محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843549545
خطر تهدید نظامی برای «اصل مذاکرات»/آمریکا «دُن کیشوت» شده/ اجازه تجزیه همسایگان را نمی دهیم
واضح آرشیو وب فارسی:شبکه خبر: خطر تهدید نظامی برای «اصل مذاکرات»/آمریکا «دُن کیشوت» شده/ اجازه تجزیه همسایگان را نمی دهیم
دکتر ولایتی: در حقیقت آمریکا به یک «دُن کیشوت» تبدیل شده که فقط در «توهم ابرقدرتی» است و با تکیه به گذشته اش دیگران را تهدید می کند. اوباما در ابتدای دوره اول ریاست‌جمهوری وعده داد تا حد ممکن از دخالت نظامی در جهان بکاهد. «مذاکره در زیر شبح تهدید چه معنایی دارد؟» رهبر انقلاب این جمله را در پاسخ به تهدیدهای نظامی اخیر مقامات رسمی و ارشد آمریکایی در حین انجام مذاکرات هسته‌ای بیان کردند و به ملت و مسئولان هشدار دادند که «یک ملت اگر نتواند از هویت خود، از عظمت خود، آنچنان که هست، در مقابل بیگانگان دفاع کند، قطعاً توسری خواهد خورد.» دکتر علی اکبر ولایتی، مشاور امور بین‌الملل رهبر معظم انقلاب در این گفتگو با توجه به اتفاقات پس از بیانیه سوئیس؛ به تغییر رفتار آمریکایی‌ها، تناقض حرف‌های آنها و در مجموع به تغییر شرایطی که باعث برهم خوردن مذاکره می‌شود؛ اشاره می‌کند.
در طول مذاکرات هسته‌ای، ایران همواره به اصول دیپلماتیک پایبند بوده است، اما وقتی به طرف آمریکایی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم نه فقط از تهدیدهای خود نکاسته، بلکه حتی آنها را افزایش هم داده است. چرا آمریکا اصرار دارد (فارغ از اینکه بتواند یا نتواند) ایران را تهدید نظامی کند؟
این تصور و دیدگاه آمریکایی‌ها باقی‌مانده از دوره‌ای است که آنها هر جای دنیا که فکر می‌کردند باید دخالت کنند، دخالت می‌کردند و هیچ مانعی هم سر راه خودشان نمی‌دیدند؛ به‌خصوص بعد از فروپاشی شوروی. بوش پدر در سال ۱۹۹۰ یا ۱۹۹۱ در مراسمی در جمع نیروی دریایی آمریکا حاضر شد و گفت امروز تنها ابرقدرت در دنیا آمریکاست. آنها با تصور جهان تک‌قطبی به مسائل وارد شدند و از آن به بعد دخالت‌های غیرمشروع بسیاری، بدون پشتوانه بین‌المللی صورت دادند؛ به ویژه در کشورهای اسلامی از جمله افغانستان، سومالی و عراق. البته نکته مهم این است که در همه این اتفاق ها شکست خوردند و به اهداف خودشان نرسیدند. در حال حاضر، از آن تصور، تفکر و دیدگاه دنیای تک قطبی، فقط یک توهم برای آمریکایی ها باقی مانده است. در حقیقت آمریکا به یک «دُن‌کیشوت» تبدیل شده که فقط در «توهم ابرقدرتی» است و با تکیه به گذشته اش، دیگران را تهدید می‌کند.
درباره ایران قطعاً این تهدیدها پشتوانه عملی ندارند. تجربه‌ای که آمریکا در کشورهای ضعیف‌تر از ایران دارد، تجربه شکست‌خورده‌ای است. به همین علت، رئیس جمهور فعلی آمریکا، در همان ابتدای دوره اول ریاست‌جمهوری، یکی از وعده‌هایش این بود که هر جا نیروهای آمریکایی درگیر هستند، آنها را به وطنشان برمی‌گرداند و تا آنجا که ممکن است، از دخالت‌های نظامی در دنیا کم می‌کند. لذا این نوع ادعاها با سیاست کلی آنها مغایرت دارد. ایران سابقه طولانی از شنیدن این نوع تهدیدها دارد و امروز این تهدیدها بی پشتوانه‌ترین تهدیدها در طول تاریخ انقلاب اسلامی است. بنابراین نکته اول این است که جرئت عملی کردن این تهدیدها را ندارند.
نکته دوم اینکه اگر قرار است این مذاکرات درست پیش برود، باید متوازن و در فضایی تعاملی باشد. مذاکرات باید براساس همان قرارهای اولیه پیش برود. آمریکایی‌ها نباید همین‌طور به روش خودشان ادامه بدهند، تهدید کنند و با «دورویی‌های سیاسی» سعی کنند به اهداف خودشان برسند. از یک طرف رئیس‌جمهور آمریکا می‌گوید اگر کنگره بخواهد کاری کند، ما وتو می‌کنیم و از طرف دیگر، با این موضوع که مصوبه‌‌ای برخلاف روند توافق در کنگره تصویب شود، موافقت می‌کند. این یک نوع تناقض در گفتار و رفتار است. اگر به این تناقضات، آن تهدیدها هم اضافه شود، یکی از نتایجش این است که «اصل مذاکرات» به خطر می‌افتد. لذا به آنها توصیه می‌کنیم که دست از این تهدیدها بردارند، برای اینکه هیچ توجیهی ندارند.
وزیر امور خارجه آمریکا در خلوت با مسئولان مذاکره کننده ما چیزی می‌گوید و در خلوت حرف دیگری می‌زند. این بیش از آنکه به سود آمریکایی‌ها باشد، به ضرر آنهاست و فضای متوازن میان دو گروه ایران و ۱+۵ را به خطر می‌اندازد و از جانب ایران به نوعی زیاده خواهی تعبیر می‌شود. به همین علت رهبر معظم انقلاب بیان فرمودند که مذاکرات زیر شبح تهدید معنایی ندارد. بنابراین اگر بخواهند به این کارشان ادامه دهند، ادامه مذاکرات به خطر می افتد.
آیا با چنین تهدیدهایی که هر روزه آمریکایی‌ها بیان می کنند، امکان رسیدن به یک «توافق خوب» شدنی است؟
البته فقط بحث تهدید نیست. آمریکایی ها بعضی ادعاهای دیگر هم دارند که امکان رسیدن به توافق را دچار تردید می کند. برای مثال رهبر معظم انقلاب و رئیس محترم جمهور در یک روز، یک نظر واحد را اعلام کردند مبنی بر اینکه باید موضوع محدود کردن فعالیت‌های هسته ای صلح آمیز ایران و برداشتن تحریم ها، هم زمان با هم آغاز شود. در حالی که آنها می‌گویند ایران اقداماتی که تعهد خواهد کرد، انجام بدهد (یعنی محدود کردن سانتریفیوژها و مقدار مواد غنی شده ای که می‌تواند نگه دارد) و بعد آژانس آن را تائید کند تا ما هم به تعهدات خودمان عمل کنیم. این عملاً غیرمنطقی است؛ آن هم با سابقه‌ای که از آژانس می شناسیم. ما اساساً تردید داریم در اینکه آژانس تحت تأثیر بعضی از اعضای ۱+۵ نباشد و منصفانه قضاوت کند. این موضوع با آنچه رهبر انقلاب اسلامی فرمودند و رئیس محترم جمهور اعلام کردند مغایرت دارد. بنابراین برداشتن تحریم ها و محدود کردن فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران باید توأمان و هم زمان با هم باشد. حرف های آمریکایی ها مغایرت جدی با تصمیم نظام جمهوری اسلامی ایران دارد.
موضوع دیگر، مدت زمانی است که از زبان دولتمردان آمریکایی شنیده می شود. کسی می گوید دوره محدودیت ها ۱۰ سال است، دیگری می گوید ۱۵ سال و شخصی دیگر از ۲۵ سال حرف می‌زند. این زمان‌ها مورد تائید ایران نیست.
نکته سوم اینکه آنها گفته اند از بعضی مراکز می خواهند بازدید کنند که شامل بعضی از مراکز نظامی هم می شود. رهبر معظم انقلاب در صحبت هایشان فرموده اند که مسئولان نظامی مأذون نیستند برای بازرسی سیستم دفاعی جمهوری اسلامی ایران، به فردی اجازه بدهند. این مسائل جزء امنیت جمهوری اسلامی ایران است و چنین اذنی از سوی فرماندهی کل قوا و رهبری داده نشده است. اما آنها مرتب این موضوع را تکرار می‌کنند که باید این مراکز را ببینیم.
پس این موارد جزء خط‌قرمزها است و آنها اصرار دارند که خط‌قرمزها را بشکنند و از این حدود عبور کنند. این خودش تبدیل به یک مانع می‌شود. رهبر معظم انقلاب هم تأکید کردند که خط‌قرمزها باید رعایت شود. البته تیم مذاکره‌کننده‌ی ما پایبند به این خط‌قرمزها هستند و باید آنها را رعایت کنند. همچنین وظیفه‌ی همه‌ی کسانی که در این زمینه کاری می‌کنند یا نظری می‌دهند این است که خط‌قرمزها را رعایت کنند. بر این موضوع تأکید می‌کنم که خط‌قرمز‌های اعلام‌شده «قطعی» هستند و به‌هیچ‌وجه این خطوط نباید از طرف مذاکره‌کنندگان نادیده گرفته شود.
* رهبر انقلاب در دیدار با فرهنگیان اشاره کردند که اگر نیاز آمریکا به مذاکرات بیشتر از ما نباشد، کمتر نیست. این نیاز چیست؟
آنها می‌خواهند بگویند این دیپلماسی (محدودیت و تحریم و حصر اقتصادی) که از قبل شروع شده بود و در زمان اوباما تشدید شد، مؤثرتر از تهدید نظامی است. البته خود این موضوع در مغایرت با گزینه‌ی نظامی روی میز است، ولی آنها می‌خواهند به رقبایشان بگویند وقتی شما ایران را تهدید نظامی کردید، آنها به کارشان ادامه دادند و از تعداد محدودی سانتریفیوژ، به ۱۹ هزار سانتریفیوژ رسیدند، اما زمانی که ما مذاکره را شروع کردیم، بالأخره ایران قبول کرد برای مدتی فعالیت‌هایش را متوقف کند. به این ترتیب می‌خواهند بگویند دیپلماسی ما مؤثرتر بوده است. پس اگر می‌خواهند اثبات کنند این روش مؤثر است، باید مذاکرات به نقطه‌ی موفقیت برسد.
در کنار این، در حال حاضر، منطقه غرب آسیا دچار بحران‌های مختلفی است و آمریکا (به‌عنوان کشوری که همچنان توهم ابرقدرتی دنیا را دارد) توان حل این بحران‌ها را ندارد. آمریکا چه در آنجایی که مداخله‌ی مستقیم نظامی کرده و چه در آنجایی که با استفاده از مزدورهای خود، جنگ نیابتی به راه انداخته، در هیچ‌کدام موفق نشده است. آمریکا در عراق شکست خورد و حتی حمایت از شکل‌گیری گروهکی تروریستی چون داعش هم به آنها نتوانست کمکی بکند. در عراق اگر فتوای آیت‌الله سیستانی و همت جوان‌ها و نیروهای مردمی عراق و کمک مستشاری ایران نبود، داعشی‌ها بغداد را گرفته بودند و آمریکایی‌ها هم مانع آنها نمی‌شدند. در واقع آنها می‌خواستند به‌وسیله‌ی داعش عراق را از دست حکومت فعلی و دموکراتیک که خواست مردم است خارج کنند تا بتوانند اعمال نفوذ نمایند اما موفق نشدند.
در سوریه هم گفتند ظرف دو سه هفته بشار اسد را برکنار می‌کنیم اما نتوانستند. هم آمریکایی‌ها و هم عوامل آنها در منطقه این حرف را می‌زدند اما امروز بیش از چهار سال می‌گذرد و بشار اسد محکم ایستاده است. این معاندین مزدور که در سوریه دارند می‌جنگند و از مرز یکی از کشورهای منطقه عبور می‌کنند و به سوریه می‌آیند و مورد حمایت امثال عربستان هستند، زمانی تا چندصدمتری دفتر رئیس‌جمهور سوریه آمده بودند؛ امروز دمشق یک شهر آرام و دارای امنیت کامل است و حکومت کار خودش را انجام می‌دهد و محکم در مقابل مزدوران تروریست ایستاده است.
آمریکا در لبنان هم موفق نشد. در لبنان می‌خواستند کسانی را به‌عنوان رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر روی کار بیاورند تا مسیر را عوض کنند، اما مردم لبنان به آنها اجازه‌ی چنین کاری را ندادند. در یمن هم چه آمریکایی‌ها و چه سعودی‌ها موفق نبوده‌اند. بنابراین آنها از جنگ‌ها و دخالت‌های مستقیم و نیابتی نتیجه نگرفته‌اند و می‌خواهند بگویند ما با ایرانی‌ها وارد مذاکره شدیم و روشی را پیش گرفتیم که روش موفقی است. پس آنها احتیاج دارند که این مذاکرات به نتیجه برسد.
لذا نباید این تصور را داشته باشیم که آمریکایی‌ها می‌خواهند نسبت به جمهوری اسلامی ایران اغماض کنند و به همین علت با ما وارد مذاکره شده‌اند. قطعاً این‌گونه نیست. به همین علت قبل از اینکه مذاکرات آغاز شود و چنین سازوکاری پیدا کند، مرتب از راه های مختلف و به خصوص از طریق برخی حکومت های منطقه که دوست ایران هستند، پیغام می فرستادند که ما می خواهیم با شما مذاکره کنیم و «قول می‌دهیم» که حقوق هسته‌ای ایران را به رسمیت بشناسیم.
چرا عمل نکردند؟
برای اینکه هدف و عادت آنها همین است و بعد از اینکه مذاکرات آغاز می‌شود، گام به گام از آن قول اولیه عقب می نشینند. نکته مهم این است که هربار مذاکره می کنند، بعدش دبّه درمی‌آورند و همان حرف هایی که قبلاً به‌نوعی درباره آنها تفاهم حاصل شده است، دومرتبه تکرار می کنند و بعد ادعاهای جدیدی مطرح می نمایند. این معنایش همان خوی زیاده خواهی آمریکاست که فکر می‌کنند می‌توانند با یک کار روانی و تبلیغاتی و با کش دادن قضایا، ایران را وادار کنند بیشترین امتیاز را بدهد و کمترین نتیجه را بگیرد.
* بعد از مذاکرات لوزان که در فروردین‌ماه ۹۴ برگزار شد نیز شاهد نقض‌عهدهای مکرر آمریکا هستیم. لطفاً نمونه‌ها و مصادیقی از این نقض‌عهدها را بیان بفرمایید.
مثلاً درباره‌ی فردو بعد از تلاش‌های زیادی که تیم مذاکره‌کننده‌ی ما انجام داد، قراری را قبول کردند، ولی در نوبت بعدی که سر میز مذاکرات آمدند، حرف‌های دیگری زدند که با حرف‌های قبلی متفاوت بود؛ یعنی حتی به تعهد خودشان هم پایبند نبودند. نکته‌ی جالب‌تر آنکه آمریکایی‌ها حتی به آنچه در «فکت‌شیت» خودشان در مورد فردو آورده بودند هم عمل نکردند و در دفعه‌ی بعدی که سر میز مذاکرات حاضر شدند، خلاف «فکت‌شیت» خودشان حرف زدند! بگذریم از اینکه اساساً آن فکت‌شیت، برداشت یک‌طرفه‌ی آنها از تفاهم اولیه بود و ما آن را قبول نداشته و نداریم. با این حال حرف‌هایی زدند که با همان فکت‌شیت منتشر‌شده‌ی خودشان هم مغایرت داشت.
یا قرار بر این شده بود که قطعنامه ای در شورای امنیت به تصویب برسد که قطعنامه های قبلی علیه ایران را ملغی کند. بنابراین دیگر معنا ندارد ایران در فصل هفتم منشور سازمان ملل باقی بماند، درحالی که آنها می‌گویند ایران باید برای مدت طولانی در فصل هفتم باقی بماند. چنین چیزی مورد قبول نیست. در واقع آنها هر دفعه چیزی را مطرح می‌کنند که با مطالب قبلی‌شان متفاوت است. مثلاً وزیر خارجه آمریکا زمانی توافقی می کند، بعد در نوبت بعدی حرف دیگری می زند. بعد که این موضوع را به او می‌گویند، در جواب می‌گوید کارشناسان به ما ایراد گرفتند. خب موقعی که وزیر خارجه یک کشور در مذاکره‌ای شرکت می‌کند، یک تیم کارشناسی بزرگ در پشت سر اوست. تیم مذاکره‌کننده در همان ژنو یا هر جای دیگر، در مکان ویژه ضدشنود، مطالب را منعکس می کند و از آنها دستورالعمل می‌گیرد و در حین مذاکرات هم مرتب این کار تکرار می‌شود. بنابراین پذیرفته نیست که چیزی را قبول کنند و دفعه بعد بگویند مورد قبولشان نیست.
یک مطلب دیگر هم همین قضیه مصوبه سنا و مجلس نمایندگان است که در ابتدای گفتگو به آن اشاره کردم. یا درباره مدت محدودیت نسبی فعالیت‌های هسته‌ای ایران تا به حال اعداد متفاوتی گفته‌اند. هر کسی می‌رسد، عددی را بیان می‌کند.
بنابراین اگر بخواهند به این روش، یعنی تهدید نظامی، تناقض گویی، نقض عهد و عقب‌نشینی از حرف های مورد قبول، ادامه بدهند، دیگر اعتمادی به طرف مقابل باقی نمی‌‌ماند.
* گفتید که آمریکایی‌ها خلوت و جلوتی در مذاکرات دارند. نکته‌ای که پیش می‌آید این است که این رفتار در موج‌های تبلیغاتی رسانه‌های همسو با آنها به زیان ما می‌شود و کفه مذاکرات را به سمت آمریکا سنگین جلوه می دهد. در واقع گویی حقوق ملت ایران در حال تضییع است. ما باید در برابر این سیاست، چه روش و رفتاری داشته باشیم؟ بینید با شناختی که من از تیم مذاکره‌کننده دارم، آنها مقید به این هستند که خطوط قرمز را نصب‌العین کار خودشان قرار دهند. از سویی دیگر، استواری رهبر معظم انقلاب در دیدگاه‌هایی که اعلام می‌کنند، در طول سال‌های رهبری و حتی در زمان ریاست‌جمهوری ایشان، بر همه اثبات شده است. اگر ایشان مطلبی را اعلام کنند و به موضعی برسند و آن تشخیص را اعلام و اعمال کنند، قطعاً با استواری، به نیابت از مردم، آن موضع را دنبال و مطالبه خواهند کرد. ایشان همت‌شان بر این است که حقوق مردم تضییع نشود. بالأخره مردم و همه مسلمانان جهان چشم به جمهوری اسلامی ایران و ایشان بسته‌اند. من در زمانی که زعامت وزارت خارجه را برعهده داشتم، به کشورهای زیادی سفر کردم. افرادی در بعضی از این کشورها به من می‌گفتند که تو فقط وزیر خارجه ایران نیستی، تو وزیر خارجه جهان اسلام هستی، وزیر خارجه ما هم هستی. موقعیت و مقامی که رهبری جمهوری اسلامی ایران دارند نیز در حقیقت زبان گویای عزت مسلمانان تمام جهان اسلام است.
حق هم این است که کارهای حکومتی به‌گونه‌ای پیش نرود که منافع مردم نادیده گرفته شود. معلوم است که ما دنبال کار نظامی نیستیم، اما نفس اینکه ایران بتواند قدرت هسته‌ای داشته باشد و قدرتمند باشد، آنها را می‌ترساند. ایران می خواهد این قدرتمندی ادامه پیدا کند و بناست این رویه ادامه پیدا کند و رو به افزایش باشد. بنابراین باید در گفتگوها، معادلات، تعامل‌ها، ظاهر و باطن و در خلوت و جلوت، به گونه‌ای باشد که وقتی مردم محاسبه می‌کنند، احساس کنند که منافعشان حفظ شده است. در راه اهداف جمهوری اسلامی ایران، مردم ما حاضرند هرگونه فداکاری ای انجام بدهند، چون مطمئن هستند آن کسی که در صدر نظام قرار دارد، مدافع حقوق مردم است.
این حقوق متعلق به یک فرد نیست که بتواند برای خواست آمریکایی‌ها، بگوید امروز از انرژی هسته‌ای می‌گذریم. این مهم متعلق به همه‌ی مردم ایران است. به همین علت هم در نظرسنجی‌هایی که در داخل یا خارج از کشور، درباره فناوری هسته‌ای برگزار شده است، بیشتر مردم بر داشتن آن تأکید کرده‌اند. حتی آنهایی که خارج از کشورند و حتی ممکن است نسبت به نظام جمهوری اسلامی ایران انتقادهایی هم داشته باشند، این مسئله را به‌عنوان یک حق ملی قبول دارند و معتقدند که باید از آن صیانت شود.
بنابراین کسانی که مذاکره می‌کنند و در متن جریان مذاکرات هسته‌ای هستند، جز اینکه خطوط قرمز را رعایت کنند، چاره دیگری ندارند. اگر روزی خدای‌نکرده از این خطوط گذر کنند، همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند، ما در مسائل اساسی، محرمانه و غیرمحرمانه با مردم نداریم و واقعیات را به مردم خواهند گفت.
* رهبر انقلاب در دیدار اخیرشان اشاره کردند که آمریکا از نظر ملت‌های منطقه هیچ آبرویی ندارد. لطفاً مصادیقی از این بی‌آبرویی را بیان کنید.
