محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844792402
-روز عروسی‌ام در مدرسه بودم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
روز عروسی‌ام در مدرسه بودم روز عروسی‌ام رفتم مدرسه، گفتم یک‌سری بزنم، دانش‌آموزان امتحان زبان داشتند. به سالن امتحانات که رفتم، دیدم فقط یکی از معلمان زبان آنجاست و صدها دانش‌آموز منتظر برگزاری امتحان نشسته‌اند و آبروی مدرسه در خطر است، من هم برای کمک ماندم، وقتی از در مدرسه آمدم بیرون یک ساعت از عروسی‌ام گذشته بود.
محمد غیاثی هستم. متولد 1320. کمی دیرتر یا زودتر، چه فرقی می کند، مهم این است که حالا گرد سفید پیری روی موهایم ریخته و چین و چروک دنیا روی پیشانی و گونه هایم نقش بسته. 49 سال است که معلم هستم و غیر از درس دادن هیچ کار دیگری در عمرم نکرده ام. ما هشت خواهر و برادر بودیم و شرایط مالی مان مثل اغلب مردمان آن روزگار خیلی بد. پدر فوت کرده بود و مادر دست تنها چطور باید از پس خرج و مخارج هشت تا جوجه نارس و نابالغ برمی آمد؟ بقیه اش گفتن ندارد، من که کمی بزرگ تر بودم، دستم را به زانوهایم زدم و رفتم پی کار. اوایل هم درس می خواندم و هم شاگرد مغازه بودم، اما دیدم این طوری نمی شود، بعد از مدتی درس خواندن را رها کردم و چسبیدم به کار. مادرم فهمید؛ یک روز آمد مغازه و بنا را گذاشت به گریه کردن که «محمد! پدر شما خیلی دوست داشت درس بخوانید و برای خودتان کسی شوید، حالا تو یکی هم که درسخوان بودی، آن را گذاشتی کنار؟» همان جا قسمم داد که درسم را بخوانم. من هم رفتم امتحان شهریور ثبت نام کردم و بعد از آن هم کار می کردم و هم درس می خواندم. سال 1338 ریاضی دانشگاه تهران قبول شدم، رشته ای که کل مسیر زندگی مرا برای همیشه مشخص کرد. خیلی نگذشته بود که به استخدام آموزش و پرورش درآمدم و مرا فرستادند دبیرستان مروی. سال 1340 بود، معلم ریاضی شدم و تا اولین روز بازنشستگی ام یعنی سال 1373 همان معلم ریاضی دبیرستان مروی ماندم. سال های سال به دانش آموزان این مدرسه ریاضی و مشتقاتش را درس دادم، هیچ وقت عنوان ناظم، مدیر، معاون را به خودم نگرفتم و حتی دوست نداشتم که به من بدهند. برای من رفتن به کلاس درس و سر و کله زدن با دانش آموزانی که از ممتازهای جنوب شهر تهران بودند، ایده آل ترین حالت ممکن بود. باور کردنی نیست، اما من هر شبی که فردای آن قرار بود به مدرسه بروم خوشحال بودم و در دلم یک شور عجیبی داشتم، مثل هیجان کودکی که قرار است صبح نوروزی به مسافرتی شیرین برود. ریاضی همیشه جزو درس های دشوار محسوب می شود که تعداد چشمگیری از دانش آموزان یک کلاس در آن ضعف دارند، به همین دلیل من شماره تلفنم را اول سال پای تخته می نوشتم و از بچه ها می خواستم که هر جای حل مساله به مشکل برخوردند با من تماس بگیرند. این تلفن شب های امتحان بیشتر زنگ می خورد، بچه های ضعیف تر با اضطراب اما دلگرمی زنگ می زدند و می گفتند آقای غیاثی در این معادله گیر کردیم یا فلان مساله را تا اینجا حل کردیم و بقیه اش را بلد نیستیم. من واقعا کمک کردن به بچه ها را دوست داشتم. بارها اتفاق افتاده بود که شب امتحان با چند تا از شاگردها قرار می گذاشتیم و می رفتم نزدیک خانه شان در کوچه زیر تیر چراغ برق می نشستیم به تمرین و رفع مشکل. آخر اینها بچه های جنوب شهر تهران هستند و پدر و مادرها نمی توانند برایشان معلم خصوصی بگیرند، حتی وقتی سال 1389 دبیرستان مروی را منحل کردند و بچه های مدرسه ما آواره مدارس اطراف شدند هم رابطه مان قطع نشد. چند باری که زنگ زدند که آقا در این درس مشکل داریم و فرمول ها را خوب یاد نگرفتیم چه کار کنیم؟ گفتم که یک روز و ساعت مشخص در پارک شهر جمع شوید تا رفع اشکال کنیم. بچه ها گناه داشتند، نمی خواستم پایه ریاضی شان ضعیف باشد و در کنکور درصد ریاضی شان را خدای ناکرده پایین بزنند. شاید فکر کنید که من دارم از خودم تعریف می کنم یا خیلی آرمانگرا هستم، اما واقعا پول برای من مهم نبوده، درست است روزی ام مثل گنجشک بوده و همیشه آخر ماه خرجم از دخلم بالا می زده، اما هیچ وقت دنبال کلاس خصوصی و فوق برنامه و مدرسه غیردولتی که خوب پول بدهد، نبودم. به نظر من پول معلمی خودش برکت دارد و نیازی به این کارها نیست. من اولین روز کاری ام یک قرآن خریدم و با خودم و خدای خودم عهد کردم که فقط و فقط به بچه های مملکتم یاد بدهم و بیاموزم. باور کنید هر دانش آموزی که درست زیر دست معلم تربیت شود و به این مملکت خدمت کند، چندین میلیون تومان از راه دیگر به شما ارزش افزوده می رساند. مگر کم است که چند سال بگذرد ببینی دانش آموزت مثل شهید باقری فرمانده ارشد جنگ شد و بعد از نقش آفرینی در چند عملیات مهم به شهادت رسید؟ یا کم تفاخر و سربلندی دارد که دانش آموز خوبت مثل منافی را در لباس وزارت بهداشت ببینی یا محمد علی نجفی را در کسوت وزیر آموزش و پرورش؟ یک لحظه معلمی ام را با هیچ شغلی عوض نمی کنم، وقتی بهترین دانش آموزم، نخست وزیر این مرز و بوم شد. بدترین روز زندگی ام وقتی بود که بازنشسته شدم، اصلا بازنشستگی چه معنی دارد؟ سه سال در مقابلش مقاومت کردم، اما بالاخره زور اداره بیشتر بود، در کارگزینی وقتی منتظر بودم تا پرونده ام را رسیدگی کنند، یکی از کارمندان که نفهمیده بود پرونده برای من است، گفت: این آدم در مدرسه فسیل شده است. بعد وقتی درست پرونده ام را خواند که در طول 33 سال فقط در یک مدرسه یعنی دبیرستان مروی درس داده ام، گفت چه حوصله ای داشته که از جاش هم تکان نخورده. یکی دیگر از کارمندان هم زد زیر خنده و گفت که شاید چون حال نداشته از جاش تکون بخوره. بالاخره ما را بازنشسته کردند، اما من به تدریس ادامه دادم. خانواده ام خیلی مواقع از دست کارهای من شاکی می شدند و می گفتند چرا وقتی چشم هایت درست نمی بیند و بیماری گوارشی شدید داری به مدرسه می روی؟ ولی من گوشم به این حرف ها بدهکار نیست، من مدرسه را دوست دارم. یادم می آید روزی که عروسی ام بود، رفتم مدرسه یک سری بزنم و برگردم. دانش آموزان امتحان زبان داشتند. دیدم که فقط یکی از معلمان زبان اینجاست و صدها دانش آموز منتظر برگزاری امتحان نشسته اند و آبروی مدرسه در خطر است، من هم ماندم تا از دانش آموزان امتحان بگیریم. عروسی من ساعت 4 تا 7 بود و من در حالی که نه حمام رفته بودم و نه اصلاح کردم و نه لباسم را عوض کرده باشم، ساعت 5 به عروسی ام رسیدم. این مسائل را چگونه بگوییم که قابل درک باشد؟ شاید اگر کسی اینها را بشنود، فکر کند ما طنز می گوییم یا با کسی شوخی می کنیم، ولی واقعا همین طور بود. دانش آموزانم را دوست داشتم، فکر می کنم بچه ها در دوره نوجوانی شیطنت هایی دارند که بی غل و غش است، یک بار در مدرسه دخترانه فرزانگان وقتی سر کلاس، درس می پرسیدم هر دانش آموزی که پاسخ می داد باید می رفت نیمکت ردیف دیگر می نشست. یکی از بچه ها که می دانست بینایی خوبی ندارم، رفت سر نیمکت بچه هایی که جواب داده بودند، نشست. از روی صدا تشخیص دادم. همان طور که پشتم به او بود گفتم که برگرد سر جایت بنشین و او آرام برگشت. همان دانش آموز بعد از بیست و چند سال وقتی آمده بود بیمارستان دیدنم، به همسرم می گفت بالاخره ما نفهمیدیم آقای غیاثی می بیند یا نه؟ گفتم اگر می فهمیدید که نمی توانستم درس بدهم. بدترین مواجه ام با دانش آموزان وقتی بود که 9 سالی از تدریسم گذشته بود و برای خودم ابهتی بین شاگردان پیدا کرده بودم؛ روزی یکی شان سر کلاس گفت سوالی دارم، با غرور گفتم که بیا پای تخته بپرس. وسط حل مساله بود که گیر افتادم. با عصبانیت به آن دانش آموز گفتم که نمی توانم! آن قدر این موضوع برای من گران تمام شد که تا سه روز ناراحت بودم. خیلی فکر کردم و متوجه شدم قرار نیست همه چیز را بدانم. همیشه برای این که دانش آموزان خوب دچار غرور نشوند، این ماجرا را سر کلاس تعریف می کنم. راوی: فهیمه سادات طباطبایی درباره محمد ...
خسته نباشی پیرمرد
آیا می شود کمی هم بد باشی؟... از اول تا آخر این گفت وگو را که می خواندم، این جمله را با خودم تکرار می کردم. راستش را بخواهید به آقای غیاثی حسودیم می شود که این زندگیش خوب است و این قدر نکته دارد برای این که ثابت کند معلمی از آن شغل هاست که می توان خیلی از آنها آن خوب هایشان را به عنوان الگو معرفی کرد.
بازهم اگر راستش را بخواهید وقتی قصه زندگی آقا معلم را می خواندم، حس می کردم که این قصه خیلی خلاصه وار است و در ایشان هنوز قصه ها برای آن که الگوی خوبی باشد، وجود دارد. فارغ از آن که معلمی برای آقای غیاثی احتمالا سود مالی چندانی نداشته و او به ازای آن که این همه کارکرده، اندوخته ای درخور ندارد بازهم احتمالا... باید گفت همین که او حالا می تواند این همه خاطره خوب داشته باشد و این همه با افتخار از شاگردانش یاد کند که به جاهای بالا رسیده اند، خودش می شود سوژه یک حرف کلیشه ای که همه خوشبختی در پول خلاصه نمی شود. خب همه کلیشه ها بد نیست. در مورد آقای غیاثی خیلی کلیشه هاست که می توان بازنویسی کرد. مردی که همه زندگیش را ضرب و تقسیم و مشتق و انتگرال به دیگران درس داده و راه حساب و کتاب درست را نشان داده، اما زندگی را بدون حساب و کتاب پیش برده است و حالا در جایی ایستاده است که می تواند نشان دهد که می توان یک زندگی خوب داشت، یک زندگی که می توان ساعت ها در موردش حرف زد و حرف خوب زد... آدم دلش می خواهد حالا که او عمرش دیگر به دنیا نیست، نه مثل آخرای کلاس که برای تمام شدن که اتفاقا از صمیم قلب به او بگوید:خسته نباشید آقای غیاثی! افشین خماند
شنبه 12 اردیبهشت 1394 ساعت 10:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها