تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867127462
-چوب معلم گل بود
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
معلمان دیروز، سختگیرتر و جدی‌تر از امروزی‌ها چوب معلم گل بود در آستانه روز معلم می‌خواهیم سراغ معلمان دلسوز و زحمتکش دیروز برویم. معلمانی که رفتار و کردار و روحیات‌شان زمین تا آسمان با معلم‌های امروزی تفاوت داشت. اصلا قصد ارزشگذاری نداریم؛ نمی‌خواهیم بگوییم که قدیمی‌ها بهتر بودند یا امروزی‌ها. می‌خواهیم آرشیو ذهن‌تان را تکانی بدهیم و به یادتان بیاوریم در این 20 ، 30 سال چقدر همه چیز عوض شده و توفان تحولات اجتماعی همه چیز را جابه‌جا کرده است. بچه‌ها دیگر شباهتی به بچه‌های قدیمی ندارند؛ فضای مدرسه و مناسباتش عوض شده و آموزگاران نیز دیگر آن آدم‌های سختگیر دیروزی نیستند.
دانش آموزان امروزی شماره تلفن همراه معلم ها را دارند؛ گاهی با آنها در اینترنت چت می کنند یا برایشان در وایبر عکس ها و فیلم های بامزه می گذارند. حالا سوار بر قطار خاطرات شوید و 30 سال به عقب بروید و به یاد آورید وقتی در دهه 60 معلم تان را در بیرون از مدرسه می دیدید چقدر می ترسیدید و خجالت می کشیدید. نفس ها در سینه حبس می شد معلم های قدیمی را می توان به سه گروه خشن، معمولی و مهربان دسته بندی کرد. ممکن است بعد از خواندن این جمله با خودتان بگویید از کرامات شیخ ما چه عجب! خب این دسته بندی را که همه جا می شود انجام داد. پزشکان و رانندگان را هم می توان در همین سه دسته جای داد. بله. درست است. در بین معلمان فعلی هم معلم خشن و مهربان و معمولی یافت می شود. اما مساله این است که در بین قدیمی ها کفه خشونت سنگین تر بود. یعنی این که درصد بیشتری از معلمان زمخت و تندخو بودند و همان معلم های مهربان نیز وقتی لازم می شد لطافت را کنار می گذاشتند. معلمان دهه شصتی ابهتی داشتند که وقتی به کلاس پا می گذاشتند نفس ها در سینه حبس می شد. آنها برای اداره کلاس از عنصر تهدید استفاده می کردند و اگر تهدید جواب نمی داد برای تنبیه دست به کار می شدند. آن زمان معلمان گرامی و دانش آموزان عزیز هیچ کدام تنبیه را بد نمی دانستند. هر دو گروه این شعر را سرلوحه اعمالشان قرار می دادند که «چوب معلم گله؛ هر کی نخوره خله». کتک خوردن بخشی از آداب و قواعد دوران مدرسه بود. بچه هایی که کتک می خوردند خجالت می کشیدند ماجرا را با پدر و مادرشان در میان بگذارند. چون در این حالت باید علاوه بر درد تنبیه، زخم سرزنش خانواده را هم تحمل می کردند. این جور مواقع جواب بزرگترها مشخص بود: «خب حتما یه کاری کردی که تنبیهت کردن». معمولا پدر و مادرها یکی از بچه مثبت های مدرسه را می شناختند و موضوع را به او ارجاع می دادند. «چرا رفیقت احمدرو کسی تنبیه نمی کنه؟ چون پسر مودب و حرف گوش کنیه؛ مثل تو نیست که...». غرولندهای داخل خانه باعث می شد که داستان کتک و تنبیه بدنی مثل یک راز بین معلم و دانش آموز بماند. وقتی جای درد خوب می شد، بچه ها خاطرات تنبیه هایشان را با هم مرور می کردند و کلی هم می خندیدند. مشت آهنین و تیراندازی با گچ یکی از تفاوت های بارز و مشخص آقا معلم ها شیوه های تنبیهی شان بود. اصلا بعضی وقت ها بچه ها براساس همین روش ها برای معلمان نام و لقب انتخاب می کردند. مثلا ما در مقطع راهنمایی معلمی داشتیم که همه به او جاوید کاراته می گفتند. فامیلش جاویدنیا بود و برای تنبیه از حرکاتی استفاده می کرد که شبیه مشت های آهنین کاراته کارها بود. یکی از معلمان نشانه گیری خیلی خوبی داشت و از فاصله دور گچ را به سمت دانش آموز موردنظر پرتاب می کرد. پس از آن که پسربچه متخلف کلاس ضربه گچ را احساس می کرد، بد و بیراهای معلم شروع می شد. آقا معلم با این ضربه سهمگین به خیال خودش جلوی حواسپرتی بچه ها را می گرفت و مجبورشان می کرد که در نهایت سکوت به درس گوش کنند. البته حالا که دارم دفتر خاطراتم را ورق می زنم باید بخش های شیرین قصه را هم بگویم. همین آقا معلم داخل جیبش کلی عناب می ریخت و به دانش آموزان کوشا و مودب کلاس چند دانه ای عناب تعارف می کرد. بعضا عناب به دانش آموزان تنبیه شده هم تعلق می گرفت. او می خواست با این کار کدورت به وجود آمده را برطرف کند. ناظم ها برخلاف معلمان بیشتر به تنبیه «کلاغ پر» علاقه داشتند. چون این کار را صرفا می شد در حیاط مدرسه (محل فرمانروایی ناظم) انجام داد. همان طور که گفته شد هر معلمی روش های تنبیهی خودش را داشت. بعضی ها خودکار لای انگشتان بچه ها می گذاشتند و فشار می دادند که خیلی هم دردناک بود. بعضا دستشان را مشت می کردند و به کله مبارک پسربچه ها می کوبیدند. استفاده از تسبیح هم خیلی رایج بود. نخ تسبیح را چند دور می چرخاندند و در نقطه ای از بدن دانش آموز زبان بسته رها می کردند. سطل آشغال رو بگیر بالای سرت! معلم های خشن از تمام وسایل دور و برشان برای تنبیه استفاده می کردند. گاهی از دانش آموز بیچاره می خواستند که کف دست را در معرض دید قرار دهد و در این هنگام خط کش فلزی یا پلاستیکی را به دست او می کوبیدند. بچه ها چشمانشان را می بستند تا درد خط کش را کمتر احساس کنند و... در سطور بالا به تنبیه های بدنی اشاره کردیم. برخی تنبیه ها به جسم دانش آموز کاری نداشتند و روح و روانش را نشانه می گرفتند. مثلا معلم از یکی از بچه ها می خواست گوشه اتاق بایستد؛ یک پایش را بالا بگیرد و همزمان سطل آشغال را روی سرش نگه دارد. این حرکت آکروباتیک در حالی انجام می شد که درس و کلاس هم جریان داشت و بچه ها مدام صحنه را می دیدند و نیشخند می زدند. دانش آموزی که رویش به طرف کلاس بود زیر رگبار خنده های بچه ها نابود می شد. پرونده ات رو می ذارم زیر بغلت! یک گروه از معلمان هم خیلی نازنازی بودند. وقتی نمی توانستند با بچه ها کنار بیایند با حالتی قهرآمیز کلاس را ترک می کردند و دست به دامان ناظم مدرسه می شدند. در این گونه مواقع آقا یا خانم ناظم در حالی که بشدت برافروخته بود وارد کلاس می شد و برای بچه ها کلی خط و نشان می کشید. جمله تکرار شونده اش هم همیشه این بود: «اگه کسی یه بار دیگه شلوغ بکنه؛ پرونده ا ش رو می ذارم زیر بغلش از این مدرسه بره». بچه ها زیر و بم قوانین آیین نامه را نمی دانستند. فکر می کردند واقعا اخراج از مدرسه به همین راحتی است. هیچ کس صحنه پرونده زیر بغل گذاشتن و اخراج را ندیده بود؛ ولی این تصویر به قدری در گفته ها و شنیده ها تکرار شد که همه باورش کردند. یادش بخیر! وقتی مدرسه می رفتیم در انشاهایمان می نوشتیم «معلم چون شمعی است که خود می سوزد تا اطرافش را روشن نگه دارد و...» همه معلم ها چه مهربان، چه خشن، چه بدنمره، چه خوش نمره در یک ویژگی با هم مشترک بودند. همگی دانش آموزان را دوست داشتند و دلشان می خواست آنها در آینده رستگار شوند. در این مسیر هر کدام از شیوه های تربیتی خودشان استفاده می کردند. احسان رحیم زاده / تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)
جمعه 11 اردیبهشت 1394 ساعت 14:27
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 102]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها