت، نفرد دوم از آمریکا و نفر اول از ایران. باورم نمی شد. من قهرمان شده بودم. بزرگ ترین قهرمان های دنیا در سالن برایم دست می زدند. داوران با تکان دادن سر، به من تبریک می گفتند، زمانی که دیدم آرنولد هم برایم دست می زند، دیگر باور کردم که واقعا من قهرمان شده ام.»
بنیامین قهرمان شده بود و برای کشورش ایران مقام آورده بود اما هنوز کارش در مسابقات تمام نشده بود: «بعد از قهرمانی تصمیم گرفتم در مسابقه کارت حرفه ای نیز شرکت کنم. در هر بار مسابقه، یک ورزشکار در رشته بادی کلاسیک و یک ورزشکار در رشته فیزیک می تواند موفق به دریافت این کارت شود و دارندگان این کارت به عنوان حرفه ای ترین ورزشکاران در دنیا محسوب می شوند و دیگر نیازی نیست در مسابقات آماتوری شرکت کنند، بعد از شرکت در این مسابقه هم موفق شدم اولین فردی باشم که در قاره آسیا، کارت حرفه ای دارد.» قهرمانی در انزوا او به تهران برگشت با دستی پر و کلی مقام. بنیامین جهرمی موفق شده بود پرچم ایران را در خاک آمریکا به اهتزاز در آورد، ولی در فرودگاه هیچکس منتظر آقای قهرمان نبود نه خبرنگار و نه مسئول و مدیری. او از فرودگاه به خانه اش رفت: «به چشم خودم دیده بودم که مردم و مسئولان ورزشی، برای فوتبالیست هایمان در فرودگاه صف می کشند و برای برد والیبالیست هایمان به خیابان می ریزند و ساعت ها منتظر کشتی گیرانمان می مانند تا حلقه گلی به گردنشان بیندازند ولی در فرودگاه هیچکس نبود قهرمانی مرا به من تبریک بگوید، البته ما سال هاست که به این رفتارها عادت کرده ایم اما به هر حال ما برای ایران جنگیدیم و روی استیج اعلام شد نفر اول، ورشکاری از کشور ایران.» آقای ورزشکار می گوید که حدود ۳۰ میلیون تومان از هزینه شخصی اش خرج ویزا، اقامت، خرید مکمل ها و… برای شرکت در این مسابقه کرده اما خوشحال است که خرج ها و زحمت هایش به نتیجه رسیده است: «در زمان اجرای مسابقه و بعد از مسابقه همه از من می پرسیدند که بقیه اعضای تیمت کجا هستند و من تیمی نداشتم که به آنها معرفی کنم و این در صورتی بود که کشوری مانند کویت با ده ها شرکت کننده و دکتر و آشپز و عکاس به این مسابقات آمده بود. شاید باورتان نشود اما واقعا با دیدن تیم های کشورهای دیگر حسرت می خوردم که چرا ایران یک تیم منسجم ندارد.» هرچند تا امروز حمایت مسئولان دلگرمی برای بنیامین نبوده ولی می گوید که از او جنس سنگ است و با هر ضربه ای نمی شکند و امیدوار است که بعد از این، بیشتر بتواند برای کشورش افتخارآفرینی کند. جیسون گفت دو روزه حرفه ای شدی او می گوید تلخ ترین خاطره اش از این مسابقات حذف یکی از دوستان ایرانی اش به نام مسعود بود: «مسعود درست زمانی متوجه شد از مسابقه محروم است که کنار استیج ایستاده بود، زمانی که فهمیدم او محروم شده، بغض گلویم را گرفت نمی دانید چقدر این لحظه برایم تلخ بود.» آقای قهرمان می گوید بهترین و شیرین ترین خاطره اش در طول این مدت، ملاقات با آرنولد بوده است: «آرنولد اسطوره من بود، زمانی که او را دیدم شیرین ترین لحظه زندگی ام شکل گرفت، رویایم به حقیقت پیوسته بود.» جیسون ورزشکار حرفه ای بدنسازی، دو روز پیش از مسابقه به بنیامین گفته بود که خیلی زود، او ورزشکاری حرفه ای خواهدشد. بنیامین می گوید پس از مسابقه، جیسون شیرین ترین جمله را به او گفته است: «مسابقه که تمام شد جیسون صدایم زد و گفت من به شما گفتم خیلی زود حرفه ای می شوی اما نه به این زودی، آن هم دو روز بعد از حرف من.»
ناصر آل صونباطی کجاست؟ آقای قهرمان از چند روز دیگر تمرینات سختش را آغاز خواهدکرد. او قرار است به زودی در مسابقات مستر المپیا شرکت کند و عهد کرده است که باز هم مقام اول را از آن خود کند البته بدون مصرف هیچ داروی استروئیدی. جهرمی در روزهایی که خبر سفر رونی کلمن به ایران داغ است توصیه ای به همه کسانی که می خواهند روزی قهرمان این رشته شوند دارد: «کمی با دقت نگاه کنید، بهترین های این رشته چه کسانی هستند آنها زیر نظر کلی دکتر و یک تیم منسجم حرفه ای ترمین های خودشان را جلو بردند و فکر می کردند هیچ وقت دچار مشکل جسمی نخواهدشد اما متاسفانه در حال حاضر، فلکس ویلر روی ویلچر افتاده است و از بیماری های گوناگون رنج می برد. «ناصر آل صونباطی» در سن ۴۸ سالگی به خاطر عوارض مصرف دارو جان باخت و رونی کلمن این روزها با دردهای شدیدی دست و پنجه نرم می کند و عمل جراحی زیادی روی بدنش انجام شده است. همه این ورزشکاران زمانی متوجه شدند نباید از دارو برای موفقیت استفاده کنند که دیگر دیر شده بود. عوارض مصرف دارو در طولانی مدت خودش را نشان می دهد پس چرا باید سراغ دارو رفت؟ او می گوید: «به نظر من، ورزشکار احتیاجی به دارو ندارد، در ایران داروهای استروئیدی مانند نقل نبات در دست جوانان است و حتی عده ای مربی نما این داروها را برای ورزشکاران تجویز می کنند و این در حالی است که فروش این داروها در بعضی کشورها جرمی به مانند فروش مواد مخدر دارد و قاچاق محسوب می شود. بهتر است سمت مصرف دارو نرویم اگر می خواهیم ناصر صونباطی را تکرار نکنیم. ژنتیک ما ایرانی ها برای قهرمان شدن در این رشته خیلی خوب است، پس نیازی به مصرف دارو نیست.»
۳۱ اردیبهشت, ۱۳۹۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سافتستان]
[مشاهده در: www.softestan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]
-
گوناگون
پربازدیدترینها