محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842150968
گزینه هایی برای آینده سوریه
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: گزینه هایی برای آینده سوریه تهران - ایرنا - روزنامه شرق نوشت: پروسه تبدیل اعتراضات مدنی به جنگ داخلی که سرانجام منجر به حضور نیروهای تروریستی القاعده و داعش در سوریه شد، عامل اصلی وضعیت آشفته ای است که در منطقه به وجود آمده است و مشخصا غم انگیزترین آن در سوریه نمود دارد.
در ادامه این مطلب که روز یکشنبه در روزنامه شرق منتشر شد، می خوانید: در این خلاصه بنا بر این است که نگاهی به گذشته و حال و آینده سوریه داشته باشیم. اعتراضات و مطالبات مردم: شکی نیست که علت اصلی اعتراضات مردمی، حکومت های غیرانتخابی، فضای بسته، زندانی کردن مخالفان و فقر و فساد در سیستم اداری است؛ حوادثی که از ٢٠١١ شروع شد و بسیاری از حکومت های عربی را در بر گرفت، در سوریه نیز استمرار یافت.
در این اعتراضات حکومت ها خود را در مقابل مردم دیدند و معلوم شد که دولت های عربی تا چه حد با مردم خود و خواسته های آنان بیگانه اند. منصفانه است اگر بگوییم در ابتدا فقط مردم در صحنه اعتراضات بهار عربی بودند، اما پس از برخورد نادرست حکومت ها، فضا عوض شد و استفاده از سلاح، جای فعالیت مدنی را گرفت و در نهایت برخی از دولت ها سرنگون شده و بعضی با چنگ و دندان و با کشتار باقی ماندند، اما مشکل تازه شروع شده بود.
همه شاهد بودیم زمانی که مسئولان حکومت های قبلی کنار زده شدند شکاف های عمیق خود را نشان دادند و جنگ های خانمان سوز جای آرزوهای مردم در میدان های «تغییر» و «تحریر» را گرفت. جهان هرگز زیبایی آن روزها در پایتخت های برخی از کشورهای عربی را از یاد نخواهد برد که مردم عرب و در رأس آنها جوانان، اعتراضات مسالمت آمیز را با خواسته های دموکراتیک و اصلاح طلبانه به نمایش گذاشتند.
فقط برای یادآوری، عنوان های برخی از مقالات روزنامه های عرب در سال های ٢٠١١ و ٢٠١٢ را ذکر می کنیم که بیان کننده اراده و خواسته های ملت های عرب در آن روزهاست:
- این انقلاب ها برای دموکراسی است.
- آزادی و عدالت را در کنار هم می خواهیم.
- دولت دموکراتیک عربی، دولت همه مردم است.
- عدالت بدون حاکمیت قانون ممکن نیست.
- مردم، همه شهروندان عرب و غیرعرب، مسلمانان و غیرمسلمانان را شامل می شود.
- مخالفان باید به مبانی دموکراتیک پایبند باشند.
- توازن بین آزادی و عدالت بر اساس حقوق شهروندی و حقوق سیاسی و حقوق اجتماعی شکل می گیرد.
- خواست ملت ها، استقلال قوا و انتخابات آزاد است.
- آمده ایم از دموکراسی دفاع کنیم، نه آنکه به دنبال پست های سیاسی باشیم.
در همان مقطع، مقالات زیادی در مورد برابری زن و مرد نوشته شد و زن ها دوشادوش مردان در فعالیت های مدنی حضور یافتند.
آن سرباز یمنی در میدان تغییر، که گفت من آمده ام در اعتراضات شرکت کنم تا سرباز وطن باشم نه سرباز شخص، نیز از جمله زیبایی های آن دوران بود. باید تأسف خورد که امروز از این شعارها هیچ خبری نیست.
میدان های تغییر و تحریر به میدان های جنگ تبدیل شده و همان نسل جوانی که با همه وجود، دغدغه دموکراسی و توسعه داشت، امروز در باتلاق نفرت و کینه و جنگ فرو رفته است. از خانم کرمان در یمن که صلح را از آن خود کرد و از حضور زنان خبری نیست.
برادران آن گونه همدیگر را می کشند که گویی اهالی بهشت و جهنم هستند.
در سوریه چند گروه مخالف دولت هستند که هم با دولت می جنگند و هم با خودشان؟
این همه گروه هایی که به نام اسلام می جنگند، آیا واقعا دغدغه اسلام و اخلاق دارند؟ قاعدتا همه ما پاسخی مشابه برای این سؤالات داریم. همه معتقدیم که باید دولت و گروه های سوریه ای که تروریست نیستند، دست از توهم برداشته و بدانند که هیچ کس نمی تواند به تنهایی اوضاع را تغییر داده و مسیر مردم سالاری را زنده کند.
اما عمق فاجعه اینجاست که در سوریه و در منطقه، صدای جنگ سالاران بلند است، به گونه ای که گوش جهان را کر می کند و صدای اصلاح طلبان و دموکراسی خواهان ضعیف است.
رئیس جمهور دوران اصلاحات به عنوان رئیس مرکز بین المللی گفت وگوی تمدن ها اخیرا در یک سخنرانی به بررسی این پدیده پرداخته و گفته است باید راهی پیدا شود تا صدای اصلاح طلبی و تعادل را بیشتر بشنویم تا بتوانیم امید را در دل و ضمیر ملت های منطقه زنده نگه داریم و اگر چنین نشود، دود سیاه همچنان آسمان سوریه را تاریک تر خواهد کرد.
قبل از اینکه سناریوی محتمل برای آینده سوریه را در این مجال مطرح کنم، باید تأکید کنم در ارزیابی مقصران این تراژدی غم انگیز، نمی توانیم تنها و تنها دولت سوریه را مقصر بدانیم بلکه باید عملکرد نیروهای موجود در صحنه و رفتار برخی دولت های منطقه ای را نیز در به وجودآمدن این وضعیت مؤثر بدانیم. به طورکلی وضعیت فعلی محصول دو اشتباه بزرگ است:
الف) خطای دولت سوریه:
در سال ٢٠١١ با شروع تظاهرات در چندین شهر سوریه، مردم و گروه های موجود در صحنه اعتراضات که بهترین آنها اخوان المسلمین بودند، درخواست های اصلاح طلبانه ای را مطرح کردند. به طورمثال تقاضای اصلاح نظام را در چندین جمعه تکرار کردند. در یکی از بیانیه ها اعلام کردند که خواهان برکناری نخست وزیر و تغییر قانون اساسی مبنی بر امکان مشارکت بیشتر مردم و احزاب در قدرت هستند.
اما برخورد صورت گرفته، خواسته های مردم را بالا برد و خواستار ایجاد تغییرات بنیادین شدند. امید به اصلاح، جای خود را به ناامیدی داد. نیروهای مسالمت جو به نیروهای مسلح تبدیل شدند. کمتر از یک سال پس از آغاز اعتراضات، سلاح های سبک و سنگین به میدان های شهرها و روستاها آمد و جنگ داخلی آغاز شد.
سؤال جدی همین جاست؛ این سلاح ها از کجا آمد؟ قبول دارم ارتش آزاد، بخشی از سلاح خود را از پادگان ها به دست آورد، اما سلاح های بیشتر و آموزش های نظامی نیروهایی که هیچ شناختی روی آنها نبوده است، سبب شده به جای یک ارتش منظم با هدف ایجاد امنیت و ایجاد نوعی از توازن، خلأ امنیتی ایجاد شده و همین شرایط، سوریه را به مرکز اصلی تربیت تروریست تبدیل کرده است.
ب) خطای بازیگران منطقه ای:
خطای دوم و بزرگ تر در سوریه را در میان بازیگران داخل و خارج، همه کسانی مرتکب شدند که جنگ سالاران را در مقابل ارتش قرار دادند و سلاح های سبک و سنگین، پول و امکانات زیادی را به داخل سوریه روانه کردند.
همه ما می دانیم ارتش ها سرمایه ملی هستند و باید به عنوان سرمایه ملت ها باقی بمانند. باور نگارنده این نیست که نیت همه کشورهایی که مرتکب این خطا شدند، توطئه آمیز بود. شاید خطای محاسبه، آنان را به این وضعیت کشاند، اما در مورد کشورهایی چون عربستان سعودی که نقش تخریبی آن در جلوگیری از پیشرفت دموکراسی در جهان عرب بر هیچ کس پوشیده نیست، چگونه باید باور کرد که این کشور از مردم سوریه برای دموکراسی حمایت می کند؟! نمونه یمن و بحرین دلیل روشنی است که عربستان سعودی دلارهای نفتی خود را چگونه برای انحراف انقلاب های عربی به کار گرفته و این انقلاب ها را در نطفه خفه کرده است.
در حقیقت کشورهایی که از تروریست به طور مستقیم یا غیرمستقیم یا بر اثر خطای محاسبه حمایت کردند
در کنار نظام اسد که به درخواست مردم سوریه برای اصلاحات پاسخ کافی نداد، مانند دو تیغه یک قیچی عمل کردند و آمال و آرزوهای دموکراسی خواهانه و پیشرفت در سوریه و برخی دیگر از کشورهای عرب به محاق رفت.
١-سناریوهای محتمل برای آینده سوریه:
٢-استمرار شرایط کنونی برای مدتی طولانی
٣-تجزیه سوریه به دولت های محلی کوچک و بزرگ
٤-شکل گیری ائتلاف بین المللی و اشغال سوریه
راه حل سیاسی توسط گروه های غیرتروریست در داخل با حمایت یک ائتلاف منطقه ای و بین المللی
لازم است در اینجا به یک نکته توجه کنیم که شرایط سوریه به ویژه پس از ظهور داعش به قدری پیچیده و دشوار شده که اولویت دادن و پیش بینی در مورد هریک از احتمالات ذکر شده را غیرممکن کرده است و نگارنده از میان این احتمال ها آنچه را مشخصا مناسب تر می پندارم و احتمال می دهم اشتراک نظر بیشتری در سطح منطقه ای در مورد آن وجود دارد، مطرح می کنم:
١- اولویت اصلی و فرعی در مرحله کنونی خلع سلاح نیروهای تروریست و داعش است و یقینا این اقدام بدون یک سازوکار منطقه ای و بین المللی امکان پذیر نخواهد بود.
سؤال مهم دراین باره این است که ترکیب این سازوکار و اختیارات آن چه باشد؟ این سازوکار در درجه اول به هماهنگی منطقه ای و سرانجام به یک قطع نامه شورای امنیت نیاز دارد.
آیا امکان دستیابی به این قطع نامه که متحد سوریه، یعنی روسیه را راضی نماید وجود دارد؟ جای دولت سوریه در این سازوکار چیست؟ چه کسی جایگزین مطلوب خواهد بود؟ آیا دولت سوریه پذیرفته خواهد شد؟ و ده ها سؤال دیگری که به دلیل تعدد بازیگران در صحنه داخلی و منطقه ای و بین المللی پاسخ به هر کدام از آنها دشوار است.
پیشنهاد می شود داعش - خطرناک ترین گروه تروریستی در جهان که سوریه را مرکز آموزش و صدور تروریست قرار داده است – را اولویتی برای گفت وگو و هماهنگی قرار دهیم.
٢- پس از نابودی یا تضعیف نیروهای تروریست است که می توان از همه گروه های غیرتروریست یا حتی غیرمسلح سوری و نیز دولت سوریه دعوت کرد و آنان را تحت فشار یا به اختیار، در کنار هم نشاند و سازوکار یک انتخابات آزاد را فراهم کرد. در آن صورت، نماینده اکثریت که بسیاری از آنان امروزه آواره شده اند، رأی خواهند آورد.
هرچند این چشم انداز امروزه بیشتر به یک آرزو شبیه است، اما می توان به اجرائی شدن آن تا حدودی امید داشت، خصوصا در صورتی که قدرت های تأثیرگذار منطقه ای با اعتقاد و هماهنگی، این راه را دنبال کنند.
در غیر این صورت ملت سوریه با جنگ و کشتار مواجه خواهند بود و گروه های مسلح، هرکدام در نقطه ای به کانونی که خون مردم را در شیشه خواهند کرد، تبدیل شده و درنهایت به سوی تجزیه و نابودی پیش می روند.
*متن کامل این یادداشت در قالب سخنرانی در همایش مشترک دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت خارجه و مرکز مطالعات استراتژیک وزارت خارجه ترکیه ارائه شد.
منبع: روزنامه شرق
اول ** 1346
20/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]
-
گوناگون
پربازدیدترینها