آنها در سوریه به چه علت می‌گویند که باید حکومت سوریه برود و آن فردی که ما می‌گوییم بیاید؟ فرض کنید بعضی از مردم سوریه، مثل هر کشور دیگری، انتقادهایی به حکومت دارند، اما به هر حال انتخابات برگزار شده است؛ قانون اساسی را اصلاح کرده‌اند و آقای بشار اسد دوباره انتخاب شده است. سوریه عضو قانونی سازمان ملل متحد است و موقعیت قانونی یک کشور مستقل را در صحنه بین‌المللی دارد. به چه علت آنها به خودشان اجازه می‌دهند ریاست جمهوری بشار اسد را زیر سؤال ببرند و بگویند شخصی دیگر باید رئیس جمهور باشد؟ اصلاً به آنها چه ربطی دارد؟ مردم سوریه اول باورشان چیز دیگری بود. برخی به اشتباه تصور می کردند آنها برای اصلاح آمده‌اند. بعد که جنایت های آنها و حمایت های آمریکایی‌ها و عواملشان در منطقه را دیدند، به حکومتشان نسبت به قبل انتخابات، حتی وفادارتر شدند.
نمونه دیگر در عراق است که آنها تحت عنوان ائتلاف ضدداعش، نیروهای عراقی را بمباران و از داعش حمایت می‌کردند. در یمن از سعودی ها حمایت می کنند تا آنها مردم بی گناه را بمباران کنند. همین وزیر امور خارجه آمریکا در عربستان گفت ما از حملات سعودی حمایت می کنیم و در عین حال، نگران مسائل انسانی هستیم. آدم باید چقدر وقیح، ضعیف النفس و بی شخصیت باشد که از یک طرف از بمباران بی دریغ سعودی‌ها حمایت کند و از طرف دیگر بگوید ما نگران مسائل انسانی هستیم. این دروغ ها را کسی باور نمی کند. شما اگر به پرونده آمریکا در هر جایی نگاه کنید، مملو و سرشار از چیزهایی است که هیچ انسان آزاده ای آنها را قبول نمی کند؛ رفتارهایی که مردم از آنها نفرت دارند.
* اخیراً نیز کنگره آمریکا طرح تجزیه عراق را در دست بررسی دارد.
بله، در کنگره آمریکا حرفی زده شده است و تصمیمی که می خواهند بگیرند و از پیش اعلام کرده اند، تجزیه عراق است. این مسئله، ماهیت آمریکایی ها و دیدگاهشان نسبت به کشورهای اسلامی و به خصوص کشورهای منطقه را نشان می دهد. موقعی که نتوانستند به حکومت منتخب مردم که حکومت آقای دکتر عبادی باشد، حرف های خودشان را تحمیل کنند، یک مرتبه این موضوع را مطرح کردند که می‌خواهند عراق را تجزیه کنند. همین خواب را برای سوریه و یمن هم دیده اند.
اما آمریکایی‌ها باید بدانند که این یک «خواب شیطانی» است و هرگز تعبیر نخواهد شد. جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان همسایه و متحد استراتژیک عراق، اجازه نخواهد داد این خواب‌های شیطانی آمریکا تعبیر شوند. همان‌طور که طوایف و گروه‌های مختلف سیاسی در عراق قویاً با این طرح شیطانی مخالفت کرده‌اند، جمهوری اسلامی ایران هم از حق قانونی عراق برای داشتن حکومت مستقل، حمایت می‌کند. همان‌طور که جمهوری اسلامی ایران به خواست دولت عراق در مبارزه با داعش کمک کرد، به سهم خودش اجازه نخواهد داد این کشور تجزیه شود.
جمهوری اسلامی ایران نمی‌تواند تحمل کند که کشور مهمی مثل عراق در همسایگی کشور ما که ۱۲۰۰ کیلومتر با ما مرز مشترک دارد و متحد راهبردی ما محسوب می‌شود، با توطئه آمریکایی‌ها تجزیه شود که بعدها هر یک از بخش های تجزیه شده، پایگاه بخشی از مزدوران آمریکایی یا صهیونیست ها شوند.
این جمله ای که عرض می کنم جمله صریحی است: نه در سوریه، نه در یمن و نه در عراق، جمهوری اسلامی ایران به سهم خودش، به عنوان یک کشور اسلامی و دوست و متحد این کشورها اجازه نخواهد داد این خواب شیطانی آمریکایی ها تعبیر شود و ان شاء الله عراق، سوریه، یمن و بقیه کشورهای اسلامی با همدیگر متحد خواهند ماند.
یک شنبه ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۲۲:۱۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبکه خبر]
[مشاهده در: www.irinn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
سیاسی
پربازدیدترینها